1401/BP-II/4210-50/07/KO - Składka podstawowa finansowana w ramach pracowniczego programu emerytalnego jako koszt uzyskania przychodów pracodawcy.

Na podstawie art. 233 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. "Z" z dnia 21 czerwca 2007 r. wniesionego na postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 14 czerwca 2007 r. Nr 1473/912/KDO/423/42/07/BC w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki

Wnioskiem z dnia 19 marca 2007 r., Spółka zwróciła się do Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w następujących kwestiach, związanych z następującym stanem faktycznym.

"Z" utworzył dla swoich pracowników pracowniczy program emerytalny, zwany dalej ppe, przez zawarcie umowy grupowego inwestycyjnego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń tj. w jednej z czterech dopuszczalnych form pracowniczych programów emerytalnych, o których mowa w ustawie z 22 sierpnia 1997 r. o pracowniczych programach emerytalnych, zwanych dalej ustawą o ppe. PPE musi być zarejestrowany w Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych, co wiąże się ze spełnieniem wielu kryteriów i obwarowań prawnych, wynikających z ustawy o ppe. Podstawą obliczenia comiesięcznej składki podstawowej finansowanej przez pracodawcę jest wynagrodzenie uczestnika (pracownika) stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Sposób jej wyliczenia jest zawarty w zakładowej umowie emerytalnej, której stronami są pracodawca i związki zawodowe. Procentowa wysokość składki jest uzależniona od kondycji ekonomiczno-finansowej pracodawcy i zawieranych w związku z tym porozumień ze związkami zawodowymi, z tym, że jej maksymalna wysokość nie może przekroczyć 7%. Składka na ppe jest świadczeniem na rzecz pracowników, zabezpieczającym dodatkowo pracowników na emeryturę. Zgodnie z art. 22 ust. 6 ustawy o ppe, składka podstawowa nie jest wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. Składka podstawowa finansowana przez pracodawcę ma być przekazywana, zgodnie z umową ubezpieczenia, do firmy prowadzącej ppe w ciągu siedmiu dni od daty wypłaty wynagrodzeń.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się z zapytaniem:

Stanowisko Spółki:

Ad. 1 Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1d ustawy kosztami uzyskania przy chodów są wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych. Realizacja ppe polega przede wszystkim na finansowaniu jednej, wybranej przez pracodawcę formy ppe przez systematyczne naliczanie i odprowadzanie przez pracodawcę składek: podstawowej i dodatkowej.

Składkę podstawową finansuje pracodawca, a składkę dodatkową pracownik.

Oprócz składki podstawowej pracodawca może ponosić inne koszty związane wprost lub w sposób pośredni z samą realizacją ppe.

Koszty te, zgodnie z art. 15 ust. 1 jak i art. 15 ust. 1d ustawy są kosztami uzyskania przychodów. Z kolei składka podstawowa jest głównym kosztem związanym z ppe i bez jej wnoszenia nie ma mowy o prawidłowej realizacji ppe. Dlatego też zgodnie z art. 15 ust. 1d ustawy, składka ta jest kosztem uzyskania przychodów.

Zapis art. 15 ust. 1d ustawy został wprowadzony w związku z wejściem w życie ustawy o ppe tj. od 1 kwietnia 1999 r.

Zdaniem Spółki ustawodawca chciał żeby wszystkie koszty związane z ppe, a przede wszystkim składki podstawowe, były kosztem uzyskania przychodów bez względu na formę ppe. Dlatego też nie zastrzegł, że nowo wprowadzany w życie art. 15 ust. 1d ustawy należy czytać w powiązaniu z istniejącym dotąd przepisem art. 16 ust. 1 ustawy, który według Spółki ma zastosowanie do wszystkich innych ubezpieczeń grupowych poza realizowanymi w ramach ppe.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki składka podstawowa finansowana przez pracodawcę (której mowa w art. 22 ustawy) w ramach pracowniczego programu emerytalnego niezależnie od jego formy, stanowi na podstawie art. 15 ust. 1d i art. 15 ust. 1 ustawy koszty uzyskania przychodów na równi z pozostałymi wydatkami (kosztami) związanymi z prawidłową realizacją pracowniczego programu emerytalnego realizowanego w rozumieniu przepisów o ppe. Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy dotyczy umów ubezpieczenia na rzecz pracowników zawieranych przez pracodawcę poza pracowniczym programem emerytalnym i nie ma zastosowania przy umowie grupowego inwestycyjnego ubezpieczenia na życie pracowników stanowiącej jedną z form pracowniczego programu emerytalnego.

