1061-IPTPB1.4511.45.2016.2.MH - PIT w zakresie obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 18 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 marca 2016 r. (data wpływu 7 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 lutego 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.45.2016.1.MH, 1061 IPTPP2.4512.15.2016.1.IR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 lutego 2016 r. (data doręczenia 2 marca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 marca 2016 r. (data wpływu 7 marca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 4 marca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Spółka (Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi informatyczne na rzecz podatników mających siedzibę na terenie Unii Europejskiej oraz podatników spoza Unii Europejskiej. Spółka nabywa towary od Spółki powiązanej z siedzibą w Holandii po cenach niższych od cen rynkowych w Polsce (bez marży handlowej). Ceny nabycia towarów zawierają koszty transportu towarów z Holandii do Polski.

Handel towarami sprowadzanymi od Spółki powiązanej nie jest przedmiotem podstawowej działalności Spółki. Przeważającą działalność Spółki stanowi działalność związana z oprogramowaniem. Handel towarami sprowadzonymi od Spółki powiązanej jest jednym z rodzajów pozostałej działalności Spółki. Wnioskodawca nabywa od Spółki powiązanej z siedzibą w Holandii następujące towary: słuchawki, głośniki, radia, amplitunery. Dokładnie takie towary kupują pracownicy Wnioskodawcy. Ilość zamówionych towarów jest dokładnie taka sama jak ilość kupionych towarów przez pracowników.

Ceny nabycia towarów, po których nabywają towary pracownicy Spółki są porównywane z cenami takich samych towarów na rynku polskim. Do porównania są używane portale internetowe. Proces porównania cen wygląda następująco:

* pracownik zamawia towar, którego cena nabycia wynosi X plus podatek VAT 23%,

* na stronie internetowej polskiego sprzedawcy, np.... znajdowany jest towar o identycznych lub zbliżonych parametrach i odnotowana jest jego cena Y zawierająca podatek VAT 23%, którą przyjmuje Spółka jako cenę rynkową,

* w każdym przypadku cena rynkowa Y (zawierająca podatek VAT) jest wyższa od ceny nabycia X (powiększonej o podatek VAT),

* różnica między ceną rynkową brutto (wraz z podatkiem VAT) towaru, a ceną jego nabycia brutto (wraz z podatkiem VAT) jest przez Spółkę doliczana do przychodu pracownika ze stosunku pracy łączącego go ze Spółką i stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Każdy pracownik Spółki ma możliwość zakupu towarów w następujący sposób:

Na cenę, po jakiej pracownicy kupują towary, składa się cena sprzedaży netto (równa cenie nabycia) plus podatek VAT 23%.

Zasady zakupu towarów są dla wszystkich pracowników Spółki identyczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy sprzedaż pracownikom towarów po cenie niższej od ceny rynkowej będzie prowadziła do powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu częściowo nieodpłatnego świadczenia w wysokości różnicy między ceną rynkową towaru, a ceną, po jakiej pracownicy Spółki kupują towary, niższą od ceny rynkowej, od którego Spółka jako płatnik jest zobowiązana obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazać ten przychód w informacji rocznej.

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, a ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zdaniem Spółki, sprzedaż towarów po cenach niższych od rynkowych to świadczenie częściowo odpłatne, które oznacza powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy w wysokości różnicy między ceną rynkową towaru, a niższą od niej ceną zakupu towaru przez pracownika. Zatem, Spółka jako płatnik, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób, które dokonując zakupu towarów po cenach niższych od rynkowych, uzyskują przychód ze stosunku pracy i wraz z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy wykazać go w informacji rocznej, o której mowa w art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna. Obok pieniędzy i wartości pieniężnych, ustawodawca za przychody uważa również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zatem, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Należy więc zauważyć, że przychodami pracownika są nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody otrzymane, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

* za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

* za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, Spółka (Wnioskodawca) nabywa towary od Spółki powiązanej z siedzibą w Holandii po cenach niższych od cen rynkowych w Polsce (bez marży handlowej). Ceny nabycia towarów zawierają koszty transportu towarów z Holandii do Polski. Handel towarami sprowadzanymi od Spółki powiązanej nie jest przedmiotem podstawowej działalności Spółki. Przeważającą działalność Spółki stanowi działalność związana z oprogramowaniem. Handel towarami sprowadzonymi od Spółki powiązanej jest jednym z rodzajów pozostałej działalności Spółki. Wnioskodawca nabywa od Spółki powiązanej z siedzibą w Holandii następujące towary: słuchawki, głośniki, radia, amplitunery. Dokładnie takie towary kupują pracownicy Wnioskodawcy. Ilość zamówionych towarów jest dokładnie taka sama jak ilość kupionych towarów przez pracowników. Ceny nabycia towarów, po których nabywają towary pracownicy Spółki są porównywane z cenami takich samych towarów na rynku polskim. Różnica między ceną rynkową brutto (wraz z podatkiem VAT) towaru, a ceną jego nabycia brutto (wraz z podatkiem VAT) jest przez Spółkę doliczana do przychodu pracownika ze stosunku pracy łączącego go ze Spółką i stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym os osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że pracownicy Wnioskodawcy kupujący towary, które Wnioskodawca nabywa od Spółki powiązanej z siedzibą w Holandii, po cenie niższej niż ceny ww. towarów na rynku, osiągają korzyść finansową w wysokości tej części ceny, za którą nie muszą płacić, tj. w wysokości różnicy między ceną stosowaną dla kupującego ww. towary na rynku, a ceną za jaką produkty te sprzedawane są pracownikowi.

Zatem, w powyższej sytuacji wartość ww. różnicy należy zaliczyć do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy przesądza otrzymanie przez pracownika prawa do skorzystania z uprawnienia (ulgi w cenie za przedmiotowe towary - Wnioskodawca nie będzie naliczał dla pracowników marży zysku) o określonej wartości pieniężnej. Posiadając takie uprawnienia pracownik otrzymuje więc wymierną korzyść finansową, bowiem może zakupić towary po niższej cenie. Dzięki takiemu działaniu u pracowników Wnioskodawcy dochodzi do przysporzenia w majątku.

Reasumując, sprzedaż pracownikom towarów, po cenie niższej od ceny rynkowej - bez naliczenia marży, będzie prowadziła do otrzymania częściowo nieodpłatnego świadczenia powodującego powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w wysokości różnicy między ceną rynkową towaru, a ceną po jakiej pracownicy Spółki kupują towary, niższą od ceny rynkowej. Tym samym, Wnioskodawca będzie zobowiązany w stosunku do pracowników do obliczenia i pobrania od ww. różnicy zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazania tego przychodu w informacji rocznej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo tutejszy Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.