0115-KDIT1-2.4012.165.2019.2.RS - Zwolnienie z VAT importu towarów umieszczanych w przesyłkach.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 26 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla importu towarów umieszczanych w przesyłkach przeznaczonych dla osób fizycznych z Polski oraz innych krajów członkowskich - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 marca 2019 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla importu towarów umieszczanych w przesyłkach przeznaczonych dla osób fizycznych z Polski oraz innych krajów członkowskich.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność w zakresie pośredniczenia w doręczeniu przesyłek, między osobami fizycznymi. Przesyłki te przesyłane miałyby być z terytorium państwa trzeciego, przez podmiot posiadający tamże siedzibę, a następnie w zbiorczych kontenerach przysyłane na terytorium Polski. Następnie na podstawie umowy zlecenia z ww. podmiotem, paczki - za pośrednictwem firm kurierskich - rozsyłane będą do odbiorców krajowych, a także zagranicznych zlokalizowanych w innych krajach członkowskich. Wartość jednorazowej przesyłki przeznaczonej dla osoby fizycznej nie będzie przekraczać równowartości 45 euro, a także limitów wyznaczonych w art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Jednocześnie ilość i rodzaj towarów nie będą wskazywać na ich przeznaczenie handlowe; odbiorca tychże towarów nie będzie obowiązany do uiszczenia opłat na rzecz nadawcy w związku z otrzymaniem przesyłki; przesyłki - z perspektywy docelowych odbiorców - będą mieć charakter okazjonalny.

Spółka zamierzając rozpocząć działalność w zakresie pośrednictwa w doręczeniu przesyłek między osobami fizycznymi będzie przedstawicielem, o którym mowa w art. 253 § I pkt 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks Celny.

Towary będące przedmiotem ww. przesyłek będą zwolnione od cła na podstawie art. 25 pkt 1 i 2 oraz art. 26 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych.

Przesyłki będą dopuszczone do obrotu w polskim urzędzie celnym na terytorium Unii Europejskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tak przedstawionym stanie faktycznym przesyłki przeznaczone dla osób fizycznych zlokalizowanych na terytorium Polski, jak również na terytorium innych krajów członkowskich, podlegać będą zwolnieniu na podstawie art. 52 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, przesyłki przeznaczone dla osób fizycznych zlokalizowanych zarówno na terytorium Polski, jak też na terytorium innych krajów członkowskich, podlegać będą zwolnieniu na podstawie art. 52 ustawy z dmą 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm. - dalej jako ustawa z dnia 11 marca 2004 r.).

Wskazać należy, że zwolnienie przewidziane w art. 52 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi implementację zwolnienia przewidzianego w Dyrektywie Rady 2006/79/WE z dnia 5 października 2006 r. w sprawie zwolnienia od podatku przy przywozie z państw trzecich małych partii towarów o charakterze niehandlowym. W związku z powyższym w celu ustalenia zakresu zwolnienia przewidzianego w omawianym przepisie, uwzględnić należy zarówno przepisy prawa polskiego, jak również implementowane przepisy prawa unijnego. Omawiane zwolnienie uregulowane zostało w art. 52 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

1. Zwalnia się od podatku import, z zastrzeżeniem ust. 2, towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej z terytorium państwa trzeciego przez osobę fizyczną i przeznaczonej dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

2. Towary, o których mowa w ust. 1, są zwolnione od podatku w ramach następujących norm:

3. Zwolnienia od podatku, o których mowa w ust. 1, stosuje się jeżeli wartość przesyłki nie przekracza kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 45 euro.

