1401/PP-II/4210-2/08/ZO - Czy w sytuacji zaciągniętej u spółki holenderskiej, pożyczki Spółka jest uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych całości płatności związanej z korzystaniem z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę, w tym również dodatkowego elementu kosztowego o równowartości podatku u źródła, którego ciężar poniesienia spoczywa zgodnie z umowami pożyczek na Spółce.

Wnioskiem z dnia 7 maja 2007 r. E. Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką E) zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka pytała, czy w przedstawionym niżej stanie faktycznym jest uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych całości płatności związanej z korzystaniem z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę, w tym również dodatkowego elementu kosztowego o równowartości podatku u źródła, którego ciężar poniesienia spoczywa zgodnie z umowami pożyczek na Spółce. Z opisanego stanu faktycznego wynikało, że Spółka E w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowy pożyczek odnawialnych ze Spółką X - rezydentem podatkowym Holandii. W ramach tych umów Spółka jako pożyczkobiorca była zobowiązana do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy odsetek od pożyczonych kwot. Ponadto, w umowach pożyczek zawarto postanowienie, zgodnie z którym wszelkich płatności odsetek Spółka winna dokonać bez umniejszania o jakiekolwiek istniejące lub przyszłe kwoty podatków, opłat, obciążeń, z wyjątkiem podatków nałożonych na dochód Spółki X oraz podatku koncesyjnego. Jeśli więc Spółka byłaby zobowiązana do odprowadzenia innych podatków i opłat lub odliczenia ich od kwoty płatności dla Spółki X, powinna tak podwyższyć kwotę płatności, aby po dokonaniu niezbędnych potrąceń, Spółka X otrzymała kwotę równą kwocie, którą by otrzymała, gdyby przedmiotowe odliczenie nie miało miejsca. Spółka wyjaśniła, że zapisy powyższe (tzw. klauzula "net of taxes") odpowiadają standardom na rynku finansowym w umowach kredytowych zawieranych, m.in. przez banki. Ponieważ zgodnie z traktatem o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartym pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Królestwem Niderlandów zryczałtowany podatek dochodowy od wypłaconych Spółce X odsetek wynosi 5%, w przypadku wystąpienia w danym okresie rozrachunkowym zapłaty na rzecz Spółki X odsetek w kwocie np. 100 zł, Spółka ponosiła łączny koszt w kwocie 105 zł, tj. płaciła odsetki oraz dodatkowy element kosztowy (5 zł) w postaci równowartości podatku u źródła obciążającego holenderskiego pożyczkodawcę- Spółkę X, zgodnie z ww. umową o unikaniu podwójnego opodatkowania. Spółka stała na stanowisku, iż w tej sytuacji jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zarówno odsetek płatnych na rzecz Spółki X, jak i dodatkowego elementu kosztowego o równowartości kwoty podatku u źródła, którego ciężar poniesienia zgodnie z umowami pożyczek spoczywał na Spółce E. Zdaniem Spółki, wydatek taki nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy, a równowartość tego podatku u źródła jako ubocznego kosztu pożyczonego kapitału jest dodatkowym (obok odsetek) kosztem - analogicznym do prowizji bankowej za każdorazowe uruchomienie danej transzy pożyczki - którego poniesienie warunkuje możliwość skorzystania z przedmiotowej pożyczki. Tym bardziej, że zaciągnięte u spółki holenderskiej pożyczki Spółka wykorzystuje do finansowania swojej bieżącej działalności gospodarczej. Innymi słowy, środki finansowe pochodzące z pożyczek służyły polskiej Spółce do uzyskiwania przychodów.

