1401/PP-II/4110-1/08/MR - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 3 marca 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie 1401/PP-II/4110-1/08/MR Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej.

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 8 kwietnia 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z dnia 21 marca 2005 r. Nr 1439/DF/410/91/2005/Art. 14a w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie oraz uwzględnieniu wyr. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2007 r. sygn. akt III SA/WA 1576/06

postanawia

- uchylić postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z dnia 21 marca 2005 r. Nr 1439/DF/410/91/2005/Art. 14a w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie

*

uznać za prawidłowe stanowisko podatnika w zakresie

1.

zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej - w dniu wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego,

2.

zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty na rzecz kancelarii prawniczej z tytułu prowadzenia sprawy sądowej oraz przygotowania wniosku do komornika na podstawie wystawionej przez kancelarię faktury,

*

uznać za nieprawidłowe stanowisko podatnika w zakresie

1.

zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądu - w dniu pokwitowania przez komornika odbioru wniosku o wszczęciu egzekucji.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 7 marca 2005 r. podatnik wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej informacji w zakresie stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio zaliczone zostały do przychodów należnych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż klient podatnika nie zapłacił za wykonane usługi. Spawa skierowana została na drogę sądową jedynie w zakresie części wierzytelności. Podatnik miał nadzieję, iż dłużnik pozostałą część spłaci dobrowolnie. Sąd w przedmiotowej kwestii wydał nakaz zapłaty oraz nadał mu klauzulę wykonalności. W wyniku egzekucji komorniczej wyegzekwowano część wierzytelności. W stosunku do pozostałej wydane zostało (po pewnym czasie) postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji. Bezskuteczność uzasadniono nie odnalezieniem ruchomości podlegających zajęciu, nie prowadzeniu działalności przez dłużnika pod wskazanym adresem, nieskutecznością egzekucji z rachunków bankowych i wierzytelności. Podatnik zaliczył nieściągalną wierzytelność oraz związane z nią wydatki do kosztów uzyskania przychodów w następujący sposób:

1.

część wierzytelności zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądu - w dniu pokwitowania przez komornika odbioru wniosku o wszczęciu egzekucji na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.),

2.

opłatę na rzecz kancelarii prawniczej z tytułu prowadzenia sprawy sądowej oraz przygotowania wniosku do komornika na podstawie wystawionej przez kancelarię faktury - zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

3.

część wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej - w dniu wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 21 marca 2005 r. Nr 1439/DF/410/91/2005/Art. 14a Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer uznał za nieprawidłowe stanowisko podatnika w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych części wierzytelności nieściągalnych w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego oraz zaliczenia do ww. kosztów części wierzytelności niezgłoszonej do egzekucji na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pismem z dnia 8 kwietnia 2005 r. strona wniosła zażalenie na ww. postanowienie zarzucając mu pominięcie treści art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy. W ocenie podatnika organ pierwszej instancji pomieszał pojęcia "udokumentowania nieściągalności" z "uprawdopodobnieniem nieściągalności" oraz zastosował zawężającą interpretacje art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy. Przepis powyższy nie zawiera, bowiem wymogu, aby postanowienie o nieściągalności dotyczyło całej wierzytelności czy też było wystawione na podatnika, który zamierza wierzytelność zaksięgować w koszty uzyskania przychodu.

Decyzją z dnia 15 czerwca 2005 r. Nr 1401/FA/4117-14/4/05/AG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmówił zmiany lub uchylenia postanowienia organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu stwierdzono, iż nie można uznać za koszt podatkowy, w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z uwagi na niewypełnienie wymogu należytego udokumentowania nieściągalności, zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy. Z powodu nie spełnienia wymogu właściwego udokumentowania nie można uznać za koszt również części wierzytelności niezgłoszonej do egzekucji. Odnosząc się do zarzutu pominięcia art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy organ podatkowy drugiej instancji stwierdził, iż przepisy te regulują kwestię możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów aktualizujących wartość należności, czyli sytuację odmienną od przedstawionej we wniosku.

Pismem z dnia 16 lipca 2005 r. podatnik zaskarżył powyższą decyzję.

Postanowieniem z dnia 25 października 2005 r. sygn. akt III SA/WA 2125/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę z uwagi na niewyczerpanie środków zaskarżenia w postępowaniu toczącym się przed organami podatkowymi.

W związku z powyższym orzeczeniem Pan Przemysław W. pismem z dnia 30 listopada 2005 r., wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 czerwca 2005 r. z uwagi na błędne pouczenie zawarte w ww. decyzji w zakresie środka zaskarżenia.

