1061-IPTPB3.4511.236.2016.2.MS - Ustalenie kosztu uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia składników majątkowych wchodzących w skład nabytego ZCP.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztu uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia składników majątkowych wchodzących w skład nabytego ZCP - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie ustalenia kosztu uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia składników majątkowych wchodzących w skład nabytego ZCP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: "Wnioskodawca").

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komandytariuszem spółki komandytowej (dalej: "Spółka Komandytowa"). Spółka powstała w dniu 29 października 2015 r. z przekształcenia spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: "Spółka"), w której Wnioskodawca był akcjonariuszem.

Spółka do momentu zmiany formy prawnej ze spółki komandytowo-akcyjnej na spółkę komandytową nie była podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, co potwierdził Minister Finansów wydając interpretacje indywidualne w dniu 29 grudnia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-338/14-5/KJ, IPTPB3/423-338/14-7/KJ, IPTPB3/423-338/14-4/KJ, IPTPB3/423-338/14-6/KJ. Wymienione interpretacje indywidualne wskazują, że Spółka stałaby się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych począwszy od dnia 1 listopada 2015 r., jednak w dniu 29 października 2015 r. Spółka Komandytowa, powstała z przekształcenia Spółki, została zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Spółka (czyli Spółka Komandytowa przed zmianą formy prawnej, dalej także: "Pożyczkobiorca") zawarła z inną spółką (dalej: "Pożyczkodawca") umowę pożyczki (dalej: "Umowa Pożyczki"). Umowa Pożyczki została zawarta w dniu 17 sierpnia 2015 r.

Na podstawie Umowy Pożyczki, Pożyczkodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na komercyjnym udzielaniu pożyczek, zobowiązał się do przeniesienia na własność Pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy wynikającej z Umowy Pożyczki, a Pożyczkobiorcy przysługiwała wobec Pożyczkodawcy wierzytelność (roszczenie) o wydanie przedmiotu pożyczki - o przeniesienie własności określonej ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca na podstawie Umowy pożyczki zobowiązał się do zwrotu całej kwoty otrzymanej Pożyczki na dzień 30 sierpnia 2020 r. Zgodnie z Umową, Pożyczki odsetki należne Pożyczkodawcy od kwoty Pożyczki mają być rozliczane w okresach miesięcznych. Wysokość odsetek należnych od kwoty Pożyczki ustalana jest w oparciu o wartość indeksu WIBOR.

Zawarta Umowa Pożyczki stanowiła umowę pożyczki, o której mowa w art. 720 Kodeksu cywilnego. Z uwagi na fakt, iż Pożyczkodawca nie był w stanie wypełnić swojego zobowiązania do spełnienia świadczenia w postaci przeniesienia własności ilości pieniędzy wynikającej z Umowy Pożyczki, Pożyczkobiorca i Pożyczkodawca zawarli umowę datio in solutum - "Umowę przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w celu zwolnienia się ze zobowiązania" (w dniu 21 października 2015 r.), dalej: "Umowa datio in solutum".

Na podstawie Umowy datio in solutum Pożyczkodawca w miejsce świadczenia pieniężnego z tytułu udzielenia pożyczki spełnił inne świadczenie, polegające na przeniesieniu składników majątkowych w postaci zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej także: "ZCP"). Zgodnie z zawartą Umową datio in solutum Pożyczkodawca oświadczył, iż w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty części kapitału pożyczki, zgodnie z Umową Pożyczki przenosi na rzecz Pożyczkobiorcy opisaną w treści Umowy datio in solutum zorganizowaną część przedsiębiorstwa, a Pożyczkobiorca oświadczył, że wyraża na to zgodę. Czynność przeniesienia ZCP, w miejsce wykonania świadczenia pieniężnego, celem zwolnienia się ze zobowiązania (dokonywana za zgodą wierzyciela) mieści się w ramach "datio in solutum", zgodnie z przepisem art. 453 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Dłużnik za zgodą wierzyciela może dla zwolnienia się z zobowiązania spełnić więc inne świadczenie.

Umowa Pożyczki została zatem zmieniona poprzez zawarcie Umowy datio in solutum, na mocy której strony umowy postanowiły, że część kapitału pożyczki zamiast wypłaty kwoty pieniężnej, zostanie przez Pożyczkodawcę wydana w formie niepieniężnej. Żadne inne postanowienia Umowy Pożyczki nic zostały zmienione w Umowie datio in solutum. Poprzez zawarcie Umowy datio in solutum i wydanie ZCP, Pożyczkodawca zwolnił się z części swojego zobowiązana do wypłaty kwoty pieniężnej z tytułu Umowy Pożyczki.