W dniu 17 lipca 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W., w odpowiedzi na wniosek Spółki wydał dwa postanowienia. Postanowieniem Nr 1472/ROP1/423-177/07/k.m. uznał stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od pożyczek za prawidłowe. Natomiast w drugim postanowieniu Nr 1472/ROP1/423-315/07/k.m. stwierdził, że stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku o równowartości podatku u źródła - jest nieprawidłowe. Uzasadnił to tym, iż na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. To oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy stanowić będą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą również zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Obowiązkiem zaś podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodu, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. W ocenie organu I instancji, pomimo stosownych zapisów w umowach pożyczek zobowiązujących Spółkę do zapłaty na rzecz Spółki X odsetek, jak i ciężaru podatku u źródła (ubocznego kosztu pożyczonego kapitału porównywalnego z prowizją bankową za każdorazowe uruchomienie kolejnej transzy pożyczki), wydatku na uregulowanie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku u źródła ponoszonego z własnych środków Spółki w żaden sposób nie można powiązać z jej przychodami. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego, wydatki z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego (należnego) zgodnie z art. 21 ustawy błędnie utożsamiane są z integralnymi kosztami wykonawstwa zawartych umów. Kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego odprowadzane są przez Spółkę do budżetu państwa i nie mogą skutkować dla niej uzyskaniem przychodów, albo mieć jakikolwiek wpływ na zachowanie albo zabezpieczenie jej źródła przychodów. W konsekwencji, wydatki z tego tytułu nie stanowią dla Spółki kosztu uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. Naczelnik Urzędu Skarbowego zauważył ponadto, że na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku dochodowego. Ustawodawca wyłączył więc z kosztów uzyskania przychodów podatek dochodowy. Niewątpliwie jest nim także zryczałtowany podatek dochodowy. Zatem Spółka nieprawidłowo postępuje, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów opłacony zryczałtowany podatek, który niewątpliwie jest podatkiem dochodowym i jako taki nie może - zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 15 tej ustawy, podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Na postanowienie to Spółka złożyła zażalenie z dnia 27 lipca 2007 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w W. Wniosła o jego zmianę przez uznanie za prawidłowe stanowiska wyrażonego we wniosku o interpretację. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpretację art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podniosła między innymi, że zapisy zawartych umów pożyczek zobowiązują ją do poniesienia określonych wydatków tytułem "wynagrodzenia" za pożyczone jej środki finansowe. Oba rodzaje wydatków, tj. w formie odsetek i równowartość podatku u źródła uiszczane są przez nią z własnych środków finansowych, powodując uszczuplenie jej majątku. Spółka ponowiła argumentację o zbliżonym do prowizji charakterze spornego wydatku i podkreśliła, że jest płatnikiem podatku u źródła. Statusu tego nie zmienia fakt, że podatek ten płaci z własnych środków, a nie potrąca z kwot odsetek od pożyczek wypłacanych Spółki X. Wpłata podatku na rachunek urzędu skarbowego nie jest wypełnieniem ciążących na niej obowiązków podatnika, lecz płatnika, co powoduje wygaśnięcie zobowiązania spółki holenderskiej. Spółka podkreśliła, że możliwość uzyskania przychodów nie jest uzależniona od tego, że wpłaci ona podatek u źródła na rachunek urzędu skarbowego, ale od tego, że wpłata ta zostanie dokonana w "zastępstwie" Spółki X. Oznacza to, że Spółka oczekuje uzyskania przychodów dzięki temu, iż otrzyma pożyczkę od Spółki X. Pożyczkę zaś może Spółka otrzymać wyłącznie wtedy, gdy zobowiąże się do zapłaty dodatkowego kosztu pozyskania kapitału, będącego równowartością podatku u źródła. To powoduje, że istnieje nierozerwalny i oczywisty związek przyczynowo-skutkowy między poniesieniem wydatku a uzyskaniem (możliwością uzyskania) przychodów.

Decyzją z dnia 1 października 2007 r. Nr 1401/BP-II/4210-58/07/ZO Dyrektor Izby Skarbowej w W. odmówił zmiany postanowienia organu I instancji. Stwierdził m.in., że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy, podatek dochodowy nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Ustawodawca nie rozróżnia sytuacji, czy chodzi o "własny", czy może o "cudzy" podatek. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, co do zasady wydatek ten musi być pokrywany przez podatnika z jego przychodu. Z definicji obowiązku podatkowego wynika jego obiektywny i przymusowy charakter dla osoby zobowiązanej (podatnika). Sam fakt zapłaty podatku przez Spółkę za inną osobę prawną i umowne nazwanie go elementem wynagrodzenia za korzystanie z pożyczonego kapitału nie powoduje, że zapłacony "cudzy" podatek staje się automatycznie kosztem działalności gospodarczej Spółki poniesionym w celu zabezpieczenia źródła przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy. Przede wszystkim w opisanym stanie faktycznym, stosownie do treści art. 8 Ordynacji podatkowej polska Spółka jako płatnik miała wykonać za swojego zagranicznego pożyczkodawcę (podatnika wskazanego w art. 3 ust. 2 ustawy) czynności dotyczące wywiązywania się przez niego ze zobowiązań podatkowych od dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy). Jej zadanie polegać miało na wykonaniu trzech materialno-technicznych operacji: obliczeniu należnego od podatnika podatku, pobraniu obliczonego podatku z jego środków i wpłaceniu w wyznaczonym terminie do właściwego urzędu skarbowego. Stosowanie instytucji płatnika ma na celu pobór podatku u źródła, co znacznie zmniejsza możliwości podatników w unikaniu płacenia podatków. Także zwolnienie z obowiązków płatnika może nastąpić tylko w drodze ustawy. Płatnika podatku nie można ustanowić w drodze umowy cywilnej. Relację pomiędzy płatnikiem a podatnikiem ilustruje zapadły już po wejściu w życie Ordynacji podatkowej wyrok NSA w Warszawie z 27 października 1998 r., sygn. akt III SA 826/97, w którym Sąd stwierdził, że ani w czasie obowiązywania ustawy o zobowiązaniach podatkowych, ani pod rządami Ordynacji podatkowej nie ma wątpliwości, że płatnik przekazuje organowi podatkowemu cudze (podatnika) pieniądze, niejako "w imieniu" podatnika. Na mocy art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatnika wygasa (w całości lub w części) między innymi wskutek pobrania podatku przez płatnika. Tak więc tylko w przypadku, gdy Spółka jako płatnik potrąci z wypłaconej zagranicznemu kontrahentowi sumy kwotę ryczałtowego (należnego) podatku - na zagranicznym kontrahencie - podatniku nie ciąży już zobowiązanie zapłacenia na rzecz budżetu państwa podatku od otrzymanych należności. Z kolei zobowiązanie Spółki jako płatnika wygasa (w całości lub części) zgodnie z art. 59 § 2 Ordynacji podatkowej między innymi w momencie dokonania wpłaty do właściwego urzędu skarbowego pobranego podatku. Zastosowanie klauzuli umownej zobowiązującej Spółkę (płatnika) do wpłaty podatku u źródła na rachunek urzędu skarbowego "w zastępstwie" podatnika nie spowoduje, iż wpłacony podatek nie jest już kosztem wyłączonym z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy (vide pkt 15), lecz wydatkiem w celu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją wynikającą z art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zapłacony podatek dochodowy nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Zatem komentowany przepis uniemożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku dochodowego - nawet w sytuacji, gdy Spółka uregulowała za podatnika ten podatek z własnych środków, nazywając go kosztem obsługi zadłużenia zbliżonym do prowizji bankowej, czy też kosztem niezbędnym do uzyskania środków finansowych na prowadzenie działalności gospodarczej. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej odmienne stanowisko w tej kwestii narusza prawo. Gdy kwota wynagrodzenia za uzyskane środki pieniężne zawarta w umowie pożyczki jest wypłacana w całości, to należy uznać, iż jest to kwota netto, czyli kwota należności już po pobraniu należnego podatku dochodowego od osób prawnych, ale płatnik i tak jest obowiązany obliczyć właściwą kwotę należnego podatku od dokonanej wypłaty poprzez jej ubruttowienie oraz odprowadzić zryczałtowany podatek dochodowy do urzędu skarbowego. W informacji IFT-2/IFT-2R, która jest sporządzona według określonego wzoru, płatnik wykazuje zawsze cały przychód podatnika w kwocie brutto, stawkę podatku oraz kwotę pobranego od tego przychodu podatku jako dane niezbędne do obliczenia kwoty należnego podatku. W przypadku, gdy Spółka dokonuje zapłaty podatku za podatnika ze środków własnych, to ta kwota powiększa przychód podatnika z tytułu danej transakcji, który należy wykazać w informacji IFT-2/IFT-2R, tak aby po odjęciu od niego podatku wynik był równy wypłaconej kwocie.

Spółka zaskarżyła decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. W skardze złożonej na tę decyzję Spółka zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną interpretację art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polegającą na uznaniu, iż wydatek będący równowartością podatku u źródła nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, a także naruszenie prawa procesowego przez uchybienie obowiązkom wynikającym z art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej na skutek nierzetelnego ustalenia i oceny stanu faktycznego. Spółka podnosiła, że organ odwoławczy ocenił sprawę jednostronnie koncentrując się głównie na tym, iż dokonuje ona zapłaty podatku u źródła z własnych środków. Świadczył o tym w szczególności wywód dotyczący wygasania zobowiązania podatnika w przypadku poboru podatku przez płatnika. Jednak zdaniem Spółki, w niniejszej sprawie wywód ten nie miał znaczenia. Wbrew temu co przyjął Dyrektor Izby Skarbowej, ani w umowach pożyczek, ani w opisie stanu faktycznego nie było zapisu, że Spółka była zobowiązana do zapłaty podatku w zastępstwie Spółki X. Umowy wspominają jedynie o kwocie, jaką holenderska firma powinna otrzymać od Spółki E. Spółka zarzuciła organowi odwoławczemu pominięcie celu ponoszenia przedmiotowego wydatku oraz związku przyczynowo-skutkowego między tym wydatkiem a uzyskanymi przychodami. Wskazała, że w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych prawo podatnika do odliczenia kosztów uzyskania przychodu jest zależne od wykazania takiego związku. W niniejszej sprawie, zdaniem Spółki ten związek jest oczywisty, gdyż bez uzyskania pożyczek Spółka prawdopodobnie zmuszona byłaby zaciągnąć kredyt w banku. Gdyby tak było, to marża, od której zapłaty uwarunkowane jest udzielenie kredytu jest kosztem obsługi zadłużenia, stanowiącym bez wątpienia koszt uzyskania przychodów. Zatem w ocenie Spółki, z ekonomicznego punktu widzenia zapłata marży nie różni się od zapłaty równowartości podatku u źródła. Z umów pożyczek wynikało bowiem, iż Spółka obok zapłaty odsetek, zobowiązana jest ponieść również dodatkowy koszt (tytułem wynagrodzenia Spółki X), którego poniesienie warunkowało możliwość skorzystania z pożyczki. Przecież sądy administracyjne uznają za prawidłowe działanie podatników refundujących kontrahentom ciążące na nich należności publicznoprawne, jeżeli jest to spowodowane chęcią uzyskania przychodów lub zabezpieczenia ich źródła (np. wyrok WSA z 10 kwietnia 2006 r., sygn. akt I SA/BD 721/05).

