1463/WD/4117/2/2/246/05/GR - Miesięczne koszty uzyskania przychodów z dwóch umów o pracę u jednego pracodawcy.

Pytanie podatnika

Jak prawidłowo powinny być naliczane miesięczne koszty uzyskania przychodów od dwóch umów o pracę u jednego pracodawcy, oraz jak wykazać w PIT-11 koszty uzyskania za cały rok podatkowy?

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: w Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uchyla z urzędu postanowienie Naczelnika xxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxx z dnia 12 lipca 2005 r. znak: 1425/034/415/9/2005/P w sprawie udzielenia xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx, NIP xxxxxxxxxxxxx pisemnej interpretacji dotyczącej sposobu ustalenia miesięcznych kosztów uzyskania przychodów dla pracowników zatrudnionych na podstawie dwóch umów o pracę w niepełnym wymiarze godzin przez jeden zakład pracy.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez xxxxxxxxxxxx we wniosku z dnia 10 czerwca 2005 r. stanu faktycznego wynika, że zawarła dwie umowy o pracę (dwa różne stanowiska) z jednym pracownikiem. Pierwszą umowę o pracę trwającą nadal zawarto w kwietniu 2004 r. na #189; etatu. W styczniu 2005 r. została zawarta z pracownikiem druga dodatkowa umowa o pracę, na nowym stanowisku, na #190; etatu. Przy wyliczaniu podstawy opodatkowania według wyjaśnienia zawartego w piśmie stosowane były koszty uzyskania przychodu w kwocie 102,25 zł miesięcznie przy pierwszej umowie, natomiast z tytułu drugiej umowy stosowano koszty w wysokości 50% tej kwoty. Powyższe stanowisko szkoła uważa za poprawne ponieważ pozwala pracownikowi na skorzystanie w rozliczeniu rocznym z odliczenia kosztów w kwocie 1.840,77 zł. Szkoła wystąpiła z zapytaniem, jak prawidłowo powinny być naliczane miesięczne koszty uzyskania przychodów od dwóch umów o pracę u jednego pracodawcy, oraz jak wykazać w PIT-11 koszty uzyskania za cały rok podatkowy. W dniu 12 lipca 2005 r. Naczelnik xxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxxxxxx wydał postanowienie znak: 1425/034/415/9/2005/P, w którym zauważa, że z treści art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że każdy płatnik dokonujący wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy w danym miesiącu, w 2005 r. zobowiązany jest zastosować koszty uzyskania przychodu w kwocie 102 zł 25 gr., lub po złożeniu przez pracownika stosownego oświadczenia w kwocie 127 zł 82 gr. Miesięczna kwota kosztów jest stała bez względu na ilość dokonywanych wypłat. Ustawodawca nie przewiduje możliwości zastosowania części ustalonej kwoty kosztów. Ponadto z treści ww. art. 22 ust. 2 wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia wysokość możliwych do odliczenia kosztów nie od liczby zawartych umów o pracę, a od tego z iloma zakładami pracy zostały one zawarte. W sytuacji przedstawionej we wniosku, tj. w przypadku gdy jeden zakład pracy zawarł z tym samym pracownikiem dwie umowy o pracę możliwe jest zastosowanie tylko jeden raz miesięcznych kosztów uzyskania w kwocie 102,25 zł. Płatnicy, którzy dokonują rocznego rozliczenia zatrudnionych pracowników są obowiązani zachować limity rocznych kwot kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy wynikające z treści art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do kwoty w 2005 r. 1.227,00 zł lub 1.533,84 zł. Limity rocznych kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 22 ust. 2 pkt 1-4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są obowiązujące dla podatników uzyskujących przychody ze stosunku pracy i dokonujących samodzielnie rocznego rozliczenia podatkowego. Tak więc zdaniem Naczelnika xxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxxxx dokonując rocznego rozliczenia pracownika, z którym zawarto dwie umowy o pracę, płatnik będzie mógł zastosować odliczenie kosztów uzyskania przychodów w maksymalnej kwocie do wysokości 1.227,00 zł (1.533,84 zł w przypadku złożenia stosownego oświadczenia).

Wobec powyższego organ pierwszej instancji stwierdził, że stanowisko przedstawione w zapytaniu należy uznać za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w xxxxxxxx po przeanalizowaniu wniosku z dnia 10 czerwca 2005 r. oraz ww. postanowienia Naczelnika xxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxxx z dnia 12 lipca 2005 r. stwierdza co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów określonych w art. 23 ustawy. Źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy, co wynika z art. 10 ust. 1 ww. ustawy. Wysokość kosztów uzyskania przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynika z przepisu art. 22 ust. 2 tej ustawy. Zostały one określone przez ustawodawcę w maksymalnych kwotach w stosunku miesięcznym i rocznym. Koszty te są ustalone ryczałtem, co oznacza, że ich wysokość jest niezależna od wydatków faktycznie poniesionych w celu osiągnięcia przychodów przez pracownika. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 ww. ustawy z 26 lipca 1991 r., jeżeli podatnik uzyskuje przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (....) od jednego zakładu pracy - koszty uzyskania przychodów wynoszą 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł, natomiast jeżeli podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840,77 zł za rok podatkowy. W sytuacji przedstawionej we wniosku, tj. w przypadku gdy pracownika łączą z jednym pracodawcą dwie odrębne umowy, które należy traktować na równi z umowami zawartymi z różnymi zakładami pracy przy obliczaniu należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zakład pracy jest zobowiązany uwzględnić koszty uzyskania od obydwu stosunków pracy w pełnej wysokości, bez względu na przekroczenie limitu rocznego. Nadmienić należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia ustalania kosztów uzyskania przez płatnika w ciągu roku.

Naczelnik xxxxxxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxxxxxxx wydając postanowienie z dnia 12 lipca 2005 r. znak: 1425/034/415/9/2005/P rażąco naruszył przepisy art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: w Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) organ odwoławczy w drodze decyzji z urzędu zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 tej ustawy, m.in. jeżeli rażąco narusza ono prawo. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie oczywiste, gdy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest ewidentnie sprzeczne z wyraźnym lub nie budzącym wątpliwości przepisem prawnym.

Zgodnie z regulacją art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej zmiana lub uchylenie postanowienia organu pierwszej instancji wywiera skutek począwszy od rozliczenia podatku za miesiąc następujący po miesiącu, w którym decyzja została doręczona płatnikowi, a gdy zmiana lub uchylenie postanowienia dotyczy podatków rozliczanych za rok podatkowy - począwszy od rozliczenia podatku za rok następujący po roku, w którym decyzja została doręczona płatnikowi.

Niniejsza decyzja wydana została na podstawie stanu prawnego, obowiązującego na dzień złożenia wniosku przez Stronę.

W związku z tym, że postanowienie Naczelnika xxxxxxxx Urzędu Skarbowego w xxxxxxxxxxxx rażąco narusza prawo - należało orzec jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla płatnika, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej).

Od niniejszej decyzji stosownie do art. 220 § 1, art. 221 i art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej Stronie przysługuje prawo wniesienia odwołania do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Radomiu, 26-600 Radom, ul. Struga 26/28 w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji.