1462-IPPB3.4510.1125.2016.1.DP - Skutki podatkowe wykonania umowy datio in solutum.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych wykonania umowy datio in solutum - jest prawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych wykonania umowy datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka") jest spółką kapitałową będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka należy do grupy kapitałowej R prowadzącej działalność deweloperską. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Spółka funkcjonowała jako spółka celowa do realizacji inwestycji budowlanej. Obecnie jednak Spółka nie realizuje już zadań inwestycyjnych. Spółka jest stroną umów pożyczek pieniężnych zawartych ze spółkami z grupy R, gdzie występuje zarówno jako pożyczkodawca, jak i jako pożyczkobiorca. Oznacza to, że Spółka zarówno otrzymała pożyczki od spółek z grupy, jak i udzieliła pożyczek spółkom z grupy. Pożyczki są oprocentowane.

Obecnie planowane jest uproszczenie rozliczeń pomiędzy spółkami z grupy. W tym celu planowane jest uregulowanie zobowiązań występujących między spółkami. W pierwszej kolejności zobowiązania regulowane będą w formie pieniężnej lub w drodze potrącenia. Jeśli spółki nie będą miały wolnych środków pieniężnych i nie będzie możliwe potrącenie, możliwe będzie regulowanie ich wzajemnych zobowiązań także w drodze zawarcia umów o świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum).

Spółka zamiast spłaty pieniężnej jednej lub większej liczby otrzymanych pożyczek planuje przekazywać swoim wierzycielom na podstawie umowy datio in solutum wierzytelności pożyczkowe przysługujące Spółce wobec podmiotów trzecich. Wierzytelności pożyczkowe przekazywane w ramach datio in solutum będą wierzytelności własnymi Spółki tj. będą wynikały z pożyczek udzielonych przez Spółkę.

Wierzytelność (część wierzytelności) przysługująca podmiotowi trzeciemu wobec Spółki, którą Spółka ureguluje w ramach datio in solutum będzie zwana także: "Wierzytelnością 1". Natomiast wierzytelność (część wierzytelności) przysługująca Spółce, którą Spółka przeniesie w ramach datio in solutum zwana będzie dalej także: "Wierzytelnością 2".

Umowa datio in solutum (tj. "świadczenie zamiast wykonania") będzie oparta o art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.; dalej "k.c."), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.

Wspomniana umowa będzie wskazywać Wierzytelność 2 przekazywaną przez Spółkę oraz określać jej wysokość (w tym będzie wskazywać kwotę główną pożyczki oraz odsetki, o ile będą one również przedmiotem datio in solutum). Umowa będzie również określać wysokość uregulowanego zobowiązania (Wierzytelności 1). Na skutek wykonania umowy datio in solutum zobowiązanie pożyczkowe Spółki wygaśnie w całości lub części (Wierzytelność 1). Umowa każdorazowo określać będzie wysokość, w jakiej zobowiązanie wygaśnie w wyniku datio in solutum (umowa będzie określać w szczególności jaka wysokość kwoty pożyczki oraz jaka wysokość odsetek - o ile odsetki także będą regulowane w trybie datio in solutum - podlega uregulowaniu).

Celem niniejszego wniosku jest ustalenie skutków podatkowych sytuacji, w której wartość nominalna uregulowanej Wierzytelności 1 (kapitał powiększony o ewentualne odsetki) będzie mniejsza od wartości nominalnej przekazanej Wierzytelności 2 (kapitał powiększony o odsetki). Wierzyciel Spółki może bowiem dojść do wniosku, że nie ma istotnych perspektyw na windykację odsetek do Wierzytelności 2 i wskazać, że w związku z otrzymaniem Wierzytelności 2 (kapitał powiększony o odsetki) uznaje Wierzytelność 1 za spłaconą wyłącznie w wysokości odpowiadającej części Wierzytelności 2 stanowiącej kapitał pożyczki, innymi słowy wierzyciel może nie dokonać zaliczenia części Wierzytelności 2, która odpowiadać będzie odsetkom od pożyczki, na poczet spłaty Wierzytelności 1, uważając odsetki od Wierzytelności 2 za nieściągalne, a więc nie przedstawiające rzeczywistej wartości. Z punktu widzenia stron, mając na uwadze brak perspektyw na windykację odsetek od Wierzytelności 2, zawarta w przedstawiony sposób umowa datio in solutum będzie obejmowała świadczenia (wierzytelności) ekwiwalentne.

