1462-IPPB5.4510.870.2016.2.BC - Kwalifikacja podatkowa wydatków poniesionych na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłatę zastępczą.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 23 listopada 2016 r. (data nadania 23 listopada 2016 r., data wpływu 25 listopada 2016 r.) na wezwanie z dnia 14 listopada 2016 r. (data nadania ePUAP 14 listopada 2016 r., data doręczenia 22 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej - jest prawidłowe.

W dniu 19 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp, z o.o. (dalej: Spółka tub Wnioskodawca) jest spółką prawa handlowego, która zajmuje się w przeważającej mierze dystrybucją i sprzedażą paliw gazowych w systemie sieciowym na rzecz odbiorców końcowych. Spółka planuje również w przyszłości zajmować się sprzedażą energii elektrycznej.

Spółka w związku z prowadzoną działalnością w zakresie dostaw gazu do nabywców końcowych, dokonuje zakupu świadectw efektywności energetycznej, które następnie są umarzane jako wykonanie obowiązku nałożonego przepisami ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. - Ustawa o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2011 r. Nr 94, poz. 551), dalej: ustawa. Obowiązek ten, oraz te, o których mowa poniżej związane są również z planowaną działalnością w zakresie sprzedaży energii elektrycznej.

Obowiązek posiadania przez Spółkę świadectw efektywności oraz ich umorzenia wynika z ustawy, dokładnie przepisu art. 12 ust. 1. Obowiązek ten warunkuje prowadzenie działalności w zakresie w jakim robi to Wnioskodawca. Tym samym jest on związany z dokonywaniem czynności stanowiących przedmiot działalności gospodarczej Spółki i zabezpiecza źródło jej przychodów. To co istotne, świadectwo efektywności umorzone do dnia 31 marca danego roku kalendarzowego, jest uwzględniane przy rozliczeniu wykonania obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 prawa energetycznego w poprzednim roku kalendarzowym. Stosownie do powyższych regulacji, Wnioskodawca jest zobowiązany uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności, o których mowa powyżej. W celu wypełnienia tych obowiązków, Wnioskodawca nabywa na rynku świadectwa efektywności energetycznej i w terminie do 31 marca roku następującego, po roku, w którym dokonywana jest sprzedaż gazu, przedstawia te świadectwa do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki.

Natomiast zgodnie z ust. 12 ust. 6 (winno być art. 12 ust. 1 pkt 2) ustawy, opłaty zastępcze, powinny być uiszczane do dnia 31 marca każdego roku, za poprzedni rok kalendarzowy. Nadmienić należy, że z regulacji prawnych wynika, że jednostka dostarczająca gaz lub energię elektryczną nabywcy końcowemu ma obowiązek uzyskać i przedstawić do umorzenia świadectwa lub uiścić opłatę zastępczą. Jednostka ma prawo wyboru czy z obowiązku nałożonego cytowanym przepisem wywiąże się przedstawiając świadectwa do umorzenia na całą dostawę gazu lub energii elektrycznej zrealizowaną w danym roku czy też od całej dostawy uiści opłatę zastępczą, czy też w części uiści opłatę zastępczą, a w pozostałej części przedstawi świadectwa do umorzenia. Wnioskodawca planuje tak przedstawiać świadectwa do umorzenia, jak również uiszczać opłaty zastępcze z tytułu dokonywanych przez siebie dostaw.

Z powyższego zdaniem Wnioskodawcy wynika, że niewątpliwie wydatki związane z nabyciem świadectw oraz wydatki związane z ponoszoną opłatą zastępczą mają taki sam charakter. Ponadto są one w ścisły sposób związane ze sprzedawanym towarem w postaci gazu lub energii elektrycznej bowiem ilość sprzedanej energii lub gazu determinuje bezpośrednio wysokość opłaty czy ilość koniecznych do umorzenia certyfikatów, inaczej mówiąc, można je powiązać z konkretną częścią uzyskiwanych przez Spółkę przychodów pochodzących ze sprzedaży gazu lub energii elektrycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy koszt związany z zakupem świadectw efektywności energetycznej oraz koszty związane z opłatą zastępczą należy traktować jako koszty podatkowe bezpośrednie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, które w konsekwencji ujmowane są w następujący sposób:

- jeżeli zakup świadectw lub poniesienie opłaty zastępczej dotyczy sprzedaży z roku X to koszty takie poniesione są w roku X lub do 31 marca roku następującym po X to wchodzą do kosztów uzyskania przychodu roku X.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z zakupem świadectw efektywności oraz koszty związane z wniesieniem opłaty zastępczej należy traktować jako koszty podatkowe bezpośrednie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, które ujmowane są odpowiednio w momencie umorzenia lub wniesienie opłaty.

