0115-KDIT1-3.4012.736.2018.2.AT - Opodatkowanie podatkiem VAT zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 11 grudnia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia udziału w nieruchomości gruntowej oraz w prawie użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych budynków i budowli - jest prawidłowe.

W dniu 6 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia udziału w nieruchomości gruntowej oraz w prawie użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych budynków i budowli.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W maju 2005 r. podatnik zawiązał z... innymi osobami fizycznymi spółkę.... W maju 2006 r. spółka ta kupiła nieruchomość gruntową oraz prawo użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych na niej budynków lub budowli, w celu prowadzenia na nich swojej działalności gospodarczej. Podatnik i pozostali wspólnicy w kwietniu 2011 r. udzielili tej spółce prywatnych, wspólniczych pożyczek pieniężnych. Wobec braku środków Spółki na spłatę tych pożyczek w pieniądzu oraz posiadanego majątku w postaci nieruchomości wyżej wskazanej, spółka w październiku 2012 r. zawarła ze wspólnikami - pożyczkodawcami umowę na podstawie art. 453 k.c., przenosząc na nich udziały w tej nieruchomości oraz prawie użytkowania wieczystego w zamian za zwolnienie z długu z umów pożyczek. W ten sposób Podatnik stał się właścicielem udziału w nieruchomości gruntowej i prawie użytkowania wieczystego, nabytych przez tą spółkę. Spółka nie odniosła sukcesu w biznesie i w październiku 2012 r. została podjęta uchwała o jej likwidacji, a w lutym 2015 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców, kończąc swój byt prawny. Od czasu nabycia udziałów w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego w październiku 2012 r., obecni współwłaściciele nie czynili na nie jakichkolwiek nakładów, nie dokonywali podziałów geodezyjnych, nie uzyskiwali dla niej decyzji administracyjnych, tj. byli biernymi właścicielami, płacącymi jedynie podatek od nieruchomości i opłatę za wieczyste użytkowanie. Dla obszaru, na którym położone są powyższe prawa, wszedł w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, pozwalający na jej zabudowę w określonym zakresie jeszcze przed przeniesieniem własności powyższego terenu w zamian za zwolnienie z długu. Obecnie podatnik i pozostali współwłaściciele tej nieruchomości i prawa użytkowania wieczystego noszą się z zamiarem sprzedaży ich udziałów w tych prawach, jednemu lub wielu klientom, wg okazji, jaka się nadarzy. Podatnik równolegle jest przedsiębiorcą i nie jest czynnym podatnikiem podatku do towarów i usług z tytułu wykonywania innych czynności opodatkowanych. Podatnik rozważa, czy ewentualna, przyszła umowa sprzedaży dotycząca jego udziału w tej nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego, powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Przedmiotem planowanej sprzedaży ma być kilka działek, w tym jedna zabudowana. Ich podział nie zmienił się od chwili ich nabycia za zwolnienie z długu.

Udział w nieruchomości nie jest i nie będzie do chwili sprzedaży w żaden sposób wykorzystywany i nie był, i nie jest przedmiotem żadnej umowy obligacyjnej, typu najem, dzierżawa czy użyczenie. Wnioskodawca nie ma planów wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej i nie planuje żadnych nakładów stanowiących ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na budynki i budowle.

Wnioskodawca wskazał, że nie brał żadnego udziału przy powstawaniu tego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podkreślił również, że żadne czynności, jak: podziały geodezyjne, uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę, zabudowa, uzbrojenie w jakiekolwiek przyłącza (media, wod-kan, inne), utwardzenie (droga, parking), nie będą wykonywane.

