1401/PV-I/ 4407/14-3/07/JKr - Inwestycja mająca służyć działalności opodatkowanej i zwolnionej a możliwość odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005, Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), art. 86 ust. 1 i art. 90 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez XY S. A., na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 07.09.2007 r., Nr 1471/VTR2/443-55/07/PG w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

- odmówić zmiany zaskarżonego postanowienia.

Wnioskiem z dnia 14 czerwca 2007 r. Strona zwróciła się do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie o udzielenie pisemnej informacji dotyczącej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisu art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Strona dokonuje inwestycji w zakresie budowy budynku biurowego, który w części stanowiącej jedną trzecią powierzchni użytkowej budynku, będzie wykorzystywany przez Stronę na potrzeby własnej działalności. W pozostałej części budynek Strona przeznaczy na wynajem. Strona oświadczyła, że proporcja o której mowa w art. 90 ust. 2-11 ustawy o podatku od towarów i usług nie przekroczyła 2%.

Strona zwróciła się o potwierdzenie czy w tym stanie faktycznym Stronie przysługuje prawo do odliczenie części podatku naliczonego w związku z dokonaniem inwestycji w podzielonym budynku.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaskarżonym postanowieniem z dnia 7 września 2007 r., Nr 1471/VTR2/443-55/07/PG stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe. Uzasadniając swe stanowisko organ podatkowy pierwszej instancji powołał się na art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Strona wniosła w ustawowym terminie zażalenie od powyższego postanowienia w części uznającej, że ocena poprawności przedstawionych przez stronę metod nie mieści się w zakresie kompetencji określonych w art. 14a Ordynacji podatkowej. W zażaleniu Strona zarzuciła naruszenie normy prawnej wyrażonej w art. 14a Ordynacji podatkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu argumentów podniesionych w zażaleniu zauważa, co następuje:

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Z kolei zgodnie z treścią art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 10 pkt 1, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8 przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w ust. 2.

Z powyżej przedstawionych przepisów wynika, że dopiero w momencie, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą zwolnioną oraz opodatkowaną możliwe jest zastosowanie proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku Strony z 14 czerwca 2007 r. przedstawiono dwie alternatywne metody wydzielenia kwot podatku naliczonego związanego z działalnością zwolnioną oraz opodatkowaną. Pierwsza opiera się na podziale powierzchni użytkowej budynku. Ponieważ Bank będzie wykorzystywał 1/3 powierzchni użytkowej do prowadzenia działalności zwolnionej a w 2/3 opodatkowanej podatkiem od towarów i usług należy przyjąć, że jedna trzecia kwoty podatku naliczonego związana będzie z nabyciem towarów wykorzystywanych do czynności, w związku z którymi nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego w pozostałej części kwota ta będzie związana z nabyciem towarów i usług w stosunku do których takie prawo przysługuje.

Druga z przedstawionych metod opiera się na wydzieleniu w przedmiotowym budynku kondygnacji służących działalności opodatkowanej (cztery kondygnacje) i zwolnionej (dwie kondygnacje) i przypisywaniu poszczególnych faktur lub pozycji na fakturach dokumentujących nabycie do poszczególnych kondygnacji. Podatek naliczony związany z wydatkami na części wspólne dla wszystkich kondygnacji byłby odliczany w dwóch trzecich kwoty tego podatku.

Strona stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym w przypadku przedmiotowej inwestycji jest uprawniony do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego, rozdzielając kwoty podatku podlegającego i niepodlegającego odliczeniu w oparciu o jedną z przedstawionych metod.

Zauważyć należy, że w zaskarżonym postanowieniu Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uznał za prawidłowe stanowisko Strony. Organ podatkowy pierwszej instancji uznał bowiem, że w przypadku gdy możliwe będzie wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, Strona będzie mogła w tym zakresie dokonać odliczenia podatku bez stosowania proporcji określone w art. 90 ust. 2 - 11 ustawy o VAT. Niezrozumiałym jest więc stwierdzenie Strony zawarte w zażaleniu, że zaskarżone postanowienie uznało stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Strona zarzuciła w zażaleniu także naruszenie normy wyrażonej w art. 14a Ordynacji podatkowej poprzez odmowę oceny prawidłowości przedstawionych metod. Zauważyć zależy, że przywołane wyżej przepisy nie zawierają wskazania w jaki sposób należy wyliczać kwoty podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną oraz w stosunku do której nie przysługuje odliczenie. Uznać zatem należy, że każda z metod, która w sposób jednoznaczny pozwoli na stwierdzenie, że dany zakup związany jest z daną kategorią sprzedaży (opodatkowanej lub w stosunku do której nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego) będzie mogła być zastosowana. O tym czy przyporządkowanie takie jest jednoznaczne i obiektywne decydują okoliczności danej sprawy. Nie można zatem ocenić przedstawionych metod bez szczegółowego zbadania stanu faktycznego danej sprawy co z kolei wykracza poza postępowania przeprowadzane przez organy podatkowe, wszczęte na skutek złożenia wniosku o dokonanie pisemnej interpretacji na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej. Jedynie na marginesie zauważyć należy, że pierwsza z przedstawionych metod opierająca się na podziale powierzchni użytkowej budynku zakłada zastosowanie pewnego rodzaju proporcji, a zatem zakłada z góry pewne "uśrednienie", nie jest zatem w pełni jednoznaczna. Jeżeli zatem możliwe jest wyodrębnienie przedmiotowych kwot w sposób bardziej dokładny wówczas należy zastosować inną metodę.

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, że na podstawie w art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej należało uznać zażalenie za nie zasługujące na uwzględnienie.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji niniejszej decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji. W przypadku uznania jej za niezgodną z prawem, Stronie przysługuje na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) prawo do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.