4. Towary, o których mowa w ust. 2, zawarte w przesyłce w ilościach przekraczających określone limity podlegają całkowitemu wyłączeniu ze zwolnienia.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że przepis powyższy stanowi bezpośrednią implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/79/WE. Fakt ten wymaga uwzględnienia brzmienia implementowanych przepisów prawa unijnego przy dokonywaniu wykładni. Ma to dodatkowo szczególne znaczenie w kontekście zmiany dyrektyw wykładniczych oraz powszechnego obecnie stosowania zasady omnia sunt interpretanda jak słusznie wskazano w wyroku Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 22 stycznia 2015 r. (sygn. akt KIO 25/15) "Zasadność dokonania wykładni również z zastosowaniem tych reguł wynika stąd, że zgodnie z najnowszymi poglądami teoretyków prawa co znajduje odzwierciedlenie w poglądach sądów, w tym Sądu Najwyższego, wykładnia językowa, nawet w sytuacji, gdy interpretowane sformułowanie jest jasne, nie jest jedyna która powinna prowadzić do odczytywania znaczenia norm prawnych. Reguły dotyczące wykładni norm prawnych można stosować również do interpretacji postanowień SIWZ. Jak wynika z ww. poglądów, obecnie odchodzi się od akcentowanego we wcześniejszym okresie prymatu wykładni literalnej, czego wyrazem było stwierdzenie, że to co jasne, nie podlega interpretacji "clara non sunt interpretanda". Obecnie w teorii prawa, znajdującej poparcie w coraz częstszych orzeczeniach sądów, w tym Sądu Najwyższego przyjmuje się że interpretacji podlega wszystko, w tym również pojęcia jasne, w myśl zasady "wszystko podlega interpretacji - "omnia sunt interpretanda". Przykładowo w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt IV CSK 90/09 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, zgodnie z którym wyrażane niekiedy zapatrywanie, że nie można uznać prawnej doniosłości znaczenia nadanego oświadczeniu woli przez same strony gdy odbiega ono od jasnego sensu oświadczenia woli wynikającego z reguł językowych nawiązuje do nie mającej oparcia w art. 65 k.c. anachronicznej koncepcji wyrażonej w paremii clara non sunt interpretanda. Najnowsze gruntowne wypowiedzi nauki prawa cywilnego odrzuciły tę koncepcje. Zerwał z nią także Sąd Najwyższy w kilku orzeczeniach wydanych w ostatnich latach (por wyroki z dnia 21 listopada 1997 r., I CKN 825/97, OSNC 1998, Nr 5, poz. 81 z dnia 8 czerwca 1999 r., II CKN 379/98, OSNC 2000, Nr 1, poz. 10 z dnia 7 grudnia 2000 r., II CKN 351/00, OSNC 2001, Nr 6, poz. 96 z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 129/03 niepubl., z dnia 25 marca 2004 r., II CK 116/03, niepubl. i z dnia 8 października 2004 r., V CK 670/03, OSNC 2005, Nr 9, poz. 1621." Zgodnie zatem z artykułem 1 Dyrektywy Rady 2006/79/WE:

1. Przywoź towarów w małych partiach o charakterze niehandlowym pochodzących od osoby prywatnej z państwa trzeciego do innej osoby prywatnej w państwie członkowskim, jest zwolniony przy przywozie z podatku obrotowego oraz podatku akcyzowego.

2. Do celów ust. 1, "małe partie o charakterze niehandlowym" to przesyłki, które:

Przedmiotowe zwolnienie nakłada warunek przeznaczenia danych towarów dla osoby przebywającej w którymkolwiek z państw członkowskich Wspólnoty. Przeprowadzając dalszą analizę treści przepisów Dyrektywy 2006/79/WE, należy zauważyć, że zgodnie z pkt 3 jej preambuły, ze względów praktycznych dla takich zwolnień od podatków powinny obowiązywać ograniczenia jak najbardziej zbliżone do tych przewidzianych dla wspólnotowego systemu zwolnień od opłat celnych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych. Powyższe oznacza że ogólne zasady dotyczące stosowania zwolnień uregulowanych w ramach transponowanej Dyrektywy znajdują swoje źródło w ramach Rozporządzenia Rady 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. U.UE.L z 1983 r. Nr 105, str. 1 z późn. zm.- dalej jako "Rozporządzenie Rady nr 918/83").

Należy zatem zwrócić uwagę, że także w Rozporządzeniu Rady nr 918/83 (art. 27) uregulowane zostało zwolnienie o podobnym brzmieniu zgodnie z którym, z zastrzeżeniem art. 28 z należności celnych przywozowych zwolnione są przesyłki zawierające towary o niewielkiej wartości wysyłane bezpośrednio z państwa trzeciego do odbiorcy znajdującego się we Wspólnocie. Za "towary o niewielkiej wartości" uważa się towary, których rzeczywista wartość nie przekracza równowartości 150 EUR na przesyłkę.

