1401/PH-II/4407/14-1/07/MZ/PV-II - Czy w przypadku gdy dla potrzeb dokonywanych transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, Spółka podaje polski numer VAT, przyznany jej dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, wewnątrzwspólnotowe nabycie uznaje się za dokonane również na terytorium Polski, nawet gdy wysyłka towaru z jednego kraju członkowskiego UE kończy się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego?

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 i art. 207 § 1 w związku z art. 239 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 9 ust. 1 i ust. 2, art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z siedzibą w Warszawie, na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r. Nr 1472/RPP1/443-750/06/KUP w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

- odmówić zmiany albo uchylenia ww. postanowienia organu pierwszej instancji.

Wnioskiem z dnia 14 września 2006 r. Strona wystąpiła w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, iż Spółka, zarejestrowana dla potrzeb podatku od towarów i usług w Rzeczypospolitej Polskiej, nabywa od holenderskiego podatnika VAT towary dopuszczone do obrotu na terenie Unii Europejskiej. Towary te następnie odsprzedaje ostatecznemu nabywcy, mającemu siedzibę i zarejestrowanemu dla potrzeb podatku od towarów i usług w państwie członkowskim innym niż Polska lub Holandia. Towary transportowane są bezpośrednio z Holandii do ostatecznego odbiorcy na warunkach dostawy CIP (państwo członkowskie finalnego odbiorcy), FOB (Holandia) oraz EXW (Holandia). Towary te nie znajdują się na terytorium Polski w żadnym stadium transakcji, bądź wyjątkowo są jedynie przewożone przez terytorium Polski. Transport realizowany jest przez dostawcę lub ostatecznego odbiorcę towaru. Spółka nie spełnia warunków wymienionych w art. 135 ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczących procedury uproszczonej, a faktura dokumentująca dostawę dokonaną przez Wnioskodawcę na rzecz ostatniego w łańcuchu podmiotu może nie zawierać danych, o których mowa w art. 136 ust. 1 ww. ustawy. Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie zostało przez Spółkę opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym znajdują się towary w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Przy tak przedstawionym stanie faktycznym Strona prosi o potwierdzenie, czy w przypadku gdy dla potrzeb dokonywanych transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, Spółka podaje polski numer VAT, przyznany jej dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, wewnątrzwspólnotowe nabycie uznaje się za dokonane również na terytorium Polski, nawet gdy wysyłka towaru z jednego kraju członkowskiego UE kończy się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Zdaniem Strony w przedmiotowym stanie faktycznym Spółka nie jest w stanie udowodnić, iż wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, zatem jest ona zobowiązana do rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce.

Uzasadniając swoje stanowisko Strona stwierdza, iż co do zasady miejscem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest państwo, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu (art. 25 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Zasada ta o charakterze ogólnym modyfikowana jest przepisami szczególnymi. Przepisem szczególnym jest zaś zdaniem Strony art. 25 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy nabywca będący podatnikiem, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:

W opinii Spółki powołany przepis ma charakter restrykcyjny, bowiem w omawianych sytuacjach będzie dochodzić do podwójnego opodatkowania takich transakcji. Podwójne opodatkowanie nie będzie zachodziło w przypadkach transakcji trójstronnych lub w sytuacji, gdy podając numer nadany przez inne państwo członkowskie UE niż to, w którym zgodnie z regułą ogólną ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, czyli państwo, w którym znajdują się towary w momencie zakończenia wysyłki lub transportu, nabywca udowodni, że nabycie zostało opodatkowane właśnie w kraju zakończenia wysyłki lub transportu. Ponieważ jednak żaden z wyżej wymienionych wydatków w przedmiotowym stanie faktycznym nie zachodzi, zdaniem Spółki, ma ona obowiązek rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce, czyli w kraju który nadał numer podawany dla tej transakcji wewnątrzwspólnotowej.