W związku z powyższym opisem Spółka zadała następujące pytania.

1. W jakiej wysokości należy ustalić przychód podatkowy Spółki z tytułu przeniesienia na wierzyciela w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności 2 w celu uregulowania zobowiązania?

2. Czy w związku przeniesieniem na wierzyciela w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności 2 w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka będzie mogła rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu wartość nominalną Wierzytelności 2, na którą będzie się składać wartość kwoty głównej pożyczki oraz ewentualnie kwota odsetek od pożyczki?

3. Czy w związku z uregulowaniem zobowiązania z tytułu Wierzytelności 1 w drodze przeniesienia na wierzyciela własności Wierzytelności 2 w ramach datio in solutum, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość uregulowanych w tym trybie odsetek od Wierzytelności 1?

4. Czy wydanie wierzytelności pożyczkowych przez Spółkę w ramach datio in solutum, będzie opodatkowane podatkiem VAT u Spółki jako podatnika?

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy odpowiedzi na pytania nr 1, nr 2 oraz nr 3 wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług udzielona zostanie w odrębnym rozstrzygnięciu.

Ad. 1. Zdaniem Spółki, w związku z uregulowaniem zobowiązania z tytułu zaciągniętej pożyczki w ramach datio in solutum poprzez przeniesienie na wierzyciela Wierzytelności 2 wynikającej z umowy pożyczki, Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy. Przychodem Spółki będzie wysokość uregulowanego zobowiązania z tytułu pożyczki składającego się z kwoty głównej oraz ewentualnie naliczonych odsetek (tj. uregulowanej Wierzytelności 1). Kwota uregulowanej Wierzytelności 1 wynikać będzie z treści umowy datio in solutum, w której strony określą tę kwotę (z podziałem na kapitał oraz ewentualne odsetki).

W wyniku nowelizacji Ustawy CIT, z dniem 1 stycznia 2015 r. wprowadzony został przepis art. 14a regulujący kwestię rozpoznania przychodu podatkowego w sytuacji gdy podatnik poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, reguluje w całości lub części ciążące na nim zobowiązanie. Zgodnie z tym przepisem w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Przedstawione przez Spółkę zdarzenie przyszłe wyczerpuje dyspozycję zdania pierwszego cyt. wyżej przepisu. Przeniesienie na wierzyciela praw majątkowych w postaci Wierzytelności 2 jest niewątpliwie świadczeniem niepieniężnym. Świadczeniem niepieniężnym jest bowiem każde świadczenie wykonane w innej formie niż pieniądz. Na podstawie zawieranych przez Spółkę umów datio in solutum Spółka będzie regulowała swoje zobowiązania z tytułu zaciągniętych pożyczek (Wierzytelności 1). Poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego Spółka będzie regulowała swoje zobowiązania w zakresie spłaty kwoty głównej pożyczki oraz ewentualnie naliczonych odsetek wchodzących w skład Wierzytelności 1.

Jednocześnie zdarzenie przyszłe przedstawione przez Spółkę nie wyczerpie dyspozycji zdania drugiego cyt. wyżej przepisu tj. wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego w postaci Wierzytelności 2, nie będzie w ocenie Spółki przewyższała wysokości Wierzytelności 1. W ramach datio in solutum Spółka przekaże wierzycielowi swoją Wierzytelność 2, której wartość nominalna będzie obejmować niespłaconą przez dłużnika Spółki kwotę główną pożyczki oraz naliczone odsetki. Okoliczność, że w ramach datio in solutum uregulowana zostanie Wierzytelność 1 w wartości odpowiadającej tylko wartości kwoty głównej pożyczki Wierzytelności 2, nie ma znaczenia z perspektywy art. 14a Ustawy CIT. Wartość świadczenia niepieniężnego (Wierzytelność 2) oraz wartość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem (Wierzytelność 1) będą ekwiwalentne.

