0115-KDIT3.4011.765.2022.1.AD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 października 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 26 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą od 2015 r. Adresem stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej przez Panią jest Pani adres zamieszkania. We wpisie do ewidencji działalności gospodarczej nie wskazała Pani innego adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej niż adres zamieszkania.

W zakresie podatku dochodowego rozlicza się Pani na zasadach ogólnych według skali podatkowej na podstawie podatkowej książki przychodów i rozchodów.

Świadczy Pani m.in. usługi instruktora narciarstwa, z którymi wiąże się konieczność wyjeżdżania do innych krajów w obrębie Unii Europejskiej - najczęściej są to Włochy (ale też Austria, Francja, Szwajcaria, Norwegia). Tam głównie prowadzi kursy narciarstwa na rzecz klienta - polskiej firmy, za której usługi wystawia faktury w PLN; zwanego dalej Klientem (dopuszcza się występowanie więcej niż jednego Klienta, ale za każdym razem spełnia on wymienione warunki).

Wykonywanie usługi na terytorium innego niż Polska kraju UE jest realizowane w miejscu wskazanym przez Klienta. W okresie świadczenia usług Klient zapewnia Pani zakwaterowanie, ale nie zapewnia wyżywienia.

W celu realizacji przedmiotu umowy będzie Pani korzystała z własnego środka transportu i pokrywała wszelkie koszty z tym związane, będzie również używała własny sprzęt narciarski i komputerowy oraz telefon komórkowy.

Czas spędzony za granicą uzależniony jest od terminów i ilości turnusów; zwykle zawiera się w przedziale 2-4 miesiące. Zdarza się, więc że w ramach swojej działalności gospodarczej świadczy Pani usługi poza terytorium kraju przez okres kilku miesięcy. W tym roku planuje Pani wyjazd w okresie grudzień-marzec. W pozostałych miesiącach świadczy Pani usługi w Polsce i tu również posiada centrum interesów osobistych.

W trakcie jednego wyjazdu obsługuje Pani zwykle kilka turnusów szkoleniowych, pełniąc dwie funkcje:

- koordynatora szkoły narciarstwa, w tym także instruktora, w ramach której m.in. ustala grafiki i koordynuje zadania innych instruktorów, przeprowadza zawody, ustawia slalomy,

- rezydenta, w ramach której przygotowuje apartamenty, organizuje pobyt dla innych instruktorów, rozwozi skipassy i jest osobą do kontaktu dla klientów końcowych.

W związku z pełnieniem także funkcji organizacyjnej, a nie jedynie świadczeniem usług nauki jazdy na nartach, obowiązki wynikające z realizacji umowy z Klientem muszą być wykonywane także pomiędzy turnusami szkoleniowymi i obejmują m.in. rozliczanie zakończonego turnusu i przygotowanie do kolejnego.

Zwykle turnusy odbywają się od niedzieli do piątku, jednak w sobotę zajmuje się Pani rozliczaniem danego turnusu i pełnieniem funkcji rezydenta. Oznacza to, że podczas swojego pobytu za granicą świadczy Pani usługi wynikające z umowy z Klientem przez cały tydzień, nie mając przerw w postaci pełnych dni.

Pytanie

Czy w związku ze świadczeniem usług poza terytorium kraju zgodnie z opisanym stanem faktycznym, Wnioskodawca ma prawo ująć w kosztach uzyskania przychodu diety z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą do wysokości diet przysługujących pracownikom?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Powyższe stanowisko wynika to z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wyjątek stanowią koszty wymienione w art. 23 ww. ustawy.

W celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów należy, więc ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością osiągnięcia przychodu, a także sprawdzić, czy nie został enumeratywnie wymieniony art. 23. ww. ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wskazane wyżej przepisy prawne dotyczą wszystkich osób prowadzących działalność gospodarczą i nie przewidziano do ich stosowania żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. Jedynym ograniczeniem do uznania diet od podróży służbowych za koszty uzyskania przychodów jest więc wskazany w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy limit w postaci wysokości diet przysługujących pracownikom.

Wysokość diety przysługująca pracownikom, czyli limit, który wskazano powyżej, została wskazana w obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Pojęcie podróży służbowej zostało natomiast zdefiniowane w art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), w myśl którego za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wyjazdy Pani z Polski do krajów z optymalnymi warunkami atmosferycznymi, krajobrazowymi i infrastrukturalnymi do prowadzenia szkoły narciarstwa są konieczne do wykonania umowy z Klientem, a poprzez to uzyskania przychodu, mają więc charakter podróży służbowej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że może Pani zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz należy zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być - co do zasady - wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, bądź służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 z późn. zm.).

Z powołanego powyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą natomiast przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami w celu osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego stanowisko Pani, w świetle którego - w związku z odbywanymi podróżami służbowymi - może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.".

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.) albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).