Wskazać należy, że zarówno treść przedmiotowego rozporządzenia jak również bezpośrednie odesłanie do jego treści, zawarte w preambule Dyrektywy 2006/79/WE uzasadnia uwzględnianie przy jego dekodowaniu orzecznictwa, które zostało wydane pod jego rządami. Jako kluczowy w tym zakresie, wskazać należy wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 lipca 2009 r. (C-7/08) a także wydaną na potrzeby postępowania prejudycjalnego opinię Rzecznika Generalnego przedstawioną w dniu 23 kwietnia 2009 r. (do której przychylił się Trybunał). Jak wskazał Trybunał w przedmiotowym wyroku "Zgodnie z jego brzmieniem przesłanka zwalniająca przewidziana w art. 27 jest sformułowana szeroko. Nie określa ona ani kręgu nadawców ani odbiorców, który wykraczałby poza kryterium terytorium. Zgodnie z brzmieniem art. 27 przepis ten obejmuje zatem także przesyłki jednostkowe, które są transportowane i zgłaszane razem z innymi przesyłkami jednostkowymi (...). Z całości powyższych rozważań wynika, iż przepis art. 27 znowelizowanego rozporządzenia nr 918/83 należy interpretować w ten sposób, iż nie jest niezgodne z tym przepisem objęcie zwolnieniem z należności celnych przywozowych przesyłek łącznych, obejmujących towary, których całkowita rzeczywista wartość przekracza pułap określony we wskazanym art. 27, ale z których każdy towar ujęty oddzielnie przedstawia niewielką wartość pod warunkiem że każda paczka wchodząca w skład przesyłki łącznej zaadresowana jest indywidualnie do odbiorcy znajdującego się we Wspólnocie. W tym względzie bez znaczenia jest okoliczność, iż kontrahent tychże odbiorców sam ma siedzibę we Wspólnocie jeżeli towary przesyłane są do wskazanych odbiorców bezpośrednio z państwa trzeciego."

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy dotyczył kwestii - korespondującej z tym stanem faktycznym - wysyłki złożonej polegającej na przesłaniu paczek zbiorczych na terytorium państwa trzeciego (Szwajcaria) skąd były one następnie transportowane na terytorium kontrahentów właściwych (Holandia), można z niego wywieść dwie konkluzje dla omawianego zagadnienia, tj.;

* zwolnienie przewidziane w przepisach Unijnych nie jest uzależnione od siedziby podmiotu pośredniczącego (który stanowi neutralne ogniwo w łańcuchu obrotu),

* zwolnienie dotyczy osób znajdujących się na terytorium Wspólnoty (Unii) (ergo to podmioty zamieszkałe na terytorium UE mają być końcowymi adresatami przesyłki) niezależnie od kraju zamieszkania.

Wskazać zatem należy, że istota omawianego zwolnienia nie uległa zmianie a w praktyce zwrot "Państwa członkowskiego" posiada tę sama konotację co "Wspólnota". W związku z powyższym przepisy Dyrektywy 2006/79/WE nie różnicują miejsca przebywania (zamieszkania) ostatecznego odbiorcy przesyłanych towarów.

W dalszej kolejności należy ocenić skutek przedstawionej powyżej wykładni treści Dyrektywy na interpretację przepisów ją transponujących. Przy procesie ustalania powyższego wpływu wziąć pod uwagę należy wypracowane w orzecznictwie TSUE (ETS) zasady relacji pomiędzy przepisami prawa krajowego a źródłowymi w stosunku do nich przepisami Dyrektyw. Chodzi tutaj przede wszystkim o wywiedzioną przez Trybunał w wyroku z dnia 10 kwietnia 1984 r. (14/83) zasadę skutku pośredniego Dyrektyw (prounijnej wykładni prawa). Jak wskazał w przedmiotowym wyroku Trybunał "Wynikające z dyrektywy zobowiązanie Państw Członkowskich do osiągnięcia skutku przewidzianego przez taką dyrektywę oraz przewidziany art. 5 Traktatu ich obowiązek podjęcia wszelkich właściwych środków ogólnych lub szczególnych dla zapewnienia wykonania tego zobowiązania, wiąże wszystkie organy władzy Państw Członkowskich włącznie z zasadami w zakresie spraw podlegających ich jurysdykcji. Stąd wynika, że przy stosowaniu prawa krajowego a w szczególności przepisów prawa krajowego przyjętych specjalnie dla implementacji dyrektywy, sąd krajowy winien interpretować swe prawo krajowe w świetle brzmienia oraz celu tejże dyrektywy aby osiągnąć rezultat wskazany w trzecim akapicie art. 189."