W skład ZCP wchodziły między innymi środki trwałe, wartości niematerialne i prawne (w tym prawa ochronne na znak towarowy) oraz inne składniki majątkowe. Wraz z wydaniem ZCP przez Pożyczkodawcę na rzecz Spółki, Spółka przejęła również zobowiązania (długi) funkcjonalnie związane z ZCP. Wartość rynkowa ZCP została określona przez Pożyczkodawcę oraz Pożyczkobiorcę w zawartej Umowie datio in solutum. Ustalając wartość rynkową ZCP strony umowy wzięły pod uwagę m.in. wartość rynkową nieruchomości wchodzącą w skład ZCP, która wynikła z operatorów szacunkowych sporządzonych przez rzeczoznawcę majątkowego; wartość rynkową kluczowych środków trwałych określoną w wycenach sporządzonych przez rzeczoznawcę majątkowego; wartość rynkową znaku towarowego określoną w wycenie sporządzonej przez zewnętrznego eksperta specjalizującego się w wycenie marek i znaków produktowych; wartość związanych z ZCP środków pieniężnych; wartość związanych z ZCP i przejmowanych zobowiązań. Przyjęta przez strony Umowy Pożyczki wartość rynkowa ZCP przewyższała wartość rynkową składników majątkowych wchodzących w skład ZCP oraz wartość związanych z ZCP środków pieniężnych, pomniejszoną o wartość zobowiązań związanych z ZCP.

Podstawą prawną przejęcia przez Pożyczkobiorcę zobowiązań funkcjonalnie związanych ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa był m.in. przepis art. 519 Kodeksu cywilnego. Strony Umowy datio in solutum, dopełniły wszystkich obowiązków wskazanych w art. 519 Kodeksu cywilnego, w tym uzyskania zgód. W zależności od rodzaju przejętych zobowiązań, Spółka podpisała z wierzycielami ZCP stosowne umowy. Fakt przejęcia zobowiązań oraz kwota przejętych zobowiązań zostały uwzględnione w zawartej Umowie datio in solutum. Nabyte ZCP stanowiło u Pożyczkodawcy Wydział Marketingu i Zarządzania Majątkiem Trwałym, z którym związane były m.in. następujące składniki majątkowe: nieruchomości, prawo do znaku towarowego, aktywa trwale oraz wartości niematerialne i prawne, środki pieniężne, prawa wynikające z zawartych umów, pracownicy, zobowiązania.

Opisane ZCP stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 5a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: "Ustawa o PIT"). Kwota kapitału pożyczki, z której obowiązku wypłaty został zwolniony Pożyczkodawca, na skutek przeniesienia ZCP na Spółkę, odpowiadała wartości rynkowej ZCP z uwzględnieniem zobowiązań przejmowanych przez Spółkę. Suma wartości rynkowej składników majątkowych wchodzących w skład ZCP była niższa niż kwota kapitału pożyczki, z której obowiązku wypłaty został zwolniony Pożyczkodawca, na skutek przeniesienia ZCP na Spółkę. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości Spółka Komandytowa może dokonać zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład nabytego ZCP. Dlatego też, Wnioskodawca chciałby upewnić się jakie skutki podatkowe będzie miało dla Niego, jako wspólnika, dokonane przez Spółkę Komandytową zbycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób powinna zostać ustalona wartość, która będzie stanowiła dla Wnioskodawcy, jako wspólnika Spółki Komandytowej, koszt uzyskania przychodu - przypadający na Niego zgodnie z przysługującym Mu udziałem w zysku Spółki Komandytowej - w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład nabytego ZCP.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład nabytego ZCP, będzie On uprawniony do uznania za koszt uzyskania przychodu - przypadający - na Niego zgodnie z przysługującym Mu udziałem w zysku Spółki Komandytowej (stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT) - równowartości wierzytelności uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego, tj. wartości rynkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dnia nabycia ZCP, pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne - zgodnie z art. 22 ust. 1d Ustawy o PIT.

Spółka nabyła ZCP Pożyczkodawcy w związku z wykonaniem przez niego umowy dotyczącej świadczenia w miejsce wypełnienia. Podstawą prawną nabycia przez Spółkę tytułu prawnego do ZCP była zatem instytucja prawna, o której mowa w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny ("Kodeks Cywilny").

