1401/PH-I/4407/14-6/07/EN/PV-I - Oznaczenia na paragonach fiskalnych sprzedawanych towarów i usług.

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) oraz art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), art. 111 ust. 1, ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), § 4 ust. 1 pkt 1 lit. c, pkt 6 lit. e, § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948, z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 3 stycznia 2007 r., uzupełnionego pismem z dnia 15 marca 2007 r. wniesionego przez X na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2006 r., znak 1471/NTR1/443-376/06/k.r., wydane w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Pismem z dnia 26 września 2006 r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczącej kwestii, czy stosowane na kasach rejestrujących nazwy towarów spełniają dane wymagane do zamieszczenia na paragonie fiskalnym, określone w § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r.

Strona zauważyła, że określiła nazwy towarów zgodnie z klasyfikacją PKWiU, w której zawarte są nie szczegółowe nazwy towarów, lecz nazwy grup towarów.

Ponadto Strona wskazała, iż ustawa o podatku od towarów i usług, z której wynika obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących w zakresie stosowania właściwych stawek podatkowych, odwołuje się także do PKWiU.

Jednocześnie Strona podkreśliła, że będące w Jej posiadaniu kasy rejestrujące mają stosowne homologacje wydane przez Ministra Finansów, a zatem spełniają kryteria i warunki techniczne wynikające z ww. rozporządzenia Ministra Finansów.

Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2006 r., Nr 1471/NTR1/443-376/06/k.r., Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona zarzuca zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników.

Strona wskazuje, że odwoływanie się do definicji słownikowej nie może być w przedmiotowej sprawie rozstrzygające. Strona podkreśla, iż w kwestiach dotyczących określenia przedmiotu opodatkowania (towaru lub usługi) przepisy ustawy o podatku od towarów i usług wprost odwołują się do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej zarówno w przypadku towarów, jak i usług.

Zdaniem Strony odwołanie się przez ustawodawcę bezpośrednio do PKWiU zobowiązuje podatników dokonujących ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących do konkretyzowania nazwy na paragonie fiskalnym zgodnie z nazwą towaru lub usługi znajdującą się w PKWiU. W opinii Strony "nazwa towaru lub usługi" nie musi oznaczać nazwy konkretnego towaru lub konkretnej usługi, a zatem wystarczy takie zaklasyfikowanie sprzedawanego towaru lub usługi, aby jego sprzedaż została opodatkowana właściwą stawką VAT.

Ponadto Strona podkreśla, że brak jest przepisów, które nakazywałyby podatnikowi stosować bardziej szczegółowe określenie nazwy towaru na paragonie fiskalnym, niż to, które wynika z PKWiU.

Jednocześnie Strona zauważa, iż z treści § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. wynika, że nazwa musi posiadać desygnat - nie może być nazwą pustą nazwa towaru lub nazwa usługi - nie ma bowiem towaru lub usługi, która pozbawiona jest desygnatu. A zatem sam towar lub usługa może posiadać, w zależności od okoliczności jeden lub więcej niż jeden desygnat.

Strona wskazuje, iż ustawodawca nie skonkretyzował w treści ww. przepisu, ani w żadnym innym, czy należy dokonywać konkretyzacji na poziomie jednego, czy też wielu desygnatów.

Biorąc powyższe pod uwagę, Strona stoi na stanowisku, że zarówno użycie na paragonie fiskalnym, nazwy posiadającej jeden desygnat, jak i nazwy posiadającej wiele desygnatów jest zgodne z § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e ww. rozporządzenia. Zdaniem Strony za takim właśnie stanowiskiem przemawia definicja "nazwy" zamieszczona w najnowszym "Słowniku języka polskiego" PWN pod redakcją Lidii Drabik (Warszawa 2006), zgodnie z którą "nazwa" to "wyraz albo połączenie wyrazów oznaczające kogoś lub coś". W ocenie Strony skoro oznaczenie może mieć zarówno charakter szczególny, jak i ogólny, a § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. nie określa wprost, czy nazwa ma być szczególna, czy też ogólna, to ma prawo do zastosowania na paragonie fiskalnym zarówno nazwy szczególnej, jak i ogólnej, zgodnie z PKWiU.

Ponadto Strona w zażaleniu podkreśla, że podziela stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, zgodnie z którym sprzedaż winna być dokumentowana w sposób rzetelny i szczegółowy. W opinii Strony przyjęta przez Nią metoda przy wystawianiu paragonów fiskalnych powoduje szczegółowe i rzetelne udokumentowanie każdej sprzedaży oraz spełnia cel § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r., jakim jest konieczność zapewnienia konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku, oraz możliwość kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawiania dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Mając powyższe na uwadze, Strona wnosi o:

Jednocześnie Strona przy piśmie z dnia 15.03.2007 r. przekazała notatkę prasową dotyczącą wyr. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2772/06, w którym WSA uznał, że sprzedawca nie musi na paragonie fiskalnym szczegółowo opisywać każdego towaru lub usługi. Zdaniem WSA wystarczy, iż sprzedawca poda ogólną nazwę, tak aby można mu było przypisać prawidłową stawkę VAT.

