1438/443/186-78/2006/AO - Kary umowne a podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w odpowiedzi na wniosek z dnia 8 maja 2006 r. (data wpływu do tut. organu 9 maja 2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczące opodatkowania podatkiem od towarów i usług kar umownych, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Ursynów: postanawia

uznać stanowisko zawarte we wniosku za nieprawidłowe.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Strona zawiera umowy na czas określony (najczęściej dwuletnie) na świadczenie usług osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym. Za rozwiązanie umowy przed terminem kontrahent jest obowiązany do zapłaty kary umownej wskazanej w umowie. Obciążanie klienta karą umowną następuje na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury VAT powiększonej o podatek VAT, a ww. kara jest traktowana jako forma zapłaty za przerwanie świadczenia usługi i jednocześnie jako odszkodowanie. Strona ma wątpliwości czy postępuje słusznie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa wyżej, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie zaś do przepisu art. 2 pkt 6 ww. ustawy, pod pojęciem towarów należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Natomiast zgodnie z art. 29 cyt. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwoty należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy.

W opisanym stanie faktycznym Strona obciąża kontrahentów rozwiązujących umowy przed terminem karą umowną na podstawie wystawionej faktury VAT.

W oparciu o powyższe tut. organ podatkowy stwierdza, że sama wypłata kary umownej podobnie jak i jej otrzymanie, co do zasady, nie może być uznana za czynność opodatkowaną ze względu na fakt, że pieniądze nie są towarem i w związku z tym przekazanie prawa do rozporządzania nimi nie stanowi dostawy. Z uwagi na to, że odszkodowanie wypłacane jest jako zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone przez niego korzyści, czynność tego rodzaju nie może być uznana za usługę.

Reasumując kara umowna nie jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę, lecz rekompensatą za poniesione przez Stronę ewentualne koszty (straty) spowodowane rozwiązaniem umowy przed terminem i nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wymienionych w art. 5 ust. 1 ww. ustawy.

Dla udokumentowania odszkodowania można wystawić notę księgową, lecz nie fakturę VAT, którą nie dokumentuje się czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.