1462-IPPP1.4512.803.2016.1.AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 29 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w 1986 r. wraz z mężem stała się właścicielem działki rolnej zabudowanej, obecnie dwoma budynkami mieszkalnymi i gospodarczym, na podstawie umowy darowizny. Działka o nr ewidencyjnym 102/3. Stanowi ona wg ewidencji gruntów - grunty orne klasy IIIa, IIIb i IVa. Nieruchomość ta wykorzystywana jest tylko w celach mieszkaniowych. Część rolna od wielu lat (ok. 25 lat) nie jest już uprawiana. Wnioskodawczyni z mężem pracują na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z obowiązującym planem miejscowym działka ta przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniowo-usługową oraz zabudowę usługowo-produkcyjną.

W związku z powyższym, że część działki leży na terenie pod inwestycje usługowe i produkcyjne, Wnioskodawczyni postanowiła wraz pozostałymi właścicielami działek sąsiednich podpisać umowę przedwstępną sprzedaży dotyczącą części działki. Umowa została zawarta w czerwcu 2014 r. Umowa przedwstępna zawiera szereg warunków, jakie muszą się spełnić by doszło do zawarcia umowy finalnej, tj. sprzedaży nieruchomości. Najważniejsze z nich to: zmiana istniejącego planu miejscowego, wydzielenie geodezyjne przedmiotu sprzedaży oraz badania prawne i techniczne, a także uzyskanie indywidualnej interpretacji podatkowej w zakresie podatku VAT.

W październiku 2014 r. Wnioskodawczyni otrzymała indywidualną interpretację podatkową dot. sprzedaży części działki niezabudowanej, która prawidłowo na tamten czas oceniła jej sytuację, tj. potwierdziła, że sprzedaż ww. działki nie będzie podlegała podatkowi od towarów i usług. W związku jednak z nowymi okolicznościami, m.in. podziałem działki na trzy części, ogłaszaniem się w mediach o chęci sprzedaży działki oraz szerszą wiedzą na temat udzielonego pełnomocnictwa, Strona postanowiła raz jeszcze wystąpić o indywidualną interpretację podatkową.

Wnioskodawczyni występowała ze wspólnym wnioskiem do gminy o zmianę istniejącego planu miejscowego. Przedmiotem wniosku było udoskonalenie zapisów planu oraz zmiana części terenu mieszkaniowo-usługowego na usługowo-produkcyjną. W chwili obecnej trwa jeszcze procedura uchwalenia przez gminę nowego planu miejscowego. Wcześniej również Wnioskodawczyni pisała do gminy o przeznaczenie działki do zabudowy, zarówno mieszkaniowej jak i usługowej.

Przyszły Kupujący za zgodą Wnioskodawczyni (udzieliła pełnomocnictwa) przeprowadza podział nieruchomości. Pierwotnie miał to być podział na dwie części. Obecnie jest to podział na trzy części (wg wskazań gminy, jako organu zatwierdzającego podział), z czego dwie mają być przedmiotem sprzedaży, a pozostała zabudowana pozostanie własnością Wnioskodawczyni. Koszt tego podziału ponosi Kupujący.

Strona udzieliła również pełnomocnictwa dla Kupującego, w celu uzyskania warunków technicznych na wodę, ścieki, energię elektryczną i gaz. Kupujący ma także prawo wejść w teren i przebadać grunt pod kątem geotechnicznym, a także uzyskiwać inne decyzje administracyjne (zgoda na wjazd, decyzja środowiskowa), związane ze swoją działalnością na nieruchomości.

Wnioskodawczyni wysyłała ogłoszenia i reklamowała się odpłatnie w mediach (internet), że chce sprzedać nieruchomość. Posiada także umowę pośrednictwa z lokalną firmą zajmującą się obrotem nieruchomości i to ona wskazała Kupującego.

Strona nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana jak podatnik podatku od towarów i usług. Nieruchomość nie była nigdy przedmiotem dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane we wniosku zdarzenie przyszłe - sprzedaż dwóch działek na rzecz firmy, z którą Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisała umowę przedwstępną - będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zbycie dwóch nowo wydzielonych działek na rzecz firmy, z którą Wnioskodawczyni podpisała wraz z mężem umowę przedwstępną będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do naliczenia podatku z tytułu dokonania sprzedaży nieruchomości.