Spółka pragnie podkreślić, że niniejszy wniosek dotyczy kwalifikacji kosztów związanych z zakupem świadectw efektywności energetycznej w celu ich umorzenia oraz opłaty zastępczej jako kosztów bezpośrednio związanych z przychodami lub innych, niż bezpośrednio związane z przychodami.

W tym zakresie, jak trafnie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 maja 2012 r. II FSK 2286/10, wydano już wiele rozstrzygnięć wojewódzkich sądów administracyjnych. Sądy te orzekały jednak niejednolicie. Za związkiem tych kosztów z przychodami innym, niż bezpośredni, opowiedziały się:

Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 maja 2010 r. (I SA/Gd 165/10), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w nieprawomocnym wyroku z dnia 27 października 2010 r. (I SA/Lu 292/10) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z dnia 2 grudnia 2010 r., (I SA/Wr 1234/10), Za uznaniem wymienionych wydatków za koszty bezpośrednio związane z przychodami opowiedział się natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 11 października 2010 r. (I SA/Gd 885/10). Uzasadniając zakwalifikowanie wydatków na zakup świadectw pochodzenia energii elektrycznej do kosztów uzyskania przychodów innych, niż bezpośrednio związane z przychodami, Sądy argumentowały - odnosząc się zasadniczo do językowej dyrektywy wykładni - że za koszty bezpośrednio związane z przychodami należy uznać te, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu (I SA/Gd 2286/10, I SA/Wr 4/10), względnie których poniesienie warunkuje uzyskanie przychodów (I SA/Lu 292/10); ponieważ uzyskanie przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej nie jest uzależnione od wykonania ustawowego obowiązku zakupu tych świadectw i przedstawienia ich do umorzenia, koszty związane z ich zakupem i umorzeniem nie są bezpośrednio związane z przychodami, choć niewątpliwie mają charakter cenotwórczy.

Natomiast pogląd o bezpośrednim związku omawianych wydatków z przychodami (I SA/Gd 885/10) uzasadniano wskazaniem, że kosztami o charakterze bezpośrednim są te wydatki, które pozostają w związku funkcjonalnym z konkretnymi, przychodami osiąganymi przez podatnika; ponieważ istota tego związku polega na tym, że poniesienie określonych wydatków przyczynia się wprost do osiągnięcia określonych przychodów, a bez nabycia świadectw pochodzenia energii nie powstałby przychód ze sprzedaży energii, koszty związane z umorzeniem świadectw pochodzenia/poniesieniem opłaty zastępczej pozostają w związku funkcjonalnym z przychodami ze sprzedaży energii.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 tego samego aktu prawnego, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięcie zostały odpowiadające im przychody. Konstrukcja tego przepisu daje każdemu podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, które nie zostały wymienione w przepisie art. 16, pod warunkiem, że wykaże on istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Tylko na marginesie można dodać, że dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

W ocenie Spółki, odnosząc powyższe do przedmiotowej kategorii kosztów nabycia świadectw efektywności energetycznej w celu ich umorzenia oraz kosztów wniesienia opłaty zastępczej zgodzić się należy, że wykazują one taki związek funkcjonalny z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży gazu oraz w przyszłości energii elektrycznej, że bez ich poniesienia uzyskanie tych przychodów nie byłoby możliwe; niewątpliwie ukierunkowane są one bowiem na osiągnięcie przychodów, a nie na tylko zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. Niezbędność poniesienia tych kosztów dla uzyskania przychodów ze sprzedaży gazu oraz w przyszłości energii elektrycznej wynika przede wszystkim z ukształtowanej przepisami prawa energetycznego regulacji rynku energii elektrycznej, której elementem istotnym dla rozpoznawanej sprawy jest nałożenie na sprzedawców gazu oraz energii elektrycznej ustawowego obowiązku nabycia świadectw efektywności energetycznej w ilości odpowiadającej określonemu odsetkowi ilości energii elektrycznej sprzedanej w określonym czasie. Ten sam związek występuje w odniesieniu do opłaty zastępczej, ponoszonej w wypadku nieprzedstawienia przez sprzedawcę energii odpowiedniej, ilości świadectw efektywności. Wydatki na nabycie świadectw efektywności energetycznej albo z tytułu opłaty zastępczej stanowią czynnik cenotwórczy, skoro sprzedawca gazu oraz energii elektrycznej ma prawny obowiązek uwzględnić je w kalkulacji cen sprzedaży energii elektrycznej dla odbiorców końcowych, przy czym koszty te zalicza się do uzasadnionych kosztów zakupu tej energii, Skoro zatem wydatki te są konieczne dla uzyskania przychodów ze sprzedaży gazu oraz energii elektrycznej, a ich poniesienie zdeterminowane jest celem, którym jest uzyskanie przychodów ze jej sprzedaży, należy stwierdzić, że wydatki na nabycie świadectw efektywności energetycznej w celu ich umorzenia, jak również koszty opłaty zastępczej są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio.związanymi z przychodami w rozumieniu art. 15 ust, 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez umocowanych Dyrektorów Izb Skarbowych w imieniu Ministra Finansów, przykładowo tylko wskazać można na Interpretację Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2015 r. w sprawie IPPB5/4510-908/15-3/RS, oraz interpretację tego samego Organu z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie IPPB5/423-723/13-2/MW.

