1462-IPPB4.4511.1176.2016.1.GF - Opodatkowanie świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 25 września 2010 r. pozostaje w związku małżeńskim i posiada z żoną wspólność majątkową. Wnioskodawca zakłada, że jego status małżeński nie zmieni się w przyszłości.

W latach 2010 - 2015 Wnioskodawca uzyskiwał dochody z tytułu umowy o pracę, zaś od 2 października 2015 r. - z wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej.

Intencją Wnioskodawcy jest to, by w maksymalnym stopniu przeznaczać te dochody na zaspokojenie potrzeb rodziny, a tym samym w pełni realizować świadczenia, do których zobowiązuje Wnioskodawcę art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody uzyskane przez Wnioskodawcę od 2011 r. oraz przyszłe podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, skoro stanowią one źródło zaspokajania potrzeb rodziny stosownie do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy jego dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż są to de facto świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 nie stosuje się do nich przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wspomniany art. 27 KRiO określa obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny - według sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych małżonków. W tym kontekście Wnioskodawca pragnie zauważyć, że:

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że jego dochody osiągnięte od 2011 r. oraz przyszłe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż jego powinnością jest w pierwszej kolejności realizowanie świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, zgodnie z art. 27 KRiO i art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Kwestie stosunków majątkowych w małżeństwie reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.). Stosownie do art. 27 Kodeksu oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten - jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego - powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny.

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami powstaje z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast art. 31 § 2 Kodeksu stanowi, że do majątku wspólnego należą w szczególności:

Z kolei w myśl art. 43 § 1 Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów tej ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z treści przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca od 2010 r. pozostaje w związku małżeńskim i posiada z żoną wspólność majątkową. Wnioskodawca zakłada, że jego status małżeński nie zmieni się w przyszłości. W latach 2010 - 2015 Wnioskodawca uzyskiwał dochody z tytułu umowy o pracę, zaś od 2 października 2015 r. - z wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej.

Intencją Wnioskodawcy jest to, by w maksymalnym stopniu przeznaczać te dochody na zaspokojenie potrzeb rodziny, a tym samym w pełni realizować świadczenia, do których zobowiązuje Wnioskodawcę art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

Każdy małżonek zobowiązany jest do tego, aby zaspokajać potrzeby rodziny, którą założył zawierając związek małżeński. Bardzo często zdarza się, że jeden z małżonków nie wykonuje tego obowiązku, w szczególności nie przekazuje na rzecz wspólnego gospodarstwa rodzinnego swojego wynagrodzenia. Przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego przewidują, że w takiej sytuacji poszkodowany może zwrócić się do sądu o pomoc i uzyskać należne mu (rodzinie) środki.

Zgodnie z treścią art. 27 KRiO oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Przepis stanowi dalej, że zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. W sytuacji więc, gdy tylko jeden małżonek pracuje i przekazuje z tego tytułu środki na rodzinę, a drugi zajmuje się domem i dziećmi, oboje z nich wykonują w sposób prawidłowy ciążący na nich obowiązek. W jednej ze swoich uchwał Sąd Najwyższy wskazał, że małżonek może dochodzić zaspokajania potrzeb na zasadzie art. 27 KRiO zarówno wtedy, gdy rodzinę tworzą małżonkowie i dzieci będące na ich utrzymaniu, jak i wtedy, gdy w rodzinie dzieci takich nie ma - uchwała z dnia 16 grudnia 1987 r., sygn. akt. III CZP 91/86. Także bezdzietni małżonkowie tworzą rodzinę, której materialne potrzeby muszą być zaspokojone.

Potrzeby rodziny stanowią, oprócz utrzymania i wychowania dzieci, zarówno potrzeby wspólne, jak również indywidualne potrzeby małżonków. Mogą one być zaliczone do kategorii potrzeb rodziny, gdy zaspokojenie ich jest w danych okolicznościach usprawiedliwione interesem rodziny i odpowiada zasadom współżycia społecznego, a przede wszystkim zasadzie jednakowej stopy życiowej wszystkich członków rodziny. Zasadą jest, że stopa życiowa małżonków, choćby pozostających w faktycznym rozłączeniu, powinna być z reguły równa. Dlatego też obowiązek małżonka z art. 27 KRiO nie powstaje i nie zależy od tego, czy drugi małżonek znajduje się w niedostatku, lecz od tego, że jeden z małżonków nie może zaspokoić swoich potrzeb w takim zakresie, w jakim może to uczynić małżonek drugi. O potrzebach rodziny można mówić w zasadzie wówczas, gdy rodzina jest związana węzłem wspólnego pożycia. Dotyczy to zarówno rodziny, której członkowie tworzą wspólnotę gospodarczą, jak i takiego przypadku separacji faktycznej, gdy tylko jeden z małżonków pozostaje z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.

Zatem mając powyższe na uwadze, art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do świadczeń małżonka, który uzyskuje takie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny od drugiego małżonka.

W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że jego dochody osiągnięte od 2011 r. oraz przyszłe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż jego powinnością jest w pierwszej kolejności realizowanie świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, zgodnie z art. 27 KRiO i art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyjąć należy, że dochody Wnioskodawcy uzyskane oraz przyszłe w myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09 - 402 Płock.