1471/DPD2/423-12/06/AB/1 - Moment zaliczenia w koszty uzyskania przychodów finansującego prowizji faktoringowej w związku z cesją wierzytelności leasingowej.

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tekst jedn. Dz. U. 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku X Sp. z o.o. z dnia 20 stycznia 2006 r. (data wpływu do Urzędu 23 stycznia 2006 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z Y Sp. z o.o. umowę, na podstawie której zobowiązała się odpłatnie sprzedawać (cedować) na rzecz Y Sp. z o.o. wierzytelności przysługujące jej jako leasingodawcy (finansującemu) z tytułu umów leasingowych zawartych z klientami - leasingobiorcami (korzystającymi). Umowa ta jest umową ramową określającą warunki, na jakich cesje mają być dokonywane po jej zawarciu. Na warunkach określonych w umowie ramowej, Spółka zawiera kolejne umowy cesji wierzytelności na rzecz Y Sp. z o.o.

Za świadczone usługi Podatnik płaci Y Sp. z o.o.:

Po nabyciu wierzytelności Y Sp. z o.o. przejmuje ryzyko niewypłacalności z nimi związane (faktoring właściwy). Podatnik zastrzega prawo do wierzytelności do momentu zapłaty ceny zakupu. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. leasing finansowy, wynajem maszyn i urządzeń oraz wynajem nieruchomości.

Pytanie Spółki dotyczy momentu rozpoznania przez nią kosztu uzyskania przychodu z tytułu zapłaconej prowizji faktoringowej, w związku ze sprzedanymi wierzytelnościami z umów leasingu i finansowaniem tej działalności. Spółka zastrzega, iż pytanie dotyczy wierzytelności z umów leasingu operacyjnego, spełniających warunki określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmioty umów leasingu pozostają własnością Podatnika, prawo własności przedmiotów leasingu nie przechodzi na nabywcę wierzytelności.

Zdaniem Spółki, prowizja faktoringowa będzie zaliczana do kosztów uzyskania przychodów Podatnika w momencie jej zapłaty (przelew na konto spółki bądź data kompensaty zobowiązania Podatnika z tytułu prowizji faktoringowej z innymi wierzytelnościami przysługującymi Podatnikowi wobec spółki). Nie jest istotna data wystawienia faktury VAT na należną prowizję.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa.

Definicję leasingu operacyjnego zawiera art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

Natomiast w art. 17k ww. ustawy ustalone zostały szczególne zasady wykazywania przychodów i kosztów dla transakcji polegającej na przeniesieniu (cesji) wierzytelności z tytułu podatkowej umowy leasingu operacyjnego - z wyłączeniem leasingu finansowego i gruntów. Zgodnie z powołanym powyżej art. 17k ust. 1 ustawy, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność tego przedmiotu, to:

Opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej, stosownie do art. 17k ust. 2 ww. ustawy, stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty. Instytucja art. 17k jest instytucją szczególną, do jej zastosowania konieczne jest łączne spełnienie kilku warunków, w tym takiego, że sprzedaż może dotyczyć jedynie wierzytelności i nie może być połączona ze sprzedażą przedmiotu leasingu. Zapis ten powoduje, że finansujący nadal pozostaje stroną umowy leasingu i nadal ciążą na nim obowiązki, wynikającej z tej umowy. Dla finansującego nie stanowi przychodu kwota otrzymana z tytułu cesji wierzytelności. Zalicza on natomiast do przychodów, w terminach ich wymagalności, opłaty ponoszone przez korzystającego. Są to raty leasingowe i inne płatności wynikające z umowy. Oznacza to, że finansujący systematycznie zalicza do przychodów kwoty odpowiadające należnym płatnościom korzystającego, zaś do kosztów uzyskania przychodów - odpisy amortyzacyjne od przedmiotu leasingu. Zgodnie ww. artykułem kosztem finansującego jest również dyskonto lub wynagrodzenie zapłacone cesjonariuszowi. Powyższy artykuł nie reguluje bezpośrednio momentu, w którym finansujący powinien rozpoznać koszt uzyskania przychodów w postaci zapłaconego dyskonta lub wynagrodzenia. Wydatek poniesiony przez Spółkę w postaci prowizji faktoringowej stanowi wynagrodzenie zapłacone przez Spółkę na rzecz osoby trzeciej z tytułu sprzedaży wierzytelności leasingowych. Spółka w przypadku sprzedaży wierzytelności nie ustala w dacie sprzedaży przychodów z tego tytułu. Z tego też względu, ww. wydatku nie można przypisać do konkretnego przychodu. W przypadku zapłaconej przez Spółkę prowizji faktoringowej momentem decydującym o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest zatem moment dokonania wydatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wyłączonych przez art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W związku z powyższym, zdaniem Naczelnika tut. Urzędu, Spółka powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodu z tytułu zapłaconej prowizji w momencie jej poniesienia (zapłacenia).

Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.