0115-KDWT.4011.12.2019.1.WM - Powstanie przychodu z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki komandytowej. Spółka ta wykonuje usługi transportowe w kraju i poza krajem. Spółka ma swoją siedzibę i miejsce prowadzenia działalności tylko w Polsce i tu też jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT.

W ramach świadczenia usług transportowych na terytorium Unii na zlecenie zarówno podmiotów z Polski, jak i z Unii, Spółka nabywa towary i usługi związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Zakupuje przede wszystkim paliwo, miejsca parkingowe, ponosi też opłaty za przejazd autostradami.

Za zakup paliwa, czy opłatę za autostradę poza terytorium Polski kontrahent unijny obciąża Spółkę fakturą wystawioną w walucie obcej doliczając do wartości paliwa, czy opłaty za autostradę kwotę podatku od wartości dodanej.

Spółka zalicza powyższe koszty do kosztów pośrednio związanych z przychodem i zarachowuje w koszty podatkowe w dniu ich poniesienia w kwocie brutto (łącznie z zagranicznym VAT).

Spółka corocznie lub w krótszych okresach czasu występuje za pośrednictwem firmy holenderskiej zajmującej się świadczeniem usług związanych ze zwrotem podatku VAT z zagranicy, z wnioskiem o zwrot podatku od wartości dodanej na podstawie regulacji VIII Dyrektywy Rady z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych - warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom nieposiadającym siedziby na terytorium kraju (zwanej dalej: "VIII Dyrektywą").

Spółka nie otrzymuje od firmy pośredniczącej faktycznie pieniędzy, tylko zwrot podatku należny Spółce jest rozliczany przez firmę holenderską na fakturze wystawionej przez nią poprzez pomniejszenie o wartość zwrot podatku od wartości dodanej należnego jej wynagrodzenia do zapłaty. Spółka płaci firmie holenderskiej wynagrodzenie z wystawionej faktury pomniejszone o należny zwrot podatku. Często zdarza się, że pośrednicząca firma holenderska rozlicza w wystawionych przez siebie fakturach należny zwrot podatku dla Spółki wcześniej niż organy podatkowe przyznają zwrot podatku należnego Spółce.

Spółka dokonane zakupy z naliczonym podatkiem należnym zalicza do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zwrotu podatku VAT od zagranicznych władz podatkowych Spółka wykazuje przychód podatkowy.

Datę wykazania przychodu Spółka identyfikuje w dacie wystawienia faktury przez pośredniczącą firmę holenderską na rzecz Spółki, ponieważ w tym dniu faktycznie uzyskuje przychód, gdyż nie płaci należnej pełnej ceny na rzecz pośrednika - firmę holenderską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka powinna wykazać przychód podatkowy z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej w wyniku zastosowania procedury przewidzianej w regulacjach VIII Dyrektywy?

2. Czy ewentualny przychód podatkowy z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej, w wyniku zastosowania procedury przewidzianej w regulacjach VIII Dyrektywy powinien zostać wykazany w momencie wystawienia faktury przez firmę pośredniczącą w odzyskiwaniu zagranicznego VAT, czy jednak w chwili otrzymania zwrotu na rachunek bankowy przez firmę pośredniczącą, która odzyskała podatek VAT? Spółka, nigdy nie otrzymuje w formie pieniężnej (przelew bankowy) zwróconego podatku od wartości dodanej. I w związku z tym, czy Wnioskodawca powinien powiększyć swoją podstawę opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych (zaliczce na ten podatek) proporcjonalnie do posiadanych udziałów w zysku firmy za okres w którym firma pośrednicząca wystawiła fakturę VAT, czy jednak w chwili otrzymania zwrotu na rachunek bankowy przez firmę pośredniczącą, która odzyskała podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż jak wskazano kwota naliczonego zagranicznego podatku od wartości dodanej, o której zwrot występuje Spółka na podstawie przepisów VIII Dyrektywy, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów, to również uzyskany zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej będzie stanowił jej przychód podatkowy na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 t.j.; dalej: u.p.d.o.f.).

W opinii Wnioskodawczyni, z uwagi na fakt, iż kwota zwrotu podatku od wartości dodanej od zagranicznych władz podatkowych wynikać będzie z faktury wystawionej przez firmę pośredniczącą w odzyskiwaniu zagranicznego VAT, przychód podatkowy powinien zostać rozpoznany zgodnie z art. 14 ust. 1c u.p.d.o.f., tj. w dniu wystawienia faktury (pod warunkiem, że jest wcześniejszy od dnia wpływu środków pieniężnych na konto, gdyby taki wpływ nastąpił).

Przepisy u.o.p.d.o.f. nie definiują pojęcia "podatek od towarów i usług". Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną, tzn. odnieść się do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dalej: ustawa o VAT). W rezultacie określenie prawidłowych skutków w podatku dochodowym od osób fizycznych zależy od odpowiedzi na pytanie, czy użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych termin "podatek od towarów i usług" obejmuje podatek od wartości dodanej, funkcjonujący na terytorium innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej.

Ustawa o VAT rozróżnia pojęcia "podatku od wartości dodanej" i "podatku od towarów i usług". Zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, pod pojęciem "podatku od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą, tzn. ustawą o VAT. Krajowe sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw członkowskich funkcjonuje (obowiązuje) pod pojęciem podatku od wartości dodanej. Posługiwanie się w ustawie o VAT dwoma różnymi pojęciami dotyczącymi podatku, zawierającego wspólne cechy wynikające z faktu harmonizacji w UE wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pozwala na prawidłowe określenie obowiązków podatkowych w Polsce dotyczących tego podatku. Tym samym, utożsamienie podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej jest pozbawione podstaw prawnych. W rezultacie, rozróżnienie takie obowiązuje również w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Za datę powstania przychodu, uważa się co do zasady, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności (art. 14 ust. 1c u.p.d.o.f.).

Stosownie do art. 14 ust. 1i u.p.d.o.f., w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1 h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, iż do zwrotu podatku od wartości dodanej nie ma zastosowania art. 14 ust. 1c u.p.d.o.f. Przepis ten dotyczy bowiem momentu powstania przychodu po stronie wspólników spółki, który wiąże się z wydaniem przez nią rzeczy, zbycia prawa lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi. Zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej nie stanowi żadnego z wymienionych w art. 14 ust. 1c u.p.d.o.f. zdarzeń.

Zatem w przedstawionym stanie przychód po stronie wspólników spółki powstanie w dniu otrzymania zwrotu zagranicznego podatku od holenderskiej firmy pośredniczącej.

Faktycznie Spółka otrzymuje zwrot podatku od wartości dodanej poprzez pomniejszenie należnej zapłaty za wykonane usługi zgodnie z fakturą wystawioną przez firmę holenderską. Zatem w dniu wystawienia faktury przez firmę pośredniczącą Spółka otrzymuje od niej zwrot podatku od wartości dodanej i w tej dacie wspólnicy tej spółki winni rozpoznać u siebie przychód z tego tytułu i powiększyć o udział w tym przychodzie swoją podstawę opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28 tej ustawy.

Natomiast pkt 28 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o spółce - oznacza to:

Spółkę komandytową należy zatem uznać za spółkę niebędącą osobą prawną w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5b ust. 2 powołanej wyżej ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (art. 8 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 2 lit. a ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W myśl art. 5a pkt 17 ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Przy czym przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć - zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług - terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Wyjaśnić należy, że w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o VAT stanowi bowiem implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Wobec powyższych ustaleń wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej obowiązującym na terenie krajów Unii Europejskiej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - podatek ten podlega tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11: "mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 u.p.t.u., w myśl którego na gruncie tej ustawy przez "podatek od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako "podatek od wartości dodanej", podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie "podatek od towarów i usług". Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej" (...)".

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r. sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że "definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (...) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym".

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: "nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o "podatku od wartości dodanej", odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako "podatek od towarów i usług". Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT".

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 14 ust. 2 ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 14 wynika, że pojęcie "przychodu" jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach.

Wyjątkiem takim jest zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ww. ustawy, kwota należnego podatku od towarów i usług, czy też - jak to ustalono powyżej - kwota tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Biorąc powyższe pod uwagę, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawczyni powinna - co do zasady - uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza (z ww. wyjątkami) możliwość zaliczania do kosztu uzyskania przychodów podatku od towarów i usług oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Jeśli zatem Spółka, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem uzyska zwrot podatku od wartości dodanej od nabywanych na terytorium Unii towarów i usług związanych z wykonywaną działalnością, który - w związku z powyższymi ustaleniami - nie może być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów, wówczas Wnioskodawczyni, zgodnie z cyt. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy nie może rozpoznać z tego tytułu przychodu podatkowego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej będzie stanowił jej przychód podatkowy na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za nieprawidłowe.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie drugie, dotyczące momentu powstania przychodu z tytułu zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.