0115-KDIT3.4011.23.2020.2.MK - Zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków poniesionych z dotacji od urzędu pracy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2020 r. (data wpływu 10 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, umową z dnia 22 listopada 2019 r. w sprawie przyznania jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego Oś priorytetowa I - Osoby młode na rynku pracy Działanie 1.1. Wsparcie osób młodych pozostających bez pracy na regionalnym rynku pracy - projekty pozakonkursowe; Poddziałanie 1.1.1 Wsparcie udzielane z Europejskiego Funduszu Społecznego, realizowanego przez Powiatowy Urząd Pracy w X. w dniu 3 grudnia 2019 r. otrzymał dotację o wartości 18.000,00 zł brutto, która wpłynęła na osobiste konto Wnioskodawcy. Kwota 18.000,00 zł, która została wypłacona stanowi pomoc de minimis z rozporządzenia Komisji UE nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis. W zaświadczeniu o pomocy de minimis określono, że pomoc przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawana środków na podjęcie działalności gospodarczej.

Przyznane dofinansowanie Wnioskodawca w całości przeznaczył na zakupy, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wydatków wskazaną we wniosku. Część zakupów Wnioskodawca nabył przed rozpoczęciem działalności gospodarczej (jako osoba fizyczna) - zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupowymi. Pozostałą cześć zakupów Wnioskodawca nabył jako osoba prowadząca działalność gospodarczą - zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupowymi. W ramach przyznanego dofinansowania zakupiono urządzenia niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, których wartość nabycia była niższa niż kwota 10.000,00 zł. W ramach przyznanego dofinansowania zakupiono następujące wyposażenie:

Wnioskodawca w dniu 15 grudnia 2019 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Prowadzona działalność jest sklasyfikowana pod symbolem PKD 69.10.Z - działalność prawnicza. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i rozlicza się na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na zakupy nie będące środkami trwałymi (poniżej 10.000,00 zł), sfinansowane z przyznanej dotacji z Urzędu Pracy, na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawana środków na podjęcie działalności gospodarczej - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu pomimo, iż środki te pochodzą z projektów unijnych którymi zasilany jest Fundusz Pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

* pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu,

* został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* został właściwie udokumentowany.

Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r. poz. 728) pod pojęciem wyposażenie - rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych (pkt 7).

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W art. 23 nie wymieniono jednak art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 23 ust. 1 pkt 56, jakim są wydatki, które pomimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca uważa, że mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zakup wyposażenia poniżej 10.000,00 zł, sfinansowane z przyznanej w 2019 r. dotacji z Urzędu Pracy, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 1 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, jego stanowisko pokrywa się z interpretacjami indywidualnymi w podobnych sprawach, np. w interpretacjach: znak 0113-KDIPT2.1.4011.12.2018.2.MD, znak IPPB1/415-1036/11-2/MS, znak ITPB1/415-1086/14/AK, znak IPTPB1/4511-711/15-3/MH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy - jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

* dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

* ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Powyższe przesądza, że (co do zasady) wszelkie otrzymywane przez podatnika dotacje i dopłaty związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią wyłącznie te dotacje, które przeznaczone są na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Niektóre z dotacji (dofinansowań) mogą jednakże podlegać zwolnieniom przewidzianym w rozdziale 3 omawianej ustawy. I tak zgodnie z:

* art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1482, z późn. zm.),

* art. 21 ust. 1 pkt 137 wskazanej ustawy wolne od podatku dochodowego są środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Treść przytoczonych przepisów przesądza, że wyłącznie środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej z Funduszu Pracy podlegają pod ramy zwolnienia wskazanego w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są tylko racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* być właściwie udokumentowany,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: np. zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu - na zakup składników majątku, które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy, i które mają służyć wyłącznie celom prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika. Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności.

W myśl rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544), załącznik nr 1 objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów - punkt 13. wyposażenie - to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych (przy czym zauważyć należy, że wskazane przez Wnioskodawcę rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów obowiązywało, co do zasady, do 31 grudnia 2019 r.).

Wobec powyższego wydatki na zakup składników majątku ze środków uzyskanych z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (w tym przypadku wydatki na elementy wyposażenia oraz tzw. materiały pomocnicze), których jednostkowa wartość początkowa określona zgodnie z art. 22g ustawy nie przekracza 10 000 zł, i które nie zostały zaliczone przez podatnika do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując, sfinansowanie zakupu wyposażenia i innych wydatków firmowych (tj. na nabycie składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, które nie zostały zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) ze środków przyznanych z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej - nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pomimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 powołanej ustawy. Co do zasady - nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wyżej wymienione wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, niezaliczonych przez niego do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, które zostały sfinansowane ze środków pochodzących z omawianego dofinansowania - a które, stanowiły wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ustawy w odniesieniu do realizowanej przez niego działalności prawniczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.