0115-KDIT3.4011.486.2019.2.MK - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych przez małżonka.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 13 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem - data wpływu 6 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych przez małżonka - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2019 r. do tutejszego organu wpłynął, uzupełniony 6 marca 2020 r., wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych przez małżonka.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni wskazała, że zamierza przejąć przedsiębiorstwo swojego męża, którego główny przedmiot działalności zawiera kod PKD 45.32.Z - Sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, 47.71.Z, 47.72.Z i inne.

W skład przedsiębiorstwa wchodzą zamortyzowane środki trwałe, drobne wyposażenie oraz towary handlowe, a także wszelkie kontakty handlowe, baza nabywców. Wnioskodawczyni przejmie przedsiębiorstwo nieodpłatnie, ponieważ łączy ją z mężem wspólność majątkowa.

Dochody z przyszłej działalności Wnioskodawczyni opodatkuje na zasadach ogólnych, a dla celów podatkowych zamierza prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów - podobnie jak robi to obecnie mąż.

Przejęcie nastąpi w formie pisemnego protokołu przekazania przedsiębiorstwa.

Powodem przejęcia przedsiębiorstwa jest zniechęcenie męża do dalszego jego prowadzenia, z kolei Wnioskodawczyni nie chce tracić źródła zarobkowania, które ma już stworzoną określoną pozycję na lokalnym rynku. Towary handlowe zakupione w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez męża oraz te, które jeszcze zostaną zakupione do momentu przejęcia przedsiębiorstwa zostały oraz zostaną zarachowane w koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej męża.

W momencie przekazania przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodów w działalności męża zostaną skorygowane o wartość tych towarów, których mąż nie sprzeda, i które będą elementem składowym przedsiębiorstwa na dzień jego przekazania

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, że nie prowadziła działalności gospodarczej na dzień złożenia wniosku, ale prowadzi ją od 31 grudnia 2019 r. w zakresie kod PKD 45.32.Z - Sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, 47.71.Z, 47.72.Z i inne.

Przychody z działalności gospodarczej opodatkowane są na zasadach ogólnych.

Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów - uproszczona ewidencja księgowa.

Wnioskodawczyni pozostaje we wspólności ustawowej małżeńskiej z mężem.

Towary handlowe zakupione przez męża były objęte ww. wspólnością majątkową, które teraz generują przychody z działalności Wnioskodawczyni.

Mąż zakończył prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 31 grudnia 2019 r. a całe przedsiębiorstwo przekazał Wnioskodawczyni.

W momencie zakupu towary handlowe były sukcesywnie ewidencjonowane w kosztach podatkowych męża, dlatego skorygował on koszty o wartość ww. towarów handlowych po zakończeniu działalności.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy przyjęte w ramach przedsiębiorstwa towary handlowe będą dla Wnioskodawczyni stanowić koszty uzyskania przychodu, wynikającego ze sprzedaży towarów?

Zdaniem Wnioskodawczyni wartość towarów handlowych, które przekaże jej mąż w celu odsprzedaży, w jej działalności gospodarczej będą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Ponieważ Wnioskodawczynię łączy z mężem wspólność majątkowa, towary handlowe nabyli wspólnie, a zatem również i ona poniosła wydatki na ich nabycie (łącznie z mężem). Towary te nie zostały sprzedane w działalności męża (w związku z czym o ich wartość zostaną skorygowane koszty uzyskania przychodów w działalności męża).

Wnioskodawczyni uważa, że skoro to ona osiągnie przychód z ich sprzedaży, to powinna, mieć możliwość zaliczenia poniesionych na nie wydatków w koszty uzyskania tego przychodu.

Nie znajdzie tu też zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na to, że istnieje pomiędzy nimi wspólnota majątkowa i w rozumieniu przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dział III) oraz Kodeksu Cywilnego (art. 888) przekazanie takie nie jest darowizną. Towary te zostały nabyte w trakcie trwania wspólności majątkowej i ze wspólnych środków finansowych, zatem przy ich przekazaniu na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię nie nastąpi zmiana właściciela, a jedynie zmiana osoby zarządzającej określonymi składnikami majątku w obrębie tej samej wspólności majątkowej (zgodnie z art. 36 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Współwłaścicielami tych składników bowiem pozostaną nadal te same osoby.

Wnioskodawczyni wskazała, że - jej zdaniem - tożsame stanowisko przedstawił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej znak 0113-KDIPT2-1.4011.150.2019.2.AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Definicja przedsiębiorstwa zawarta została w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

Katalog składników (elementów) przedsiębiorstwa, o których mowa w ww. przepisie, nie ma charakteru zamkniętego, o czym świadczy użycie sformułowania "w szczególności". W związku z powyższym, w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu Kodeksu cywilnego mogą wchodzić także inne składniki majątkowe, niewymienione w cyt. wyżej przepisie, np. zobowiązania wynikające z prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa pozarolniczej działalności gospodarczej.

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych - art. 552 Kodeksu cywilnego.

Natomiast zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków - w myśl art. 33 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - należą:

Przy czym istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 34¹ k.r.o., każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Z kolei art. 35 k.r.o. ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 k.r.o.).

Natomiast zgodnie z regulacjami art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 2019 r. poz. 1145, 1495.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni - na rzecz Wnioskodawczyni.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23-22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z uwagi na przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów przekazanych z działalności męża Wnioskodawczyni do działalności Wnioskodawczyni spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawczyni. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa, w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku, w tym że w momencie przekazania przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodów w działalności męża zostały skorygowane o wartość tych towarów, których mąż nie sprzedał, i które będą elementem składowym przedsiębiorstwa na dzień jego przekazania - uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni zostały przekazane z działalności prowadzonej przez jej męża będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanej we wniosku (stanowisku Wnioskodawczyni) interpretacji indywidualnej znak 0113-KDIPT2-1.4011.150.2019.2.AP wskazać należy, że interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć, gdyż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k -14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43˗ 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.