0115-KDIT2-2.4011.205.2019.1.ŁS - Ustalenie możliwość skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość skorzystania z ulgi prorodzinnej - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 lipca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą samotnie wychowującą niepełnosprawnego syna. Niepełnosprawność syna stwierdzono przed ukończeniem pełnoletności. Syn posiada pierwszą grupę inwalidzką. Od ukończenia szkoły syn Wnioskodawczyni pobiera rentę socjalną, tj. od 2004 r. Wnioskodawczyni korzystała z ulgi na niepełnosprawne dziecko. Pięć lat temu nieodpowiedzialny psycholog, którego syn Wnioskodawczyni był pacjentem, nie bacząc na niepełnosprawność oraz umiejętności życiowe, nakłonił syna do wyprowadzki. Było to możliwe, gdyż Wnioskodawczyni posiada drugie mieszkanie. Syn wyprowadził się do drugiego mieszkania w 2014 r. Przychody z najmu tego mieszkania stanowiły poważną podporę finansową Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie była w stanie sprzeciwić się tej wyprowadzce i popadła w tarapaty. Dochody syna Wnioskodawczyni - renta socjalna - nie wystarczają aby pokryć wszystkie wydatki związane z Jego egzystencją. Opłata mieszkania, prąd, gaz, koszty wyżywienia, środki czystości i higieny osobistej, odzież to wydatki przekraczające Jego przychody. Osoba chora czasami chciałaby też gdzieś pojechać na jakieś "wakacje". Z uwagi na wiek syna (33 lata) i szczupłość środków jakimi dysponuje MOPS, od wielu lat syn Wnioskodawczyni nie może skorzystać z dofinansowania do turnusów rehabilitacyjnych z funduszy PEFRON. Wnioskodawczyni jest na emeryturze od 2007 r. i jako matka dopłaca i pomaga ile może. Sytuacja Wnioskodawczyni znacząco pogorszyła się, a z ulgi podobno skorzystać nie może dlatego, że syn się wyprowadził. Nie jest On zdolny do pracy zarobkowej, koszty jego utrzymania wzrosły. Syn jest uczestnikiem Warsztatów Terapii Zajęciowej. Z powodu m.in. zaburzeń impulsywno-kompulsywnych syn Wnioskodawczyni bezmyślnie wydawał pieniądze. Wnioskodawczyni zmuszona więc była do ubezwłasnowolnienia go w części związanej z zarządzaniem majątkiem. Kłopoty z samodzielnym funkcjonowaniem spowodowały, iż od ubiegłego roku Wnioskodawczyni była zmuszona skorzystać z pomocy asystenta rodziny. Ponadto w związku ze schorzeniem od trzech lat uczęszcza na częściowo odpłatne zajęcia terapeutyczne w Stowarzyszeniu XXX w B. Wnioskodawczyni czuje się pokrzywdzona. W sytuacji kiedy Wnioskodawczyni i syn mieszkali razem i dochody były wyższe (wynajem mieszkania) Wnioskodawczyni mogła skorzystać z ulgi. Teraz kiedy koszty utrzymania drugiego jakby gospodarstwa domowego są znacznie wyższe i przekraczają możliwości finansowe z ulgi skorzystać nie może. Czyż idea ulgi nie sprowadza się do pomocy choć raz w roku rodzinom z dziećmi, także z tymi chorymi. Tymczasem w sytuacji w której się znalazła Wnioskodawczyni, znacznie gorszej skorzystać z ulgi nie może. Dlatego, że osoba niepełnosprawna mieszka oddzielnie, generowane są koszty utrzymania znacznie wyższe, niż mieszkałaby przy rodzinie. W sytuacji kiedy nie pracuje, ponieważ nie jest na tyle zdolna a fakt, że przebywa pod innym adresem wyklucza prawo do skorzystania z ulgi, kiedy życie pokazuje, że właśnie wtedy koszty utrzymania są wyższe. W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że syn oprócz renty socjalnej pobiera również zasiłek pielęgnacyjny. Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności zostało wydane przez Powiatowy Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności na okres do 30 listopada 2019 r. Niepełnosprawność istnieje od piątego roku życia. Wnioskodawczyni utrzymuje niepełnosprawnego syna w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego. Syn nie pracuje, jest kawalerem. Wnioskodawczyni pomaga synowi w różny sposób np. opłaca rachunki, kupuje leki, żywność itp. Ponadto Wnioskodawczyni jest jego opiekunem prawnym i pomaga mu w samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni została jako matka również ustanowiona przez Sąd kuratorem do reprezentowania i zarządzania majątkiem syna. Wnioskodawczyni sprawuje opiekę nad synem i ponosi jego koszty utrzymania. Do syna i Wnioskodawczyni nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o PIT, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy o podatku tonażowym lub ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Wnioskodawczyni chce skorzystać z ulgi za lata 2015-2018.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w niniejszej sprawie Wnioskodawczyni jako rodzic może skorzystać z ulgi prorodzinnej na niepełnosprawnego syna jeżeli syn ten mieszka oddzielnie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest ona uprawniona do skorzystania z ulgi na pełnoletniego syna w związku z wykonywaniem ciążącego obowiązku alimentacyjnego pomimo, iż syn zamieszkuje oddzielnie. W przepisach nie ma obowiązku aby syn musiał zamieszkiwać z Wnioskodawczynią. Ponadto, zgodnie z art. 27f ustawy o pdoof "od podatku dochodowego podatnik ma prawo odliczyć kwotę doliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko w stosunku do którego w roku podatkowym;

