1061-IPTPB1.4511.214.2016.1.KLK - Ustalenie kosztów uzyskania przychodów dotyczących używania samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2016 r. (data wpływu 25 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących używania samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę leasingu operacyjnego z... S.A we... na samochód osobowy Audi.... Wartość przedmiotu leasingu to 67 073,17 netto. Umowę zawarto na 48 miesięcy.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 2010 r. Wybrała formę liniową rozliczenia podatku dochodowego, księgę przychodów i rozchodów oraz jest podatnikiem VAT.

Działalność polega na prowadzeniu szwalni, w której usługowo jest szyta odzież damska i męska. Wnioskodawczyni zatrudnia 42 osoby.

Samochód jest niezbędny przy tego rodzaju działalności, gdyż zlecenia szycia zależą od operatywności właściciela firmy, rozmów handlowych w różnych miejscach na terenie kraju, pilnego dostarczenia dodatków produkcyjnych. Zleceniodawcy nie chcą wiązać się umowami terminowymi, więc zlecenia szycia Wnioskodawczyni ma zaplanowane tylko na okres około miesiąca i aby zapewnić pracę zespołowi musi pozyskiwać nowe zlecenia składając oferty firmom, negocjując ceny, wyszukując nowych zleceniodawców. Do tych celów Wnioskodawczyni nabyła odpowiedni samochód do intensywnej eksploatacji.

Pojazd jest użytkowany w firmie, jednak sporadycznie istnieje możliwość jego wykorzystywania w celach prywatnych. Wnioskodawczyni w związku z tym (dostosowując się do nowelizacji ustawy o VAT):

* stosuje częściowe odliczenie VAT w wysokości 50%,

* nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu dla celów VAT,

* nie zgłosiła samochodu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Przepisy o użytkowaniu samochodu osobowego o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony z dopuszczeniem sporadycznego użytkowania prywatnego, dotyczące odliczenia VAT w wysokości 50%, stosuje do wszystkich wydatków związanych z umową leasingu, tj.:

* rata leasingu,

* wymiana opon,

* zakup części zamiennych,

* przegląd techniczny,

* usługi serwisowe,

* opłaty eksploatacyjne,

* zakup paliwa od 1 lipca 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu 50% VAT nieodliczonego od wydatków samochodowych.

2. Czy należy wyłączyć część kosztów (50%) dotyczących używania samochodu z kosztów podatkowych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony, w tej części, w której zgodnie z przepisami VAT nie przysługuje obniżenie kwoty VAT. W związku z tym Wnioskodawczyni może zaliczyć nieodliczony (50%) VAT do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodu zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Sporadyczne wykorzystywanie do celów prywatnych nie przesądza o wyłączeniu 50% wydatków samochodowych z kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć wydatki związane z samochodem plus 50% VAT-u nieodliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wymieniony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, wykazania, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

Kwestie dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały uregulowane w art. 23a-23I ww. ustawy.

W myśl art. 23a pkt 1 ww. ustawy, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści art. 23b ust. 1 powołanej ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

* umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

* umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

* suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

* art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.),

* przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,

* art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone w podstawowym okresie przez leasingobiorcę (korzystającego) prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą w związku z tą umową wydatki z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie zawarta przez Wnioskodawczynię umowa leasingu operacyjnego spełnia przesłanki, o których mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawczyni jako korzystający, będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w całości wartość netto uiszczanych rat leasingowych.

Żaden bowiem przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewiduje jako warunku zaliczenia wydatków z tytułu rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, konieczności wykorzystywania przedmiotu leasingu wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podstawą zaliczenia wydatków z tego tytułu jest spełnienie kryteriów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zostaną one spełnione, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowe w pełnej wysokości.

Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wydatki na eksploatację samochodu osobowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności, bowiem jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Każdorazowo zatem podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Jeżeli wydatki spełniają te kryteria, wówczas stanowią koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wyjątkowo w sytuacji wydatków, które dotyczą zarówno wykorzystania samochodu osobowego dla celów związanych z działalnością gospodarczą i celów prywatnych, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do ustalenia proporcji, w jakiej rzeczywiście dany wydatek dotyczy działalności gospodarczej i odpowiedniego skorygowania kosztów uzyskania przychodów o tę część wydatku, która dotyczy wykorzystania samochodu do celów prywatnych.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni może więc zaliczać naliczony podatek VAT od ww. rat leasingowych oraz wydatków związanych z eksploatacją na cele związane z działalnością gospodarczą samochodu osobowego, którego nie może odliczyć od podatku należnego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (50% tego podatku).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 2010 r. Wybrała formę liniową rozliczenia podatku dochodowego, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem VAT. W 2014 r. podpisała umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy. Umowę zawarto na 48 miesięcy. Działalność gospodarcza polega na prowadzeniu szwalni, w której usługowo jest szyta odzież damska i męska. Samochód jest niezbędny przy tego rodzaju działalności gdyż zlecenia szycia zależą od operatywności właściciela firmy. Pojazd jest użytkowany w firmie, jednak sporadycznie istnieje możliwość wykorzystywania w celach prywatnych. Wnioskodawczyni stosuje częściowe odliczenie podatku VAT w wysokości 50%, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów dla celów VAT oraz nie zgłosiła samochodu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w świetle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wyłącznie tę część wydatków na użytkowanie pojazdu, która związana jest z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i służy uzyskiwaniu przychodów z tej działalności. Wydatki na eksploatację, które związane są z wykorzystaniem samochodu na inne cele niż działalność gospodarcza, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W ciężar kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawczyni może zaliczyć raty leasingowe w pełnej wysokości.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie wydatki związane z samochodem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.