Fakt, że Spółka przekaże wierzycielowi Wierzytelność 2 wraz z odsetkami, których wierzyciel nie zaliczy na poczet spłaty Wierzytelności 1 wynikać będzie z oceny stron co do nieściągalności tych odsetek. Kwota przedmiotowych odsetek nie będzie przychodem dla Spółki, bowiem w momencie datio in solutum nie dojdzie do ich spłaty ani kapitalizacji, a więc zdarzeń, z którymi związane jest powstanie przychodu odsetkowego. W świetle art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy CIT do przychodów nie zalicza się natomiast otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Art. 12 ust. 4 pkt 2 Ustawy CIT wskazuje natomiast, że nie zalicza się do przychodów kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Datio in solutum skutkować będzie natomiast jedynie przekazaniem Wierzytelności 2 wraz z naliczonymi odsetkami na rzecz wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe, w związku z uregulowaniem przez Spółkę zobowiązania pożyczkowego (Wierzytelności 1) poprzez przeniesienie na wierzyciela w ramach umowy datio in solutum własności Wierzytelności 2 Spółki, której wartość w ocenie Spółki nie będzie przekraczać wartości uregulowanego zobowiązania pożyczkowego, przychodem Spółki będzie wysokość uregulowanego zobowiązania.

Ad. 2. Zdaniem Spółki, w związku przeniesieniem na wierzyciela w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności 2 w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wierzytelność 2 w wysokości kwoty głównej pożyczki. Wartość ta będzie odpowiadała wysokości uregulowanej Wierzytelności 1 i jednocześnie wysokości przychodu uzyskanego przez Spółkę w ramach datio in solutum, zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Spółkę w odpowiedzi na pytanie nr 1.

Mimo, że Spółka przekaże wierzycielowi całą Wierzytelność 2 (tj. kapitał i odsetki), to na poczet spłaty Wierzytelności 1 zaliczony zostanie tylko kapitał pożyczki. Przekazanie odsetek do Wierzytelności 2 na rzecz wierzyciela nie będzie się więc wiązało z powstaniem przychodu, a tym samym wartość tych odsetek nie może zdaniem Spółki zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W wyniku nowelizacji Ustawy CIT, z dniem 1 stycznia 2015 r. wprowadzony został przepis art. 14a regulujący kwestię rozpoznania przychodu podatkowego w sytuacji gdy podatnik poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, reguluje w całości lub części ciążące na nim zobowiązanie. W związku z wprowadzaniem powyższej regulacji nie przewidziano jednak szczególnych reguł w zakresie sposobu ustalania kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem Spółki ze względu na brak szczegółowych regulacji w tym przedmiocie, koszty uzyskania przychodów należy ustalić na podstawie przepisów ogólnych. W konsekwencji, do ustalenia kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 14a ust. 1 Ustawy CIT, zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie powyższej regulacji zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zatem w analizowanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów wydatków, które zostały przez nią poniesione w celu uzyskania przychodu z tytułu przeniesienia na wierzyciela własności Wierzytelności 2.

Ustawa CIT nie zawiera legalnej definicji pojęcia "koszt poniesiony". Zdaniem Spółki należy zgodzić się z interpretacją tego wyrażenia przedstawioną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 listopada 2012 r. o sygn. akt li FSK 1509/11. W wyroku tym stwierdził, iż "Ustawodawca nie zastrzegł, że poniesienie określonych kosztów musi się wiązać z bieżącym uszczupleniem zasobów finansowych podatnika. A zatem, "poniesienie kosztu" nie będzie wiązało się wyłącznie z faktycznym poniesieniem przez podatnika określonego wydatku (w rozumieniu wypływu wartości pieniężnych z jego majątku), lecz również z czynnościami skutkującymi jakimkolwiek zmniejszeniem jego aktywów czy też zwiększeniem strat obecnie lub w przyszłości".

W związku z przeniesieniem na wierzyciela Wierzytelności 2, która będzie się składać zarówno z części kapitałowej (pożyczonego kapitału) jak również naliczonych odsetek, dojdzie do zmniejszenia aktywów Spółki. Poniesiony przez Spółkę w ten sposób wydatek będzie miał bez wątpienia wpływ na osiągnięcie przez Spółkę przychodu podatkowego.

Poniesienie wydatku w postaci przeniesienia Wierzytelności 2 (w kwocie głównej pożyczki) umożliwi Spółce uzyskanie przychodu w wysokości określonej w art. 14a Ustawy CIT tj. w wysokości zobowiązania uregulowanego Wierzytelnością 2.

Natomiast przeniesienie na rzecz wierzyciela odsetek od pożyczki zawierających się w Wierzytelności 2 nie spowoduje powstania u Spółki przychodu podatkowego, bowiem odsetki te nie zostaną zaliczone na poczet spłaty Wierzytelności 1. Dlatego też kwota odsetek od Wierzytelności 2 nie będzie mogła zostać przez Spółkę zaliczona do kosztów podatkowych.