Z odliczenia o którym mowa w art. 27f skorzystać może podatnik, który w związku z wykonywaniem ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego utrzymywał w roku podatkowym pełnoletnie dziecko o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 tj. które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywało zasiłek pielęgnacyjny lub rentę socjalną. Jak wynika z cyt. wyżej przepisów, w przypadku dorosłych niepełnosprawnych dzieci ustawodawca nie przywołuje w art. 6 obowiązku wspólnego zamieszkania. Fakt ten został przywołany w art. 27f gdzie sformułowano "na każde małoletnie dziecko w stosunku do którego w roku podatkowym rodzic wykonywał władzę rodzicielską lub pełnił funkcję opiekuna prawnego jeśli dziecko z nim zamieszkiwało". Zapis, iż sytuacja wspólnego zamieszkiwania przez opiekuna prawnego (bo może być nim osoba inna niż rodzic) jest logiczną konsekwencją uniemożliwiającą podwójne odliczenie przez rodziców bądź opiekuna prawnego jeśli zamieszkują oddzielnie i opiekuna prawnego jeśli była to osoba inna niż rodzic. W sytuacji jednak gdzie opiekunem - kuratorem - jest rodzic jak wskazał Sąd, który wspomaga, dofinansowuje a więc alimentuje dziecko niepełnosprawne mieszkające oddzielnie, sytuacja podwójnego odliczenia nie jest możliwa, gdyż obie te funkcje sprawuje matka. Oddzielne zamieszkiwanie wręcz pogarsza sytuację Wnioskodawczyni i jej syna. Ulga już w swojej nazwie ma wspomóc rodziny także te z chorymi dorosłymi. Wnioskodawczyni uważa iż dalece niesprawiedliwe jest to, że w jej sytuacji nie może skorzystać z ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

Stosownie do art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

Przy czym zgodnie z art. 27f ust. 2a ww. ustawy, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

Jak stanowi art. 27f ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 ww. ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

W myśl art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

W świetle art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Natomiast, zgodnie z art. 27f ust. 7 ww. ustawy, przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną - w związku z wykonywaniem przez tego podatnika ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.), jako obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Istotą tak określonego obowiązku jest to, że jedna strona ma prawo żądać dostarczenia tak wskazanych środków, a druga osoba ma obowiązek je dostarczyć.

Dostarczanie środków utrzymania to zaspokajanie normalnych, bieżących potrzeb uprawnionego w postaci: pożywienia, ubrania, mieszkania, niezbędnych przedmiotów umożliwiających przebywanie w środowisku i w rodzinie, leków itp. Dostarczanie środków wychowania obejmuje natomiast powinność starań o zdrowie uprawnionego, o jego rozwój fizyczny i umysłowy, stworzenie możliwości zdobycia wykształcenia, zapewnienie dostępu do dóbr kultury itp.