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2006 r. Nr 1472/RPP1/443-750/06/KUP Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał powyższe stanowisko Podatnika za nieprawidłowe. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ pierwszej instancji stwierdził, iż transakcje opisane we wniosku są transakcjami łańcuchowymi, tj. transakcjami, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego towaru, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej transakcji biorą udział trzy podmioty, przy czym pierwszy z nich, tj. podmiot z Holandii, wydał towar bezpośrednio ostatniemu nabywcy, tj. kontrahentowi Spółki, to mimo, iż towar nie trafia do drugiego w kolejności podmiotu, tj. Wnioskodawcy, uznaje się, zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, iż dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. W przypadku transakcji łańcuchowych wysyłka lub transport, jak wynika z art. 22 ust. 2 ww. ustawy przyporządkowany jest tylko jednej dostawie. Jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie. Przyjęty przez organ pierwszej instancji stan faktyczny dotyczył sytuacji, gdy towary transportowane są bezpośrednio z Holandii do ostatecznego odbiorcy na warunkach dostawy FOB (Holandia) oraz EXW (Holandia), tj. przez ostatecznego nabywcę. W niniejszej sprawie, zdaniem Naczelnika Urzędu, Spółka dokonuje na rzecz ostatecznego kontrahenta dostawy towarów na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie rozpoczęcia transportu, czyli terytorium Holandii, gdyż tej dostawie przyporządkowany jest transport towarów. Jednocześnie transakcja poprzedzająca wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, będzie uznana za dokonaną w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, czyli również na terytorium Holandii. Konkludując, organ pierwszej instancji stwierdza, iż żadna z transakcji dokonywana przez Spółkę nie może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i żadna z poszczególnych dostaw nie może zostać uznana za dokonaną na terytorium kraju.

Na przedmiotowe postanowienie Strona złożyła zażalenie z dnia 22 grudnia 2006 r., wnosząc o wydanie decyzji zmieniającej zaskarżone postanowienie poprzez stwierdzenie, iż w opisanym stanie faktycznym nabycie towarów od dostawcy z terenu UE podlega opodatkowaniu jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terenie Polski. Zaskarżonemu postanowieniu Strona zarzuca naruszenie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług poprzez niezastosowanie w analizowanym stanie faktycznym zawartej w nim dyspozycji.

Argumentując zażalenie Strona ponawia swoje stanowisko zawarte we wniosku. Spółka podnosi, iż przy określaniu miejsca opodatkowania danej dostawy w łańcuchu znaczenie ma identyfikacja tej dostawy, której można przypisać transport. Zgodnie z art. 22 ust. 3 ww. ustawy dostawa ta oraz dostawy ją poprzedzające powinny zostać opodatkowane w państwie rozpoczęcia transportu towarów, natomiast dostawy następujące po dostawie transportowej w państwie zakończenia transportu towarów. Strona zauważa, iż zasadą wskazaną w art. 22 ust. 2 ww. ustawy, jest przypisanie transportu dostawie dokonanej na rzecz podatnika będącego w środku łańcucha dostaw. W takim przypadku dostawa ta opodatkowana jest w miejscu rozpoczęcia transportu towarów a następująca po niej w miejscu zakończenia transportu. W oparciu o regułę ogólną, w analizowanym stanie faktycznym, dostawa pomiędzy podmiotem holenderskim a Spółką podlega opodatkowaniu w Holandii, jako dostawa wewnątrzwspólnotowa, a dla Spółki jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Przyporządkowanie transportu innej dostawie wymaga, zdaniem Strony, aktywności nabywcy (środkowego podmiotu w łańcuchu). Musi on bowiem udowodnić, iż to jego dostawie należy przypisać transport. Przy braku takiej aktywności należy zastosować regułę ogólną. Naczelnik Urzędu, nieprawidłowo zdaniem Strony, całkowicie pominął zaś regułę ogólną, opierając się na warunkach dostawy EXW czy FOB. Reguły dostawy towarów według zasad Incoterms 2000 określają rozkład ryzyk i odpowiedzialności za towar ponoszonych przez strony transakcji, określają rodzaj transportu oraz wskazują koszty ponoszone przez strony na różnych etapach transportu. Przepisy podatkowe nie powołują się jednak na zasady dostaw według Incoterms. Oparcie się zaś na tych regułach skomplikowałoby znacznie rozliczenie dostaw, a uproszczeniu takich właśnie sytuacji miały służyć reguły kolizyjne wprowadzone w art. 22 ww. ustawy. O ile zatem nabywca towarów nie udowodni, iż to jego dostawie należy przypisać transport, dostawą transportową będzie zgodnie z regułą ogólną, dostawa na jego rzecz. W konsekwencji dostawa ta stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dla dostawcy i wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów dla nabywcy, tj. Spółki. W stosunku do sposobu rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów Strona ponawia swoje stanowisko zawarte we wniosku.

