1462-IPPP3.4512.837.2016.13.S.KP - Odliczanie VAT od pojazdu "żuraw samojezdny"

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie:

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 listopada 2016 r. wpłynął Pana wniosek z 27 października 2016 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku rozliczenia nabycia żurawia samojezdnego w deklaracji VAT-23.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pozostałych specjalistycznych robotach budowlanych. Numer PKD to 43.99.Z. Wnioskodawca 13 czerwca nabył w Niemczech "Używany dźwig (...). Rok produkcji (...)". Jest to żuraw samojezdny. Pojazd ten może samodzielnie poruszać się po drogach publicznych, w związku z tym podlega rejestracji w urzędzie gminy jako samochód specjalny - żuraw samochodowy. Żuraw kołowy (samojezdny, samobieżny) to urządzenie dźwigowe na podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do prac przeładunkowych i montażowych. Maszyna taka nie może pracować bez stacjonarnego jej osadzenia, zabalstowania i ustabilizowania. Standardowo do jej obsługi wystarcza jedna osoba, która jednocześnie jest kierowcą (w trakcie dojazdu) i operatorem (w trakcie pracy). Podatnik jest czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług. Jest zarejestrowany również na terenie Unii Europejskiej.

Pytanie

Czy zakup pojazdu "żuraw samojezdny" podlega rozliczeniu na druku VAT-23 i obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług od przemieszczenia dźwigu na teren Polski?

Pana stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 56 i art. 59 akapit 1 lit. g dyrektywy 2006/112/WE mówiącej o tym, że "środkiem transportu" są pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce.

Według Podatnika żuraw samojezdny nie jest "środkiem transportu" w rozumieniu art. 103 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów od usług.

W odniesieniu do powyższych przepisów podatnik stwierdza, że brak jest obowiązku rozliczenia na druku VAT-23 i brak jest obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od przemieszczenia dźwigu na teren Polski.

Rozpatrzyliśmy Pana wniosek - 12 stycznia 2017 r. wydaliśmy interpretację indywidualną znak 1462-IPPP3.4512.837.2016.2.JF, w której uznaliśmy Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Panu 24 stycznia 2017 r.

Skarga na interpretację indywidualną

10 kwietnia 2017 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do nas 12 kwietnia 2017 r.

W skardze wniósł Pan o uchylenie interpretacji w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 20 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1833/17.

Wnieśliśmy skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - wyrokiem z 14 maja 2021 r. sygn. akt I FSK 2059/18 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 14 maja 2021 r.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1833/17 otrzymaliśmy 4 stycznia 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

* uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny/Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

* ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą,

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy,

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z opisu sprawy wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pozostałych specjalistycznych robotach budowlanych. Numer PKD to 43.99.Z. Wnioskodawca 13 czerwca nabył w Niemczech "Używany dźwig (...). Rok produkcji (...)". Jest to żuraw samojezdny. Pojazd ten może samodzielnie poruszać się po drogach publicznych, w związku z tym podlega rejestracji w urzędzie gminy jako samochód specjalny - żuraw samochodowy. Żuraw kołowy (samojezdny, samobieżny) to urządzenie dźwigowe na podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do prac przeładunkowych i montażowych. Maszyna taka nie może pracować bez stacjonarnego jej osadzenia, zabalstowania i ustabilizowania. Standardowo do jej obsługi wystarcza jedna osoba, która jednocześnie jest kierowcą (w trakcie dojazdu) i operatorem (w trakcie pracy). Podatnik jest czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług. Jest zarejestrowany również na terenie Unii Europejskiej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy zakup pojazdu "żuraw samojezdny" podlega rozliczeniu na druku VAT-23 i obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług od przemieszczenia dźwigu na teren Polski.

Na wstępnie należy zauważyć, że podstawowym obowiązkiem podatnika jest zapłata podatku, co prowadzi do wykonania zobowiązania podatkowego, ciążącego na podatniku.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy,

w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Z kolei w art. 103 ust. 4 ustawy,

Artykuł 103 ust. 5 ustawy stanowi, że

w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy,

przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym w myśl art. 9 ust. 2 ustawy,

przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy,

przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1. nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2. dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2 - jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabył w Niemczech "Używany dźwig (...). Rok produkcji (...)". Jest to żuraw samojezdny. Zatem przemieszczenie takiego towaru między dostawcą z kraju UE innego niż Polska do podatnika VAT w Polsce, jakim jest Wnioskodawca, spełnia definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77 poz. 1), "środek transportu" obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu. Obejmuje ona w szczególności następujące pojazdy:

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Innymi słowy, użyty w unijnej definicji zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko, chociażby w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w ust. 2 art. 38 Rozporządzenia.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane (...).

Wnioskodawca w swoim uzasadnieniu wskazuje, że żuraw samojezdny nie jest "środkiem transportu" w rozumieniu art. 103 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów od usług. Podstawowa funkcja nabywanych żurawi realizowana jest stacjonarnie, tj. po ich unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tych urządzeń przejawia się wyłącznie w tym, że mogą się przemieszczać z miejsca na miejsce.

Wskazać należy, że żurawia samojezdnego, który został opisany w stanie faktycznym nie można uznać za środek transportu. Urządzenie to bowiem pracuje stacjonarnie. Jego samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. Jego podstawowa i właściwa przeznaczeniu funkcja realizowana jest stacjonarnie, po wykluczeniu możliwości mobilności (po unieruchomieniu i ustabilizowaniu). Mobilność tego pojazdu przejawia się wyłącznie tym, że możliwe jest (dzięki podwoziu samochodowemu) przemieszczanie go z miejsca na miejsce, ale w trakcie jego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może być realizowana podstawowa funkcja, dla której tego typu maszyny były zaprojektowane i wykonane. W trakcie przemieszczania opisywany żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi.

Z kolei podniesienie ciężarów przez dźwig gwarantuje dopiero unieruchomienie i ustabilizowanie całego urządzenia oraz zamontowanie przeciwwagi. Wykorzystanie jadącego żurawia w celu przemieszczenia rzeczy nie jest technicznie możliwe. Co więcej gotowy do pracy żuraw nie posiada funkcji samodzielnego przemieszczania się, gdyż jest zakotwiczony w podłożu.

Żuraw samojezdny to urządzenie techniczne na specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do przenoszenia ładunków w bezpośrednim zasięgu ramienia tego urządzenia. Dźwig samojezdny jest sam w sobie maszyną (dźwigiem), tyle że posiada możliwość samodzielnego przemieszczenia się z miejsca na miejsce bez pomocy innych urządzeń. Podobnie suwnica nie jest środkiem transportującym podwieszony do niej dźwig, tylko sama w sobie jest dźwigiem, który także może przemieszczać się, ale z wykorzystaniem innego mechanizmu jezdnego niż żuraw samojezdny.

Tym samym z uwagi na opisaną specyfikę ww. urządzenia, żuraw samojezdny nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy o VAT.

Dlatego stwierdzić należy, że nabyty przez Wnioskodawcę żuraw samojezdny nie stanowi środka transportu, ponieważ nie służy do przemieszczania towarów ani osób. Tym samym, przedmiotowy pojazd nie będzie wypełniał definicji "środka transportu".

Zatem do czynności jego nabycia nie będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).