0115-KDIT2-2.4011.297.2018.2.IL - PIT w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2018 r. (data wpływu 31 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 25 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą zaliczaną do II grupy inwalidztwa. W dniu 16 września 2004 r., Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał Wnioskodawcy na stałe orzeczenie o niepełnosprawności. Do 2004 r. Wnioskodawca posiadał orzeczenia tymczasowe - wydawane co rok. II grupa inwalidztwa została przyznana z powodów neurologicznych trwałych, tj. wyrwania nerwów splotu barkowego z kręgosłupa, ograniczeń narządu ruchu, całkowitego niedowładu lewej kończyny górnej i zwyrodnienia kręgosłupa. Wnioskodawca przeszedł operację przeszkody podpęcherzowej i ma raka prostaty, co udokumentowane jest kartą informacyjną ze Szpitala - Zakładu Patomorfologii.

Kilkakrotnie w ciągu dnia Wnioskodawca musi stosować cewniki i z uwagi na nietrzymanie moczu pieluchomajtki, które zostały zalecone przez lekarza specjalistę. Zalecenie ich stosowania wynika również ze szpitalnej karty informacyjnej. Wnioskodawca musi korzystać z pomocy innych osób.

Wydatki na zakup cewników i pieluchomajtek były w części finansowane z Narodowego Funduszu Zdrowia, tj. cewniki w kwocie 201,10 zł, a pieluchomajtki w kwocie 96,15 zł. Poza ww. dofinansowaniem Wnioskodawca nie otrzymał innych dopłat. Za m-ce V-VI 2018 r. dodatkowe koszty zakupu cewników wyniosły 126 zł, a pieluchomajtek - 176 zł. Wnioskodawca posiada rachunki imienne stwierdzające poniesienie wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty z tytułu poniesionych wydatków na zakup cewników i pieluchomajtek przekraczające 100 zł miesięcznie Wnioskodawca będzie mógł odliczyć w zeznaniu podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez niego koszty są niezbędne do codziennego funkcjonowania. Wnioskodawca wskazał, iż z uwagi na jego niepełnosprawność nie może korzystać z innych świadczeń, w związku z tym ma prawo do odliczenia poniesionych wydatków w zeznaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą zaliczaną do II grupy inwalidztwa. W dniu 16 września 2004 r., Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał Wnioskodawcy na stałe orzeczenie o niepełnosprawności. Do 2004 r. Wnioskodawca posiadał orzeczenia tymczasowe - wydawane co rok. II grupa inwalidztwa została przyznana z powodów neurologicznych trwałych, tj. wyrwania nerwów splotu barkowego z kręgosłupa, ograniczeń narządu ruchu, całkowitego niedowładu lewej kończyny górnej i zwyrodnienia kręgosłupa. Wnioskodawca przeszedł operację przeszkody podpęcherzowej i ma raka prostaty, co udokumentowane jest kartą informacyjną ze Szpitala - Zakładu Patomorfologii.

Kilkakrotnie w ciągu dnia Wnioskodawca musi stosować cewniki i z uwagi na nietrzymanie moczu pieluchomajtki, które zostały zalecone przez lekarza specjalistę. Zalecenie ich stosowania wynika również ze szpitalnej karty informacyjnej. Wnioskodawca musi korzystać z pomocy innych osób.

Wydatki na zakup cewników i pieluchomajtek były w części finansowane z Narodowego Funduszu Zdrowia, tj. cewniki w kwocie 201,10 zł, a pieluchomajtki w kwocie 96,15 zł. Poza ww. dofinansowaniem Wnioskodawca nie otrzymał innych dopłat. Za m-ce V-VI 2018 r. dodatkowe koszty zakupu cewników wyniosły 126 zł, a pieluchomajtek - 176 zł. Wnioskodawca posiada rachunki imienne stwierdzające poniesienie wydatków.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup cewników i pieluchomajtek podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że katalog wydatków zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Jak wynika z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki związane z zakupem leków podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile osoba niepełnosprawna lub osoba na utrzymaniu której znajduje się osoba niepełnosprawna (posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności), spełni następujące warunki:

* dokona zakupu produktów mających cechy "leku",

* poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,

* posiada dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),

* posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę konieczności stosowania zaleconego leku (leków).

Ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji "leku" posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2211, z późn. zm.).

Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

* lekiem aptecznym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;

* lekiem gotowym - jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;

* lekiem recepturowym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego - na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;

* produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Wykaz produktów spełniających cechy "leku" na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z 2018, poz. 23.)

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem leków mogą podlegać odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile rzeczywiście stanowią leki w rozumieniu ustawy - Prawo farmaceutyczne, a lekarz specjalista w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie stwierdzi, że podatnik powinien stosować je stale lub czasowo. Kolejnym warunkiem dokonania odliczenia wydatków jest posiadanie dokumentów, które oprócz danych identyfikujących sprzedającego i kupującego, zawierają informację o rodzaju zakupionego towaru (leku) oraz kwotę zapłaty.

Zatem pojęcie leku użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać za tożsame z produktem leczniczym zdefiniowanym w prawie farmaceutycznym. Pieluchomajtki i cewniki niewątpliwie nie mieszczą się w definicji produktu leczniczego, a więc nie można ich uznać za lek. W konsekwencji koszty ich zakupu nie mogą podlegać odliczeniu jako wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 12.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przy czym określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Z uregulowań zawartych w powołanym przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, iż cewniki ułatwiają wykonywanie podstawowych czynności życiowych i mieszczą się w dyspozycji zacytowanego wyżej przepisu, jednakże wydatki poniesione na ich zakup mogą zostać odliczone od dochodu jedynie wówczas, gdy pozostają z związku z posiadaną niepełnosprawnością, gdyż tylko taki związek gwarantuje, że określony wydatek został rzeczywiście poniesiony na cele rehabilitacyjne lub wiąże się z ułatwieniem osobie niepełnosprawnej wykonywania czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności.

Natomiast pieluchomajtki nie mogą zostać uznane za sprzęt, urządzenie czy narzędzie techniczne niezbędne w rehabilitacji oraz ułatwiające wykonywanie czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy, których zakup podlega odliczeniu w ramach ulgi na rehabilitację.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.