1061-IPTPB3.4511.232.2016.1.IS - Określenie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 marca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pracownikiem..... S.A.... Zakładu Spółki....... Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pracę na kolei rozpoczął od dnia 4 sierpnia 1980 r. Nieprzerwalny przebieg pracy Wnioskodawcy na kolei trwał do dnia 31 stycznia 2015 r. Od dnia 2 września 2013 r., ze względu na trzydziestoletni okres zatrudnienia, Wnioskodawca objęty był dziesięcioletnim okresem gwarancji zatrudnienia, która wynikała z zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi Paktu Gwarancji Pracowniczych. Gwarancja zatrudnienia polegała na tym, że pracodawca nie wypowie Wnioskodawcy umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunku pracy. W przypadku naruszenia przez pracodawcę gwarancji zatrudnienia, pracodawca zobowiązał się do wypłaty jednorazowego odszkodowania obliczonego według zasad określonych w Pakiecie Gwarancji Pracowniczych.

W Pakiecie Gwarancji Pracowniczych ustalono, że nie będzie naruszało Gwarancji Zatrudnienia rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę na podstawie porozumienia stron w przypadku zastosowania przez pracodawcę Programu Dobrowolnych Odejść na warunkach określonych tym programem.

Pakt Gwarancji Pracowniczych, zgodnie z jego postanowieniami, stanowił źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Od dnia 1 stycznia 2015 r..... S.A...... zakład Spółki zastosował Program Dobrowolnych Odejść. Warunki tego Programu zostały zawarte w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść z dnia 28 listopada 2014 r.

Regulamin określał zasady i tryb rozwiązywania umów o pracę, zasady ustalania, a także sposób wypłaty świadczeń pieniężnych na zasadach określonych w Programie. Celem wprowadzenia Programu była restrukturyzacja zatrudnienia u pracodawcy z jednoczesnym poszanowaniem tak obowiązujących przepisów powszechnego i zakładowego prawa pracy, jak też wprowadzeniem dodatkowych świadczeń dla pracowników rozwiązujących umowę o pracę w ramach Programu.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu:

* warunkiem skorzystania z Programu Dobrowolnych Odejść było złożenie przez pracownika wniosku o przystąpienie do Programu,

* przystąpienie do Programu Dobrowolnych Odejść było dobrowolne i stanowiło uprawnienie pracownika,

* w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu, pracownikowi miały przysługiwać następujące świadczenia:

* wysokość odprawy pieniężnej uzależniona była od okresu zatrudnienia pracownika u pracodawcy na dzień 31 stycznia 2015 r.,

* wysokość jednorazowego świadczenia pieniężnego "Rekompensaty" uzależniona była od rodzaju posiadanego przez pracownika, na dzień 31 stycznia 2015 r., uprawnienia wynikającego z Gwarancji Zatrudnienia, o której mowa w Pakcie Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r. W przypadku dziesięcioletniego okresu gwarancji zatrudnienia "Rekompensata" miała wysokość 33-krotność wynagrodzenia za pracę.

* świadczenia przysługujące pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu miały być indywidualnie określone w treści porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Po zapoznaniu się z treścią Programu Dobrowolnych Odejść w dniu 7 stycznia 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Pracodawca wyraził na to zgodę, gdyż to od niego było zależne, czego skutkiem było podpisanie w dniu 20 stycznia 2015 r. pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą porozumienia Stron rozwiązującego umowę o pracę.

Zgodnie z tym porozumieniem umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2015 r. na mocy porozumienia stron z przyczyn nieleżących po stronie pracownika. W dalszej części porozumienia zostało uzgodnione, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn, o których mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Wnioskodawca otrzyma jednorazową odprawę pieniężną.

Ponadto, ze względu na tryb rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, Wnioskodawca otrzyma "Rekompensatę". Porozumienie zostało zawarte na druku stanowiącym załącznik do Regulaminu.