Przepis art. 453 Kodeksu Cywilnego stanowi, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W literaturze prawniczej wskazuje się, że świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum) jest "umową, mocą której obie strony wyrażają zgodę na umorzenie dotąd istniejącego zobowiązania, jeśli dłużnik zamiast pierwotnie ustalonego spełni inne świadczenie" (E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wydanie 4, Legalis, komentarz do art. 453 k.c., nb 1). Na podstawie umowy datio in solutum dochodzi zatem do wygaśnięcia istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż świadczenie pierwotne - tj. świadczenie objęte treścią zobowiązania wynikającego z pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa wówczas tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (tekst jedn.: spełnienie świadczenia pierwotnego), przy czym ze względu na realny charakter datio in solutum konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania jest rzeczywiste (faktyczne) spełnienie świadczenia (zastępczego) przez dłużnika. Tym samym należy uznać, że umowa datio in solutum ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, ponieważ wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne świadczenie. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci np. zapłaty w naturze.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w celu wygaśnięcia istniejącego zobowiązania, jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym. Spółka nie otrzymała więc ZCP "za darmo", lecz zamiast spełnienia przez jej dłużnika (Pożyczkodawcę) zobowiązania do przeniesienia na własność Spółki określonej ilości pieniędzy, wynikającej z umowy pożyczki. W odniesieniu do zdarzenia faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę oznacza to, że poprzez przeniesienie na Spółkę przez Pożyczkodawcę ZCP doszło do wygaśnięcia zobowiązania do przeniesienia na własność Spółki określonej ilości pieniędzy. Nabycie ZCP będzie zatem, na gruncie Ustawy o PIT nabyciem odpłatnym, spowoduje bowiem częściowe wygaśnięcie wierzytelności Spółki wobec Pożyczkodawcy. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że skutki nabycia ZCP w przedstawionym stanie faktycznym będą takie same jak w przypadku zakupu ZCP. Ze względu na to, że nabycie ZCP w ramach wykonania umowy datio in solutum będzie miało charakter odpłatny, zastosowanie powinny znaleźć przepisy Ustawy o PIT dotyczące zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Za cenę zakupu powinna być przyjęta wartość świadczenia, z którego - w wyniku wykonania umowy datio in solutum - zwalniany jest Pożyczkodawca, a więc część kwoty kapitału pożyczki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Spółka otrzyma inne świadczenie od Pożyczkodawcy celem przeniesienia własności określonej w umowie pożyczki ilości pieniędzy, którym to świadczeniem było przeniesienie własności ZCP. W wyniku tego doszło do umorzenia wierzytelności Spółki z tytułu udzielenia jej pożyczki, w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej ZCP ustalonej na dzień jego nabycia przez Spółkę. Spółka otrzymała zatem ZCP na pokrycie własnej wierzytelności względem Pożyczkodawcy.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 22 ust. 1d Ustawy o PIT: "(...) w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f, kosztem uzyskania przychodów z ich odpłatnego zbycia, z uwzględnieniem aktualizacji dokonanej zgodnie z odrębnymi przepisami, jest odpowiednio: (...) 3) równowartość wierzytelności (należności) uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (w naturze), o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f, pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług - pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1."

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych uprzednio w ramach ZCP, do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć wartość wierzytelności uregulowanej poprzez przeniesienie własności ZCP na Spółkę, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych. W związku z faktem, że środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zostały nabyte jako części składowe ZCP a przy nabyciu ich wartość początkowa została przyjęta w wartości rynkowej, to w dacie sprzedaży tych składników majątkowych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ich wartość początkową pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne naliczone do dnia odpłatnego zbycia tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do opisanego stanu faktycznego, po nabyciu ZCP dokonano przekształcania Spółki w Spółkę Komandytową. Zgodnie z art. 22g ust. 12 Ustawy o PIT, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Wskazać należy, że podatnikami podatku dochodowego Spółki Komandytowej są jej wspólnicy, którzy zobowiązani są do rozpoznawania jako przychody i koszty podatkowe przychodów i kosztów Spółki Komandytowej - zgodnie z przysługującym im wedle umowy spółki udziałem w zysku Spółki Komandytowej. Spółka Komandytowa jest bowiem spółką niebędącą osobą prawną w rozumieniu art. 5a pkt 26 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz łączy się z pozostałymi przychodami. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT, powyższą zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Z tych względów, Wnioskodawca w przypadku zbycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład nabytego ZCP, będzie uprawniony do uznania za koszt uzyskania przychodu - przypadający na Niego zgodnie z przysługującym mu udziałem w zysku - Spółki Komandytowej - ich wartość rynkową z dnia nabycia ZCP, pomniejszoną o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych stanach faktycznych. Przykładowo można wskazać:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Końcowo należy nadmienić, że tutejszy Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego zajmuje stanowisko tylko w kwestii, która była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest zaś ocena dopuszczalności prawnej zawarcia umowy datio in solutum opisanej we wniosku w zaistniałym zdarzeniu przyszłym. Jest to bowiem kwestia regulowana przez odrębne przepisy (przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. z 2016 r. poz. 380), niebędące przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogące być przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Jednocześnie nadmienia się, że w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawca podał przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zamiast art. 23 ust. 1 ww. ustawy, co stanowi oczywistą omyłkę niemającą wpływu na rozstrzygnięcie wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.