1061-IPTPB1.4511.506.2016.1.MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika odnośnie zapewnienia kosztów transportu oraz zakwaterowania w sytuacji poboru przez Wnioskodawcę części opłaty od pracownika (pytania oznaczone we wniosku Nr 2 i 4) -jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe:

Głównym przedmiotem działalności Kompleksowa Obsługa Budownictwa "..." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest działalność w zakresie świadczenia usług budowlanych. Spółka świadczy swoje usługi zarówno na terytorium Polski, jak i poza jej granicami, głównie na terytorium innych państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej.

W związku ze świadczeniem usług poza granicami Polski, Spółka musi delegować swoich pracowników do pracy w tych państwach. Wyjazdy pracowników za granicę nie mają charakteru podróży służbowych, lecz z pracownikami podpisywane są umowy oddelegowania (aneksy do umów o pracę) wskazujące, że na określony czas (tekst jedn.: czas realizacji kontraktu) ich miejscem pracy jest terytorium innego państwa.

Wniosek dotyczy pracowników, których okres pobytu w kraju oddelegowania nie przekracza 183 dni i dochody tych pracowników z tytułu pracy poza granicami Polski podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Pracownicy Spółki przez cały okres zatrudnienia w Spółce, a więc także w okresie oddelegowania do pracy za granicą są rezydentami podatkowymi Polski i podatki opłacają w kraju rezydencji.

W związku z wykonywaniem usług poza terytorium Polski przez jej pracowników, Spółka pokrywa tym pracownikom koszty zakwaterowania w miejscu oddelegowania pracownika. Pracownik ma prawo korzystać z wynajętych przez Spółkę pomieszczeń mieszkalnych tylko w okresie, gdy wykonuje pracę dla Spółki w danej lokalizacji poza granicami Polski. Pracownik nie ma prawa podnajmować powierzchni innym osobom, decydować o przeznaczeniu pomieszczeń, etc. Pracownikowi, który zrezygnowałby z zapewnionego przez Spółkę zakwaterowania nie przysługuje żaden zwrot kosztów z tego tytułu, ani ryczałt. Spółka pokrywa wydatki z tytułu zakwaterowania pracowników wykonujących prace poza granicami Polski bezpośrednio na rachunek podmiotu wynajmującego miejsce zakwaterowania. Obecnie Spółka nie pobiera od pracowników żadnych opłat z tego tytułu. W przyszłości Spółka rozważa utrzymanie obecnego modelu zapewnienia zakwaterowania bez pobierania żadnych opłat od pracowników, lub też wprowadzenie nieznacznych opłat, stanowiących ułamek kwoty, którą sama Spółka płaci za wynajem miejsca zakwaterowania pracownika. Opłaty te byłyby pobierane przez Spółkę od pracowników.

Ponadto, w związku z oddelegowaniem pracownika do pracy za granicą Spółka zamierza również pokrywać koszty transportu do i z państwa, gdzie praca ma być wykonywana. Koszty transportu będą pokrywane w całości przez Spółkę, lub też Spółka rozważa obciążanie pracowników nieznaczną częścią tych kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w sytuacji, gdy w związku z czasowym wykonywaniem pracy za granicą, Spółka zapewnia pracownikowi koszty transportu do i z państwa, gdzie praca jest wykonywana nie pobierając z tego tytułu żadnych opłat od pracownika - na Spółce (jako płatniku) ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek od wartości zapewnionego pracownikowi transportu (pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego).

2. Czy w sytuacji, gdy w związku z czasowym wykonywaniem pracy za granicą, Spółka zapewnia pracownikowi koszty transportu do i z państwa, gdzie praca jest wykonywana, pobierając z tego tytułu nieznaczne opłaty od pracownika - na Spółce (jako płatniku) ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wartością zapewnionego pracownikowi transportu a kwotą pobraną od pracownika z tego tytułu (pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego).

3. Czy w sytuacji, gdy w okresie czasowego wykonywania pracy za granicą, Spółka zapewnia pracownikowi zakwaterowanie nie pobierając z tego tytułu żadnych opłat od pracownika - na Spółce (jako płatniku) ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek od wartości zapewnionego pracownikowi zakwaterowania (pytanie dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego).

