0461-ITPB4.4511.125.2017.1.AW - PIT w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2017 r. (data wpływu 24 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach wspólnego z żoną, prywatnego majątku zawarł trzy umowy na wybudowanie i sprzedaż trzech lokali mieszkalnych, których odbiór i zawarcie umów przenoszących własność nastąpi w 2017 r.

Wnioskodawca zamierza wymienione wyżej lokale przeznaczyć na wynajem krótkoterminowy lub pod wynajem dla podmiotów gospodarczych na ich potrzeby biurowe lub mieszkaniowe.

Wnioskodawca nie zawarł dotąd żadnych umów najmu i nie ma pewności ciągłości najmu po jego rozpoczęciu. Oferowanie lokali do wynajęcia będzie się odbywało za pomocą portali internetowych albo po zawarciu umowy z jedną z agencji obsługujących, oferującą wynajem lokalu lub lokali pod własną firmą i własnym logo.

Istnieje możliwość, iż w przyszłości w pozostałych zakupionych mieszkaniach zamieszkają członkowie najbliżej rodziny Wnioskodawcy.

Wynajem wymienionych lokali nie będzie stanowił dla Wnioskodawcy jedynego źródła dochodów.

Dwa mieszkania zostają zakupione w części z wykorzystaniem kredytu bankowego, a jedno z nich za środki własne.

Składniki majątku stanowiące przedmiot najmu Wnioskodawca traktuje jako odrębny od działalności gospodarczej majątek prywatny, niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Składników tych Wnioskodawca nie wprowadzi do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, wykorzystywanie ich Wnioskodawca traktuje jak wynajem prywatny.

Wnioskodawca jest również właścicielem innych nieruchomości (dom i trzy mieszkania), których nie wynajmuje i nie zamierza ich wynajmować w przyszłości.

Wszystkie nieruchomości są wspólną własnością Wnioskodawcy i jego żony. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest najem mieszkań, ani usługi związane z wynajmem mieszkań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych będących przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca może zakwalifikować do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy przychód z opisanego wynajmu lokali mieszkalnych Wnioskodawca może zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (ostatnia zmiana: Dz. U. z 2016 r. poz. 2255) i opodatkować na zasadach tej ustawy, to jest 8,5% podatkiem?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, iż przychody z najmu opisanych we wniosku lokali stanowią odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów i Wnioskodawca ma prawo do zaklasyfikowania przychodów z tego tytułu do źródła przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca może zakwalifikować przychody z wynajmu do przychodów, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (ostatnia zmiana: Dz. U. z 2016 r. poz. 2255) i opodatkować na zasadach tej ustawy, to jest 8,5% podatkiem.

Przepis art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

I tak zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej (pozarolniczej działalności gospodarczej) zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim za działalność gospodarczą (pozarolniczą działalność gospodarczą) uważa się działalność zarobkową, wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga by był to jeden z rodzajów aktywności wymienionych w tym przepisie, opiera się na trzech przesłankach:

* zarobkowym celu działalności,

* wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,

* prowadzeniu działalności we własnym imieniu.

Zestawienie tych przepisów wskazuje, że na podstawie definicji legalnej dotyczącej pozarolniczej działalności gospodarczej, z przychodów przypisanej do niej wyłączone zostały te, które można zakwalifikować do innego źródła przychodów, z wyjątkiem przychodów z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co do zasady zatem przychody z tytułu najmu powinny zostać zaliczone do odrębnego źródła przychodów.

W wyroku z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. II FSK 379/14 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż decydujący dla rozróżnienia pomiędzy najmem rzeczy w ramach zarządu majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą (nazywanym także niekiedy mylnie "prywatnym" lub "osobistym"), a najmem rzeczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest zamiar samego podatnika, to on decyduje o tym czy "powiązać" określone składniki swojego mienia z wykonywaniem działalności gospodarczej, czy też zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą i oddać np. w najem.

W większości przypadków decydujące znaczenie, co do kwalifikacji określonych przychodów wynikających ze stosunku najmu, przypisać należy samemu podatnikowi, który może "powiązać" posiadane i będące przedmiotem najmu składniki majątku z wykonywaniem działalności gospodarczej lub też "pozostawić" je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Jak wskazano powyżej przychody z obydwu analizowanych źródeł mają charakter zarobkowy, stały (ciągły), a także wymagają pewnej formy zorganizowania. Wobec braku sformułowania przez ustawodawcę wyraźnych pozytywnych reguł klasyfikacji przychodów z najmu do jednego z dwóch konkurencyjnych źródeł, decydujące znaczenie przyznać należy decyzji samego podatnika.

