1439/DF/410/169/2006/14a - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu świadczeń urlopowych wypłacanych pracownikom.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wawer działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z zm.) - po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 30 kwietnia 2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych

- uznać za prawidłowe stanowisko Strony przedstawione we wniosku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą zatrudniającym wg stanu na dzień 1 stycznia 2006 r. - 20 pracowników, w przeliczeniu na pełne etaty. Wnioskodawca nie utworzył zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. zamierza jednak wypłacić pracownikom świadczenia urlopowe. Według stanowiska Strony świadczenia urlopowe wypłacane pracownikom mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tutejszy organ podzielając stanowisko Strony, iż mimo nie utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wypłacane pracownikom świadczenia urlopowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wyjaśnia:

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz wypłacania świadczeń urlopowych pracownikom, reguluje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70 poz. 335 z późn. zm.).Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Także pracodawcy zatrudniający mniejszą liczbę pracowników zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy mogą tworzyć fundusz lub wypłacać świadczenie urlopowe bez jego tworzenia. U pracodawcy zatrudniającego według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, zgodnie z art. 4 ustawy, układ zbiorowy, którym objęci są zatrudnieni w nim pracownicy, może postanawiać, że zakładowy fundusz świadczeń socjalnych nie będzie tworzony. Postanowienia takie u pracodawców, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, może zawierać regulamin wynagradzania. Jeżeli u pracodawcy tego nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie nie tworzenia funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 4 i 6 wymienionej ustawy regulują możliwość wypłacania świadczeń urlopowych przez pracodawców, u których fundusz nie został powołany z wyżej wymienionych powodów.

Z kolei przepis art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych stanowi że: odpisy i zwiększenia o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3 obciążają koszty działalności pracodawcy.

Również ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przewiduje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych świadczeń urlopowych. Możliwość taką przewiduje art. 23 ust. 1 pkt 42 według którego, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Wnioskodawca wypłacający świadczenia urlopowe swoim pracownikom bez pośrednictwa zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w zgodzie z przepisami tej ustawy, może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wawer postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z art. 14b§ 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 14b § 5 wyżej wymienionej ustawy.

Zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia stronie. Powinno ono odpowiadać wymogom art. 222 Ordynacji podatkowej oraz zawierać opłatę skarbową.