1464/DSi-I-415/I/99/06/MŁ - Opodatkowanie kosztu wycieczki zorganizowanej dla pracowników.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Garwolinie z dnia XXX Nr XXX w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie XXX i uznaje stanowisko strony za prawidłowe.

We wniosku z dnia XXX o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego skierowanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Garwolinie XXX poinformowała, iż organizuje dla swoich pracowników 2-dniową wycieczkę do Zakopanego. W wycieczce tej uczestniczyć będzie tylko część pracowników XXX. Koszt przejazdu do Zakopanego i z powrotem finansowany będzie w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, natomiast koszty zakwaterowania i wyżywienia pracownicy opłacają we własnym zakresie. Przewoźnik oszacował koszt przejazdu na około 1.600 zł. Zdaniem strony świadczenie, jakie oferuje swoim pracownikom, nie jest imiennie skierowane do każdego uczestnika wycieczki i jest to koszt przeliczony z kilometra. Dlatego też, zgodnie ze stanowiskiem strony, w tym przypadku nie ma podstawy do odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Postanowieniem z dnia XXX Nr XXX Naczelnik Urzędu Skarbowego w Garwolinie uznał powyższe stanowisko strony za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po przeanalizowaniu stanu prawnego i faktycznego stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 2 ustawy a dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm) organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4, z urzędu, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W stanie prawnym obowiązującym na 2006 r., zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary i usługi.

Jak wynika ze stanu faktycznego sprawy, XXX wynajęła autokar i w całości sfinansowała z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych przejazd tym autokarem, płacąc szacunkowo za przejazd 1.600 zł. W przypadku, gdy świadczenie nie jest imiennie adresowane do poszczególnych pracowników, w wyniku czego nie jest możliwe określenie wartości świadczenia przypadającego konkretnemu pracownikowi, nie zalicza się go do przychodów ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 cyt. ustawy. Sposób skalkulowania należności za przejazd autokarem, liczony według przejechanych kilometrów, ma postać opłaty zryczałtowanej, tj. takiej, w której podmiot finansujący zobowiązanie będzie musiał zapłacić określoną kwotę, bez względu na to, jaka liczba pracowników pojedzie na wycieczkę. O konieczności opodatkowania świadczenia można mówić wtedy, gdy opłaty przybiorą postać zindywidualizowaną (imiennie adresowaną), np. łączna należność będzie wielokrotnością indywidualnych stawek.

Z powyższego wynika, iż świadczenie to nie mieści się w zakresie pojęcia przychodu ze stosunku pracy, tak więc nie ma też podstawy do potrącania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z faktem, iż postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Garwolinie pozostaje w sprzeczności z treścią powołanego wyżej art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zmienia przedmiotowe postanowienie.