0115-KDIT3.4011.382.2017.1.WM - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kaucji gwarancyjnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kaucji gwarancyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kaucji gwarancyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się sprzedażą hurtową warzyw. Głównymi jej dostawcami są gospodarstwa rolne będące czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług oraz rolnicy ryczałtowi. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zawarła umowę na dostawę warzyw do sieci magazynów K spółka z o.o. spółka komandytowa. Dostawa odbywa się przy użyciu specjalnych pojemników Big Box oraz Palet typu Pool (dalej Modele), które to wynajmowane są od spółki E spółka z o.o. W ramach umowy najmu spółka E udziela Wnioskodawczyni prawa do użytkowania Modeli. Modele te stanowią własność spółki E. System najmu odbywa się rotacyjnie. Rotacja oznacza cykl od udostępnienia lub dostarczenia przez spółkę E Modeli, następnie napełnienia ich przez Wnioskodawczynię jej towarami, dostawę towaru na rzecz K spółka z o.o. sp.k. i końcowo zwrot Modeli. W zawartej umowie najmu Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wpłaty, na rzecz spółki E kaucji gwarancyjnej przeznaczonej na zagwarantowanie zobowiązań wynikających z umowy oraz kosztu najmu Modeli. Kaucja jest zgodnie z umową kredytowana w momencie dostawy i oddawana w momencie odbioru. W rzeczywistości nie dochodzi do przepływów pieniężnych, tzn. Wnioskodawczyni nie dokonuje faktycznej wpłaty kwoty kaucji i tym samym nie otrzymuje jej fizycznego zwrotu. Istnieje więc z jednej strony jej zobowiązanie z tytułu kaucji i z drugiej zaś należność od spółki E w przypadku zwrotu opakowań. O ile nie zaistnieją po stronie najemcy żadne dodatkowe zobowiązania wynikające z umowy, kwota kaucji zostaje rozliczona w drodze wzajemnych potrąceń ww. zobowiązań i należności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazana w stanie faktycznym kwota kaucji może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazana w stanie faktycznym kwota kaucji nie może być zaliczona przez nią do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest zatem zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub chociażby zamiar jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszt uzyskania przychodu musi być racjonalnie i gospodarczo uzasadnionym wydatkiem, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i poniesionym w ww. celu. Z definicji tej wynika także, że kosztami uzyskania przychodu mogą być wyłącznie wydatki o charakterze definitywnym, trwałym tj. nie podlegające zwrotowi.

Ponadto należy mieć na uwadze treść art. 23 ustawy, w którym to przepisie enumeratywnie wyliczone zostały wydatki, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

Słowo "kaucja" nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, natomiast zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Wpłacone kaucje, czy inne tego rodzaju świadczenia nie zostały wymienione w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, iż kaucja jest należnością co do zasady podlegającą zwrotowi - nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze omówioną uprzednio definicję kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym kwota kaucji na rzecz wynajmującego nie może być przez Wnioskodawczynię zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Decyduje o tym zwrotny charakter tego świadczenia. Z kolei zwrot kaucji pozostaje obojętny podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.