1061-IPTPB2.4511.261.2016.2.ACz - Możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2016 r. (data wpływu 30 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 9 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.261.2016.1.ACz, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 9 czerwca 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 15 czerwca 2016 r.), zaś w dniu 20 czerwca 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 17 czerwca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada przyznane na stałe orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (II grupa inwalidzka) z dnia 16 listopada 2012 r.,....

W 2015 r. Wnioskodawca korzystał z zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych używając własnego samochodu osobowego celem dojazdu na niezbędne zabiegi rehabilitacyjno-lecznicze.

Wnioskodawca dysponuje dokumentem potwierdzającym własność samochodu osobowego.

Wnioskodawca posiada skierowania od lekarzy specjalistów i dokumenty potwierdzające odbycie zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych:

* skierowanie z dnia 3 grudnia 2014 r. - Wnioskodawca odbył zabieg rehabilitacyjny w terminie od 2 lutego 2015 r. do 13 lutego 2015 r.,

* skierowanie z dnia 19 marca 2015 r. - Wnioskodawca odbył zabieg rehabilitacyjny w terminie od 30 marca 2015 r. do 13 kwietnia 2015 r.,

* skierowanie z dnia 15 października 2015 r. - Wnioskodawca odbył zabieg rehabilitacyjny w terminie od 23 listopada 2015 r. do 4 grudnia 2015 r.,

* skierowanie sanatoryjne w terminie od 10 lipca 2015 r. do 31 lipca 2015 r.

Z zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych w 2015 r. Wnioskodawca korzystał w ramach NFZ oraz prywatnie, z uwagi na długi okres oczekiwania.

Wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych zostały dofinansowane z NFZ, natomiast nie została odliczona kwota w wysokości 2 280 zł od dochodu w zeznaniu rocznym za 2015 r., w związku z używaniem własnego samochodu osobowego na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które odbył w 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w zeznaniu podatkowym od dochodu osiągniętego za 2015 r. może odliczyć kwotę w wysokości 2 280 zł w związku z wydatkami poniesionymi na używanie własnego samochodu osobowego na dojazdy celem odbycia niezbędnych zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje Mu prawo do odliczenia od dochodu kwoty w wysokości 2 280 zł w zeznaniu rocznym za 2015 r., ponieważ posiada On przyznane na stałe orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym.

Wnioskodawca ponosi koszty związane z utrzymaniem samochodu, którego używa na dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w postaci: oleju napędowego, napraw, ubezpieczenia, przeglądów itp., a kwota ta w nieznacznym stopniu pokrywa rzeczywiste wydatki na cele rehabilitacyjno-lecznicze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Jak stanowi art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym - ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy - wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy - wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada przyznane na stałe orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 16 listopada 2012 r. (tzw. II grupa inwalidzka).

W 2015 r. Wnioskodawca korzystał z zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych używając własnego samochodu osobowego celem dojazdu na niezbędne zabiegi rehabilitacyjno-lecznicze.

Wnioskodawca dysponuje dokumentem potwierdzającym własność samochodu osobowego.

Wnioskodawca posiada skierowania od lekarzy specjalistów i dokumenty potwierdzające odbycie zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych.

Z zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych w 2015 r. Wnioskodawca korzystał w ramach NFZ oraz prywatnie, z uwagi na długi okres oczekiwania.

Wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych zostały dofinansowane z NFZ, natomiast nie została odliczona kwota w wysokości 2 280 zł od dochodu w zeznaniu rocznym za 2015 r., w związku z używaniem własnego samochodu osobowego na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które odbył w 2015 r.

Odnosząc się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy odnieść się do art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu - za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

* odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł" wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2 280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś, to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z powyższych rozważań wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przywołanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza). W związku z tym, w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiadający orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, dojeżdżający na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę, jeżeli wydatki związane z dojazdem na zabiegi nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie, może odliczyć od dochodu osiągniętego za 2015 r. - na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy w wysokości faktycznie poniesionej, w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.