W konsekwencji, Spółka będzie mogła zaliczyć do koszów uzyskania przychodu wartość Wierzytelności 2 przenoszonej na wierzyciela w kwocie głównej pożyczki, gdyż będzie to dla niej koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 14a ust. 1 Ustawy CIT.

Pytanie nr 3

Zdaniem Spółki w związku z uregulowaniem Wierzytelności 1 w ramach datio in solutum poprzez przeniesienie na wierzyciela własności Wierzytelności 2, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość odsetek od Wierzytelności 1, które ureguluje w tym trybie na rzecz wierzyciela.

Generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie powyższej regulacji można twierdzić, że odsetki od pożyczki mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, jeżeli pożyczka została zaciągnięta i wykorzystana w celu o którym mowa w tym przepisie. Niemniej jednak Ustawa CIT zawiera dodatkowe regulacje w zakresie zaliczania odsetek od pożyczki do kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych aibo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Przepis ten po pierwsze stanowi dodatkowe potwierdzenie, iż odsetki od pożyczki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Wprowadza jednak warunek, iż w celu zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów muszą one zostać faktycznie zapłacone.

Zdaniem Spółki, w związku zawarciem umowy datio in solutum i przeniesieniem na wierzyciela Wierzytelności 2 Spółki w celu uregulowania zobowiązania wynikającego z zaciągniętej przez Spółkę pożyczki (Wierzytelności 1), dojdzie do faktycznej zapłaty odsetek przez Spółkę (o ile z umowy datio in solutum wynikać będzie, że Wierzytelność 1 uregulowana zostaje wraz z odsetkami). Na skutek zastosowania datio in solutum wierzytelność przysługująca wierzycielowi Spółki o zapłatę odsetek od pożyczki zostanie bowiem efektywnie zaspokojona. Zdaniem Spółki bez znaczenia pozostanie fakt, iż faktyczna zapłata odsetek nie nastąpi w pieniądzu lecz w formie świadczenia niepieniężnego. Ustawa CIT nie ogranicza bowiem możliwości spłaty odsetek wyłącznie do formy pieniężnej. W celu zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów, należy jedynie ustalić, czy doszło do faktycznego uregulowania zobowiązania z tytułu odsetek, czy podatnik poniósł rzeczywiście ciężar tych odsetek.

Stanowisko Spółki potwierdza orzecznictwo. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. o sygn. II FSK 3024/11, sąd stwierdził, iż: "Zastosowanie przez stronę art. 453 Kodeksu cywilnego (tj. instytucji datio in solutum) w celu zwolnienia się od obowiązku spłaty pożyczki wraz z odsetkami nie skutkuje zastosowaniem do poniesionych kosztów odsetek art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. i wyłączeniem ich z kosztów uzyskania przychodu. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmowało świadczenie główne wraz z odsetkami to należało uznać, że odsetki od pożyczek nie zostały umorzone, lecz zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty nie tylko w znaczeniu językowym, lecz także w znaczeniu ekonomicznym".

Stanowisko, zgodnie z którym odsetki zaspokojone w formie datio in solutum mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów potwierdzają także organy podatkowe:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 22 stycznia 2010 r., IBPBI/2/423-1311/09/AK,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 21 października 2015 r., o sygn. IPPB3/4510-649/15-2/DP,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 22 lipca 2014 r., o. sygn. ILPB3/423-192/14-3/PR.

W ostatniej z wymienionych interpretacji organ stwierdził, iż "wykonanie przez Spółkę zobowiązania wobec wierzyciela z tytułu pożyczki wraz z odsetkami poprzez wypełnienie świadczenia zastępczego w postaci zbycia Składników majątku, w ocenie tut organu, należy potraktować jako formę zapłaty odsetek. Uznać bowiem należy, że no cfz/eń dokonania tej transakcji odsetki od pożyczki zostaną faktycznie zapłacone."

Podsumowując, zdaniem Spółki przeniesienie na wierzyciela własności Wierzytelności 2 w ramach datio in solutum w celu uregulowania Wierzytelności 1 (kwoty głównej wraz z odsetkami) będzie oznaczało faktyczną zapłatę odsetek przez Spółkę. Faktycznie uregulowane odsetki będą mogły na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy CIT zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.