0115-KDIT1-3.4012.853.2017.2.AP - Brak opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 13 lutego 2018 r. (wpływ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 13 lutego 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 17 czerwca 2008 r. nabył Pan działkę położoną w miejscowości O. oznaczoną jako działka nr ew. 239/1. Działkę tą stanowiły użytki rolne o powierzchni 0,8873 ha. Z tytułu posiadania tej działki opłacał Pan podatek rolny. Uchwałą nr. Rady Gminy w Ł. z dnia.... na wniosek poprzedniego właściciela nieruchomości przystąpiono do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w O., działka nr ewidencyjny 239/1.

Uchwałą Rady Gminy Ł. nr... z dnia.... w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w O. - działka nr ewidencyjny 239/1 został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w O., działka nr ewidencyjny 239/1.

Decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia..., Nr.. uprawomocnioną w dniu.... zatwierdzony został plan podziału nieruchomości położonej w obrębie O. gmina Ł., polegający na podziale działki nr 239/1 na osiem działek budowlanych.

Obecnie zamierza Pan sprzedać osiem działek. Trudno jest Panu określić, w jakim czasie to nastąpi. Działkę tą kupił Pan od osoby fizycznej, nie była ona nigdy przeznaczona, bądź wykorzystywana w działalności gospodarczej, przez Pana oraz poprzedniego właściciela. Nie były na tej działce prowadzone żadne inwestycje.

Ponadto poinformował Pan, że jest płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 13 lutego 2018 r. wskazał Pan, że:

1. W roku 2008 nabył wymienioną we wniosku działkę z przeznaczeniem na utworzenie gospodarstwa rolnego; posiada Pan wykształcenie rolnicze uprawniające do samodzielnego prowadzenia gospodarstwa rolnego.

2. Działka ta była przeznaczona do działalności rolniczej i tak była i jest wykorzystywana; na działce tej prowadzone były uprawy rolnicze; działka nie była nigdy wykorzystywana na inne cele; uprawy na tej działce prowadził Pan z pomocą sąsiada.

3. W dniu 27 stycznia 2017 r. zostało na Pana wniosek wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie wydania decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości oznaczonej jako działka nr 239/1.

4. W roku 1998 nabył Pan na współwłasność z żoną działkę zabudowaną przeznaczoną do działalności gospodarczej w J.; na działce tej prowadził Pan wraz z żoną działalność gospodarczą; w związku z przeniesieniem działalności gospodarczej do Wągrowca nabył Pan w W. przy ul. G. działkę zabudowaną, przeznaczoną do działalności gospodarczej; do chwili obecnej prowadzi Pan wraz z żoną działalność gospodarczą na tej działce, natomiast w roku 2008 sprzedał Pan działkę położoną w J. przy ul. Z., na której wcześniej (do 2008 r.) prowadził działalność gospodarczą; działka ta była sprzedana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i rozliczona w deklaracji VAT oraz opodatkowana jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

5. Nie planuje Pan w przyszłości dokonywać jakiejkolwiek sprzedaży działek.

6. Dotychczas uzyskał Pan (14 lutego 2017 r.) decyzję zatwierdzającą plan podziału tej działki na 10 odrębnych działek; dotychczas nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu zbycia tych działek; zamierza Pan swoje plany zbycia ośmiu działek rozgłosić wśród znajomych, oraz ustawić na działce tablicę z ogłoszeniem sprzedaży.

7. Jest Pan płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej - PKD 78.30.Z.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż tych działek będzie obciążona podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wymienionych działek nie podlega podatkowi od towarów i usług. Stanowisko swoje Wnioskodawca oparł na wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 oraz na wnioskach wypływających z uzasadnienia wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 20 czerwca 2017 r. (sygn. akt I SA/Bd 540/17).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu zaznaczyć należy również, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (tu: niezwiązanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w ramach której działa on jako czynny podatnik VAT). Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2008 r. nabył działkę nr ew. 239/1 stanowiącą użytki rolne o powierzchni 0,8873 ha z przeznaczeniem utworzenia gospodarstwa rolnego. Z tytułu posiadania tej działki opłacał podatek rolny. Na działce prowadzone były uprawy rolnicze, działka nie była nigdy wykorzystywana na inne cele; uprawy na tej działce Wnioskodawca prowadził z pomocą sąsiada. W 2011 r. dla działki został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w O. Natomiast decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia...., Nr.. uprawomocnioną w dniu.... zatwierdzony został plan podziału nieruchomości położonej w obrębie O. gmina Ł., polegający na podziale działki nr 239/1 na osiem działek budowlanych. Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać niniejsze działki.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że oprócz działek, które zamierza zbyć, w roku 1998 nabył na współwłasność z żoną działkę zabudowaną przeznaczoną do działalności gospodarczej w J. (na działce tej prowadził wraz z żoną działalność gospodarczą), którą w 2008 r. sprzedał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i rozliczył w deklaracji VAT oraz opodatkował jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z przeniesieniem działalności gospodarczej do W. Wnioskodawca nabył tam działkę zabudowaną, przeznaczoną do działalności gospodarczej. Do chwili obecnej prowadzi wraz z żoną działalność gospodarczą na tej działce.

Wnioskodawca oświadczył, że dotychczas nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu zbycia działek będących przedmiotem zapytania, zamierza natomiast swoje plany zbycia nieruchomości rozgłosić wśród znajomych, oraz ustawić na działce tablicę z ogłoszeniem sprzedaży. Wnioskodawca dodał, że jest płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (PKD 78.30.Z).

Z całokształtu powyższych okoliczności sprawy w kontekście powołanego orzecznictwa TSUE oraz przytoczonych przepisów nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży działek wydzielonych z nieruchomości stanowiącej grunt rolny, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np.: uzbrojenie terenu, wytyczenie dróg, ogrodzenie, itp.). W efekcie, sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek stanowi zwykłe rozporządzanie majątkiem prywatnym. W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę w odniesieniu do dokonywanych transakcji zbycia niezabudowanych działek gruntu, za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym transakcje te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.