0115-KDIT3.4011.84.2019.2.AK - Opodatkowanie przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu samochodu w zabudowie typu kamper w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu samochodu w zabudowie typu kamper w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada samochód w zabudowie kamper. W okresie wiosna - jesień chciałby go wynajmować odprowadzając przy tym podatek do Urzędu Skarbowego. Ponadto Wnioskodawca jest również właścicielem mieszkania, które wynajmuje na tzw. zasadzie ryczałtu 8,5% za każdy miesiąc. Nadmienia, że jest żołnierzem i z tego tytułu nie może prowadzić działalności gospodarczej.

Najem samochodu w zabudowie kamper nie będzie wykonywany w sposób określony w definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Okoliczności potwierdzające fakt, że czynności wynajmu samochodu w zabudowie typu kamper nie będą wykonywane w sposób określony w definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych są następujące:

1. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest żołnierzem zawodowym i posiada stałe źródło utrzymania. Wynajem krótkoterminowy osobom trzecim samochodu w zabudowie typu kamper ma zamiar prowadzić jako osoba fizyczna okazjonalnie i sporadycznie.

2. Samochód w zabudowie typu kamper zastał nabyty przez Wnioskodawcę z oszczędności jakie zgromadził, dla zaspokojenia potrzeb transportowych swojej rodziny z uwagi na to, że ma niepełnosprawnego syna w wieku 8 lat, który na stałe wymaga podłączenia pod respirator oraz urządzeń monitorujących jego egzystencję. Ponadto samochód we wspomnianej zabudowie jako jedyny z nielicznych (poza transportem medycznym) umożliwia transport syna na leżąco. Zakupiony samochód w zabudowie kamper jako jedyny może umożliwić Wnioskodawcy i Jego rodzinie spędzanie wspólnie wolnego czasu i odpoczynku poza domem. Samochód w okresie wiosna - jesień nie będzie służył tylko na wynajem, w większości czasu korzystać z niego najczęściej będzie Wnioskodawca wraz z rodziną. Wynajem będzie sytuacją okazjonalną i sporadyczną, nie będącą źródłem stałego zarobkowania, a ewentualne przychody uzyskiwane z tego tytułu należy zakwalifikować jako tzw. najem prywatny. Okres wynajmu dodatkowo uzależniony od pogody mocno ogranicza możliwość wynajmu, a co za tym idzie brak stałych klientów nie stanowi podstaw do stabilnej działalności gospodarczej prowadzonej w sposób ciągły i zorganizowany.

3. Wnioskodawca najmu nie będzie prowadził w sposób systematyczny i ciągły, ponieważ ze względu na sytuację rodzinną kampera wykorzystuje do przemieszczania się z synem m.in. do lekarza, na rehabilitację, konsultacje medyczne itp. Nie będzie korzystał z żadnych biur pośrednictwa w tym zakresie, a więc działania te nie będą prowadzone w sposób profesjonalny.

Wymienione okoliczności wyraźnie wskazują na to, że wynajem przedmiotowego samochodu w zabudowie typu kamper będzie wykonywał w ramach zwykłego zarządu majątkiem, z nastawieniem na zaspokojenie potrzeb własnych i Jego najbliższej rodziny, w granicach zwyczajowo przyjętych reguł gospodarności, najmu nie będzie stanowił zatem działalności gospodarczej.

W związku z tym, iż najem samochodu w zabudowie typu kamper będzie prowadzony przez Wnioskodawcę ewentualnie tylko w okresie od wiosny do jesieni i to sporadycznie w momencie kiedy Wnioskodawca i Jego rodzina nie będzie z niego korzystał, uzyskany w roku podatkowym przychód z tego tytułu nie przekroczy kwoty 100 tys. zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy właściwym będzie odprowadzanie podatku do Urzędu Skarbowego za wynajem kampera w wysokości 8,5% za miesiąc od kwoty ewentualnego wynajmu i czy należy tę kwotę zsumować z kwotą podatku odprowadzonego co miesiąc za wynajem mieszkania?

Zdaniem Wnioskodawcy, okresowy wynajem samochodu typu kamper jest najmem prywatnym i z tego tytułu Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek do Urzędu Skarbowego na zasadzie ryczałtu 8,5%, a w zeznaniu rocznym PIT 28 i PIT 28A winien uwzględnić kwotę uzyskanego przychodu za wynajem mieszkania i za wynajem kampera.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) - przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł. Według przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są, określone w art. 10 ust. 1:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3)

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

c. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

* zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

* nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,

* wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

* celu zarobkowego,

* ciągłości,

* zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy - do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowanych przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 43), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy stanowi, że ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100.000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

W treści wniosku wskazano, że Wnioskodawca posiada samochód w zabudowie kamper, który w okresie wiosna - jesień chciałby wynajmować. Jest również właścicielem mieszkania, które wynajmuje na tzw. zasadzie ryczałtu 8,5% za każdy miesiąc. Najem samochodu w zabudowie kamper nie będzie wykonywany w sposób określony w definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest żołnierzem zawodowym i posiada stałe źródło utrzymania. Wynajem krótkoterminowy osobom trzecim samochodu w zabudowie typu kamper ma zamiar prowadzić jako osoba fizyczna okazjonalnie i sporadycznie. Samochód w okresie wiosna - jesień nie będzie służył tylko na wynajem, w większości czasu korzystać z niego najczęściej będzie Wnioskodawca wraz z rodziną. Najmu nie będzie prowadził w sposób systematyczny i ciągły. Nie będzie korzystał z żadnych biur pośrednictwa w tym zakresie, a więc działania te nie będą prowadzone w sposób profesjonalny. Wynajem przedmiotowego samochodu w zabudowie typu kamper będzie wykonywany w ramach zwykłego zarządu majątkiem, z nastawieniem na zaspokojenie potrzeb własnych i najbliższej rodziny, w granicach zwyczajowo przyjętych reguł gospodarności, nie będzie stanowił zatem działalności gospodarczej.

W odniesieniu do treści analizowanych wyżej uregulowań prawnych stwierdzić należy, że w opisanym przypadku najem samochodu w zabudowie typu kamper nie spełnia przesłanek zorganizowania i ciągłości właściwych działalności gospodarczej w myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym. Wnioskodawca najmu nie będzie prowadził w sposób systematyczny i ciągły. Czynności wynajmu samochodu w zabudowie typu kamper ograniczają się do zwykłego zarządu majątkiem. Całokształt powyższych okoliczności wskazuje na to, że działalność Wnioskodawcy w zakresie najmu nie jest podejmowana w sposób systematyczny, metodyczny i planowy, nie ma charakteru profesjonalnego i nie odbiega od zwykłego wykonywania prawa własności. Ze względu na brak spełnienia ww. przesłanek z art. 5a pkt 6 omawianej ustawy należy zatem przyjąć, że opisany najem nie jest prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem przychody Wnioskodawcy osiągane z tego najmu należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mogą one być - wraz z przychodami z najmu mieszkania - opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Jeśli przychód nie przekroczy kwoty 100.000 zł, wówczas ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wyniesie 8,5% natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę według stawki 12,5%

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-563 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.