Pracodawca jako płatnik od wysokości świadczeń z obydwu tytułów obliczył, pobrał i wpłacił do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy. W uzupełnieniu Wnioskodawca dodaje, że Regulamin Dobrowolnych Odejść stanowił źródło prawa pracy w myśl art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym otrzymana przez Wnioskodawcę Rekompensata, przyznana na podstawie i zasadach określonych w Regulaminie Dobrowolnych Odejść podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona Rekompensata jest odszkodowaniem w myśl przepisów zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinna być zwolniona z opodatkowania. Wprawdzie rzeczony przepis jako świadczenie zwolnione z opodatkowania wymienia wprost odszkodowania i zadośćuczynienia, to według oceny Wnioskodawcy nie wyklucza to możliwości szerszego stosowania tego przepisu do świadczeń o charakterze odszkodowawczym, ponieważ według Wnioskodawcy, to nie w nazewnictwie tkwi istota danego świadczenia, a w jego funkcji, charakterze oraz podstawach prawnych. Przyjmując taki pogląd Wnioskodawca twierdzi, że wypłacona Rekompensata jest odszkodowaniem za poniesione straty powstałe w wyniku przystąpienia do Programu Dobrowolnych Odejść. Strata, według Wnioskodawcy, polega na tym, że utracił źródło zarobkowania, został On przez to pozbawiony prawa do otrzymania środków na utrzymanie. Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku Rekompensata była świadczeniem szczególnym, stanowiącym dla Niego swoiste odszkodowanie w związku z utratą miejsca pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy. Ponadto uważa, że Rekompensata jest swoistym odszkodowaniem za rozwiązanie umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, a przez to zrzeczeniem się przez Wnioskodawcę gwarancji zatrudnienia, o której mowa w części G wniosku. Dowodzi temu sposób ustalania wysokości Rekompensaty. W tym zakresie Regulamin odwołuje się wprost do Paktu Gwarancji Pracowniczych i 10 letniego okresu gwarancji zatrudnienia. Wnioskodawca uważa, że zachodzi analogia pomiędzy odszkodowaniem z tytułu naruszenia przez pracodawcę gwarancji zatrudnienia, o której mowa w części G wniosku, a świadczeniem z tytułu wyrażenia zgody na utratę gwarancji zatrudnienia, nazwanym Rekompensatą. Według Wnioskodawcy jest to taki sam charakter odszkodowawczy, wypłacony i ustalony na nieco innej podstawie i w innych okolicznościach. Ponadto należy podkreślić, że przedmiotowa Rekompensata na pewno nie jest odprawą, którą przedmiotowy przepis wyłączałaby ze zwolnienia od podatku.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca uważa, że wypłacona Rekompensata stanowi przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jej wysokość oraz zasady ustalania wynikały wprost z prawa pracy w zakresie art. 9 § 1 Kodeksu pracy, natomiast jej funkcja kompensacyjna, z typową dla odszkodowania cechą, miała na celu wyrównanie poniesionej straty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 31 stycznia 2015 r. uległa rozwiązaniu umowa Wnioskodawcy z..... S.A. W przypadku naruszenia przez pracodawcę gwarancji zatrudnienia, pracodawca zobowiązał się do wypłaty jednorazowego odszkodowania obliczonego według zasad określonych w Pakiecie Gwarancji Pracowniczych. Pakt Gwarancji Pracowniczych, zgodnie z jego postanowieniami, stanowił źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Od dnia 1 stycznia 2015 r. pracodawca zastosował Program Dobrowolnych Odejść. Warunki tego Programu zostały zawarte w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść z dnia 28 listopada 2014 r. Zgodnie z tym porozumieniem umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2015 r. na mocy porozumienia stron z przyczyn nieleżących po stronie pracownika. W dalszej części porozumienia zostało uzgodnione, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn, o których mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Wnioskodawca otrzyma jednorazową odprawę pieniężną.

Ponadto, ze względu na tryb rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, Wnioskodawca otrzyma "Rekompensatę". Porozumienie zostało zawarte na druku stanowiącym załącznik do Regulaminu.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g tego artykułu.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte świadczenia nie będące odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nawet jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i te których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, podobnie jak wielu innych pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. O odszkodowaniu możemy mówić wyłącznie w przypadku powstania konkretnej szkody, która wywołana została określonym działaniem lub zaniechaniem drugiej strony, której można przypisać odpowiedzialność za jej powstanie. Odszkodowanie to rodzaj świadczenia, które należy się za wyrządzenie szkody (odpowiednio zadośćuczynienie za doznane krzywdy) od podmiotu, który szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie stanowi pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie, natomiast zadośćuczynienie jest pieniężną formą zrekompensowania szkody niemajątkowej. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują, co do zasady, przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego). Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, obejmując to, co z majątku ubyło na skutek tego zdarzenia lub do niego nie weszło (utracona korzyść). Z kolei celem zadośćuczynienia jest łagodzenie doznanej krzywdy. Jednocześnie z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej znaczenie ma też zasada restytucji, rozumiana jako zakaz wzbogacenia poszkodowanego.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, czyli w myśl art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, zarówno do przepisów Kodeksu pracy, jak i przepisów innych ustaw i aktów wykonawczych, określających prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Stanowi o tym art. 300 ustawy - Kodeks pracy, zgodnie z którym w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Podsumowując, przytoczony wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia mających naprawić szkody (majątkowe, niemajątkowe). Taki zapis ma na celu podkreślenie, że rekompensaty czy też inne świadczenia z ww. zwolnienia nie korzystają i nie należy ich utożsamiać z odszkodowaniem czy zadośćuczynieniem, co często mylnie jest czynione, ponieważ te kategorie świadczeń występują niejednokrotnie obok siebie. Jednakże nie są to świadczenia o takim samym charakterze. Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji a jedną z nich jest aby otrzymane zostało odszkodowanie bądź zadośćuczynienie. Dla poparcia powyższej argumentacji wskazać należy, że ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonuje rozróżnienia odszkodowania (np. w art. 13 pkt 5, art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 3a, 3b, 3c, 3d, 4 lit. a, 29, 29a lit. a, 106 i 120, art. 30 ust. 1 pkt 13, 15 i 16, zadośćuczynienia (art. 21 ust. 1 pkt 3, 3a, 3b i 134), odprawy (art. 21 ust. 1 pkt 3, 7, 49 lit. a, art. 30 ust. 1 pkt 16 oraz rekompensaty (art. 21 ust. 1 pkt 30a, 52 i 53, art. 52d). Oznacza to, że gdyby ustawodawca miał zamiar zwolnić z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy również rekompensaty to uczyniłby to wprost w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wyraźnie wskazałby, że ze zwolnienia korzystają także rekompensaty. Tego jednak nie uczynił, a brak takiego uregulowania oznacza, że inne świadczenia niż odszkodowania lub zadośćuczynienia podlegają opodatkowaniu. Skoro bowiem ustawodawca w omawianym przepisie posłużył się pojęciem odszkodowania (odpowiednio zadośćuczynienia), to oznacza, że tylko tego rodzaju świadczenia podlegają zwolnieniu.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania, tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle. Niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca, której dopuściłby się Organ zgadzając się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni. Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób precyzyjny określają, że zwolnienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje wyłącznie w związku z otrzymaniem odszkodowania lub zadośćuczynienia, to jeżeli Wnioskodawca nie otrzymał żadnego z tych świadczeń - nie może twierdzić, że zwolnienie Jemu przysługuje.

Skoro zatem w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść na rzecz Wnioskodawcy wypłacona została rekompensata pieniężna, to nie podlega ona zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Świadczenia otrzymane w ramach programu dobrowolnych odejść (inne niż wprost nazwane w prawie pracy odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, np. odprawa lub rekompensata) nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma przy tym znaczenia, że rekompensata ma spełniać funkcję odszkodowawczą i ma na celu zadośćuczynienie strat związanych z brakiem możliwości osiągania wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Świadczenia te nie są bowiem sensu stricto odszkodowaniem, gdyż pracownik dobrowolnie przystępuje do ww. programu a rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze porozumienia stron. Ponadto, zakończenie stosunku pracy u dotychczasowego pracodawcy nie jest równoznaczne z utratą możliwości zarobkowania w ogólności. Pracownik nie ponosi uszczerbku majątkowego, a wręcz przeciwnie dostaje dodatkowe świadczenie ponad to, które przewiduje zwyczajowo ustawa - Kodeks pracy lub ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Stanowisko Organu potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 1226/15, w którym Sąd uznał, że "Prawidłowo organ II instancji uznał, że odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody, czyli uszczerbku (zmniejszenia) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego, natomiast zadośćuczynienie jest świadczeniem z tytułu wyrządzonej szkody niematerialnej, krzywdy. Nie można zatem przyjąć, że wypłata przedmiotowego świadczenia wypełnia cechy tak rozumianego odszkodowania lub zadośćuczynienia. Podkreślić bowiem należy, że świadczenie to wypłacane było jedynie tym pracownikom, którzy dobrowolnie przystąpili do programu "dobrowolnych odejść" z zakładu pracy. Świadczenie to miało więc na celu zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które nie noszą cechy czynu niedozwolonego, a związane było ze zgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy. Stanowiło zatem swoistą "zachętę", motywującą uprawnionych pracowników do skorzystania z tego programu. Wobec tego zauważyć też należy, że zgodnie z zasadą, iż "chcącemu nie dzieje się krzywda", dobrowolne przystąpienie przez Skarżącą do programu odejść, a więc świadomy wybór tego świadczenia w miejsce trwałości stosunku pracy (a zatem i pobierania świadczeń pieniężnych z tego stosunku), nie może być uznane za doznanie szkody majątkowej lub wyrządzenie krzywdy Skarżącej rekompensowane wypłatą świadczenia o charakterze wolnego od opodatkowania odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w omawianym przepisie ustawy podatkowej".

Podsumowując, w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że zwolnieniem przedmiotowym z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie objęte wymienione we wniosku świadczenie pieniężne ("rekompensata"), pomimo że, jak twierdzi Wnioskodawca, jego wypłata wynika z Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, który stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wypłacona rekompensata nie jest bowiem odszkodowaniem ani też zadośćuczynieniem, o którym stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, a zatem nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie ww. przepisu. Zatem płatnik właściwie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy z tytułu wypłaconej w lutym 2015 r. na rzecz Wnioskodawcy rekompensaty i nie podlega ona zwrotowi.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przestawiony stan faktyczny, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.