1471/DPD1/423/1/06/MK/2 - Ustalenie podstawy naliczenia amortyzacji od środków trwałych, nabytych w wyniku przedterminowego zakończenia umowy leasingu finansowego.

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 14 listopada 2005 r. (wpływ do tut. Urzędu 3 stycznia 2006 r.), uzupełnionego pismem z dnia 13 lutego 2006 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:

1. Czy Spółka prawidłowo ustaliła podstawę naliczenia amortyzacji od środków trwałych, nabytych w wyniku przedterminowego zakończenia umowy leasingu finansowego Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła trzy umowy dotyczące leasingu wagonów kolejowych, w tym jedną umowę leasingu finansowego. W dniu 2 września 2005 r. umowy te na podstawie zawartych porozumień pomiędzy Leasingodawcą i Spółką zostały przedterminowo zakończone i rozliczone. Zgodnie z tymi porozumieniami Spółka dokonała wcześniejszego wykupu przedmiotów leasingu. Spółka stała się właścicielem tych środków trwałych, nadal jest w posiadaniu tych wagonów i w dalszym ciągu wykorzystuje je do prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółka uważa, iż w przypadku środków, które przed wykupem były w leasingu finansowym (były amortyzowane), za podstawę naliczenia amortyzacji należy przyjąć wartość wynikającą z umowy leasingu finansowego przed wykupem.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawione przez Spółkę stanowisko jest nieprawidłowe. Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego ustalonej na podstawie art. 16g ust. 1 ww. ustawy. W razie odpłatnego nabycia środka trwałego, stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1, za wartość początkową uważa się cenę nabycia tego środka trwałego. Cenę nabycia stanowi natomiast, w świetle art. 16g ust. 3 ustawy, kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszona o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. W związku z powyższym w razie nabycia środków trwałych wykorzystywanych uprzednio przez nabywcę w ramach umowy leasingu finansowego, wartość początkową tych środków należy ustalić na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w cenie wynikającej z umowy sprzedaży, przenoszącej własność przedmiotu leasingu na korzystającego. Jednocześnie z uwagi na skrócenie umowy leasingu, a tym samym braku podstaw do przeniesienia własności na zasadach określonych w art. 17g ust. 1 pkt 1, cena ta nie powinna odbiegać od warunków rynkowych.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).