1443/PD/41/415/735/23/05 - Limit zobowiązujący do przejścia na księgi rachunkowe.

Na podstawie art. 14a, art. 216 ustawy z dn. 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27.10.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii określania limitu zobowiązującego do przejścia na pełne księgi rachunkowe Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wyszkowie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 27.10.2005 r. Pan zwrócił się z prośbą o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii określenia limitu zobowiązującego do przejścia na pełne księgi rachunkowe. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że głównym przedmiotem działalności są usługi międzynarodowego transportu drogowego. Zdecydowaną większość przychodów ze sprzedaży stanowią faktury za wykonane usługi transportowe. Jednakże w trakcie roku podatkowego następowała sprzedaż środka trwałego oraz wpłynęła wypłata odszkodowania z firmy ubezpieczeniowej. Firma refakturowała koszty za gaz, energię elektryczną i wywóz nieczystości, a także obciążała kontrahentów karami za postoje samochodów (przetrzymywanie pojazdu niezgodne z przyjętym zleceniem transportowym i zwrotem poniesionych kosztów za konwoje i inne opłaty o podobnym charakterze). W związku z powyższym Podatnik zwrócił się z pytaniem, czy do limitu zobowiązującego do przejścia na pełne księgi rachunkowe należy zaliczyć także przychód ze sprzedaży: majątku trwałego, odszkodowania, kar za postoje, refakturowania kosztów?

Zdaniem podatnika: ustawa o rachunkowości wskazuje, że gdy przychód netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynosi co najmniej 800.000 euro (obecnie na rok 2006 w przeliczeniu na złote 3.133.280 zł), wówczas firma jest zobowiązana prowadzić księgi rachunkowe. Ustawodawca w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 1546) w sposób bezpośredni wskazuje, że przy obliczaniu przychodów netto ze sprzedaży uwzględnia się jedynie: przychody netto ze sprzedaży towarów, przychody netto ze sprzedaży produktów, przychody z operacji finansowych. Definicja przychodów netto ze sprzedaży nie uwzględnia: przychodów ze sprzedaży materiałów, pozostałych przychodów operacyjnych (przychodów ze sprzedaży środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, przychodów z otrzymanych nieodpłatnie aktywów, odszkodowań, kar, itp.) oraz zysków nadzwyczajnych. W związku z powyższym przychody ze sprzedaży majątku trwałego, odszkodowania, kary i refakturowanie kosztów są związane z segmentem pozostałej działalności operacyjnej. Ten segment działalności (pozostałe przychody operacyjne) wraz ze strefą zdarzeń nadzwyczajnych (zyski nadzwyczajne) nie jest uwzględniany przy ustalaniu przychodów netto ze sprzedaży określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2. Podatnik prosi o wyjaśnienie wątpliwości w kwestii zaliczenia przychodów do sprzedaży netto.

Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy z przytoczeniem przepisów prawa. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w art. 24a ust. 4 stanowi, że obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody w rozumieniu art. 14 za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości. Z przepisu art. 24a ust. 6 ustawy podatkowej wynika, iż wyrażone w euro wielkości, o których mowa w ust. 4 i 5, przelicza się na walutę polską wg średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w dniu 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy.

Cytowane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zobowiązują między innymi osoby fizyczne do prowadzenia ksiąg rachunkowych w przypadku, gdy ich przychody w rozumieniu art. 14 za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość 800.000 euro.

Artykuł 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychodem z działalności gospodarczej są również: zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 - przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 przychodem z działalności gospodarczej są otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej. Momentem uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania jest data faktycznego otrzymania określonej kwoty pieniędzy (dzień otrzymania gotówki lub data wpływu na rachunek bankowy, data otrzymania przekazu pocztowego). Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 4 kara umowna stanowi dla celów podatkowych przychód z działalności gospodarczej. Kara staje się przychodem w momencie faktycznego jej otrzymania.

Mając zatem na uwadze fakt, iż art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwestii ustalenia poziomu przychodu powodującego obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych odsyła do przepisu art. 14 tej ustawy, w rozumieniu którego przychody ze sprzedaży środków trwałych, odszkodowania, otrzymane kary za postoje, refakturowanie stanowią przychód z działalności gospodarczej brany pod uwagę przy ustalaniu limitu 800.000 euro, przedstawione przez Pana stanowisko w niniejszej sprawie jest nieprawidłowe

Zgodnie z art. 14b §1 i §2 ustawy - Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie wniesione do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Ciechanowie za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia. Do zażalenia należy dołączyć znaczki opłaty skarbowej w kwocie 5 zł do zażalenia i po 0,50 zł do każdego załącznika.