Uwzględniając konkluzje zawarte w powyższym wyroku wskazać również należy na wyrażoną w art. 21 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864)2 z późn. zm.) oraz art. 18 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U.UE. C z 2007 r. Nr 303 str. 1, z pózń zm.) zasadę niedyskryminacji. Rozwinięcie powyższej zasady w kontekście prawa podatkowego nastąpiło w wyroku Trybunału Sprawiedliwość z dnia 8 maja 1990 r., C-175/88 Biehl. W wyroku powyższym Trybunał w sposób jednoznaczny wskazał, że ograniczenie prawa do zwrotu podatku nadpłaconego ze względu na okres zamieszkiwania na terytorium Luksemburga jest w istocie warunkiem o charakterze dyskryminującym. Tezy przedstawione w powyższym wyroku korespondują de facto z przedmiotem wniosku.

W ocenie Wnioskodawcy, zatem przesyłki wskazane w stanie faktycznym, przeznaczone dla osób fizycznych przebywających na terytorium Unii Europejskiej w zgodzie z celowościową, funkcjonalną oraz literalną wykładnią przepisów prawa wspólnotowego a także prounijną wykładnią transponujących je przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przy uwzględnieniu zasady niedyskryminacji objęte zostaną zakresem zwolnienia uregulowanego w art. 52 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 4 ustawy przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast stosowanie do postanowień art. 2 pkt 5 ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów, rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Przy tym w myśl art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Jednakże, zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności zwolnione od podatku.

Jak stanowi art. 52 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku import, z zastrzeżeniem ust. 2, towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej z terytorium państwa trzeciego przez osobę fizyczną i przeznaczonej dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

Na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy, towary, o których mowa w ust. 1, są zwolnione od podatku w ramach następujących norm:

Z art. 52 ust. 3 ustawy wynika, że zwolnienia od podatku, o których mowa w ust. 1, stosuje się, jeżeli wartość przesyłki nie przekracza kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 45 euro.

Wskazać należy, że art. 52 ustawy stanowi implementację do polskiego porządku prawnego przepisów art. 143 lit. b Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, oraz postanowień wskazanej w tym przepisie Dyrektywy Rady 2006/79/WE z dnia 5 października 2006 r. w sprawie zwolnienia od podatku przy przywozie z państw trzecich małych partii towarów o charakterze niehandlowym (Dz.Urz.UE.L Nr 286 s. 15), zwanej dalej Dyrektywą 2006/79/WE.

Zgodnie z art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie zwalniają ostateczny import towarów określony w dyrektywach Rady 69/169/EWG, 83/181/EWG i 2006/79/WE.

W myśl art. 5 pkt 2 Dyrektywy 2006/112/WE, do celów niniejszej dyrektywy "państwo członkowskie" i "terytorium państwa członkowskiego" oznaczają terytorium każdego państwa członkowskiego Wspólnoty, do którego ma zastosowanie Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, zgodnie z jego art. 299, z wyłączeniem terytoriów wymienionych w art. 6 niniejszej dyrektywy.

Jak stanowi art. 5 pkt 4 Dyrektywy 2006/112/WE, do celów niniejszej dyrektywy "państwo trzecie" oznacza wszystkie państwa lub terytoria, do których nie ma zastosowania traktat.

Natomiast na podstawie art. 1 ust. 1 Dyrektywy 2006/79/WE, przywóz towarów w małych partiach o charakterze niehandlowym, pochodzących od osoby prywatnej z państwa trzeciego do innej osoby prywatnej w państwie członkowskim, jest zwolniony przy przywozie z podatku obrotowego oraz podatku akcyzowego.

Przy tym stosownie do art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/79/WE do celów ust. 1, "małe partie o charakterze niehandlowym" to przesyłki, które:

Należy wskazać, że na podstawie art. 52 ustawy o podatku od towarów i usług zwolnieniu podlega import towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej przez osobę fizyczną dla osoby fizycznej. Przy czym zwolnienie to ma zastosowanie gdy wysyłane z terytorium państwa trzeciego w przesyłce towary przeznaczone są dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium kraju. Odbiorca w związku z otrzymaniem przesyłki nie jest obowiązany do uiszczenia opłat na rzecz nadawcy a przesyłki mają charakter okazjonalny. Co więcej ilość i rodzaj towarów nie może wskazywać na ich przeznaczenie handlowe a z kolei wartość przesyłki nie może przekraczać kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 45 euro. Natomiast w przypadku towarów w postaci napoi alkoholowych, tytoniu i wyrobów tytoniowych, perfum, kawy lub ekstraktu i esencji kawy oraz herbaty towary te są zwolnione od podatku w ramach norm określonych w art. 52 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie powyższa regulacja nie zawęża zakresu zwolnienia implementowanego art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE oraz postanowień wskazanej w tym przepisie Dyrektywy 2006/79/WE.

