1424/2150/4111/415/49/06 - Wydatki związane z wymianą nawierzchni placu manewrowego wokół zakładu.

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.- Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.),po rozpatrzeniu wniosku Pana,.. z dnia 20 kwietnia 2006 r. uzupełnionego pismem z dnia 3 lipca 2006 r. (data wpływu 12 lipca 2006 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości zaksięgowania jako koszty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków, związanych z wymianą nawierzchni placu manewrowego wokół zakładu, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że:

stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2006 r. Pan,.. wystąpił do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę oraz stanowisko w sprawie:

W miejscowości,.. prowadzę działalność gospodarczą we własnym zakładzie. Chcę pokryć asfaltem powierzchnię placu manewrowego obsługującego ten zakład. Obecna nawierzchnia placu jest betonowa i uległa znacznemu zniszczeniu po 10 latach użytkowania. Przypuszczalny koszt tej inwestycji to kwota ok. 23.000 zł brutto. Działkę pod budowę zakupiłem aktem notarialnym jako osoba fizyczna. Następnie został zrobiony projekt na budowę zakładu. Po rozpoczęciu działalności gospodarczej budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i podlega amortyzacji. Plac obsługujący zakład utwardziłem nakładem sił własnych i kosztów z tym związanych nie odliczałem w działalności gospodarczej. Nie jest on zatem amortyzowany i nie figuruje w ewidencji środków trwałych. Uważam, że poniesiony wydatek - udokumentowany fakturą VAT, będę mógł zaksięgować jako koszty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Stanowisko organu podatkowego:

Zgodnie z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości, naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego, wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta, mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowa lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W świetle art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej, interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Podstawą rozpatrzenia wniosku jest stan faktyczny zawarty w zapytaniu i własne stanowisko strony.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.. Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 z późn. zm.) ustawodawca określił generalną zasadę, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia. Z przepisu tego wynika, że wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie środka trwałego (w wyniku modernizacji) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, ale zgodnie z art. 22g ust. 17 tej ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.Na podstawie art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy jednocześnie spełnione są następujące przesłanki:

W prawie podatkowym nie zostały zdefiniowane pojęcia: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja. W związku z tym należy posiłkować się pismem Ministerstwa Finansów z dnia 13 marca 1995 r., w którym wyjaśniono znaczenie tych pojęć. Za wydatki na ulepszenie środków trwałych należy uznać wydatki poniesione na:

Ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji oznacza, że został spełniony tylko jeden z warunków pozwalających uznać, że środek trwały został ulepszony w rozumieniu przepisów podatkowych.

Zakwalifikowanie wymienionych w zapytaniu wydatków ma różne skutki w podatku dochodowym. Nakłady poniesione na ulepszenie zwiększają bowiem wartość początkową środka trwałego, natomiast wydatki poniesione na remont zalicza się bezpośrednio do kosztów podatkowych.

Definicja remontu zawarta została w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.). W świetle tego przepisu remont oznacza wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Z treści zapytania wynika, iż plac manewrowy obsługuje tylko jeden zakład. W przypadku, gdy plac obsługuje tylko jeden budynek, to zgodnie z objaśnieniem do grupy I Klasyfikacji Środków Trwałych należy uznać, iż podjazd ten stanowi integralną część budynku, a tym samym powiększa jego wartość początkową.

Grupa 1 "Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego" obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 92, poz. 881, Nr 93, poz. 888 i Nr 96, poz. 959).

Samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są: budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi, lokal, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 27 listopada 2000 r., sygn. akt I SA/Ka 1933/99, różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych (konserwacja, naprawy), a drugie do podjęcia czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych. Remontem są zatem działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania dotychczasowej jego substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie, rozumiane jako odtworzenie, przywrócenie pierwotnego stanu (wraz z wymianą składników) w zakresie wartości technicznej i użytkowej. Przeprowadzenie remontu jest zazwyczaj wynikiem eksploatacji środka trwałego przez Podatnika.

W przedstawionym w zapytaniu stanie faktycznym, mamy do czynienia z sytuacją, gdzie wskutek przeprowadzenia remontu polegającego na wymianie zużytej części składowej środka trwałego na nową następuje jednocześnie zmiana rodzaju materiału. Przedmiotowa wymiana nawierzchni należy do prac remontowych mających na celu odtworzenie i przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej placu manewrowego, zatem przesłanką rozpoczęcia powyższego remontu jest przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii) zużytej w trakcie eksploatacji nawierzchni, nie wiąże się natomiast ze zwiększeniem wartości użytkowej placu.

Reasumując, wydatki na pokrycie asfaltem powierzchni placu manewrowego wokół zakładu w miejsce starej betonowej nawierzchni należy uznać za wydatki o charakterze remontowym., bowiem wykonane prace przywrócą jedynie stan techniczny placu umożliwiający prawidłową jego eksploatację. W związku z tym poniesione wydatki mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu przedstawione w piśmie stanowisko uznaje jako prawidłowe.

Pouczenie:

Udzielona interpretacja co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 20 kwietnia 2006 r. oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia opisanego we wniosku. Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie, zgodnie z przepisem art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1, art. 220, art. 223 ustawy - Ordynacja podatkowa). Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222, w związku z art. 239 ustawy - Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5,00zł uiszczanej w znakach opłaty skarbowej. Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez organ odwoławczy w trybie art. 14b ust. 5 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Otrzymują: 1. Adresat 2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie O/Z w Radomiu 3. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie 4.a/a - 3 egz.