Jednocześnie ustosunkowując się do rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, Spółka zwraca uwagę, iż transakcja dokonywana przez pierwszy podmiot w łańcuchu opodatkowana jest w Holandii jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez organ skarbowy, iż dostawa dokonywana przez Spółkę powinna również być opodatkowana jako dostawa wewnątrzwspólnotowa w Holandii, nie może zostać zaakceptowane z punktu widzenia prawa holenderskiego. Przepisy podatkowe UE wymagają bowiem, iż każda dostawa wewnątrzwspólnotowa nie podlegająca VAT ma swoje odzwierciedlenie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów opodatkowane przez nabywcę. Uznanie, iż dwie następujące po sobie transakcje powinny być potraktowane jako wewnątrzwspólnotowa dostawa doprowadziłoby do całkowitego braku opodatkowania pierwszej dostawy wobec tego nie może być zaakceptowane.

Spółka wskazuje dodatkowo, iż stanowisko dotyczące miejsca opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów znajduje potwierdzenie w interpretacjach przepisów wydawanych przez organy skarbowe, np. interpretacja wydana przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 28 lipca 2005 r. Nr 1471/NTR1/443-234b/04/AS.

Po rozpatrzeniu przedmiotowej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług określają miejsce dostawy towarów w przypadkach, gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez podatnika, przez nabywcę lub osobę trzecią do podmiotu, dla którego jest dokonywana dostawa. Miejscem dostawy towarów jest zatem w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Poza powołaną wyżej generalną zasadą, zapisaną w art. 22 ust. 1 pkt 1, ustawa wprowadza również dodatkowe zasady określenia miejsca świadczenia w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy to towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy. Wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka czy transport, więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalać miejsce świadczenia w oparciu o powyższą regułę ogólną. W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym znajdowały się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów dla określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów kluczowe znaczenie ma ich transport lub wysyłka. W przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie (art. 22 ust. 2 ww. ustawy o VAT).

Ustawa w przypadku transakcji łańcuchowych nakazuje przyjmować, że jeśli towar wysyła lub transportuje nabywca, który następnie dokonuje jego dostawy (pośrednik), to wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego właśnie podmiotu. Wówczas, zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, dostawę, która poprzedza wysyłkę lub transport, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu. Natomiast dostawa dokonywana przez pośrednika na rzecz ostatecznego nabywcy zachodzi w miejscu, gdzie zakończono wysyłkę lub transport towarów, chyba że zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy należy przyporządkować jego dostawie. W takim przypadku dostawa będzie dokonana w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, gdyż będziemy mieli do czynienia z dostawą poprzedzającą transport. Niemniej jednak w przedmiotowej sprawie przypadek ten nie zachodzi, gdyż w stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka wyraźnie wskazuje, iż towary transportowane są bezpośrednio z Holandii do ostatecznego odbiorcy na warunkach dostawy FOB (Holandia) lub EXW (Holandia). Zgodnie z zasadami określonymi przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu w formie "Międzynarodowych Reguł Wykładni Terminów Handlowych" INCOTERMS 2000 powyższe reguły oznaczają odpowiednio:

Oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie towar nie jest transportowany przez nabywcę, który następnie dokonuje jego dostawy, czyli przez Spółkę. Transportu dokonuje ostateczny nabywca towarów, zatem to dostawie na jego rzecz należy ten transport przypisać. W tym miejscu bezzasadne są zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, argumenty Strony dotyczące braku z jej strony działania mającego na celu udowodnienie, iż wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie. W zaskarżonym postanowieniu Naczelnik Urzędu oparł się bowiem na stanie faktycznym przedstawionym samodzielnie przez Spółkę. Pomijając zatem rozważania dotyczące reguł Incoterms, jako nie mających zdaniem Strony zastosowania dla celów podatkowych, podstawą do przyporządkowania transportu dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz ostatecznego odbiorcy jest zawarte we wniosku stwierdzenie, iż transport realizowany jest przez dostawcę lub ostatecznego odbiorcę towarów (zaskarżonym postanowieniem objęto stan faktyczny ograniczony do transportu realizowanego przez ostatecznego nabywcę, zaś przypadek, gdy transport realizowany jest przez dostawcę objęto odrębnym postanowieniem). Miejscem świadczenia przy tej dostawie będzie zatem, jak prawidłowo określił Naczelnik Urzędu miejsce, w którym towary znajdują sie w momencie rozpoczęcia transportu, tj. Holandia.

