0115-KDIT1-1.4012.55.2017.1.BS - Możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego z tytułu świadczonych usług – mediacja.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego z tytułu świadczonych usług - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego z tytułu świadczonych usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2 listopada 2016 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie udzielania korepetycji z matematyki, usługi te są sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 85.59.B. Ponadto posiada Pani wykształcenie i niezbędne przygotowanie do prowadzenia mediacji. Chciałaby Pani prowadzić mediacje na zlecenie sądu w sprawach cywilnych i rodzinnych, w sprawach karnych, a także mediacje pozasądowe. Jednocześnie wskazała Pani, że nie posiada wykształcenia prawniczego.

Przedmiotem działalności gospodarczej (obok zajęcia głównego - udzielanie korepetycji) będzie prowadzenie mediacji. Z wykształcenia jest Pani matematykiem, jednakże skończyła Pani niezbędne szkolenia oraz staż, aby móc samodzielnie prowadzić mediacje, nie prowadzi Pani usług prawniczych ani doradztwa. Chce Pani prowadzić mediacje oparte na swoim wykształceniu, kompetencjach zawodowych i zdolnościach interpersonalnych.

Według definicji "Słownika wyrazów obcych i obcojęzycznych" (W. Kopaliński), mediacja oznacza pośredniczenie w sporze w celu doprowadzenia do zgody. Co więcej, według Standardów prowadzenia mediacji i postępowania mediatora, "Przez mediację rozumie się dobrowolny i poufny proces, w którym fachowo przygotowana, niezależna i bezstronna osoba, za zgodą stron, pomaga im poradzić sobie z konfliktem" i dalej "Mediator nie narzuca stronom rozwiązań. Jest rzecznikiem rzetelnej procedury, sprzyjającej osiągnięciu dobrowolnego porozumienia." (Standardy prowadzenia mediacji i postępowania mediatora zostały opracowane przez Społeczną Radę do spraw Alternatywnych Metod Rozwiązywania Konfliktów i Sporów przy Ministrze Sprawiedliwości i są dostępne na stronie:..).

Jedną z podstawowych zasad mediacji jest bezstronność i neutralność mediatora. Strony samodzielnie dochodzą do porozumienia. Mediacja jest zatem pośredniczeniem w sporze, mającym na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia, co nie stanowi usług doradztwa ani usług prawniczych. Mediator nie musi być prawnikiem (nie posiada Pani wykształcenia prawniczego), nie doradza stronom - nie prowadzi zatem działalności doradczej. Zwaśnione strony osiągają porozumienie w spornych sprawach, a mediator pomaga stronom zrozumieć spór - wspomaga komunikację między stronami.

Mediacja w sprawach karnych dodatkowo ma mieć wymiar społeczny (sprawiedliwość naprawcza), prowadzący do zadośćuczynienia lub naprawy wyrządzonej szkody i nie ma nic wspólnego z doradztwem czy pracą prawnika. Mediator nie doradza stronom konfliktu.

Zgodnie z Rekomendacją Nr R (98) 1 Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich na temat mediacji rodzinnej oraz Memorandum Wyjaśniające (dostępne na stronie: https://ms.gov.pl/pl/dzialalnosc/ mediacje/publikacje-akty-prawne-statystyki/) "Uważa się, że mediacja ma unikalne właściwości: mediator nie ma prawa narzucać rozwiązania stronom, ale powinien pozostać neutralny i bezstronny. Rolą mediatora jest pomóc stronom w prowadzeniu negocjacji i dojściu do wspólnych uzgodnień. Nie oczekuje się od mediatora, by doradzał stronom, szczególnie w sprawach prawnych, co leży w kompetencjach niezależnych prawników, których strony mogą powoływać do reprezentowania ich interesów. Nie jest rolą mediatora wpływanie na proces podejmowania decyzji, czy wywieranie na strony presji, by zawarły konkretne porozumienie. Porozumienia zawierane pod presją często są ignorowane i łamane." Mediator pomaga zwaśnionym stronom w dobrowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności, mediacja oznaczona jest symbolem 69.10.Z, czyli działalność prawnicza. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług szereguje mediację w dziale 69 i oznacza symbolem 69.10. W rzeczywistości, Pani działalność jako mediatora będzie polegała na usługach w zakresie rozwiązywania konfliktów, pomagania w wypracowaniu przez strony własnego i dobrowolnego porozumienia, akceptowanego przez uczestników konfliktu.