Wymaga tego zasada określoności wynikająca z art. 217 Konstytucji RP, który wskazuje, jakie elementy musi określać ustawa, aby spełniała konstytucyjne wymogi nakładania podatków i innych danin publicznych. Wypływa z niego zakaz domniemania istnienia obowiązku podatkowego, jeżeli nie wynika on wprost z ustawy, która winna określać w sposób precyzyjny elementy norm podatkowych.

Sąd uznał, iż zarobkowy, zorganizowany i ciągły najem lokali dokonywany we własnym imieniu, który miał charakter powtarzalny i nieprzypadkowy, nie pozwala wbrew stanowisku samych podatników, na klasyfikowanie przychodów z tego tytułu do źródła i przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. z późn. 361 z późn. zm.).

Należy mieć na uwadze, iż lokale nie będą ujęte w ewidencji środków trwałych, nie będą również wykorzystywane do prowadzenia w nich działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, ani jego żonę. Najem nie będzie stanowił dla Wnioskodawcy jedynego źródła dochodów. Rozmiar wynajmu oraz brak profesjonalizmu nie wskazują, zdaniem Wnioskodawcy, na znamiona działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, najem opisanych we wniosku lokali stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisów wskazanej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Katalog źródeł przychodów jest katalogiem rozłącznym. Oznacza to, że uzyskany przychód może zostać zakwalifikowany wyłącznie do jednej, enumeratywnie wskazanej w ustawie kategorii.

Stosownie do treści przywołanego artykułu (art. 5a pkt 6 cytowanej ustawy), ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

* prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wskazana definicja legalna działalności gospodarczej pozwala na wyróżnienie kilku zasadniczych jej elementów, mianowicie: jest to działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Zarobkowy charakter działalności oznacza, że działalność nastawiona jest na osiągnięcie zysku, (dochodu), co odróżnia ją od działalności społecznej. Przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Z kolei wykonywanie działalności w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nieokazjonalny. Ciągłość działania wiąże się z jej planowanym charakterem i realizacją poszczególnych zamierzeń. Przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy, istotny jest wyłącznie zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu (o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań.

Działanie we własnym imieniu oznacza natomiast, iż podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

Podsumowując, stwierdzić należy, iż każde działanie spełniające wskazane powyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia uznania danego działania za pozarolniczą działalność gospodarczą od faktu zarejestrowania bądź zgłoszenia do właściwego rejestru tej działalności (tzw. uniwersalna definicja pozarolniczej działalności gospodarczej).

O prowadzeniu działalności gospodarczej przesądzają obiektywne i zewnętrzne jej przejawy, podatnik nie może, w sposób dowolny w zależności od przewidywanych korzyści podatkowych, czy motywów osobistych, dokonywać swobodnej kwalifikacji poszczególnych kategorii przychodów do określonych źródeł. Z tego też względu nie w każdym przypadku podatnik może zaliczyć przychód z wynajmowanych nieruchomości do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości wypełnia dyspozycję art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tego źródła przychodu.

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2016 r. poz. 2180 z późn. zm.).

W myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Przychody uzyskane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1a, podlegają opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych również, jeżeli są uzyskiwane przez podatników o których mowa w art. 8 ust. 1 (art. 6 ust. 1b ustawy).

Stawka ryczałtu, stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne dla przychodów pochodzących z dzierżawy i najmu uzyskiwanych poza działalnością gospodarczą (art. 6 ust. 1a ustawy) wynosi 8,5% podstawy opodatkowana.

Odrębną stawkę ryczałtu ustawa przewiduje dla usług związanych z zakwaterowaniem (w tym także krótkoterminowym - PKWiU dział 55). Z zastrzeżeniem załącznika nr 2 podlegają one opodatkowaniu w wysokości 17% przychodu (art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. e) cytowanej ustawy). Z kolei załącznik nr 2 do wskazanej ustawy - jako wyłączone z opodatkowania - pod poz. 28 wymienia "Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi" (symbol PKWiU 68.20.1). Wskazane wyłączenie z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem nie ma zastosowania do przychodów osiąganych z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w art. 6 ust. 1a.

Zgodnie ze stosowanym od dnia 1 stycznia 2016 r. - dla celów opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie wyboru formy opodatkowania i stawki podatku - rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 2015, poz. 1676) pod symbolem 55.20 sklasyfikowane zostały - usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania.

W objaśnieniach do sekcji L "Usługi Związane z Obsługą Rynku Nieruchomości" wskazano, że obejmuje ona m.in. wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Sekcja ta nie obejmuje natomiast usług w zakresie zakwaterowania w hotelach, domach letnich, wynajmu pokoi gościnnych, pól namiotowych, kempingów i pozostałych obiektów i miejsc zakwaterowania na krótkie pobyty.

Z kolei, Sekcja I "Usługi Związane z Zakwaterowaniem i Usługi Gastronomiczne", obejmuje m.in.:

* usługi w zakresie noclegów i usług towarzyszących świadczone przez hotele, motele, pensjonaty, centra odnowy biologicznej i inne obiekty hotelowe,

* usługi świadczone przez schroniska młodzieżowe oraz chaty lub domki,

* usługi świadczone przez domy letniskowe, do których goście posiadają prawo wspólnego użytkowania przez określony okres każdego roku,

* usługi świadczone przez pola namiotowe i pola kempingowe, włączając pola dla pojazdów kempingowych,

* tymczasowe lub długoterminowe zakwaterowanie w domach studenckich, internatach i bursach szkolnych, hotelach pracowniczych, blokach mieszkalnych.

Dodatkowo, w objaśnieniach wskazuje się, że obiekty noclegowe, turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania zapewniają zakwaterowanie w cyklu dziennym lub tygodniowym. Sekcja ta nie obejmuje wynajmu nieruchomości mieszkalnych w celu dłuższego pobytu, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym.

Zatem, do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się przychodów z tytułu zakwaterowania w hotelach, domach letnich, wynajmu pokoi gościnnych, pól namiotowych, kempingów i pozostałych obiektów oraz miejsc zakwaterowania na krótkie pobyty.

Wnioskodawca w złożonym wniosku wskazał, iż zawarł trzy umowy na wybudowanie i sprzedaż trzech lokali mieszkalnych. Przedmiotowe lokale Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć na wynajem krótkoterminowy lub pod wynajem dla podmiotów gospodarczych na ich potrzeby biurowe lub mieszkaniowe. Oferowanie nieruchomości (do wynajęcia) będzie się odbywało za pomocą portali internetowych lub po zawarciu umowy z jedną z agencji obsługujących, oferującą wynajem lokalu (lub lokali) pod własną firmą i własnym logo. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie jest najem mieszkań, ani usługi związane z wynajmem mieszkań.

Jak wynika z przeanalizowanych przepisów pozarolnicza działalność gospodarcza jest zjawiskiem obiektywnym, zamiar prowadzenia takiej działalności uzewnętrznia się poprzez dokonywanie czynności faktycznych i prawnych o określonym charakterze. Rzeczywiste ukierunkowanie tych czynności, a nie subiektywne przekonanie podatnika (wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy), decyduje o tym, czy wykonywane przez daną osobę działania stanowią działalność gospodarczą.

Stosownie do wskazania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w wyroku z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 152/15: "Jeżeli posiadany składnik majątkowy w postaci nieruchomości podlegającej wynajmowaniu nie jest związany w żaden sposób z majątkiem przedsiębiorstwa prowadzonego przez danego przedsiębiorcę to można uznać, że najem będzie miał charakter najmu tzw. prywatnego i przychody uzyskiwane z tego tytułu nie będą przychodami działalności gospodarczej, ale będą stanowiły przychody z najmu, tak jak osiąga tego typu przychody osoba nieprowadząca działalności gospodarczej. Oczywiście rozróżnienie tego faktu w poszczególnych sprawach będzie zależało od okoliczności faktycznych w nich występujących, a mianowicie od sposobu nabycia danej nieruchomości, źródeł sfinansowania takiego nabycia, celu dla którego dana nieruchomość została nabyta, ilości nieruchomości będących w posiadaniu podatnika, które przeznacza on na wynajem, sposobu prowadzenia działalności w ramach tego wynajmu, poziomu jej profesjonalizacji, czasu trwania wynajmu itp.". Zatem zamiar powzięty przez podmiot prowadzący konkretną działalność nie przesądza o przyporządkowaniu uzyskiwanego przychodu do określonej kategorii źródeł (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1895/12).