Po przyporządkowaniu transportu dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz finalnego nabywcy, tj. podatnika z państwa członkowskiego innego niż Polska lub Holandia stwierdzić należy, iż dostawa dokonywana na rzecz Strony przez podatnika holenderskiego jest dostawą towarów poprzedzającą transport. Zatem dostawę tą uznaje sie za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu, tj. również Holandia.

Odnosząc się do pytania Strony postawionego we wniosku z dnia 14 września 2006 r. stwierdzić należy, iż dotyczy ono wyłącznie transakcji pomiędzy podatnikiem holenderskim a Spółką. Jest to transakcja, w której Strona jest nabywcą towarów transportowanych bezpośrednio z Holandii do państwa członkowskiego innego niż Polska czy Holandia. Spółka nie jest finalnym odbiorcą tych towarów. Jest nim kontrahent Spółki i to on organizuje transport. Jak wskazano powyżej dostawie dokonywanej między Podmiotem holenderskim a Spółką nie będzie przypisany transport towarów, jest to zatem dostawa towarów niewysyłanych lub nietransportowanych. Stosownie do przepisów art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 przywoływanej ustawy, przepis ust. 1 stosuje się, pod warunkiem że:

W art. 10 cyt. ustawy przewidziano przypadki, w których wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, nie występuje.

W przedmiotowej sprawie, o ile w przypadku dostawy pomiędzy podmiotem holenderskim a Spółką wypełnione są warunki podmiotowe określone w art. 9 ust. 2 ustawy o VAT, tj. zarówno nabywca jak i dokonujący dostawy są podatnikami, o których mowa w art. 15 lub podatnikami podatku od wartości dodanej a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez nabywcę jako podatnika o tyle nie jest spełniony warunek określony w art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Chociaż bowiem Spółka nabywa prawa do rozporządzania jak właściciel przedmiotowymi towarami, to jednak w wyniku dokonanej dostawy towary te nie są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Transport został przyporządkowany dostawie dokonywanej na rzecz ostatecznego odbiorcy tych towarów. W takim przypadku, ze względu na przyporządkowanie transportu innej dostawie, dostawa realizowana na rzecz Spółki nie może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, ale za dostawę dokonaną na terytorium Holandii, która tam powinna zostać opodatkowana, według obowiązujących przepisów.

W dalszej kolejności ustalenie to pociąga za sobą fakt, iż w przedmiotowym stanie faktycznym Naczelnik Urzędu prawidłowo nie zastosował przepisu art. 25 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten dotyczy wyłącznie miejsca świadczenia przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów zaś, zdaniem Dyrektora Izby w Warszawie, nabycie towarów dokonane przez Spółkę nie było nabyciem wewnątrzwspólnotowym. O ile zatem czysto teoretycznie prawidłowe są rozważania Spółki, dotyczące miejsca świadczenia przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów o tyle bezzasadny jest, zdaniem organu odwoławczego, zarzut naruszenia przepisu art. 25 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez niezastosowanie zawartej w nim dyspozycji w analizowanym stanie faktycznym.

Ponadto należy podkreślić, iż wskazane przez Stronę, na poparcie własnego stanowiska, postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie jest w przedmiotowej sprawie wiążące, gdyż zgodnie z art. 14b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja podatkowa, wydana w trybie art. 14a § 1 ww. ustawy, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy. Każda interpretacja przepisów dokonywana jest ponadto w oparciu o indywidualny stan faktyczny i dotyczy konkretnej sprawy opisanej we wniosku. To samo dotyczy zatem również postanowienia wydanego przez Naczelnik Urzędu w kwestii podatku naliczonego przy transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Biorąc powyższe pod uwagę postanowiono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. W przypadku uznania jej za niezgodną z prawem, Stronie służy na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) prawo do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.