Ad. 2 Składka podstawowa naliczana od wynagrodzeń, finansowana przez pracodawcę ma być przekazywana do firmy prowadzącej program w ciągu siedmiu dni od daty wypłaty wynagrodzeń. Zawarcie przez pracodawcę ppe na rzecz pracowników stanowi niewątpliwie element wynagradzania pracowników i co za tym idzie składki opłacane przez pracodawcę z tego tytułu związane z prowadzoną przez niego działalnością. Biorąc pod uwagę fakt, że składki te spełniają kryterium związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy, a są zawarte w art. 15 ust. 1d ustawy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu zarachowania wynagrodzeń, a nie w momencie ich wydatkowania na rzecz firmy prowadzącej ppe. W związku z powyższym zdaniem Spółki składka podstawowa finansowana przez pracodawcę stanowi koszty uzyskania przychodów w miesiącu jej zarachowania w koszty, tak jak wynagrodzenia i składki ZUS, zgodnie z art. 15 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy, ponieważ podstawą jej naliczenia jest wynagrodzenie pracownika zaliczane w koszty uzyskania przychodów w miesiącu jej zarachowania, nawet jeśli w tym miesiącu nie zostało poniesione tj. wydatkowane.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2007 r., Nr 1473/912/KDO/423/42/07/BC, Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji stwierdza, że art. 15 ust. 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych uściśla zasadę określoną w art. 15 ust. 1 ustawy wskazując, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Spółka utworzyła pracowniczy program emerytalny w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ppe. Program utworzono w formie umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego. Z dniem 1 kwietnia 2004 r. powyższa ustawa utraciła moc prawną wskutek wejścia w życie nowej ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o ppe. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. programu mogą być prowadzone m.in. w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, czyli w formie wybranej przez Spółkę.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy program tworzy się przez zawarcie umowy zakładowej albo umowy międzyzakładowej, następnie przez zawarcie umowy z instytucją finansową i następnie przez rejestrację programu przez organ nadzoru.

Do powstania pracowniczego programu emerytalnego konieczne jest zawarcie zakładowej umowy emerytalnej, a następnie umowy z funduszem inwestycyjnym lub zakładem albo towarzystwem ubezpieczeń, bądź też powstanie towarzystwa emerytalnego i pracowniczego funduszu emerytalnego. Warunkiem niezbędnym jest także wpis do rejestru prowadzonego przez Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych.

Niespełnienie jednego z wymienionych warunków oznacza, że program nie powstał, i z tego powodu wydatki związane z nim przez dany podmiot nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo stwierdzono, że w przypadku pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie umowy grupowego inwestycyjnego ubezpieczenia na życie, składka podstawowa opłacona przez pracodawcę będzie mogła zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotowa umowa ubezpieczenia spełnia warunki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2 Kwestię potrącalności kosztów w czasie z tytułu wydatków poniesionych przez pracodawcę w formie składek związanych z umowami ubezpieczenia reguluje art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. Zgodnie z ww. przepisem, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego r. podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika ogólna zasada, że koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, do których niewątpliwie zalicza się opłacane przez pracodawcę składki związane z umowami ubezpieczenia stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Ponadto zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 - 9 oraz art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Powyższe oznacza, iż wynagrodzenie, inne wypłaty należne pracownikom oraz świadczenia ponoszone za pracownika, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dopiero po faktycznym ich dokonaniu, bądź postawieniu do dyspozycji pracownika.

W dniu 21 czerwca 2007 r. na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez nieprawidłowe zastosowanie tych przepisów.

W uzasadnieniu zażalenia Strona stwierdza, że składka podstawowa finansowana przez pracodawcę w ramach pracowniczego programu emerytalnego niezależnie od jego formy, stanowi, zarówno w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. jak i od 1 stycznia 2007 r., na podstawie art. 15 ust. 1d i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów na równi z pozostałymi wydatkami (kosztami) związanymi z prawidłową realizacją pracowniczego programu emerytalnego realizowanego w rozumieniu przepisów o ppe. Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy umów ubezpieczenia na rzecz pracowników zawieranych przez pracodawcę poza pracowniczym programem emerytalnym i nie ma zastosowania przy umowie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników stanowiącej jedną z form pracowniczego programu emerytalnego.