W omawianej sprawie istotne znaczenie posiada także komentarz doktryny, zgodnie z którym "Działalność gospodarcza ma charakter kwalifikowany i jest niezależna treściowo od rodzajów aktywności ludzkiej, które są lub mogą być w jej ramach wykonywane. Jeżeli więc wynajem, wydzierżawianie rzeczy, czy operowanie papierami wartościowymi ma w konkretnym wypadku cechy działalności gospodarczej (ze względu na posiadanie właściwych cech kwalifikujących), to przychody z tego tytułu są przychodami z działalności gospodarczej. Rozważania, czy nie mieszczą się one aby w ramach innych kategorii przychodów, stają się w tym momencie bezzasadne, bo w tych innych kategoriach nie mogą się one już mieścić." (B. Brzeziński, Działalność gospodarcza czy inne źródło przychodów - łamigłówka rozwiązana..., Przegląd Podatkowy 2015, nr 2, str. 14-15).

Z istoty instytucji najmu krótkoterminowego (tzw. najmu na krótkie pobyty) wynika zamiar podejmowania cyklicznie, powtarzalnych okresowo, w sposób zorganizowany i ciągły czynności w celach zarobkowych, tj. wykonywanych w sposób wynikający z definicji działalności gospodarczej.

Nie ulega wątpliwościom, iż działalność gospodarczą od innych form aktywności i zarobkowania osób fizycznych (stosownie do zawartych w powyższych akapitach przesłanek) odróżnia przede wszystkim jej ciągłość. Ciągłość działalności gospodarczej nie oznacza jednak, że jej czynności wykonywane muszą być bez przerwy, istotna jest bowiem realizowana powtarzalność określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, w tym także czynności przygotowawczych, które nie przynoszą jeszcze dochodu, czy nawet przychodu, ale z uwagi na zamierzony cel są niezbędne do jego uzyskania lub maksymalizacji (wskazanie Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt. II FSK 509/15).

Powyższe okoliczności przesądzają, iż prowadzony przez Wnioskodawcę najem stanowić będzie działalność gospodarczą w rozumieniu definicji sformułowanej w cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zaznaczył, iż nie posiada pewności co do ewentualnej stałości najmu, jednakże w oferowaniu wskazanych trzech nieruchomości do wynajęcia planuje posłużyć się konkretnymi portalami internetowymi/agencjami oferującymi wynajem lokali pod własną firmą i logo. Powyższe oznacza, iż przedsięwzięcie Wnioskodawcy charakteryzuje cytowana "powtarzalność określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, w tym także czynności przygotowawczych, które nie przynoszą jeszcze dochodu, czy nawet przychodu, ale z uwagi na zamierzony cel są niezbędne do jego uzyskania lub maksymalizacji". Wnioskodawca działać będzie we własnym imieniu. Podejmowane działania rodzić będą (po stronie Wnioskodawcy) określone prawa i obowiązki. Przedmiotowe czynności nie mogą mieć zatem ze swej istoty charakteru przypadkowego, incydentalnego. Wymagają podjęcia szeregu zaplanowanych oraz przemyślanych zachowań, zatem całokształt prowadzonego najmu świadczy o zorganizowanym i profesjonalnym podejściu. Rzeczony najem odznaczać się będzie także zarobkowym, czyli nastawionym na osiągnięcie zysku (dochodu), w postaci czynszu, charakterem.

Podsumowując, przychody z opisanego we wniosku najmu nieruchomości nie mogą stanowić źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter prowadzonego najmu, podejmowane przez Wnioskodawcę czynności wypełniają przesłanki zawarte w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskiwane z tytułu przedmiotowego najmu (krótkoterminowego lub na potrzeby biurowe/mieszkaniowe określonych podmiotów gospodarczych) Wnioskodawca powinien zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej i opodatkować wraz z pozostałymi dochodami z prowadzonej działalności, zgodnie z wybraną formą opodatkowania.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, należy zaznaczyć, że jakkolwiek orzeczenia kształtują linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.