1061-IPTPB1.4511.596.2016.1.AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup samochodu osobowego - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowych (PKD 69.20.Z) oraz wynajmu mieszkania (PKD 68.20.Z). Księgowość działalności jest prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przy zastosowaniu metody uproszczonej. W związku z awarią wykorzystywanego w działalności samochodu osobowego, Wnioskodawczyni zamierza nabyć w drodze kupna samochód osobowy, który będzie używała w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże przed upływem roku, w związku z zamiarem objęcia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, w zamian za przekazanie prowadzonej działalności w zakresie usług rachunkowych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zamierza wcześniej przekazać przedmiotowy samochód na cele prywatne. Natomiast jednoosobową działalność gospodarczą Wnioskodawczyni zamierza zamknąć, a wynajem mieszkania rozliczać jako najem prywatny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionego samochodu osobowego, wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poniżej 1 roku bezpośrednio (jednorazowo) w dacie jego poniesienia?

2. Czy przekazanie samochodu na cele osobiste przed upływem 1 roku spowoduje powstanie przychodu lub konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1. Natomiast w zakresie pytania Nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowym będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wartości zakupionego samochodu osobowego, wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poniżej 1 roku bezpośrednio (jednorazowo) w dacie jego poniesienia. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytkowania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Samochód będzie wykorzystywany na potrzeby związane z wykonywaniem działalności gospodarczej do momentu objęcia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w zamian za przekazanie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co nastąpi przed upływem roku od dnia przekazania samochodu na cele działalności gospodarczej. Z uwagi na powyższe, przedmiotowy samochód nie spełnia wszystkich niezbędnych warunków do zakwalifikowania go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu potrącane są tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Natomiast, zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w przypadku, o którym mowa w ust. 6 (prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e. 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z uwagi na fakt, że samochód będzie wykorzystywany na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłanki do uwzględnienia jego wartości jednorazowo w koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składnika majątku (w przedmiotowej sprawie samochodu osobowego) do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania dłuższy niż rok. Przy czym, o tym jak długo będzie używany ww. składnik majątku (samochód) decyduje sam podatnik. Jeżeli przewidywany okres używania tego składnika majątku, na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Z kolei, zgodnie z art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3 ww. ustawy).

Zasadą jest, że w przypadku składnika majątku trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, koszty nabycia ujmuje się bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów tej działalności. Gdyby jednak okres używania był dłuższy niż rok, podatnik ponosi konsekwencje określone w art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowych oraz wynajmu mieszkania. Księgowość działalności jest prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przy zastosowaniu metody uproszczonej. W związku z awarią wykorzystywanego w działalności samochodu osobowego, Wnioskodawczyni zamierza nabyć w drodze kupna samochód osobowy, który będzie używała w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże przed upływem roku, w związku z zamiarem objęcia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w zamian za przekazanie prowadzonej działalności w zakresie usług rachunkowych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zamierza wcześniej przekazać przedmiotowy samochód na cele prywatne. Natomiast jednoosobową działalność gospodarczą Wnioskodawczyni zamierza zamknąć, a wynajem mieszkania rozliczać jako najem prywatny.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni zakłada, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. samochód osobowy będzie używała krócej niż 1 rok i przed upływem roku licząc od jego nabycia zostanie on przekazany na cele osobiste, to brak jest podstaw prawnych do zakwalifikowania tego składnika majątku do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, a tym samym zaliczania do kosztów uzyskania przychodów tej działalności odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. samochodu. W świetle cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatek poniesiony na nabycie wskazanego we wniosku samochodu osobowego, który będzie wykorzystywany w tej działalności, a którego okres używania będzie krótszy niż rok, i który z tej przyczyny nie zostanie zaliczony do środków trwałych.

Zaznaczyć przy tym należy, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatku na nabycie ww. składnika majątku, jest możliwe, jeżeli Wnioskodawczyni wykaże, że składnik ten będzie faktycznie wykorzystywany w tej działalności i przyczyni się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli bowiem zakupiony składnik majątku (samochód osobowy) nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż będzie, np. służył celom osobistym, to wydatek na jego nabycie nie będzie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodów. Ciężar udowodnienia, że zakupu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.