4. Czy w sytuacji, gdy w okresie czasowego wykonywania pracy za granicą, Spółka zapewnia pracownikowi zakwaterowanie, pobierając z tego tytułu nieznaczne opłaty od pracownika - na Spółce (jako płatniku) ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wartości zapewnionego pracownikowi zakwaterowania a kwotą pobraną od pracownika z tego tytułu (pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego).

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 oraz Nr 4. Natomiast w zakresie pytań Nr 1 i Nr 3 wydana zostanie odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W sytuacji, gdy Spółka pobiera od pracowników nieznaczne opłaty za zapewniony transport, to różnica pomiędzy wartością zapewnionego transportu a wartością opłaty pobieranej przez Spółkę również nie stanowi przychodu podatkowego pracownika i w związku z tym wartość ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy Spółka pobiera od pracowników nieznaczne opłaty za zapewnione zakwaterowanie, to różnica pomiędzy wartością zapewnionego zakwaterowania a wartością opłaty pobieranej przez Spółkę również nie stanowi przychodu podatkowego pracownika i związku z tym wartość ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższego, na Spółce - jako płatniku - nie ciążą jakiekolwiek obowiązki związane z obliczeniem, poborem i odprowadzeniem do urzędu skarbowego podatku (zaliczki na podatek). W sytuacji, gdy wartość pokrytych za pracownika kosztów transportu i zakwaterowania w celu wykonania pracy nie stanowi przychodu podatkowego pracownika, to na Spółce (płatniku) nie spoczywają żadne obowiązki w zakresie obliczenia, poboru i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczek na podatek.

Stanowisko Spółki o braku powstania przychodu podatkowego po stronie pracownika w związku z zapewnieniem przez pracodawcę transportu i zakwaterowania, które przekłada się na brak obowiązku Spółki w zakresie obliczania i poboru zaliczek na podatek - wynika z przedstawionych poniżej okoliczności.

Artykuł 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi, że osoby prawne (w tym Spółka) są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych podmiotów przychody między innymi ze stosunku pracy. Tak więc, w przypadku zawarcia przez Spółkę umowy o pracę - to Spółka jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń takiej osoby z tytułu umowy o pracę - będzie zobowiązana do prawidłowego obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek od dochodu osiągniętego przez pracownika z tego tytułu.

W konsekwencji powyższego, istotną kwestią jest prawidłowe ustalenie wysokości przychodów pracownika podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Za przychody podatkowe ze stosunku pracy - zgodnie z art. 12. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 tej ustawy, regulujący w sposób szczegółowy pojęcie przychodu podatkowego ze stosunku pracy, jest w praktyce jedynie uszczegółowieniem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który reguluje ogólnie pojęcie przychodu podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zgodnie z którym przychodem podatkowym są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika (pracownika) w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tak więc z zestawienia art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodem podatkowym jest realne przysporzenie na rzecz pracownika, które stanowi wynagrodzenie za wykonane przez niego prace i powoduje zwiększenie jego majątku. Za przychód podlegający opodatkowaniu nie można uznać, wartości świadczeń, które Spółka pokrywa za pracownika w celu wykonania powierzonych mu prac.

Takie stanowisko potwierdza także Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, analizował definicję przychodu podatkowego pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

We wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że "za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów) - punkt 4.2.4 uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W przypadku pracowników, za których Spółka pokrywa koszty transportu do i z miejsca oddelegowania, a także pokryła koszty zakwaterowania w miejscu, gdzie czasowo wykonują oni pracę na zlecenie Spółki, należy zwrócić szczególną uwagę na warunek wymieniony w tiret drugim powyżej. W kontekście tego warunku należy podkreślić, że wyżej wymienione koszty w związku z świadczeniem pracy nie będą pokryte w interesie pracownika, lecz wyłącznie w interesie Spółki, której zależy na tym aby pracownik - wykonujący prace budowlane poza Polską - mieszkał jak najbliżej miejsca budowy. Bez poniesienia kosztów transportu i zakwaterowania nie byłoby możliwe wykonywanie prac budowlanych, gdyż nierealne byłoby oczekiwanie, że pracownik codziennie będzie dojeżdżał z miejsca zamieszkania (znajdującego się w Polsce) do miejsca wykonywania pracy (znajdującego się poza terytorium Polski). Tak więc podmiotem, który osiąga korzyści z pokrycia kosztów transportu i zakwaterowania do miejsca oddelegowania nie jest pracownik lecz Spółka, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że pracownik nie uzyskuje z tytułu pokrycia przez Spółkę tych kosztów przychodu podatkowego. Nie on jest bowiem podmiotem, w którego interesie zostały poniesione koszty transportu i koszty zakwaterowania.