Równocześnie odwołał się od powyższej decyzji zarzucając jej:

*

naruszenie podstawowych zasad postępowania administracyjnego tj. zaufania obywateli do organów administracji publicznej oraz czuwania nad tym, by osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody,

*

pozbawienie możliwości korzystania z zapisów art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez błędną interpretację lekceważenie argumentów zdroworozsądkowych - skoro udało się udowodnić, że nie jest możliwe wyegzekwowanie od dłużnika małej kwoty, to nie da się wyegzekwować kwoty większej,

*

brak sprostowania odnośnie wieloznacznych stwierdzeń użytych w postanowieniu,

*

lakoniczność skarżonej decyzji - w art. 23 ust. 2 ustawy jest, co najmniej pięć równoprawnych wariantów, a co za tym idzie podatnik wnosi o wskazanie, który nie został wypełniony i dlaczego oraz wykazanie, że nie ma już żadnej innej możliwości. Natomiast organ podatkowy uzasadniając brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych spornych wierzytelności posłużył się ogólnikowym stwierdzeniem "z uwagi na niewypełnienie wymogu należytego udokumentowania nieściągalności zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy".

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowieniem z dnia 24 lutego 2006 r. Nr 1401/FA/4117-14/50/1/05/AG przywrócił termin do wniesienia odwołania.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z dnia 3 kwietnia 2006 r. Nr 1401/FA/4117/14/50/1/05/AG utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Wskazał, iż organ podatkowy wydając pisemną interpretację, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w trybie art. 14 § 5 Ordynacji podatkowej, ocenia czy zajęte przez podatnika stanowisko jest prawidłowe, czy też nieprawidłowe. Przepisy nie nakładają na organy obowiązku wskazywania prawidłowego sposobu postępowania w danej sprawie. Organ odwoławczy przyznał wprawdzie, że nie ustosunkował się do nieprecyzyjnych stwierdzeń użytych w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer odnośnie okoliczności umorzenia postępowania egzekucyjnego, jednakże ocena stanowiska podatnika nie naruszyła obowiązujących w tym zakresie przepisów. Wskazano, bowiem na treść przepisów mających zastosowanie w sprawie - art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz omówiono sposób udokumentowania nieściągalności wierzytelności. Stwierdzono, ze skoro podatnik w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie posiadał żadnego z wymienionych w art. 23 ust. 2 ustawy dokumentów, to sporne wierzytelności nie wypełniały wymogu należytego udokumentowania faktu ich nieściągalności. Z tego względu nieuzasadnionym był zarzut lakoniczności stwierdzeń użytych w decyzji z dnia 15 czerwca 2005 r.

Pismem z dnia 2 maja 2006 r. podatnik zaskarżył, obydwie decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie tj. z dnia 3 kwietnia 2006 r. oraz z dnia 15 czerwca 2005 r., jak również poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszaw-Wawer z dnia 21 marca 2005 r., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zarzuty podnoszone w skardze dotyczyły naruszenia:

*

art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

art. 23 ust. 1 pkt 21 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez pozbawienie możliwości skorzystania przez podatnika z ww. przepisów oraz ich błędną interpretację,

*

art. 2, 7 i 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej -błędne pouczenie wydłużało postępowanie oraz narażało podatnika na niedotrzymanie terminów oraz niepotrzebne wydatki - a takie działania organów wykraczają poza granice przepisów prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odpowiadając na skargę pismem z dnia 15 maja 2006 r. Nr 1410/FA/4160-14/8/06/AG uznał skargę za niezasadną i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2007 r. sygn. akt III SA/WA 1576/06 uchylił zaskarżoną decyzję (tj. z dnia 3 kwietnia 2006 r.) oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 czerwca 2006 r. Nr 1401/FA/41417-14/50/1/05/AG. W ocenie Sądu organy podatkowe naruszyły zapis art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej nie odnosząc się do punktu drugiego wniosku podatnika dotyczącego kosztów windykacji należności. Za nieprawidłową uznał interpretację zapisu art. 23 ust. 1 pkt 20 w związku z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnoszącą się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wierzytelności nieściągalnej, co do której nie było prowadzone postępowanie windykacyjne, gdy egzekucja co do pozostałej części okazała się bezskuteczna. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyznał natomiast rację organom podatkowym stwierdzając, iż wskazane przez podatnika przepisy - art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dotyczą odmiennych sytuacji faktycznych. Pierwszy z nich dotyczy zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, natomiast drugi odpisów aktualizacyjnych. Jeżeli zatem podatnik pytał o wierzytelności nieściągalne, to organy podatkowe dokonały prawidłowej interpretacji przepisów uznając, że mogą być one zaliczone do kosztów pod warunkiem ich wcześniejszego zarachowania do przychodów należnych oraz udokumentowania ich nieściągalności jedną z przesłanek wymienionych w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2007 r. oraz rozpatrując ponownie zażalenie z dnia 8 kwietnia 2005 r. na postanowienie Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z dnia 21 marca 2005 r., co następuje.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika wynika, iż klient nie zapłacił Podatnikowi za wykonane usługi. Sprawa w zakresie części wierzytelności skierowana została na drogę sądową i zakończyła się wydaniem nakazu zapłaty z nadaną klauzulą wykonalności. W wyniku egzekucji komorniczej wyegzekwowano część wierzytelności. W stosunku do pozostałej wydane zostało (po pewnym czasie) postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji. Podatnik uważa, iż nieściągalna wierzytelność oraz związane z nią wydatki powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w następujący sposób:

*

część wierzytelności zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądu - w dniu pokwitowania przez komornika odbioru wniosku o wszczęciu egzekucji na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

część wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej - w dniu wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

opłatę na rzecz kancelarii prawniczej z tytułu prowadzenia sprawy sądowej oraz przygotowania wniosku do komornika na podstawie wystawionej przez kancelarię faktury - zgodnie z art. 22 ww. ustawy.

