0115-KDIT2-2.4011.121.2019.1.HD - Przychód po stronie pracowników z tytułu przyznania bonów żywieniowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 27 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznaniem uprawnionym pracownikom bonów żywieniowych na posiłki profilaktyczne oraz napoje - jest prawidłowe.

W dniu 27 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznaniem uprawnionym pracownikom bonów żywieniowych na posiłki profilaktyczne oraz napoje.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który w ramach umów handlowych realizuje prace dla przedsiębiorstwa z branży... (...). W związku z tym pracownicy Wnioskodawcy świadczą pracę w warunkach szczególnie uciążliwych zarówno pod ziemią jak i na powierzchni ziemi.

Wnioskodawca na mocy art. 232 Kodeksu pracy, jako pracodawca, zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, posiłków profilaktycznych oraz napojów zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie posiłków profilaktycznych oraz napojów.

Zgodnie z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

Przepisy rozporządzenia tym samym dopuszczają dwie alternatywne formy wykonania obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydania takich posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych. Powyższa regulacja ma zastosowanie w szczególności, gdy pracownicy wykonują pracę w terenie lub jak w przypadku Wnioskodawcy - pod ziemią w przedsiębiorstwie zamawiającego.

Z analizowanych uregulowań wynika zatem, że obowiązek "zapewnienia" posiłków profilaktycznych pracownikom świadczących pracę w warunkach szczególnie uciążliwych może być wykonany nie tylko przez wydanie takiego posiłku przez pracodawcę, ale także w wymienionych wyżej formach alternatywnych.

Wnioskodawca korzystając z możliwości realizacji obowiązku "zapewnienia" posiłków profilaktycznych umożliwia pracownikom przyrządzanie posiłków we własnym zakresie z produktów spożywczych i w tym celu wydaje uprawnionym pracownikom, co miesiąc, papierowe dowody uprawniające pracownika do otrzymania na ich podstawie posiłków profilaktycznych (posiłków lub artykułów spożywczych) oraz napojów bezalkoholowych, tzw. bony żywieniowe.

Przekazane pracownikom bony żywieniowe umożliwiają pracownikom nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych. Bony są dostarczane Wnioskodawcy w formie papierowych bonów żywieniowych przez podmiot zewnętrzny. Bony żywieniowe mogą być realizowane przez pracownika w wybranych sklepach spożywczych. Bony żywieniowe nie uprawniają pracownika do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych, ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Bony żywieniowe wydawane są uprawnionym pracownikom w związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, zapewnienia uprawnionym pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów, poprzez zapewnienie artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

W ocenie Wnioskodawcy takie postępowanie jest dopuszczalne i nie narusza § 8 rozporządzenia, który stanowi, iż pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Wnioskodawca bowiem nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu pieniężnego, a jedynie wydaje znaki legitymacyjne na okaziciela uprawniające wyłącznie do nabycia przez pracowników artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Można wskazać przypadki, w których ustawodawca dopuszcza wyjątkowo wypłatę ekwiwalentu pieniężnego zamiast realnego wykonania zobowiązania np. na podstawie art. 237 § 4 Kodeksu pracy, przewidując wypłatę ekwiwalentu w miejsce wykonania zobowiązania dostarczenia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazywane pracownikom - celem wywiązania się przez Wnioskodawcę z obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych oraz napojów - bony żywieniowe są traktowane jako inne dowody uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych określone art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wartość finansowanych przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych bonów żywieniowych, będzie stanowić przychód pracownika zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazywane pracownikom - celem wywiązania się przez Wnioskodawcę z obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych oraz napojów - bony żywieniowe powinny być traktowane jako inne dowody uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych określone art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wartość finansowanych przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych będzie stanowić przychód pracownika zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczania, pobierania oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który w ramach stałego podwykonawstwa realizuje stałe prace dla przedsiębiorstwa z branży... (...). W związku z tym pracownicy Wnioskodawcy świadczą pracę w warunkach szczególnie uciążliwych zarówno pod ziemią jak i na powierzchni ziemi. U Wnioskodawcy nie działa organizacja związkowa.

Wnioskodawca na mocy art. 232 Kodeksu pracy, jako pracodawca, zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, posiłków profilaktycznych oraz napojów zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie posiłków profilaktycznych oraz napojów.

Zgodnie z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

Zatem przepisy rozporządzenia dopuszczają dwie alternatywne formy wykonania obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydania takich posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych (§ 2 ust. 2).

W szczególności powyższa regulacja ma zastosowanie, gdy pracownicy wykonują pracę w terenie lub jak w przypadku Wnioskodawcy - pod ziemią w przedsiębiorstwie wykonawcy.

Z analizowanych uregulować wynika zatem, że obowiązek "zapewnienia" posiłków profilaktycznych może być wykonany nie tylko przez wydanie takiego posiłku przez pracodawcę, ale także w wymienionych wyżej formach alternatywnych.

Wnioskodawca korzystając z możliwości realizacji obowiązku "zapewnienia" posiłków profilaktycznych umożliwia pracownikom przyrządzanie posiłków we własnym zakresie z produktów spożywczych i w tym celu wydaje uprawnionym pracownikom co miesiąc papierowe dowody uprawniające pracownika do otrzymania na ich podstawie posiłków profilaktycznych (posiłków lub artykułów spożywczych) oraz napojów bezalkoholowych - bony żywieniowe. Przekazane pracownikom bony żywieniowe umożliwiają pracownikom nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych. Bony żywieniowe są realizowane przez pracownika w wybranych sklepach spożywczych. Bony żywieniowe nie uprawniają pracownika do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Bony żywieniowe wydawane są uprawnionym pracownikom w związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, zapewnienia uprawnionym pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów poprzez zapewnienie artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

W ocenie Wnioskodawcy takie postępowanie jest dopuszczalne i nie narusza § 8 rozporządzenia, który stanowi, iż pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Wnioskodawca bowiem nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu pieniężnego, a jedynie wydaje znaki legitymacyjne na okaziciela uprawniające wyłącznie do nabycia przez pracowników artykułów spożywczych z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

Można wskazać przypadki, w których ustawodawca dopuszcza wyjątkowo wypłatę ekwiwalentu pieniężnego zamiast realnego wykonania zobowiązania. Przykładowo jest to dopuszczalne na podstawie art. 237 § 4 Kodeksu pracy, przewidującego wypłatę ekwiwalentu w miejsce wykonania zobowiązania dostarczenia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego.

Wnioskodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie mając możliwości wydawania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych wydaje pracownikom bony żywieniowe uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych w celu wywiązania się przez Wnioskodawcę z ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, które nie będą uprawniały do uzyskania artykułów przemysłowych ani innych artykułów niemających związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z tych przepisów. Wobec tego wartość finansowanych przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, jednakże zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wydawanych bonów żywieniowych na podstawie art. 31 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenie, przy czym musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Rozporządzeniem, o którym mowa w powyższym przepisie jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279).

W myśl § 1 ww. rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

Stosownie do § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

Z kolei § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że pracodawca zapewnia posiłki pracownikom wykonującym prace:

Stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, oraz szczegółowe zasady ich wydawania, a także warunki uzasadniające zapewnienie posiłków w sposób, o którym mowa w § 2 ust. 2, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa - pracodawca po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników (§ 5 rozporządzenia w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów).

Na podstawie § 8 ww. rozporządzenia pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który w ramach umów handlowych realizuje prace dla przedsiębiorstwa z branży... (...). W związku z tym pracownicy Wnioskodawcy świadczą pracę w warunkach szczególnie uciążliwych zarówno pod ziemią jak i na powierzchni ziemi. Wnioskodawca na mocy art. 232 Kodeksu pracy, jako pracodawca, zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, posiłków profilaktycznych oraz napojów zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie posiłków profilaktycznych oraz napojów. Przepisy § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia dopuszczają dwie alternatywne formy wykonania obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydania takich posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych. Powyższa regulacja ma zastosowanie w szczególności, gdy pracownicy wykonują pracę w terenie lub jak w przypadku Wnioskodawcy - pod ziemią w przedsiębiorstwie zamawiającego. Z ww. uregulowań wynika zatem, że obowiązek "zapewnienia" posiłków profilaktycznych pracownikom świadczących pracę w warunkach szczególnie uciążliwych może być wykonany nie tylko przez wydanie takiego posiłku przez pracodawcę, ale także w wymienionych wyżej formach alternatywnych. Wnioskodawca korzystając z możliwości realizacji obowiązku "zapewnienia" posiłków profilaktycznych umożliwia pracownikom przyrządzanie posiłków we własnym zakresie z produktów spożywczych i w tym celu wydaje uprawnionym pracownikom, co miesiąc, papierowe dowody uprawniające pracownika do otrzymania na ich podstawie posiłków profilaktycznych (posiłków lub artykułów spożywczych) oraz napojów bezalkoholowych, tzw. bony żywieniowe. Przekazane pracownikom bony żywieniowe umożliwiają pracownikom nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych. Bony są dostarczane Wnioskodawcy w formie papierowych bonów żywieniowych przez podmiot zewnętrzny. Bony żywieniowe mogą być realizowane przez pracownika w wybranych sklepach spożywczych. Bony żywieniowe nie uprawniają pracownika do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych, ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Bony żywieniowe wydawane są uprawnionym pracownikom w związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, zapewnienia uprawnionym pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów, poprzez zapewnienie artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. W ocenie Wnioskodawcy takie postępowanie jest dopuszczalne i nie narusza § 8 rozporządzenia, który stanowi, iż pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Wnioskodawca bowiem nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu pieniężnego, a jedynie wydaje znaki legitymacyjne na okaziciela uprawniające wyłącznie do nabycia przez pracowników artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Można wskazać przypadki, w których ustawodawca dopuszcza wyjątkowo wypłatę ekwiwalentu pieniężnego zamiast realnego wykonania zobowiązania np. na podstawie art. 237 § 4 Kodeksu pracy, przewidując wypłatę ekwiwalentu w miejsce wykonania zobowiązania dostarczenia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane powyżej przepisy prawa w pierwszej kolejności zauważyć należy, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wskazuje, że wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów - (oprócz talonów, kuponów lub innych dowodów) uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych - objęta jest zwolnieniem przedmiotowym.

Wobec tego wartość finansowanych przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych - wydawanych wyznaczonym pracownikom w związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, które umożliwiają nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych i mogą być realizowane w wybranych sklepach spożywczych, które nie uprawniają do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych, ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy - będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy jednakże zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wydawanych bonów żywieniowych na podstawie art. 31 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przyznana uprawnionym pracownikom bonów żywieniowych na posiłki profilaktyczne oraz napoje w kontekście zastosowania zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ nie ocenił natomiast prawidłowości postępowania Wnioskodawcy na gruncie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, gdyż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.