Składka podstawowa finansowana przez pracodawcę stanowi koszty uzyskania przychodów w miesiącu jej zarachowania w koszty, tak jak wynagrodzenia i składki ZUS, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 15 ust. 1, ponieważ podstawą jej naliczenia jest wynagrodzenie pracownika zaliczane w koszty uzyskania przychodów w miesiącu jego zarachowania, nawet jeśli w tym miesiącu nie zostało poniesione tj. wydatkowane. Składki ZUS i składki z tytułu ppe niezależnie od jego formy, są pochodnymi od wynagrodzenia i obie stanowią element ubezpieczenia emerytalnego.

W uzupełnieniu zażalenia z dnia 25 czerwca 2007 r. Strona stwierdza, że w myśl art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z wyjątkiem wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i faktem, że nie ma tego rodzaju kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, składka podstawowa finansowana przez pracodawcę, o której mowa w art. 24 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o ppe, zarówno według stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2006 r., jak i od 1 stycznia 2007 r. jest kosztem uzyskania przychodów w dniu, na który ujęto ją jako koszt w księgach rachunkowych na podstawie ustawy o rachunkowości, a nie w dniu jej przekazania do firmy prowadzącej ppe.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółki, postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz zażalenia Podatnika, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 15 ust. 1d ustawy doprecyzowuje zasadę kwalifikowania kosztów określoną w art. 15 ust. 1, o czym świadczy użyty w tym przepisie zwrot "kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych".

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.), programy mogą być prowadzone m.in. w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, czyli w formie wybranej przez Spółkę.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy program tworzy się przez zawarcie umowy zakładowej albo umowy międzyzakładowej, następnie przez zawarcie umowy z instytucją finansową i następnie przez rejestrację programu przez organ nadzoru.

Zatem należy zgodzić się ze stanowiskiem organu I instancji, że do powstania pracowniczego programu emerytalnego konieczne jest zawarcie zakładowej umowy emerytalnej, a następnie umowy z funduszem inwestycyjnym lub zakładem albo towarzystwem ubezpieczeń, bądź też powstanie towarzystwa emerytalnego i pracowniczego funduszu emerytalnego. Warunkiem niezbędnym jest także wpis do rejestru prowadzonego przez Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych.

Niespełnienie jednego z wymienionych warunków oznacza, że program nie powstał, i z tego powodu wydatki związane z nim przez dany podmiot nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. stanowi natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca r. kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że w przypadku pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie, składka podstawowa opłacana przez pracodawcę będzie mogła zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotowa umowa ubezpieczenia będzie spełniała warunki, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 59 ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Niespełnienie przez tę umowę któregokolwiek warunku, określonego w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy, skutkować będzie nieuznaniem składki podstawowej za koszt uzyskania przychodu u pracodawcy.

Przepis art. 15 ust. 1d ustawy uznaje ogólnie, że kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Szczegółowe uregulowanie uznania za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, znajduje się w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy. (Podobne stanowisko zostało zawarte w Komentarzu 2007 - Podatek Dochodowy od Osób Prawnych, wyd. Unimex, Wrocław 2007, str. 402-403).

Biorąc powyższe pod uwagę nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, w myśl którego art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy dotyczy jedynie ubezpieczeń prowadzonych na podstawie przepisów o ubezpieczeniach, a nie dotyczy pracowniczych programów emerytalnych, które unormowane są w odrębnej ustawie.

Odnosząc się do potrącalności kosztów w czasie z tytułu wydatków poniesionych przez pracodawcę w formie składek związanych z umowami ubezpieczenia Dyrektor Izby Skarbowej potwierdza stanowisko Strony, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego r. podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zatem jak wynika z powyższych przepisów koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami stanowią co do zasady, koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W związku z powyższym stanowiąca koszt uzyskania przychodów składka podstawowa finansowana przez pracodawcę jest kosztem podatkowym w momencie jej poniesienia (zaksięgowania), na podstawie stosownych dokumentów dotyczących pracowniczych programów emerytalnych.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu I instancji, że składkę finansowaną przez pracodawcę Podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dopiero po faktycznym dokonaniu zapłaty, bądź postawieniu do dyspozycji pracownika, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. artykułem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast ust. 6 stwierdza, że za przychód z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną uważa się wszelkie przychody, o których mowa w art. 11, uzyskane przez członka spółdzielni lub jego domownika z tytułu wkładu pracy oraz innych tytułów przewidzianych w statucie spółdzielni, po wyłączeniu z tych przychodów udziałów w dochodzie podzielnym spółdzielni z tytułu działalności rolniczej, z wyjątkiem polegającej na prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej nie można składki na ppe finansowanej przez pracodawcę uznać za przychód pracownika wymieniony ww. przepisie, a co za tym idzie nie ma tu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.