Kwestię kosztów uzyskania przychodów w r. 2005 regulował zapis art. 22 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w myśl którego kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z zapisem art. 23 ust. 1 pkt 20 tejże ustawy wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca przewidział jednakże ww. przepisie wyjątki od powyższej reguły. Wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowią koszt uzyskania przychodu pod warunkiem:

-

zarachowania ich uprzednio do przychodów należnych,

-

uprawdopodobnienia ich nieściągalności.

Z kolei przepis art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1.

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.

postanowieniem sądu o:

a)

oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b)

umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub

c)

ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3.

protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Zgodnie z wolą ustawodawcy powyżej wymienione przesłanki stanowią katalog zamknięty. Oznacza to, że dla celów podatkowych tylko na podstawie jednego z ww. dokumentów można zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż podstawą zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądowym, zgodnie z zapisem art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest dzień wydania przez organ egzekucyjny (w zakresie przedmiotowej wierzytelności) postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji spowodowanej brakiem majątku ruchomego podlegającego zajęciu, nie prowadzeniem przez dłużnika działalności pod wskazanym adresem oraz nieskutecznością egzekucji z rachunków bankowych. Tym samym za błędne należy uznać stanowisko podatnika odnośnie zaliczenia do kosztów podatkowych przedmiotowej wierzytelności w dniu pokwitowania przez komornika odbioru wniosku o wszczęciu egzekucji. Przywołane przez podatnika w tym zakresie zapisy art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczą odmiennego od przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy tj. możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów aktualizujących wartość należności, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Podatnik w złożonym wniosku nie podał, że chodziło mu o sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy. Z kolei zapis ust. 3 pkt 3 tego przepisu określa sposób nieściągalności wierzytelności, na które podatnik tworzy odpisy aktualizujące. Ponadto podkreślić należy, iż obydwa powołane przez podatnika przepisy dotyczą wyłącznie podatników podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzących księgi rachunkowe, a z wniosku podatnika nie wynika, iż ciąży na nim takowy obowiązek. Analogiczne stanowisko, w przedmiotowej sprawie, zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyr. z dnia 11 kwietnia 2007 r. sygn. akt III SA/WA 1576/06. W świetle powyższego za nieuzasadniony należy uznać zarzut pominięcia, przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer, treści art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za zasadne natomiast uznaje się natomiast stanowisko podatnika odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności niedochodzonej na drodze sądowej - w dniu wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz związany z tym zarzut (zawarty w zażaleniu) odnośnie zawężającej interpretacji zapisu art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyr. z dnia 11 kwietnia 2007 r. odnosząc się do przedmiotowej kwestii stwierdził, iż w przypadku gdy egzekucja, co do dochodzonej części wierzytelności została umorzona z powodu bezskuteczności - braku majątku zobowiązanego - a więc udokumentowana orzeczeniem (zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), to zasadne jest przyjęcie, iż tym samym dokumentem uprawdopodobniona jest nieściągalność pozostałej części wierzytelności i także ona podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zasadnym jest również zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz kancelarii prawniczej w dacie ich poniesienia. W myśl art. 22 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, iż każdy wydatek spełniający powyższą definicję podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. W katalogu kosztów podatkowych mieszczą się koszty zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy. Przedmiotowe wydatki z tytułu korzystania z usług kancelarii prawniczej wiążą się z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą. Z tych też względów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Odnosząc się od zarzutu pomieszania, przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer, pojęć "udokumentowania nieściągalności" z "uprawdopodobnieniem nieściągalności" Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje. Ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób pradawnych określił dwa warunki konieczne, od spełnienia których uzależnił możliwość zaliczenia wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów. Jeden z nich dotyczy uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności. Z kolei ust. 2 art. 23 ww. ustawy wyraźnie stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana w sposób wymieniony w tym przepisie. Tak więc ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 20 używa pojęcia "uprawdopodobnienia nieściągalności" zaś w ust. 2 ww. artykułu stawia wymóg uprawdopodobnienia nieściągalności tychże wierzytelności poprzez właściwe ich udokumentowanie jednym z orzeczeń w tym ustępie wymienionych np. postanowieniem o nieściągalności, postanowieniem sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidacją majątku. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej ustawodawca w zapisie art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób zamierzony posłużył się pojęciem "udokumentowania nieściągalności". Pragnął w ten sposób podkreślić, iż warunkiem koniecznym zaliczenia wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie uprawdopodobnienia ich nieściągalności. W świetle powyższego za niezasadny należy uznać ww. zarzut.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Przedmiotowa decyzja wydana została w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu złożenia wniosku przez podatnika.

Decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji. (Uchwała 7 Sędziów NSA sygn. akt I FPS 1/06).

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl