0115-KDIT2.4011.630.2021.1.DP

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2021 r. (data wpływu 3 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia wypłaconego przez Bank-jest prawidłowe.

W dniu 3 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia wypłaconego przez Bank.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

W ramach umowy nawiązanej z bankiem, Wnioskodawca posiada m.in.:

- rachunek bankowy w PLN (dalej: Konto główne),

- rachunek bankowy w USD (dalej: Konto walutowe).

- Otwarte Konto Oszczędnościowe w PLN (dalej: OKO).

Na powyższych kontach, Wnioskodawca trzyma środki pieniężne w PLN (Konto główne i OKO) oraz w USD (Konto walutowe).

Środki zgromadzone na OKO nie mogą być bezpośrednio przelane na rachunek zewnętrzny osoby trzeciej. Dlatego właściciel konta chcąc dokonać przelewu zewnętrznego środkami zgromadzonymi na OKO, najpierw musi przelać te środki z OKO na Konto główne albo Konto walutowe, a następnie na nr rachunku bankowego osoby trzeciej.

W przypadku dokonania przelewu z Konta walutowego na Konto główne, przelane środki w USD zostaną automatycznie przewalutowane na PLN, z zastosowaniem stawki kursu waluty z dnia dokonania transakcji (w przypadku gdy przelew został zlecony w weekend bądź w dzień wolny od pracy, stosuje się kurs waluty z dnia wypadającego na pierwszy dzień roboczy po zleceniu operacji).

W celu dokonania przelewu zewnętrznego, Wnioskodawca chciał wykorzystać środki z OKO - dokonując najpierw przelewu z OKO na Konto główne, a następnie przelewając te środki na rzecz osoby trzeciej, jednak omyłkowo dokonał przelewu wewnętrznego z Konta walutowego na Konto główne (dalej: Przelew wewnętrzny).

Skutkiem Przelewu wewnętrznego było automatyczne przewalutowanie kwoty 90.000 USD po kursie 3,6387 na kwotę 327.483,03 PLN.

Wnioskodawca w tym samym momencie zorientował się o swojej pomyłce, o czym poinformował niezwłocznie bank oraz złożył reklamację. Bank uznał, że nie może zwrócić kwoty równej dokonanemu Przelewowi wewnętrznemu. Jednak w wyniku rozpoznanej reklamacji, bank w ramach utrzymania dobrych relacji z klientem zgodził się na wyrównanie różnicy, która powstanie w skutek podwójnego przewalutowania.

Mając na uwadze pozytywne rozpatrzenie reklamacji przez bank oraz przewalutowaną kwotę 327.483,03 PLN w wyniku Przelewu wewnętrznego, Wnioskodawca zakupił następnego dnia w internetowym kantorze wymiany walut tego samego banku kwotę 87.588,07 USD po kursie 3,7389 (dalej: Zakup w kantorze).

Zgodnie z reklamacją, bank wyrównał kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy tym co Wnioskodawca przelał z Konta walutowego na Konto główne w wyniku Przelewu wewnętrznego, a tym co Zakupił w kantorze (90.000 USD - 87.588,07 USD = 2.411,93 USD), uzupełniając Konto walutowe Wnioskodawcy o kwotę 2.411,93 USD (dalej: Rekompensata).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy, które mogłoby zostać uznane za przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wyrównania przez bank straty z tytułu Rekompensaty nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy, które mogłoby zostać uznane za przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów

wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ww. ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 ustawy o PIT, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 ustawy o PIT, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 ustawy o PIT oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W ocenie Wnioskodawcy, z powołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady każde przysporzenie majątkowe (zwiększenie aktywów) podatnika, które skutkuje definitywnym powiększeniem jego aktywów.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego bank rekompensuje Wnioskodawcy stratę, jaką poniósł on w rezultacie popełnionego błędu. W takiej sytuacji nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy, ani do powstania przychodu o którym mowa w art. 11 ustawy o PIT. Wyrównanie strat nie powoduje zwiększenia aktywów danej osoby, a jedynie przywrócenie sytuacji majątkowej sprzed popełnienia błędu. W efekcie, zdaniem Wnioskodawcy, art. 11 ustawy o PIT należy interpretować w ten sposób, że pojęcie "otrzymanych lub postawionych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych" należy rozumieć jako sytuacje gdy podatnik otrzymuje zwiększenie swoich zasobów majątkowych, a nie zwrot poniesionych wydatków (kosztów). W przeciwnym bowiem razie Wnioskodawca otrzymujący wyrównanie poniesionej straty zapłaciłby podatek dochodowy nie osiągając faktycznie żadnego realnego zwiększenia jego majątku.

W odniesieniu do otrzymanych lub postawionych do dyspozycji wartości "nieodpłatnych świadczeń" należy zauważyć, iż w orzecznictwie sądowym ugruntowany został pogląd, że przychód podlegający opodatkowaniu obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (por. np. treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06). Przysporzenie musi być zatem rzeczywiste oraz trwałe.