W kontekście powyższego, nie może również umknąć uwadze, że zapewnienie pracownikowi transportu i zakwaterowania nie są świadczeniami na prywatne cele pracownika, nie stanowią one również rzeczowego wynagrodzenia za wykonywaną przez niego pracę - co oznacza, że nie stanowią one także realnego przysporzenia dla pracownika, nie zwiększa jego prywatnego majątku, etc. Nie jest więc spełniona przesłanka uznania takiego świadczenia za przychód podatkowy. Jak bowiem stwierdził Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny, czy świadczenie jest przychodem podatkowym "musi być obiektywna przesłanka, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku" (punkt 3.4.2 uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego). Jak wskazano powyżej, pracownik nie uzyskuje realnego przychodu z tytułu zapewnienia mu zakwaterowania transportu i poniesienia kosztów związanych z zakwaterowaniem bezpośrednio przez Spółkę. Pracownik uzyskuje przychód tylko i wyłącznie w związku z wykonaniem określonych prac budowlanych dla Spółki, a więc dopiero wynagrodzenie otrzymane przez pracownika za pracę jest jego przychodem podatkowym, gdyż jest świadczeniem poniesionym w jego interesie, które stanowi realne przysporzenie w jego majątku.

Co więcej, za przyjęcie przedstawionej w niniejszym wniosku argumentacji przemawia także art. 94 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca (Spółka) jest zobowiązany między innymi:

* organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy;

* organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie.

W przypadku Spółki, wypełnienie tych obowiązków przejawia się miedzy innymi poprzez zapewnienie pracownikowi dojazdu na miejsce pracy (znajdujące się na terytorium innego państwa) oraz czasowego zakwaterowania pracownika w miejscu budowy. Trudno bowiem oczekiwać, że pracownik Spółki będzie zmieniał miejsce zamieszkania co kilka tygodni lub miesięcy w zależności od decyzji Spółki o rozpoczęciu nowej budowy w innej lokalizacji (czasami w kolejnym państwie europejskim). Pracownik wyjeżdża za granicę nie w celach turystycznych, rekreacyjnych, etc., lecz wyłącznie w celu wykonania zleconej mu przez Spółkę (pracodawcę) pracy. Nie realizuje on również swoich celów mieszkaniowych w innym państwie. Z tego powodu właśnie zapewnienie transportu i zakwaterowania przez pracodawcę pracownikom jest świadczeniem przede wszystkim w interesie Spółki a nie jej pracowników - wyjazd do wykonania pracy w innym państwie nie jest w żaden sposób związany z celami osobistymi, prywatnymi pracownika, lecz tylko i wyłącznie z realizacją łączącej go z pracodawcą umowy o pracę.

Powyższe potwierdza także orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, wskazano, że: "W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości".

W konkluzji tego wyroku NSA wskazał, że: "Przedstawione wyżej uwagi prowadzą do wniosku, że w opisanym stanie faktycznym ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi, przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy".

Jakkolwiek wyrok ten dotyczył przedstawicieli handlowych, to uwagi w nim poczynione można odnieść także do pracowników Spółki. Analogicznie należy bowiem uznać, że również w przypadku Spółki, która zapewnia zakwaterowanie swoim pracownikom w miejscu budowy przychód po stronie pracownika nie powstaje, gdyż świadczenie to jest poniesione przede wszystkim w interesie pracodawcy a nie pracownika. Spółka pokrywa koszty ich zakwaterowania w miejscu budowy, aby prawidłowo organizować pracę pracowników, a tym samym wypełnia obowiązki z art. 94 Kodeksu pracy.

W podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12, który dotyczył bardzo podobnego stanu faktycznego, jak stan faktyczny (zdarzenia przyszłe) przedstawiony w niniejszym wniosku (czyli dotyczył zapewnienia zakwaterowania pracownikom budowlanym oddelegowanym do pracy za granicą). W wyroku tym NSA stwierdził, że: "(...) jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Jak już wcześniej wspomniano, udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę - nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów.

W identycznym tonie wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 1689/13.

Ponadto, stanowisko to potwierdzają także interpretacje organów podatkowych wydawane w podobnych stanach faktycznych jak przedstawiony przez Spółkę. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 stycznia 2016 r., Nr IPTPB1/4511-709/15-2/RK stwierdzono, że: "Biorąc powyższe pod uwagę skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci zapewnienia im noclegów oraz transportu z siedziby Spółki do miejsca zakwaterowania i z powrotem niewątpliwie następować będzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie pracownikom noclegów w czasie wykonywania pracy poza siedzibą Spółki leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych - nie mieliby powodu do korzystania z ww. świadczeń. W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów i kosztów transportu do miejsca zakwaterowania i z powrotem związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Zatem Spółka nie powinna traktować jako przychodu ze stosunku pracy, tym samym nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego".

Reasumując powyższe, w świetle prawidłowej wykładni art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którą zaprezentował także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., poniesienie przez Spółkę kosztów transportu i kosztów zakwaterowania jest niczym innym, jak zapewnieniem odpowiednich warunków pracy pracownikowi. W żadnym wypadku wymienione koszty nie stanowią wynagrodzenia za wykonanie pracy, gdyż nie są one wydatkiem poniesionym w interesie pracownika, lecz przeciwnie największą korzyść z dowozu pracownika do innego państwa, w którym będzie on czasowo wykonywał pracę i jego zakwaterowania w tym państwie przez okres pracy odnosi Spółka jako pracodawca, gdyż dzięki temu Spółka może zrealizować kontrakt ze swoim klientem.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka rozważa również pobieranie od pracowników nieznacznych opłat za ich zakwaterowanie i transport - w ten sposób część opłaty za zakwaterowanie i transport (istotną część tej opłaty) będzie ponosiła Spółka, zaś w nieznacznym stopniu w opłacie tej będzie partycypował delegowany pracownik.

W ocenie Spółki, powyższa okoliczność nie zmienia konkluzji, że także w takiej sytuacji wydatek na zakwaterowanie (transport) pracownika będzie ponoszony w interesie pracodawcy. Skoro w sytuacji, gdy Spółka pokrywa w całości koszty zakwaterowania (transportu) wartość tego świadczenia nie jest przychodem podatkowym, to - wnioskując ad maiori ad minus - wartość świadczenia w postaci częściowego sfinansowania kosztów zakwaterowania (transportu) również nie będzie przychodem podatkowym. Innymi słowy, w sytuacji, gdy przychodem podatkowym nie jest cała wartość pokrytych kosztów zakwaterowania (transportu) pracownika, to nie będzie nim również część tej kwoty (jeżeli pozostałą część sfinansuje pracodawca).

Podsumowując stanowisko prezentowane przez Spółkę należy stwierdzić, że wydatek w postaci zapewnienia transportu i zakwaterowania jest wydatkiem poniesionym w interesie przede wszystkim Spółki jako pracodawcy, co oznacza, że bez względu na to, czy Spółka jako pracodawca całkowicie sfinansuje pracownikowi zakwaterowanie i transport w trakcie jego oddelegowania do pracy zagranicą w celu wykonywania obowiązków służbowych, czy też sfinansuje tylko część (istotną kwotę tych kosztów), gdyż pobierze od pracownika nieznaczną opłatę za zakwaterowanie (transport) - po stronie pracownika nie powstanie przychód podatkowy. W konsekwencji powyższego, Spółka nie ma obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od wartości zakwaterowania, które pokryła z własnych środków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.