0115-KDIT2.4011.441.2020.2.MM - Wstawienie mostu zębowego jako podstawa ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2020 r. (wpływ do tutejszego organu 6 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 24 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania przez Wnioskodawcę odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr 0115-KDIT2.4011.441.2020.1.MM z dnia 15 lipca 2020 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 22 lipca 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 24 lipca 2020 r.).

W ww. wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, posiada na utrzymaniu córkę o znacznym stopniu niepełnosprawności. Córka Wnioskodawcy jest po urazie czaszkowo-mózgowym, cierpi na niedowład spastyczny czterokończynowy oraz afazję. Córka Wnioskodawcy uległa bowiem wypadkowi w 1996 r. i musi być ciągle rehabilitowana. Od kilku lat dowożona jest na warsztaty terapii zajęciowej. W zeszłym roku, tj. XXX 2019 r. - na warsztatach terapii zajęciowej, w trakcie ćwiczeń - potknęła się i upadła na twarz doznając urazu twarzoczaszki, głównie nosa i ubytku przednich zębów. Następnie córkę Wnioskodawcy zabrało pogotowie ratunkowe do szpitala. Stąd przekierowano ją do SOR. Po przeprowadzeniu konsultacji laryngologicznej stwierdzono uraz twarzoczaszki, nosa, wybicie czterech zębów (jedynek i dwójek górnych). Zlecono wykonanie jej TK. Według zaleceń wykonano TK - zmiana OUN stacjonarna i stwierdzono liczne drobne złamania obu zatok szczękowych i podniebienia twardego. Następnie córka Wnioskodawcy została przetransportowana na Oddział Chirurgii Szczękowo - Twarzowej, gdzie została poddana dalszemu leczeniu. Zastosowano repozycję i stabilizację zębów 12 oraz 22, szycie rany 11-21. Po zakończeniu leczenia w szpitalu córka Wnioskodawcy otrzymała skierowanie do poradni specjalistycznej, gdzie została poddana dalszemu leczeniu. W wyniku leczenia nie udało się jednak uratować zwichniętych zębów od 12 do 22, które stomatolog musiał usunąć. Po utracie tych zębów córce Wnioskodawcy (która ma afazję) pogorszyła się mowa. W celu polepszenia mowy lekarz stomatolog zlecił wstawić most cyrkonowy 6-zębowy. Po wstawieniu ww. mostu cyrkonowego i przeprowadzeniu rehabilitacji u logopedy córce Wnioskodawcy polepszyła się mowa.

Wnioskodawca jako emeryt uzyskiwał dochody opodatkowane według skali. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności córki wydane zostało w dniu 29 lutego 2012 r. przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności przy Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie. Córka jest na utrzymaniu Wnioskodawcy, uzyskuje dochody tylko i wyłącznie z renty socjalnej w wysokości 14.159 zł 60 gr (PIT-40A). Wydatki na most cyrkonowy zostały poniesione przez Wnioskodawcę w 2019 r. z własnych środków, nie korzystał z dofinansowania ani też nie otrzymał zwrotu poniesionych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może odliczyć od dochodu - jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych - wstawiony jego córce most cyrkonowy 6 - zębowy?

Zdaniem Wnioskodawcy zakupiony jego córce most cyrkonowy 6 - zębowy powinien być uwzględniony jako wydatki na cele rehabilitacyjne związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych. Gdyby go nie wstawiono nie mogłaby mówić. Po wstawieniu ww. mostu łatwiej nawiązuje kontakt z najbliższymi i z otoczeniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 tej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Z art. 26 ust. 7c tej ustawy wynika natomiast, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340 i 1669), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

W związku z powyższym wskazać należy, że stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1300) renta socjalna wynosi 100% kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ustalonej i podwyższonej zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie natomiast do art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 53) - w brzmieniu obowiązującym w grudniu 2019 r. - kwoty najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy wynosi 1.100,00 zł miesięcznie - dla osób całkowicie niezdolnych do pracy.

Biorąc pod uwagę treść art. 26 ust. 7e stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że prawo do odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w związku z niepełnosprawnością osoby pozostającą na utrzymaniu podatnika przysługuje tylko wówczas, gdy dochody tej osoby nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej, czyli w 2019 r. kwoty 13.200 zł. Przy czym do dochodów tych osób nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, posiada na utrzymaniu córkę o znacznym stopniu niepełnosprawności. Córka Wnioskodawcy jest po urazie czaszkowo-mózgowym, cierpi na niedowład spastyczny czterokończynowy oraz afazję. Córka Wnioskodawcy uległa bowiem wypadkowi w 1996 r. i musi być ciągle rehabilitowana. W zeszłym roku, tj. XXX 2019 r. - na warsztatach terapii zajęciowej, w trakcie ćwiczeń - potknęła się i upadła na twarz doznając urazu twarzoczaszki, głównie nosa i ubytku przednich zębów. W wyniku leczenia nie udało się jednak uratować zwichniętych zębów od 12 do 22, które stomatolog musiał usunąć. Po utracie tych zębów córce Wnioskodawcy pogorszyła się mowa. W celu polepszenia mowy lekarz stomatolog zlecił wstawić most cyrkonowy 6-zębowy. Po wstawieniu ww. mostu cyrkonowego i przeprowadzeniu rehabilitacji u logopedy córce Wnioskodawcy polepszyła się mowa.

Wnioskodawca jako emeryt uzyskiwał dochody opodatkowane według skali. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności córki wydane zostało w dniu 29 lutego 2012 r. przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności przy Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie. Córka jest na utrzymaniu Wnioskodawcy, uzyskuje dochody tylko i wyłącznie z renty socjalnej w wysokości 14.159 zł 60 gr (PIT-40A). Wydatki na most cyrkonowy zostały poniesione przez Wnioskodawcę w 2019 r. z własnych środków, nie korzystał z dofinansowania ani też nie otrzymał zwrotu poniesionych wydatków.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że skoro jak wskazał Wnioskodawca - jego córka w 2019 r. uzyskała dochody w wysokości 14.159 zł 60 gr - tym samym w tym roku podatkowym uzyskała dochód w kwocie wyższej niż określona w art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie może odliczyć od swego dochodu wydatku na wstawiony córce most cyrkonowy 6 - zębowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.