W spornej sprawie również Spółka oczekiwała uzyskania przychodów dzięki otrzymaniu pożyczki od Spółki X, co było możliwe, jeżeli zobowiąże się (co uczyniła w umowach pożyczek) do zapłaty dodatkowego kosztu pozyskania kapitału - o równowartości podatku u źródła. W ocenie Spółki forma określenia tego kosztu była więc bez znaczenia. Umowy mogły przecież zawierać np. klauzulę zobowiązującą Spółkę do zapłaty prowizji z tytułu udzielenia pożyczki w wysokości odpowiadającej wartości podatku u źródła. Wtedy prowizja taka byłaby dla Spółki kosztem uzyskania przychodów, a jej istota jest tożsama z równowartością podatku u źródła - obie te dodatkowe płatności warunkują uzyskanie źródła finansowania niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania Skarżącej.

Spółka uważała także, iż sporny wydatek o równowartości podatku u źródła nie może być kwalifikowany jako podatek dochodowy w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy. Jej zdaniem niezasadne jest twierdzenie o objęciu tym przepisem podatku dochodowego płaconego przez podmiot występujący zarówno w charakterze podatnika, jak i płatnika. Istotą normy z ww. przepisu jest zapobieżenie ujmowaniu jako kosztu uzyskania przychodów podatku dochodowego płaconego przez danego podatnika i pomniejszenie w ten sposób podstawy opodatkowania. Z drugiej strona norma ta pozwala na zaliczenie w koszty uzyskania przychodów innych podatków (np. podatek od nieruchomości), jeżeli ich ponoszenie wiąże się z prowadzoną działalnością gospodarczą. Omawiany przepis nie może dotyczyć podatku u źródła, ponoszonego przez podatnika. Natomiast płatnik ujmuje w kosztach uzyskania przychodu kwotę brutto, tj. kwotę całej wypłaconej podatnikowi należności, zawierającą jej część, która zostanie przelana do urzędu skarbowego tytułem podatku. Jako przykład Spółka wskazała wypłatę wynagrodzenia pracownikowi.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1985/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, aczkolwiek nie wszystkie podniesione zarzuty w skardze uznał za zasadne.