W przedmiotowym przypadku bank dokonuje zwrotu uszczuplenia majątkowego jakie nastąpiło po stronie Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie uzyskuje zatem zwiększenia w swoim majątku, tylko następuje przywrócenie stanu pierwotnego, zatem nie powinien powstawać przychód podlegający opodatkowaniu w rozumieniu art. 11 ustawy o PIT. Przeczyłoby to samemu celowi podatku dochodowego jakim jest opodatkowanie dochodu podatnika.

Każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, niemające charakteru zwrotnego, powodujące przyrost majątku podatnika, niezależnie od sposobu jego powstania jest przychodem podlegającym opodatkowaniu. A contrario, jeżeli podatnik nie osiągnął przysporzenia majątkowego, takie zdarzenie nie jest opodatkowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na skutek Przelewu wewnętrznego, a następnie Zakupu w kantorze doszło do zmniejszenia aktywów podatnika, a Rekompensata od banku ma jedynie wyrównać Wnioskodawcy poniesione straty. W opinii Wnioskodawcy, Rekompensata w przedmiotowej sprawie jest neutralna podatkowo i nie może zostać uznana za przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Artykuł 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że źródłem przychodów są inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 omawianej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W świetle powyższego, przychodem z innych źródeł jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne. Z przychodem tym mamy jednakże do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe. Podstawą uzyskania ww. przychodu mogą być zatem tylko takie czynności faktyczne lub prawne, w wyniku których rzeczywiście następuje przyrost w majątku danej osoby fizycznej.

Z przedstawionego opisu wynika, że Wnioskodawca w ramach umowy nawiązanej z bankiem, posiada m.in.:

- rachunek bankowy w PLN (dalej: Konto główne),

- rachunek bankowy w USD (dalej: Konto walutowe).

- Otwarte Konto Oszczędnościowe w PLN (dalej: OKO).

Na powyższych kontach, Wnioskodawca trzyma środki pieniężne w PLN (Konto główne i OKO) oraz w USD (Konto walutowe). Środki zgromadzone na OKO nie mogą być bezpośrednio przelane na rachunek zewnętrzny osoby trzeciej. Dlatego właściciel konta chcąc dokonać przelewu zewnętrznego środkami zgromadzonymi na OKO, najpierw musi przelać te środki z OKO na Konto główne albo Konto walutowe, a następnie na nr rachunku bankowego osoby trzeciej. W celu dokonania przelewu zewnętrznego, Wnioskodawca chciał wykorzystać środki z OKO - dokonując najpierw przelewu z OKO na Konto główne, a następnie przelewając te środki na rzecz osoby trzeciej, jednak omyłkowo dokonał przelewu wewnętrznego z Konta walutowego na Konto główne. Skutkiem Przelewu wewnętrznego było automatyczne przewalutowanie kwoty 90.000 USD po kursie 3,6387 na kwotę 327.483,03 PLN. Wnioskodawca w tym samym momencie zorientował się o swojej pomyłce, o czym poinformował niezwłocznie bank oraz złożył reklamację. Bank uznał, że nie może zwrócić kwoty równej dokonanemu Przelewowi wewnętrznemu. Jednak w wyniku rozpoznanej reklamacji, bank w ramach utrzymania dobrych relacji z klientem zgodził się na wyrównanie różnicy, która powstanie w skutek podwójnego przewalutowania.

Mając na uwadze pozytywne rozpatrzenie reklamacji przez bank oraz przewalutowaną kwotę 327.483,03 PLN w wyniku Przelewu wewnętrznego, Wnioskodawca zakupił następnego dnia w internetowym kantorze wymiany walut tego samego banku kwotę 87.588,07 USD po kursie 3,7389 (dalej: Zakup w kantorze).

Zgodnie z reklamacją, bank wyrównał kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy tym co Wnioskodawca przelał z Konta walutowego na Konto główne w wyniku Przelewu wewnętrznego, a tym co Zakupił w kantorze (90.000 USD - 87.588,07 USD = 2.411,93 USD), uzupełniając Konto walutowe Wnioskodawcy o kwotę 2.411,93 USD (dalej: Rekompensata).

Przystępując do oceny skutków podatkowych wypłaty opisanej we wniosku Rekompensaty w pierwszej kolejności zauważyć należy, że zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i inne przepisy podatkowe nie zawiera definicji "rekompensaty". Posiłkując się zatem definicją słownikową zawartą w internetowym Słowniku języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) wskazać należy, że "rekompensata" oznacza zrównoważenie lub wyrównanie braku, niedoboru lub ujemnego charakteru czegoś, zlikwidowanie poniesionych przez kogoś strat lub doznanych krzywd, to, co równoważy braki, straty lub krzywdy.

Natomiast przychód podatkowy jest określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Zatem w sytuacji, w której Bank - również wyłącznie z chęci utrzymania dobrych relacji z Wnioskodawcą (klientem) - zdecydował się pokryć stratę, którą Wnioskodawca (klient) poniósł, nie doszło do przyrostu majątku Wnioskodawcy. Bank jedynie wyrównał brak, który zaistniał w majątku Wnioskodawcy.

Wobec tego uznać należy, że w opisywanej przez Wnioskodawcę sytuacji nie doszło do przysporzenia majątkowego po jego stronie. Tym samym nie można uznać, że u Wnioskodawcy wystąpił przychód.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku wskazać należy, że dotyczy on tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.