Strona swój wniosek opiera na przesłankach, jakie wynikają:

1. Z udzielonego pełnomocnictwa. Jest to uregulowane w kodeksie cywilnym. Jak wynika z tych przepisów, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni uważa, że udzielając Kupującemu pełnomocnictwa do podziału nieruchomości oraz do występowania o warunki techniczne oraz do innych instytucji o uzgodnienia, decyzje itp., wywoła to skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Strona przyjmuje więc, że przed sprzedażą, udzielając pełnomocnictwa, podejmuje działania w celu uzyskania tych czynności w swoim imieniu. A co za tym idzie ulepsza swoją nieruchomość, celem jej sprzedaży.

2. Z podjęcia aktywnych działań, mających na celu sprzedaż nieruchomości, tj. występowanie do gminy o przekształcenie nieruchomości, występowanie o zmianę planu miejscowego, tak aby większa część działki była przeznaczona pod inwestycję. Działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży nieruchomości - odpłatne ogłoszenia w Internecie, podpisanie umowy z biurem pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Aktywność ta wskazuje na ciąg wymienionych okoliczności. Od wielu lat Strona jest zainteresowana zbyciem nieruchomości i podejmowała działania, żeby to się udało.

Z przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek: dana czynność jest ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu i czynność jest wykonywana przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku.

Mając zatem na uwadze całokształt podjętych czynności (udzielone pełnomocnictwo i jego konsekwencje) oraz zaangażowanie środków podobnych do tych, jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami Wnioskodawczyni uznaje, że mimo nie prowadzenia działalności gospodarczej i nie będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działa jako podatnik w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto, prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swojej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów niezabudowanych, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec tego, towarem jest także udział w gruncie niezabudowanym (w prawie własności nieruchomości lub w prawie użytkowania wieczystego). Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. W związku z powyższym, sprzedaż lub przekazanie udziału w prawie własności budynków oraz gruntu należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem działki rolnej zabudowanej, obecnie dwoma budynkami mieszkalnymi i gospodarczym. Działka o nr ewidencyjnym 102/3 stanowi wg ewidencji gruntów - grunty orne klasy IIIa, IIIb i IVa. Nieruchomość ta wykorzystywana jest tylko w celach mieszkaniowych. Część rolna od wielu lat (ok. 25 lat) nie jest już uprawiana. Zgodnie z obowiązującym planem miejscowym działka ta przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniowo-usługową oraz zabudowę usługowo-produkcyjną.

Wnioskodawczyni podpisała w czerwcu 2014 r. umowę przedwstępną sprzedaży dotyczącą części działki.

Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na trzy części oraz występowała z wnioskiem do gminy o zmianę istniejącego planu miejscowego. Przedmiotem wniosku było udoskonalenie zapisów planu oraz zmiana części terenu mieszkaniowo-usługowego na usługowo-produkcyjną. Wnioskodawczyni pisała do gminy o przeznaczenie działki do zabudowy, zarówno mieszkaniowej jak i usługowej. Wnioskodawczyni wysyłała ogłoszenia i reklamowała się odpłatnie w mediach (internet), że chce sprzedać nieruchomość. Posiada także umowę pośrednictwa z lokalną firmą zajmującą się obrotem nieruchomości i to ona wskazała Kupującego.

Strona nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana jak podatnik podatku od towarów i usług. Nieruchomość nie była nigdy przedmiotem dzierżawy.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości na rzecz firmy, z którą podpisała umowę przedwstępną.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż udziału w przedmiotowej działce będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż występują przesłanki, aby uznać Wnioskodawczynię za podatnika tego podatku.

Grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika bowiem aktywność Wnioskodawczyni, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni podjęła ciąg działań, które wskazują na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na trzy części, wystąpiła do gminy o zmianę istniejącego planu miejscowego. Wnioskodawczyni pisała do gminy o przeznaczenie działki do zabudowy, zarówno mieszkaniowej jak i usługowej. Wnioskodawczyni wysyłała ogłoszenia i reklamowała się odpłatnie w mediach (internet), że chce sprzedać nieruchomość. Posiada także umowę pośrednictwa z lokalną firmą zajmującą się obrotem nieruchomości i to ona wskazała Kupującego.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży udziału w przedmiotowych działkach działa w charakterze podatnika podatku VAT. W konsekwencji sprzedaż udziału w nieruchomości na rzecz firmy, z którą Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.