Sąd stwierdził m.in., że organy podatkowe udzieliły Spółce interpretacji z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co miało wpływ na wynik sprawy. Przede wszystkim Sąd zwrócił uwagę, że pytanie zadane przez Spółkę związane było z podatkiem dochodowym obciążającym ją, a nie jej holenderskiego kontrahenta i dotyczyło możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy) kwoty należnej temu kontrahentowi na podstawie zawartych umów pożyczek. Rzeczą organów podatkowych była jedynie ocena, czy jeden z elementów składających się na wydatek związany z pożyczkami udzielonymi Spółce przez Spółkę X, tj. kwota równa podatkowi u źródła naliczonemu od kwoty oprocentowania - stanowi koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Sądu, kwestią odrębną, nie stanowiącą przedmiotu wniosku było to, czy wynagrodzenie Spółki X, otrzymane z tytułu umów pożyczek, w części odpowiadającej podatkowi u źródła - podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym przewidzianym w art. 21 ustawy. Sąd zauważył także, iż w związku z tym przepisem, Spółka nie wnosiła o interpretację prawidłowości jej działań jako płatnika. Spółka nie twierdziła we wniosku, że z własnych środków pokrywa podatek dochodowy u źródła, obciążający Spółkę X. Nie czyniła tego również w postępowaniu zażaleniowym. Podnosiła, że z własnych środków płaci odsetki, jak i równowartość podatku u źródła, obciążającego pożyczkodawcę zgodnie z art. 21 ustawy oraz umową o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zapłata równowartości podatku u źródła dokonywana była w ten sposób, że kwotę tę Spółka odprowadzała na rachunek urzędu skarbowego.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że odsetki, prowizje, marże i inne tego rodzaju wydatki związane z uzyskaniem czy to kredytów, czy pożyczek służą pozyskaniu kapitału. Jeżeli środki pieniężne otrzymane tytułem pożyczek (kredytów) służą finansowaniu działalności umożliwiającej osiągnięcie przychodów, to wydatki na uzyskanie tych środków stanowią niewątpliwie koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Ponieważ Spółka we wniosku o interpretację określiła przeznaczenie otrzymanych pożyczek jako finansowanie bieżącej działalności gospodarczej, zdaniem Sądu pożyczki te (bez wątpienia) mają związek z osiąganymi przez nią przychodami. Tym samym wydatek ten jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i nie został on wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy. Sąd podzielił także pogląd Spółki, że chybione było powoływanie się przez organy podatkowe na art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy. Przepis ten dotyczy bowiem podatku dochodowego należnego od podatnika tego podatku. Tylko bowiem podatnik obowiązany jest uiszczać podatek dochodowy. Płatnik podatku tego nie płaci.

Jednocześnie Sąd uznał (i podkreślił), że kwestie dotyczące realizacji przez Spółkę obowiązków płatnika wynikają wprost z ustawy i w żaden sposób nie mogą być modyfikowane postanowieniami umowy cywilnoprawnej. Podobnie ma się rzecz z opodatkowaniem podmiotu holenderskiego podatkiem u źródła. Ten właśnie zagraniczny podmiot obciąża zryczałtowany podatek dochodowy od przychodu uzyskanego na terytorium Polski i to on w konsekwencji obowiązany jest do zapłaty podatku, a okoliczność, iż w zapłacie tej pośredniczy płatnik jest bez znaczenia.

Sąd nie dopatrzył się natomiast zarzutu naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej. Sąd wyjaśnił, że specyfika postępowania w przedmiocie udzielenia interpretacji polega na tym, iż organ podatkowy nie gromadzi dowodów, nie bada, jaki jest stan rzeczywisty. To wnioskodawca wskazuje stan faktyczny sprawy, w stosunku do którego określany jest sposób i zakres zastosowania przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację przyjmuje stan faktyczny taki, jaki został mu przedstawiony. Ma jedynie możliwość wezwania do jego uzupełnienia, jeżeli nie został on przedstawiony wyczerpująco. Zatem, to wnioskodawcę obciążają skutki rozbieżności stanu rzeczywistego i przedstawionego we wniosku.

W świetle art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wiążą ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Skarbowej w W. rozpatrując zażalenie Spółki z dnia 27 lipca 2007 r. i wykonując ww. wyrok WSA z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1985/07 stwierdził co następuje.

Spółka we wniosku z dnia 1 czerwca 2007 r. zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu i zastosowania art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu tej ustawy od 2007 roku) Pytanie dotyczyło możliwości uznania (w rozumieniu ww. przepisu) jako koszt uzyskania przychodów wydatku związanego z pożyczkami udzielonymi Spółce przez V. Spółka uważa, że zapłacona kwota równa podatkowi u źródła naliczonemu od kwoty oprocentowania (odsetek od pożyczki), którego ciężar poniesienia spoczywa na Spółce E zgodnie z umowami pożyczek - stanowi koszt uzyskania przychodów.

Odnosząc się do stanowiska Spółki, organ odwoławczy wskazuje, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy (od 2007 roku), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Poniesienie przez Spółkę wydatku stanowiącego równowartość podatku u źródła jest związane z zaciągniętymi przez Spółkę E pożyczkami, a otrzymane pożyczki służą finansowaniu bieżącej działalności gospodarczej, co wynika z przedstawionego we wniosku o interpretację stanu faktycznego - przy tak określonym przeznaczeniu, pożyczki te mają związek z osiąganymi przez nią przychodami. Tym samym Dyrektor Izby Skarbowej w W., będąc związanym orzeczeniem WSA (sygn. akt III SA/Wa 1985/07 z dnia 27 maja 2008 r.) stwierdza, że wydatek ten stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, podobnie jak inne wydatki związane z uzyskaniem pożyczki (kredytu) wykorzystywanej w działalności gospodarczej.