Zawód mediatora jest związany ze specjalnością społeczną. Według klasyfikacji zawodów mediacja sklasyfikowana jest w grupie zawodów "specjaliści do spraw społecznych" (2635): mediator pod numerem 263502 oraz mediator sądowy pod numerem 263507. Działalność mediacyjna nie posiada zatem znamion działalności prawniczej bądź doradczej. Co więcej, mediacja nie jest również arbitrażem.

Nigdy nie była Pani czynnym podatnikiem VAT, Pani "dochody" z prowadzenia działalności gospodarczej nigdy nie przekroczyły wskazanego limitu o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (w wysokości 200.000 zł rocznie). W bieżącym roku podatkowym nie przewiduje Pani przekroczenia limitu obrotów o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jako mediator - specjalista do spraw społecznych, nie posiadający wykształcenia prawniczego, nieprowadzący działalności ani doradczej, ani prawniczej, może Pani zastosować

zwolnienie podmiotowe od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonując funkcję mediatora czyli specjalisty do spraw społecznych, czy to na zlecenie sądu, czy też w pozostałych sprawach, usługi powinny być zwolnione podmiotowo z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak Pani wskazała, mediacje w PKD są zgrupowane jako działalność prawnicza sklasyfikowana pod nr 69,10.Z, jednak według klasyfikacji zawodów i specjalności mediator nie jest prawnikiem, ujęty jest bowiem w grupie zawodów jako specjalista do spraw społecznych (nr 263502, mediator sądowy - nr 263507). Mediacje są alternatywną metodą rozwiązywania konfliktów i sporów, i jako takie nie mają charakteru doradczego. Mediator działa na zlecenie sądu, osób fizycznych, firm, organizacji, urzędów (stron, które wyrażają zgodę na mediacje przed lub w trakcie procesu), które to przy udziale bezstronnej osoby trzeciej chcą rozwiązać konflikt w sposób inny niż sądowy. Moja działalność będzie polegała na usługach w zakresie rozwiązywania konfliktów.

Mediator nie doradza stronom (zgodnie ze standardami dotyczącymi mediacji dostępnymi na stronie https://ms.gov.pl/pl/dzialalnosc/mediacje/publikacje-akty-prawne-statystyki/). Mediator pomaga natomiast adwersarzom w dowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach. Mediator w sprawach cywilnych nie jest zobowiązany do posiadania wykształcenia o jakimkolwiek profilu. Ponieważ prowadzenie mediacji opiera się na zdolnościach interpersonalnych samego mediatora, wiedzy z zakresu komunikacji międzyludzkiej i umiejętności słuchania i koordynowania rozmowy, ustawodawca nie wymaga by osoba posiadająca te wszystkie umiejętności była jeszcze prawnikiem

Wobec powyższego, w Pani ocenie, świadczenie usług mediacji, czyli pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojścia do porozumienia, nie stanowi ani usług doradztwa, ani usług prawniczych. Pani zdaniem art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania. Jednocześnie, wskazała Pani że wartość sprzedaży z działalności gospodarczej w roku podatkowym nie osiągnie 200.000 zł.

Dodatkowo swoje stanowisko poparła Pani trzema interpretacjami indywidualnymi, w których wnioskodawcy opisywali analogiczne do Pani sytuacje, a "organ decyzyjny" uznał, że zwolnienie podmiotowe z VAT w poniższych sytuacjach jest zasadne: ITPP1/4512-213/15/BS, IBPP1/4512/872/15/MS, IBPP1/443-150/13/ISz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że obrót z tytułu świadczonych usług nie osiągnie kwoty 200.000 zł. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.