Należy zauważyć, że na podstawie art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie zwalniają m.in. ostateczny import towarów określony w Dyrektywie 2006/79/WE. Natomiast zgodnie z Dyrektywą 2006/79/WE zwolniony jest z podatku obrotowego przywóz towarów w małych partiach o charakterze niehandlowym, pochodzących od osoby prywatnej z państwa trzeciego do innej osoby prywatnej w państwie członkowskim. Przy tym wskazano, że "małe partie o charakterze niehandlowym" to przesyłki, które mają charakter okazjonalny, składają się jedynie z towarów przeznaczonych do osobistego użytku bądź spożycia w gospodarstwie adresata, przy czym ani ich jakość, ani ich ilość nie powinny budzić obaw, że ich przywóz następuje w celach handlowych, składają się jedynie z towarów, których łączna wartość nie przekracza 45 EUR oraz są przesłane przez nadawcę adresatowi bez żadnej opłaty.

Zatem w art. 52 ustawy o podatku od towarów i usług prawidłowo dokonano implementacji art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE oraz postanowień wskazanej w tym przepisie Dyrektywy 2006/79/WE. Wskazanie przez ustawodawcę w treści art. 52 ustawy, że osoba fizyczna, dla której przeznaczone są towary umieszczone w paczce przebywa na terytorium kraju, tj. terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowi zawężenia zwolnienia wynikającego z art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE w zw. z art. 1 Dyrektywy 2006/79/WE. Należy bowiem zauważyć, że art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE w zw. z art. 1 Dyrektywy 2006/79/WE wskazuje, że przywóz towarów do innej osoby prywatnej w państwie członkowskim przy przywozie podlega zwolnieniu z podatku. Tym samym skoro przywóz towarów pochodzących od osoby prywatnej z państwa trzeciego przeznaczonych do osoby prywatnej w państwie członkowskim przy przywozie podlega zwolnieniu od podatku to przywóz ten powinien nastąpić do osoby prywatnej w państwie członkowskim, w którym następuje przywóz, tj. rozpoznanie importu towarów. Zatem mając na uwadze treść art. 52 powołanej ustawy oraz art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE w zw. z art. 1 Dyrektywy 2006/79/WE w kontekście miejsca opodatkowania importu towarów ustawodawca wskazując w treści art. 52 ustawy, że osoba fizyczna, dla której przeznaczone są towary powinna przebywać na terytorium Polski nie zawęża zakresu implementowanego zwolnienia. Zarówno z art. 143 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE w zw. z art. 1 Dyrektywy 2006/79/WE jak i art. 52 ustawy wynika, że przywóz powinien nastąpić do osoby prywatnej w państwie członkowskim przywozu towarów. Zatem skoro przywóz towarów następuje na terytorium Polski (a więc na terytorium kraju w którym rozpoznawany jest import towarów) osoba fizyczna, dla której dokonywany jest ten przywóz powinna przebywać w Polsce.

Zatem tylko w przypadku, gdy import towarów jest dokonywany w Polsce, a osoba fizyczna, dla której przeznaczone są te towary przebywa na terytorium Polski i przy tym spełnione są warunki wskazane w art. 52 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 oraz art. 52 ust. 2 i ust. 3 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy znajduje zastosowanie.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku, gdy importu towarów będzie dokonywał Wnioskodawca (przedstawiciel w rozumieniu art. 253 § I pkt 2 ustawy - Kodeks Celny) na rzecz osób fizycznych przebywających na terytorium Polski i jednocześnie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 52 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz ust. 2 i 3 powołanego artykułu, import ten - jak słusznie stwierdził Wnioskodawca - będzie korzystał ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 52 ust. 1 powołanej ustawy. Natomiast w sytuacji gdy zaimportowane towary na terytorium Polski przeznaczone będą do osób fizycznych przebywających na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska, gdzie nie zostanie dokonany import tych towarów, ww. zwolnienie od podatku nie znajdzie zastosowania, bowiem adresatem przesyłek będą osoby, które nie będą przebywały na terytorium Polski lecz w innych krajach Unii Europejskiej. W konsekwencji - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki warunkujące zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, że import towarów dla osób fizycznych przebywających na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska nie będzie korzystał ze zwolnienia od podatku stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostaną określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.