Obowiązek ten obciąża, w myśl art. 129 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi. Jednakże, stosownie do art. 130 ww. ustawy, obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka. Z powyższego przepisu wynika, że obowiązek alimentacyjny krewnych małżonka (w tym rodziców) nie powstaje dopóki nie zajdą okoliczności wskazane w art. 132 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z treścią tego przepisu obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami. Stosownie do art. 133 § 1 ww. ustawy, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Natomiast, stosownie do art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

W orzecznictwie został utrwalony pogląd, że kwestia niedostatku osoby uprawnionej do alimentacji musi być oceniana w sposób zindywidualizowany, poprzez porównanie czy posiadane przez nią środki są wystarczające na pokrycie życiowych i zdrowotnych potrzeb niezbędnych w jej sytuacji.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 ww. ustawy). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego, w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy).

Zatem, do skorzystania z ulgi prorodzinnej na dorosłe niepełnosprawne dziecko otrzymujące rentę socjalną lub zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny, określonej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest zaistnienie jednocześnie dwóch warunków:

* musi mieć miejsce wykonywanie ciążącego obowiązku alimentacyjnego,

* musi mieć miejsce utrzymywanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia natomiast prawa do skorzystania z ulgi na dorosłe niepełnosprawne dziecko otrzymujące rentę socjalną lub zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny od obowiązku zamieszkania podatnika, utrzymującego to pełnoletnie dziecko w związku z ciążącym na nim obowiązkiem alimentacyjnym, z tym dzieckiem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika w szczególności, że Wnioskodawczyni jest osobą samotnie wychowującą niepełnosprawnego syna. Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności zostało wydane przez Powiatowy Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności na okres do dnia 30 listopada 2019 r. Niepełnosprawność istnieje od piątego roku życia. Od ukończenia szkoły syn Wnioskodawczyni pobiera rentę socjalną, tj. od 2004 r. Syn oprócz renty socjalnej pobiera również zasiłek pielęgnacyjny. Pięć lat temu nieodpowiedzialny psycholog, którego syn Wnioskodawczyni był pacjentem nie bacząc na niepełnosprawność oraz umiejętności życiowe nakłonił syna do wyprowadzki. Było to możliwe, gdyż Wnioskodawczyni posiada drugie mieszkanie. Syn wyprowadził się do drugiego mieszkania w 2014 r. Dochody syna Wnioskodawczyni - renta socjalna - nie wystarczają aby pokryć wszystkie wydatki związane z Jego egzystencją. Z powodu m.in. zaburzeń impulsywno-kompulsywnych syn Wnioskodawczyni bezmyślnie wydawał pieniądze. Wnioskodawczyni zmuszona więc była do ubezwłasnowolnienia go w części związanej z zarządzaniem majątkiem. Wnioskodawczyni utrzymuje niepełnosprawnego syna w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego. Syn nie pracuje, jest kawalerem. Wnioskodawczyni pomaga synowi w różny sposób np. opłaca rachunki, kupuje leki, żywność itp. Ponadto Wnioskodawczyni jest jego opiekunem prawnym i pomaga mu w samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni została jako matka również ustanowiona przez sąd kuratorem do reprezentowania i zarządzania majątkiem syna. Wnioskodawczyni sprawuje opiekę nad synem i ponosi jego koszty utrzymania. Do syna i Wnioskodawczyni nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o PIT, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy o podatku tonażowym lub ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Wnioskodawczyni chce skorzystać z ulgi za lata 2015-2018. Wnioskodawczyni jest na emeryturze od 2007 r. i jako matka dopłaca i pomaga ile może.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek alimentacyjny względem pełnoletniego, niepełnosprawnego syna i Wnioskodawczyni rzeczywiście go wykonywała, sprawując nad Nim opiekę, ponosząc koszty Jego utrzymania to przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje Jej jako rodzicowi prawo skorzystania za lata 2015-2018 z ulgi prorodzinnej na niepełnosprawnego pełnoletniego syna otrzymującego rentę socjalną oraz zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny, pomimo tego, że syn nie zamieszkuje z Wnioskodawczynią.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.