0115-KDIT2.4011.343.2020.2.RS - Opodatkowanie emerytury z Islandii.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 31 marca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Islandii - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Islandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2013 r. Wnioskodawca otrzymuje co miesiąc emeryturę z Islandii na konto w banku islandzkim. Jest to, po przeliczeniu na złotówki, kwota 673 zł 70 gr. Co roku dostaje zaświadczenie z Islandii o Jego dochodach z tego tytułu, w celu rozliczenia w Polsce, co też czyni, gdyż mieszka w Polsce. Emerytura z Islandii jest przekazywana w kwocie netto. Przy rozliczeniu rocznym podatek się zwraca, gdyż Wnioskodawca mieści się w uldze podatkowej. W zaświadczeniu o rocznym rozliczeniu z Islandii jest informacja "podatku nie pobrano u źródła".

Za lata 2013-2015 dochód Wnioskodawcy został rozliczony stosownie do art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast za 2016 r., korzystając z pomocy księgowej w ramach nieodpłatnej pomocy obywatelskiej, zgodnie z treścią art. 18 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania według metody określonej w art. 27 ust. 8 ustawy. Wnioskodawca złożył korekty zeznań za lata 2013-2015, a za 2017 r. i 2018 r. rozliczył się już tym sposobem.

W dniu 18 marca 2020 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie z urzędu skarbowego w celu złożenia korekt za lata 2014-2018 w związku z błędnym rozliczeniem emerytury z Islandii.

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy lat 2014-2018, kiedy to posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce. Miał stałe miejsce zamieszkania tylko w Polsce i tylko tu znajdowało się Jego centrum interesów osobistych i życiowych. W Polsce miał i ma nadal rodzinę: żonę, córkę, syna i 6 wnuków. Posiada mieszkanie spółdzielcze własnościowe, nigdy nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Oprócz emerytury z Islandii Wnioskodawca otrzymuje emeryturę wypracowaną w Polsce. Od 2012 r. na stałe przebywa tylko w Polsce, przedtem mieszkał 13 lat w Islandii, tam był zameldowany na stałe i pracował.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski i zawsze był, o obywatelstwo islandzkie nie starał się. Emerytura Wnioskodawcy wypłacana z Islandii pochodziła z funduszy Państwa Islandii.

Po analizie treści wniosku z dnia 27 marca 2020 r. oraz jego uzupełnienia, mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tut. organowi i treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa przyjęto, że intencją Wnioskodawcy było uzyskanie odpowiedzi na pytanie:

Czy Wnioskodawca może rozliczać się, zgodnie z treścią art. 18 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, według metody określonej w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywaną emeryturę powinien rozliczać metodą, którą rozliczał (art. 27 ust. 8 ustawy - metoda wyłączenia z progresją), żeby uniknąć podwójnego opodatkowania. Organ wypłacający Wnioskodawcy emeryturę potrąca podatek i zostawia w swoim kraju a do banku w Islandii wypłaca emeryturę netto. W październiku każdego roku urząd skarbowy z Islandii rozlicza Wnioskodawcę z dochodów z emerytury i przesyła (na Jego prośbę, po uiszczeniu opłaty) certyfikat, żeby mógł rozliczyć się łącznie z polską emeryturą, co też czyni od 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W przedstawionym stanie faktycznym, w latach 2014-2018 Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Od 2013 r. Wnioskodawca otrzymuje co miesiąc emeryturę z Islandii na konto w banku islandzkim. Co roku dostaje zaświadczenie z Islandii o Jego dochodach z tego tytułu, w celu rozliczenia w Polsce, co też czyni, gdyż mieszka w Polsce. Emerytura z Islandii jest przekazywana w kwocie netto. Wnioskodawca jest obywatelem Polski i zawsze był, o obywatelstwo islandzkie nie starał się. Emerytura Wnioskodawcy wypłacana z Islandii pochodziła z funduszy Państwa Islandii.

W myśl art. 18 umowy z dnia 19 czerwca 1998 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1999 r. Nr 79, poz. 890 z późn. zm.), z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 ww. umowy:

a. Jakakolwiek emerytura wypłacana, lub pochodząca z funduszy Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

b. Jednakże taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania.

W myśl przepisu art. 18 ww. umowy, emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania. Ponadto emerytura pochodząca z funduszy Państwa Islandii, osoby będącej obywatelem Polski i mającej w Polsce miejsce zamieszkania, stosownie do art. 19 ust. 2 lit. b umowy polsko-islandzkiej, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

W świetle powyższego, emerytura otrzymywana przez Wnioskodawcę w latach 2014-2018 z Islandii zgodnie z ww. umową podlegała opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji podatkowej, tj. w Polsce, co oznacza, że nie miała do niej zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem w zeznaniach podatkowych składanych za te lata Wnioskodawca powinien w całości wykazywać emeryturę otrzymywaną z Islandii. W zeznaniach tych nie należało uwzględniać metody unikania podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.