0461-ITPB2.4511.1064.2016.2.RS - Opodatkowanie otrzymywanego z Irlandii zasiłku dla poszukujących pracy w związku z programem "500+" w Polsce.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 16 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 22 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla poszukujących pracy z Irlandii - jest prawidłowe.

W dniu 16 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 22 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla poszukujących pracy z Irlandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni we wrześniu 2007 r. wyjechała wraz z mężem do Irlandii, gdzie przebywała do kwietnia 2015 r. Od września 2007 r. do października 2011 r. pracowała w Irlandii. Od października 2011 r. do maja 2012 r. była na zasiłku macierzyńskim w Irlandii "Maternity Benefit". Od maja 2012 r. do kwietnia 2015 r. otrzymywała zasiłek dla poszukujących pracę "Jobseeker Allowance" w wysokości około 110 € tygodniowo.

Wnioskodawczyni ma dwoje dzieci, urodzonych w Irlandii - syn T. ur. w 2011 r. oraz syn O. ur. w 2014 r.

Przez cały okres pobytu w Irlandii Wnioskodawczyni wraz z mężem byli rezydentami Irlandii i tam się rozliczali z osiągniętych dochodów. Między wrześniem 2007 r. a kwietniem 2015 r. nie osiągali w Polsce żadnych dochodów.

Po powrocie do Polski Wnioskodawczyni złożyła wniosek o zasiłek "500+", gdzie musi wykazać dochody osiągnięte w 2014 r.

Ponadto miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni posiadała w Irlandii. W latach 2007-2015, czyli także w 2014 r., stałe miejsce zamieszkania znajdowało się w Irlandii, mieszkała tam z całą rodziną (mąż i dwoje dzieci). Jednocześnie przez cały ten okres posiadała stałe zameldowanie w Polsce. W tym czasie nie uzyskiwała żadnych dochodów w Polsce i nie rozliczała się w Polsce w urzędzie skarbowym. Uzyskane dochody były rozliczane w Irlandii. Centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni było w Irlandii, średnio dwa razy w roku przyjeżdżała do Polski na urlop, na dwa tygodnie. Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zasiłek dla poszukujących pracy "Jobseeker Allowance" otrzymywany w 2014 r. z Irlandii podlega opodatkowaniu w Polsce?

2. Czy dochód ten będzie brany pod uwagę przy rozstrzyganiu wniosku "500+", jeśli w 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z rodziną przebywała na stałe w Irlandii?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, które nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej miejsca zamieszkania podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, czyli dochody Wnioskodawczyni z zasiłku "Jobseeker Benefit" w Irlandii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129), w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że Wnioskodawczyni we wrześniu 2007 r. wyjechała wraz z mężem do Irlandii, gdzie przebywała do kwietnia 2015 r. Od września 2007 r. do października 2011 r. pracowała w Irlandii. Od października 2011 r. do maja 2012 r. była na zasiłku macierzyńskim w Irlandii "Maternity Benefit". Od maja 2012 r. do kwietnia 2015 r. otrzymywała zasiłek dla poszukujących pracę "Jobseeker Allowance" w wysokości około 110 € tygodniowo.

Przez cały okres pobytu w Irlandii Wnioskodawczyni wraz z mężem byli rezydentami Irlandii i tam się rozliczali z osiągniętych dochodów. Między wrześniem 2007 r. a kwietniem 2015 r. nie osiągali w Polsce żadnych dochodów.

Ponadto miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni posiadała w Irlandii. W latach 2007-2015, czyli także w 2014 r., stałe miejsce zamieszkania znajdowało się w Irlandii, mieszkała tam z całą rodziną (mąż i dwoje dzieci). Jednocześnie przez cały ten okres posiadała stałe zameldowanie w Polsce. W tym czasie nie uzyskiwała żadnych dochodów w Polsce i nie rozliczała się w Polsce w urzędzie skarbowym. Uzyskane dochody były rozliczane w Irlandii. Centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni było w Irlandii, średnio dwa razy w roku przyjeżdżała do Polski na urlop, na dwa tygodnie. Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, a w szczególności okoliczność, że w Irlandii Wnioskodawczyni miała stałe miejsce zamieszkania, posiadała tam centrum interesów osobistych i gospodarczych, mieszkała z mężem i dziećmi, natomiast w latach 2007 - 2015 do Polski przyjeżdżała dwa razy w roku na urlop, uznać należy, że w 2014 r. nie miała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w konsekwencji podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej sytuacji, nie miała obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów z tytułu zasiłku dla poszukujących pracy z Irlandii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.