Dodatkowo podkreślić należy, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami to nie takie, których poniesienie bezpośrednio wpływa na uzyskanie określonego przychodu, ale takie, które poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, a nie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, a więc takie, które cechuje związek funkcjonalny z przychodami wskazujący na niezbędność i celowość ich poniesienia dla uzyskania określonego przychodu. Prawidłowa wykładnia pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" rzutuje z kolei na ocenę prawidłowości zastosowania w ten sposób rozumianego przepisu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację. Ponieważ koszty ponoszone przez sprzedawców gazu oraz energii elektrycznej na zakup świadectw efektywności energetycznej w ceiu ich umorzenia, jak również koszty opłaty zastępczej ponoszone są w celu uzyskania przychodów i pozostają w związku funkcjonalnym z przychodami, jako że konieczność ich poniesienia wynika z uregulowań prawnych rynku energii, są one kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami.

Z uwagi na powyższe, uznać należy za prawidłowe, że momentem poniesienia kosztów związanych z nabyciem świadectw w celu ich umorzenia lub też poniesienia opłaty zastępczej jest rok podatkowy, w którym uzyskano przychód ze sprzedaży towarów, których sprzedaż skutkuje koniecznością nabycia świadectw lub poniesienia opłaty zastępczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.).

Artykuł 15 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Należy również wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

* sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

* złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta została w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle wyżej wskazanych zasad, data potrącalności kosztów zależy więc od charakteru powiązania kosztów z przychodem podatkowym. W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wątpliwości Wnioskodawcy, budzi kwalifikacja podatkowa wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej.

Wskazać należy, że w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r., o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2011 r. Nr 94, poz. 551), przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany:

W przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazuje, że planuje przedstawiać świadectwa do umorzenia, jak również uiszczać opłaty zastępcze z tytułu dokonywanych przez siebie dostaw.

Podkreślić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisów wyłączających możliwość zaliczenia świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej do kosztów uzyskania przychodów, a wymóg jej uiszczenia związany jest z wypełnieniem obowiązków ustawowych Wnioskodawcy. Tym samym wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Analizując przedmiotowe wydatki pod kątem momentu poniesienia kosztu uzyskania przychodu, w związku z tym, że Spółka obowiązana jest (ustawowo) do ponoszenia tych kosztów z uwagi na związek z przychodami pochodzącymi ze dostawy gazu lub sprzedaży energii elektrycznej, to należy uznać je za koszty bezpośrednio związane z przychodami.

W związku z tym, opisane we wniosku koszt związany z zakupem świadectw efektywności energetycznej oraz koszty opłaty zastępczej są kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami podatkowymi Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 15 ust. 4b u.p.d.o.p. należy stwierdzić, że skoro ww. koszty zostały poniesiony w roku X lub do 31 marca roku następującego po X, a jednocześnie przychody, których ten koszt bezpośrednio dotyczy powstały w roku X., to koszt związany z zakupem świadectw efektywności energetycznej oraz koszty opłaty zastępczej jest kosztem uzyskania przychodów roku X.

Podsumowując, koszt związany z zakupem świadectw efektywności energetycznej oraz koszty opłaty zastępczej są kosztem bezpośrednio związanym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalności, czyli kosztem który został poniesiony w celu osiągnięcia (uzyskania) przychodów ze sprzedaży gazu oraz w przyszłości energii elektrycznej.

Należy tutaj wskazać także, że stanowisko wyrażone w niniejszej interpretacji znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 maja 2012 r. sygn. II FSK 2286/10, w którym Sąd wskazał, że " (...) wydatki na nabycie Świadectw pochodzenia energii w celu ich umorzenia, jak również koszty opłaty zastępczej oraz związane z nabyciem Świadectw opłaty giełdowe, są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p.".

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków ponoszonych przez Wnioskodawce na nabycie świadectw efektywności energetycznej oraz opłaty zastępczej należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.