1401/BP-II/4210-22/07/TS - Wniesienie środka trwałego do spółki.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 29 czerwca 2007 r. Izba Skarbowa w Warszawie 1401/BP-II/4210-22/07/TS Wniesienie środka trwałego do spółki.

DECYZJA

Na podstawie art. 233 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz art. 16a ust. 1 pkt 1, art. 16h ust. 1 pkt 1, art. 16j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. "S" reprezentowanej przez Katarzynę N., z dnia 19 kwietnia 2007 r. bez znaku, na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2007 r. Nr 1472/ROP1/423-24/07/MK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

orzeka

- zmienić postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z dnia 12 kwietnia 2007 r. Nr 1472/ROP1/423-24/07/MK

- uznać stanowisko zawarte we wniosku z dnia 30 stycznia 2007 r., przy uwzględnieniu wyjaśnień zawartych w zażaleniu z dnia 19 kwietnia 2007 r., za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Sp. z o.o. "S" pismem z dnia 30 stycznia 2007 r. zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów art. 16g ust. 13, art. 16h ust. 1 pkt 1, art. 16j ust. 3 w związku z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w następującym stanie faktycznym.

Spółka jest właścicielem nieruchomości Centrum Handlowe (dalej Centrum) od 30 listopada 2006 r. Na Centrum Handlowe składają się powierzchnie handlowe, rozrywkowe i biurowe. Centrum wraz ze zobowiązaniami i należnościami z nim związanymi jako przedsiębiorstwo zostało wniesione aportem do Spółki "S". Również w tym dniu została podpisana umowa pomiędzy dotychczasowym właścicielem a Spółką dotycząca przeniesienia na Spółkę prawa własności do przedsiębiorstwa wraz z przynależnymi zobowiązaniami i nastąpiło wydanie Spółce przedsiębiorstwa.

Proces budowy Centrum u poprzedniego właściciela był podzielony na trzy fazy:

1.

została zakończona i oddana do używania w grudniu 1996 r.

2.

została zakończona i oddana do używania w grudniu 1997 r.

3.

została zakończona i oddana do używania w kwietniu 2005 r.

Powierzchnie, które powstały w wyniku zakończenia trzeciej fazy budowy są od kwietnia 2005 r. wynajmowane podmiotom zewnętrznym.

Druga i trzecia faza budowy Centrum były realizowane na podstawie pozwolenia na jego rozbudowę i wykazywane w księgach ówczesnego właściciela jako zwiększenie wartości początkowej budynku, który został wprowadzony do ewidencji przez tego właściciela w grudniu 1996 r. w wyniku zakończenia pierwszej fazy budowy.

Nakłady poniesione w związku z realizacją fazy drugiej i trzeciej Centrum zwiększały wartość środka trwałego o wydatki poniesione na jego ulepszenie. Centrum od momentu jego wniesienia aportem do Spółki jest wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej tzn. powierzchnie Centrum są wynajmowane, z czego Spółka osiąga przychody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Spółka wprowadziła Centrum do rejestru środków trwałych w dniu 30 listopada 2006 r. i rozpoczęła jego amortyzację od grudnia 2006 r.

W związku z powyższym Podatnik wniósł o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów art. 16g ust. 13, art. 16h ust. 1 pkt 1, art. 16j ust. 3 w związku z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez stwierdzenie, że:

1.

w świetle art. 16g ust. 13 i art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy ma prawo do wykazania Centrum otrzymanego w drodze aportu jako jeden środek trwały, będący środkiem trwałym używanym podlegającym amortyzacji,

2.

w świetle art. 16h ust. 1 pkt 1 i art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy Spółka ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do Centrum w wysokości 10% odpowiadającą okresowi 10 lat stanowiącemu minimalny okres amortyzacji Centrum i rozpocząć amortyzację Centrum począwszy od grudnia 2006 r.

Stanowisko Podatnika jest następujące:

ad. 1)

Poszczególne fazy realizacji Centrum stanowiły jego ulepszenie, w związku z czym obiekty powstałe w tych fazach należy traktować jako jeden środek trwały, który został wprowadzony do rejestru środków trwałych poprzedniego właściciela w grudniu 1996 r., a następnie ulegał dwukrotnie rozbudowie. Spółka działała na podstawie pozwoleń na rozbudowę Centrum, w wyniku czego jego powierzchnia użytkowa została dwukrotnie powiększona. Należy więc uznać, że Centrum uległo ulepszeniu. Takie twierdzenie znajduje potwierdzenie w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Centrum stanowi jeden kompleks składający się z powierzchni biurowych, handlowych oraz rozrywkowych, posiadających kilka wspólnych wejść. Nie istnieje też ściana przeciwpożarowa oddzielająca poszczególne obiekty powstałe w poszczególnych fazach. W konsekwencji Spółka uznała Centrum otrzymane w drodze aportu przedsiębiorstwa za jeden budynek. Zdaniem Spółki Centrum spełnia definicję budynku używanego. W myśl art. 16j ust. 3 pkt 2 ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Mając na uwadze, że Centrum istnieje od 1996 r. i było wykorzystywane przez poprzedniego właściciela od 1996 r. do prowadzenia działalności gospodarczej, co przekracza okres 60 miesięcy, to Centrum należy zakwalifikować jako budynek używany dla celów ustawy podatkowej.

ad. 2)

Według Spółki ma ona prawo, zgodnie z brzmieniem art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy, zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla Centrum i amortyzować Centrum przez okres nie krótszy niż 10 lat począwszy od grudnia 2006 r., ze względu na fakt, iż Centrum spełnia definicję budynku używanego, w dniu 30 listopada 2006 r. zostało wprowadzone do rejestru środków trwałych i jest wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2007 r. Nr 1472/ROP1/423-24/07/MK uznał stanowisko wnioskodawcy w całości za nieprawidłowe.

W ocenie organu podatkowego z przedstawionego stanu faktycznego we wniosku wynika, że do Spółki zostało wniesione aportem przedsiębiorstwo, które obejmowało Centrum Handlowe wraz ze zobowiązaniami i należnościami z nim związanymi. Organ pierwszej instancji powołał art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który definiuje pojęcie przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 551 Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie jest to zatem jeden środek trwały. Potwierdza to przepis art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że amortyzacji podlegają poszczególne środki trwałe, a nie ich zespoły czy całe przedsiębiorstwo. Naczelnik Urzędu wyjaśnił, że do ewidencji środków należy wprowadzić poszczególne środki trwałe jako odrębne obiekty inwentarzowe. Nie zgodził się z twierdzeniem podatnika, że Centrum Handlowe należy traktować jako jeden środek trwały. Nie stanowią o tym przepisy prawa podatkowego. Wskazana przez podatnika Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych nie stanowi źródła prawa podatkowego, dlatego jej przepisy nie mogą decydować o kwalifikacji składników majątkowych jako środków trwałych. Podał, że ustalenie wartości początkowej środka trwałego w sytuacji, gdy stanowi element przedsiębiorstwa nabytego przez Spółkę w postaci wkładu niepieniężnego, następuje na podstawie art. 16g ust 10 ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2006 r. Ponadto organ pierwszej instancji powołał obowiązujące przepisy ustawy podatkowej w zakresie ustalania wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa oraz okresu amortyzacji i stawek amortyzacyjnych.

Sp. z o.o. "S" pismem z dnia 19 kwietnia 2007 r. złożyła zażalenie na opisane wyżej postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w którym zarzuca naruszenie:

1.

przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez uznanie, że budynek Centrum Handlowego nie stanowi środka trwałego, który może podlegać amortyzacji,

2.

przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez uznanie, że Spółka nie ma prawa do amortyzowania budynku Centrum Handlowego przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, pomimo tego, że budynek Centrum Handlowego jest budynkiem używanym,

3.

naruszenie art. 210 § 4 w związku z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieprawidłowe uzasadnienie zaskarżonego postanowienia i brak wyjaśnienia przesłanek, którymi kierował się Naczelnik Urzędu,

4.

art. 14a § 3 w związku z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nie udzielenie Spółce interpretacji przepisów prawa podatkowego na tle przedstawionego stanu faktycznego.

Spółka wnosi o zmianę postanowienia w całości poprzez uznanie, że stanowisko we wniosku jest prawidłowe.

Podatnik w uzasadnieniu zażalenia przedstawił stan faktyczny sprawy i podstawy naruszenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naruszenie przepisu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polega na tym, iż w opisanym stanie faktycznym Naczelnik Urzędu uznał, że budynek Centrum Handlowego nie spełnia warunków dla uznania go za jeden środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej. W tym miejscu Spółka wyjaśniła, że chodzi o budynek Centrum Handlowego, którego jest właścicielem wskutek wniesienia do niej aportu przedsiębiorstwa. Aport ten obejmował składniki materialne i niematerialne przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli m.in. sam budynek oraz związane z nim zobowiązania i należności. Budynek Centrum Handlowego stanowił więc jeden ze składników przedsiębiorstwa, które zostało wniesione aportem do Spółki.

Naruszenie przepisów postępowania polegało na udzieleniu przez Naczelnika odpowiedzi na pytania, których Spółka nie zadała tj. dotyczących pozostałych środków trwałych poza budynkiem Centrum Handlowego oraz braku jednoznacznej odpowiedzi na pytanie w jaki sposób należy interpretować przepisy prawa podatkowego w konkretnym stanie faktycznym.

Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. "S", przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz interpretacji przepisów prawa podatkowego zawartej w postanowieniu, będącej przedmiotem zażalenia stwierdza, co następuje:

Istotą sporu w rozpatrywanej sprawie jest nieprecyzyjne przedstawienie przez Spółkę "S" we wniosku stanu faktycznego i zajęcie stanowiska przez Naczelnika Urzędu w zaskarżonym postanowieniu, bez uprzedniego wyjaśnienia ze Spółką istniejących wątpliwości co do jasności sformułowań w nim zawartych.

We wniosku Spółka podała, że jest właścicielem nieruchomości Centrum Handlowe od 30 listopada 2006 r. W tym dniu, do Spółki wniesione zostało aportem przedsiębiorstwo, które obejmowało Centrum Handlowe wraz ze zobowiązaniami i należnościami z nim związanymi. Przedstawione przez Spółkę fazy rozbudowy Centrum dotyczyły budynku, bowiem jak wynika z dalszej części wniosku rozbudowa Centrum realizowana była na podstawie pozwolenia na jego rozbudowę. Świadczą o tym zakończone i oddawane do używania poszczególne fazy realizacji budowy Centrum.

Wątpliwości Urzędu mogło budzić sformułowanie zapytania podatnika w części "czy Spółka ma prawo do wykazania Centrum otrzymanego w drodze aportu jako jeden środek trwały, będący środkiem trwałym używanym podlegającym amortyzacji". Naczelnik Urzędu, uznając w postanowieniu stanowisko zawarte we wniosku z dnia 30 stycznia 2007 r. za nieprawidłowe, oparł swoje uzasadnienie, powołując określone przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na założeniu, że Centrum Handlowe stanowi całe przedsiębiorstwo otrzymane przez Spółkę w drodze aportu a nie jeden budynek.

Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że w zażaleniu na postanowienie Naczelnika Urzędu zostało jasno określone, że Centrum Handlowe jako budynek był częścią aportu przedsiębiorstwa, który został wniesiony do Spółki. Spółka potwierdza, że we wniosku chodziło o budynek Centrum Handlowego jako jeden środek trwały i możliwość jego amortyzowania jako całości po rozbudowie oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Wyjaśniono, że aport ten obejmował składniki materialne i niematerialne, czyli m.in. sam budynek oraz związane z nim zobowiązania i należności. Budynek Centrum Handlowego stanowił więc jeden ze składników przedsiębiorstwa, które zostało wniesione aportem do Spółki. Podatnik podkreślił, że we wniosku chodziło o potwierdzenie, że budynek Centrum Handlowego jako całość stanowi jeden środek trwały i może podlegać amortyzacji. Nie miało przy tym znaczenia, że w budynku tym znajdują się inne przedmioty, stanowiące środki trwałe, które zostały wydzielone z budynku Centrum Handlowego (np. maszyny, urządzenia i itp.) i które są ujęte odrębnie w rejestrze środków trwałych.

Wyjaśnienie wątpliwości na etapie postępowania zażaleniowego stanowiło podstawę zmiany zaskarżonego postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego.

W świetle powyższych wyjaśnień zastosowanie, w opisanym wyżej stanie faktycznym, mają przepisy art. 16a ust. 1 pkt 1 i art. 16j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi budynek Centrum Handlowego jako używany środek trwały podlega amortyzacji.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Artykuł 16j ust. 3 pkt 1 ustawy stanowi, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą, indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków, lokali i budowli.

Ulepszenie budynku Centrum Handlowego, w wyniku jego rozbudowy, miało miejsce u poprzedniego właściciela, zatem nakłady poniesione w związku z tym zwiększały jego wartość początkową przed 30 listopada 2006 r. tj. dniem wniesienia aportem do Spółki. Rozbudowa budynku Centrum Handlowego, zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym przez Spółkę, nie spowodowała, że powiększony budynek stracił charakter budynku jako jedna całość. W wyniku rozbudowy nie powstały odrębne budynki. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "budynek". Z rozdziału I § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wynika, że w przypadku budynków połączonych między sobą, budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane. Centrum stanowi jeden kompleks składający się z powierzchni biurowych, handlowych oraz rozrywkowych, posiadających kilka wspólnych wejść. Nie istnieje też ściana przeciwpożarowa oddzielająca poszczególne obiekty powstałe w poszczególnych fazach, zatem Centrum otrzymane w drodze aportu przedsiębiorstwa należy uznać za jeden budynek.

Spółka zgodnie więc z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od 1 grudnia 2006 r. i stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do budynku Centrum w wysokości 10% odpowiadającą okresowi 10 lat stanowiącemu minimalny okres amortyzacji tego środka trwałego. Budynek był bowiem, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, wykorzystywany przez poprzedniego właściciela, przez okres przekraczający 60 miesięcy. W myśl art. 4. ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed dniem 1 stycznia 2007 r. rozpoczęli amortyzację środków trwałych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 i art. 16k ust. 4-6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., stosują do amortyzacji tych środków przepisy art. 16j ust. 1 pkt 3 oraz art. 16k ust. 1 i ust. 4-6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

Zarzut naruszenia, przez Naczelnika Urzędu, art. 210 § 4 w związku z art. 121 § 1 oraz art. 14a § 3 w związku z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej nie znajduje uzasadnienia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem dopiero w zażaleniu podatnik wyraźnie podkreślił, że Centrum Handlowe nie oznaczało przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym lecz jeden ze środków trwałych tj. budynek.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej orzeka jak w sentencji.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl