0115-KDIT3.4011.158.2020.1.AWO - Limit 15.000 zł przy zaliczaniu transakcji gotówkowych do kosztów podatkowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma, w ramach której Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zajmuje się między innymi przewozem.... Dnia 25 stycznia 2020 r. Wnioskodawca zakupił w... samochód ciężarowy marki... z hydraulicznym dźwigiem samochodowym (HDS) do transportu.... Dokumentem potwierdzającym ten zakup jest faktura od firmy.... Zakupiony samochód będzie (w firmie Wnioskodawcy) stanowił środek trwały i będzie służyć świadczeniu usług przewozu....

Środki finansowe na zakup powyższego środka trwałego Wnioskodawca uzyskał z kredytu bankowego, który uruchomiony został kilka dni wcześniej. Wnioskodawca wraz z kierowcą (pracownikiem) udał się do... w celu sprawdzenia stanu technicznego pojazdu, który miał zamiar zakupić. Po sprawdzeniu samochodu i HDS Wnioskodawca zdecydował się na natychmiastowy zakup, gdyż firma... posiadała już następnego, potencjalnego nabywcę. Cena została ustalona na poziomie... (około... zł). Kontrahent zagraniczny oczekiwał uregulowania należności z tytułu sprzedaży niezwłocznie, tj. gotówką zapłaconą z momentem zawarcia przedmiotowej transakcji. Wnioskodawca dokonał płatności za pojazd na terenie... w formie gotówkowej. Wartość jednorazowej transakcji przekroczyła kwotę 15.000 zł. Jest to pierwszy środek trwały, który Wnioskodawca zakupił poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązujących od dnia 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca regulując całą należność wobec zagranicznego kontrahenta, wynikającą z transakcji zawartej poza terenem Polski gotówką, będzie miał prawo do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, gdy wartość transakcji zawartej w walucie obcej (po przeliczeniu) wynosić będzie powyżej 15.000 zł?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że pomimo uregulowania w formie gotówkowej należności wynikających z dokonanej transakcji na rzecz zagranicznego kontrahenta, które przekraczać będą (w przeliczeniu na polskie złote) 15.000 zł, Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podał, że zgodnie z art. 22 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do przepisu art. 22p wyżej wymienionej ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Wnioskodawca dodał również, że w myśl przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które obowiązują od dnia 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Obowiązek dokonania zapłaty przez rachunek bankowy ma - zdaniem Wnioskodawcy - zastosowanie wówczas, gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca, zaś wartość transakcji przekracza określony poziom. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Wnioskodawca podkreślił również, że stosownie do art. 1 przytoczonej wyżej ustawy, ustawa reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów w tym zakresie. Stąd też w odniesieniu do transakcji dokonywanych za granicą, z zagranicznymi przedsiębiorcami, obowiązująca w Polsce ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie nakłada obowiązku przekazywania środków pieniężnych za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Zdaniem Wnioskodawcy zapłata przez polskiego przedsiębiorcę - w gotówce - dla zagranicznego kontrahenta, bez względu na wartość transakcji, jest zatem w świetle obowiązujących przepisów dopuszczalna i nie będzie skutkować - w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r. art. 22p ustawy o podatku od osób fizycznych - wykluczeniem takiego wydatku z kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nadmienił także, że na terenie... podmioty gospodarcze nie są ograniczone w żaden sposób limitem odnośnie transakcji gotówkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodów z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na:

c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców:

Natomiast stosownie do art. 22p ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

Zauważenia wymaga okoliczność, że powołany we własnym stanowisku Wnioskodawcy akt prawny - ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - z dniem 30 kwietnia 2018 r. został uchylony na mocy art. 192 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 650).

W myśl natomiast art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292, z późn. zm.) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego. Naruszenie tego obowiązku (a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem rachunku płatniczego) skutkuje brakiem możliwości uznania poniesionego wydatku za koszt podatkowy. Innymi słowy, z kategorii kosztów uzyskania przychodów - mocą wyżej wskazanych regulacji - wyłączono (w całości) każdą przekraczającą 15.000 zł płatność dokonaną z pominięciem rachunku płatniczego.

Podkreślić również należy, że wskazany wyżej obowiązek dotyczy transakcji, których stroną jest "inny przedsiębiorca". Ustawa nie precyzuje statusu tego przedsiębiorcy, tj. nie podaje jego indywidualnych przymiotów. Ustawodawca tworząc dyspozycję tego przepisu posłużył się wyłącznie ogólnym, rodzajowym wskazaniem, że uregulowanie dotyczy (określonych) transakcji dokonywanych z "innym przedsiębiorcą".

Takim innym przedsiębiorcą (stosownie do definicji legalnej przedsiębiorcy zawartej w art. 4 ustawy - Prawo przedsiębiorców) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Zauważyć zatem należy, że pojęcie przedsiębiorcy w rozumieniu omawianej ustawy nie ogranicza się wyłącznie do przedsiębiorców wykonujących działalność w Polsce. Innymi słowy, art. 19 ustawy - Prawo przedsiębiorców odnosi się do (każdego) "innego przedsiębiorcy" definiowanego zgodnie z treścią art. 4 cytowanej ustawy.

Zasadne jest więc stosowanie tej normy również do przypadków, w których polski przedsiębiorca dokonuje (określonej w tym przepisie) transakcji z przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 25 stycznia 2020 r. zakupił w... samochód ciężarowy (wraz z hydraulicznym dźwigiem samochodowym (HDS)). Cenę zakupu ustalono na poziomie... (około... zł). Wnioskodawca - stosownie do przyjętych warunków umowy - dokonał płatności za pojazd na terenie... w formie gotówkowej. Wartość transakcji przekroczyła kwotę 15.000 zł.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe regulacje prawne, stwierdzić należy, że - skoro transakcja kupna samochodu, którego dotyczy pytanie, była przeprowadzona pomiędzy przedsiębiorcami - w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że płatność winna być dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego.

W konsekwencji Wnioskodawca, który dokonał zakupu samochodu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej o wartości przewyższającej 15.000 zł, uiszczając należność w formie gotówkowej, z pominięciem rachunku płatniczego, nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów-w art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy) z zastrzeżeniem art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. , poz. 374, z późn. zm.). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy)

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.