Wnioskodawca nie wie z pewnością na co zostaną przeznaczone środki ze sprzedaży, zapewne na cele osobiste, konsumpcyjne. Będzie podejmował w związku z planowaną sprzedażą "standardowe działania kogoś, kto nie ma czasu tym się zajmować", tj. ogłoszenia w Internecie, przez agencje nieruchomości.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż udziału w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego będzie objęta opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyszła, planowana sprzedaż jego udziału w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego, nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, tj. nie będzie objęta zakresem działania tej ustawy. Podatnik "przypadkowo" i w celu odzyskania w jakikolwiek sposób pożyczonych pieniędzy zgodził się na przyjęcie udziału w nieruchomości i użytkowaniu wieczystym, co nie było jego zamiarem przy udzielaniu pożyczki. Obecnie, po 6 latach ponoszenia kosztów podatkowych tego udziału, podatnik chce się pozbyć udziału w nieruchomości i użytkowaniu wieczystym, np. sprzedając je jednemu lub wielu kupującym, co nie czyni go "podatnikiem od towarów i usług" z tytułu takiego zdarzenia. Innymi słowy, nie będzie występował w takiej umowie jako podatnik podatku od towarów i usług działający w tym charakterze, ale jako osoba zbywająca majątek prywatny, nie związany z jakąkolwiek działalnością profesjonalną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. lokalu mieszkalnego), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd - jak zaznaczono powyżej - niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że sposób wykorzystywania nieruchomości zabudowanych przez dany podmiot (tu: udział w prawie wieczystego użytkowania z prawem własności posadowionych na nim budynków/budowli) jest istotny z punktu widzenia uznania Wnioskodawcy za podatnika w sytuacji jej sprzedaży. Dlatego też w tej sytuacji aktualne pozostają powyższe spostrzeżenia organu. Tym samym o uznaniu Wnioskodawcy za podatnika z tytułu opisanej we wniosku sprzedaży decyduje ogół okoliczności towarzyszących takiej transakcji.

Całokształt powyższych okoliczności sprawy w kontekście powołanego orzecznictwa TSUE oraz przytoczonych przepisów wskazuje zatem, że nie istniał związek ww. udziału w nieruchomościach gruntowych oraz prawie użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych budynków/budowli z jakąkolwiek prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (Wnioskodawca działa równolegle w innym zakresie jako przedsiębiorca) w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak jest zatem podstaw do przypisania Wnioskodawcy statusu podatnika VAT z tytułu tej sprzedaży (art. 15 ust. 1). Wskazane wyżej udziały w nieruchomościach dotyczyć będą bowiem składników majątkowych, które - jak wynika z okoliczności sprawy - w całym okresie posiadania nie były wynajmowane, dzierżawione, dzielone, nie uzyskano dla nich decyzji o pozwoleniu na budowę, zabudowę, uzbrojenie w jakiekolwiek przyłącza, nie utwardzano ich, nie podejmowano aktywnych działań związanych z ich sprzedażą ("standardowe działania kogoś, kto nie ma czasu tym się zajmować", tj. ogłoszenia w Internecie, przez agencje nieruchomości). Wprawdzie przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana do działalności gospodarczej przez Spółkę, w której Wnioskodawca był wspólnikiem, jednak aktualnie nie wykazuje ona związku z tą działalnością i z żadną działalnością Wnioskodawcy. Powyższe przesądza zatem o tym, że ww. sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Reasumując, opisana we wniosku czynność, która zostanie dokonana przez Wnioskodawcę, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że od czasu nabycia udziałów w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego w październiku 2012 r., obecni współwłaściciele nie czynili na nie jakichkolwiek nakładów, nie dokonywali podziałów geodezyjnych, nie uzyskiwali dla niej decyzji administracyjnych, tj. byli biernymi właścicielami, płacącymi jedynie podatek od nieruchomości i opłatę za wieczyste użytkowanie.

Jednocześnie wskazuje się, że przedmiotem oceny nie była kwestia ewentualnego opodatkowania przekazania Wnioskodawcy przez Spółkę udziału w nieruchomości oraz prawie użytkowania wieczystego w zamian za zwolnienie z długu.

W świetle powyższego zaznacza się również, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.