Strona w piśmie tym wnosi o uwzględnienie ww. wyr. przy rozstrzyganiu przedmiotowej sprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu zażalenia, uzupełnionego pismem z dnia 15 marca 2007 r. zważył, co następuje:

Z przedstawionego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że Strona prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu prasą, pamiątkami, zabawkami, papierosami oraz kosmetykami za pośrednictwem punktów sprzedaży, znajdujących się na terytorium całego kraju. Obecnie Strona w swoim asortymencie posiada około 9 tysięcy produktów. Strona ewidencjonuje swoją sprzedaż przy zastosowaniu kas rejestrujących SHARP, które posiadają homologację wydaną przez Ministra Finansów. Kasy fiskalne użytkowane przez Stronę mogą zawierać w pamięci nie więcej niż 3,5 tysiąca indeksów towarowych. Z uwagi na to, że ilość oferowanych produktów przewyższa ilość możliwych do zaprogramowania indeksów towarowych Strona zamieszcza na paragonach fiskalnych ogólne nazwy towarów z odpowiednimi stawkami VAT. Przykładowo Strona wskazała, iż na paragonach dokumentujących sprzedaż czasopism i innych periodyków nazwy towarów oznaczone są jako "Prasa 0%", "Prasa 7%" oraz "Prasa 22%". Natomiast w przypadku pozostałego asortymentu na paragonach dokumentujących sprzedaż drukowane są następujące nazwy: tytoń, akcesoria tytoniowe, akcesoria do fajek, chusteczki higieniczne, karty do gry, kosmetyki, itp. Ponadto za takim podejściem przemawia także duże rozproszenie punktów sprzedaży na terytorium całego kraju, które powoduje brak możliwości zainstalowania systemu komputerowego, który umożliwiałby jednostkową, a nie grupową identyfikację towarów wymienionych na paragonie. Brak możliwości stworzenia jednej bazy towarów dla wszystkich kas wynika także z różnorodności towarów sprzedawanych w różnych częściach kraju (np. gazet lokalnych sprzedawanych w poszczególnych województwach czy powiatach). Dodatkowym ograniczeniem w przypadku niektórych towarów (usług) jest ich nazwa w przypadku gdy jej długość przekracza 16 znaków. Natomiast kasy rejestrujące, z których Strona korzysta mają ograniczoną ilość znaków jaką można wprowadzić do indeksu towarowego do 16 znaków.

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, że zgodnie z zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Ponadto w myśl § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

Zdaniem organu drugiej instancji, z powyższego wynika, że ww. rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników jasno określa, iż na paragonie fiskalnym ma znajdować się nazwa towaru lub usługi.

W opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć zgodnie ze "Słownikiem Języka Polskiego" PWN nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat. A to oznacza, że używanie nazw grup towarowych zamiast jednoznacznie definiującej towar lub usługę nazwy indywidualnej jest naruszeniem obowiązujących przepisów.

W tym miejscu należy wskazać, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwa towaru oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć nazwę jednostkową - tj. nazwę mająca tylko jeden desygnat. Oznacza to, że stosowana na paragonie fiskalnym nazwa winna być przypisana sprzedawanemu towarowi i jednoznacznie go identyfikować. Używanie zatem nazw grup towarowych lub usługowych (gdy w obrębie danej grupy mieszczą się towary o zróżnicowanym charakterze) zamiast jednoznacznie definiującej towar lub usługę nazwy indywidualnej jest naruszeniem obowiązujących przepisów.

Jednocześnie organ odwoławczy stoi na stanowisku, że nazwa towaru (usługi) na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jaki został zakupiony towar czy usługa. Dopiero powyższe skutecznie zagwarantuje konsumentowi zgodnie z art. 111 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług m.in. prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Nazwy grupowań według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zdaniem organu drugiej instancji, mogą być wykorzystywane do prawidłowego definiowania nazwy towarów i usług, które będą drukowane przez kasę rejestrującą na paragonie fiskalnym, ale pod tym warunkiem, że nazwa danego grupowania pozwoli jednoznacznie zidentyfikować towar czy usługę, jakie zostały faktycznie zakupione przez klienta.

Ponadto nazwa towaru drukowana na paragonie fiskalnym może także odpowiadać nazwie-marce towaru, ponieważ stosowanie takiego sposobu oznacza możliwość jednoznacznego, dokładnego identyfikowania zakupionego towaru.

Należy także wskazać, iż z § 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia Ministra Finansów wynika, że warunkiem niezbędnym do stosowania kasy rejestrującej jest określenie sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług.

Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów. Zauważyć również należy, że im szerszy jest wybór towarów w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru w celu jego prawidłowej identyfikacji.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej Warszawie podkreśla, iż stosownie do § 5 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów (usług) i właściwego ich przyporządkowania do stawek podatków.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ odwoławczy, podzielając stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaprezentowane w postanowieniu z dnia 22 grudnia 2006 r., Nr 1471/NTR1/443-376/06/k.r. stwierdza, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż stosowane przez Stronę oznaczenia sprzedawanych towarów/usług (np.: prasa, parafarmaceutyk, baton) na paragonach fiskalnych nie identyfikują ich w sposób jednoznaczny i precyzyjny, czyli nie można określić indywidualnie jaki zakupiono towar.

Odnośnie zaś załączonej przez Stronę notatki prasowej dotyczącej wyr. WSA, sygn. akt III SA/Wa 2772/06 organ drugiej instancji zauważa, że orzeczenia WSA są wiążące w indywidualnych sprawach i nie są w związku z tym powszechnie obowiązującą wykładnią prawa.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.