0114-KDIP4.4012.452.2017.1.AS - Zwolnienie z VAT świadczonych przez sprzedawcę samochodów usług w zakresie ubezpieczeń.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* usług polegających na doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia (czynności wymienione w punktach 1, 2, 3, 9, 10, 11, 12 14 - jest prawidłowe

* pozostałych czynności wymienionych w punktach 4, 5, 6, 7, 8, 13, 15 - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest importerem samochodów i zajmuje się sprzedażą oraz dystrybucją tych samochodów na terytorium Polski. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka prowadzi sprzedaż samochodów w sieci sprzedaży obejmującej szereg salonów samochodowych prowadzonych przez spółkę powiązaną i niezależne podmioty działające jako autoryzowani dealerzy i autoryzowani serwisanci Spółki (dalej: Dealerzy).

Obok zasadniczej działalności polegającej na zarządzeniu siecią sprzedaży Spółka w charakterze importera prowadzi działalność związaną ze świadczeniem usług na rzecz osób korzystających z samochodów marki. Są to m.in. usługi serwisowe realizowane w ramach gwarancji udzielanych przez Spółkę i usługi ubezpieczeniowe, które Spółka udostępnia samodzielnie lub w ramach całej sprzedaży tj. w salonach dealerskich.

Ponieważ Spółka jako importer i w ramach sieci dealerskiej udostępnia możliwość skorzystania z usług ubezpieczeniowych, zarówno Spółka jak i Dealerzy działają jako agenci ubezpieczeniowi w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 20177). Spółka w szczególności spełnia określone w tej ustawie warunki do uznania jej za agenta ubezpieczeniowego, oraz podlega wpisowi do rejestru pośredników ubezpieczeniowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Spółka zawiera z Zakładami Ubezpieczeń umowy agencyjne przewidujące świadczenie przez Spółkę usług na rzecz Zakładów Ubezpieczeń (dalej: Umowy agencyjne). Usługi mogą być świadczone na podstawie jednej Umowy agencyjnej, lub na podstawie kilku Umów agencyjnych i porozumień regulujących poszczególne elementy świadczenia Spółki.

Spółka ma świadczyć na rzecz Zakładów Ubezpieczeń, z którymi zawierane są Umowy agencyjne, usługi związane z udostępnianiem klientom nabywającym samochody w sieci sprzedaży Spółki usług ubezpieczeniowych danego Zakładu Ubezpieczeń. Usługi świadczone przez Spółkę obejmują pozyskiwanie klientów usług ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń, a także zawieranie w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczeniowych. Spółka zobowiązana jest ponadto do umożliwienia klientom zawieranie identycznych umów ubezpieczenia w poszczególnych salonach dealerskich należących do sieci sprzedaży Spółki.

Ponieważ pracownicy Spółki wykonują swoje czynności wyłącznie w ramach działalności Spółki, umowy ubezpieczenia zawierane w salonach dealerskich są podpisywane w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń przez Dealerów. Podstawą do prowadzenia przedmiotowej działalności stanowią łączące Dealerów ze Spółką umowy dealerskie oraz dodatkowe porozumienia i instrukcje zobowiązujące Dealerów do świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na zasadach określonych przez Spółkę. Zasady działalności Dealerów i zawierania przez nich umów ubezpieczenia określają Umowy agencyjne łączące Spółkę i dany Zakład Ubezpieczeń a także tworzone w oparciu o Umowę agencyjną umowy regulujące bezpośrednie stosunki pomiędzy Zakładem Ubezpieczeń a konkretnymi Dealerami przygotowane według uzgodnionego przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń wzoru.

W ramach działalności sieci sprzedaży Spółki, Dealerzy nie działają samodzielnie. Dealerzy zawierają z klientami, podobnie jak Spółka, umowy w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń na warunkach określonych przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń w Umowach agencyjnych zawartych pomiędzy Spółką a Zakładem Ubezpieczeń. Dealerzy nie negocjują z Zakładem Ubezpieczeń warunków umów ubezpieczeniowych, nie mają również co zasady wpływu na to jakie produkty ubezpieczeniowe oferowane są w ramach sieci dealerskiej. Dealerzy nie mogą w szczególności oferować innych produktów niż te określone przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń ani świadczyć usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na warunkach innych niż te określone przez Spółkę. Spółka nadzoruje przy tym proces sprzedaży ubezpieczeń przez Dealerów.

Obowiązki Spółki przewidziane w Umowach agencyjnych obejmują:

Spółka ponosi odpowiedzialność materialną wobec Zakładu Ubezpieczeń za szkody związane z niedotrzymaniem warunków Umów Agencyjnych, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w umowach.

Część czynności w imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń mogą wykonywać podmioty zarządzające świadczeniem usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na podstawie umowy z Zakładem Ubezpieczeń (dalej: Usługodawcy). Usługodawca może prowadzić m.in. ewidencję zawartych umów ubezpieczenia rozliczać w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń składki ubezpieczeniowe oraz wynagrodzenie należne Spółce i Dealerom, oraz udostępniać ponadto Spółce i Dealerom programy komputerowe do zawierania i obsługi polis. Usługodawca może imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń sprawować nadzór i organizować działalność Spółki oraz Dealerów.

Na podstawie Umów agencyjnych z tytułu świadczonych usług Spółka otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie to stanowi określoną w umowie część sumy składek ubezpieczeniowych zainkasowanych z tytułu zawartych przez Spółkę i Dealerów w imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń umów ubezpieczenia. Oddzielne wynagrodzenie prowizyjne otrzymują od Zakładów Ubezpieczeń Dealerzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi świadczone przez Spółkę w ramach realizacji Umów agencyjnych korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na wskazane powyżej pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Zgodnie z art. 135 pkt 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L . z 2006 r. Nr 347, poz. 1 ze zm; dalej: Dyrektywa 112), państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1121; dalej: UVAT), zwolnione z podatku VAT są usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 20177), pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności agencyjne w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, polegające na pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna).

Niewątpliwie usługi świadczone przez Wnioskodawcę stanowią czynności agencyjne wykonywane przez pośredników ubezpieczeniowych w rozumieniu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym Usługi świadczone przez Spółkę obejmują bowiem w różnym zakresie wszystkie czynności opisane w zawartej w tej ustawie definicji pośrednika ubezpieczeniowego.

W ocenie Spółki także z punktu widzenia UVAT oraz Dyrektywy 112. świadczone przez Spółkę kompleksowe usługi mają charakter usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, jest charakter wykonywanych przez nią czynności. Jak zwrócił uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej Trybunał) w wyroku z 3 kwietnia 2008 r., C-124/07, przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych postanowień odnoszących się do stosunku pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której zawarcia przyczynił się pośrednik. Dlatego też posiadanie statusu pośrednika ubezpieczeniowego zależy od prowadzonej przez dany podmiot działalności. Definicję działalności polegającej na pośrednictwie ubezpieczeniowym wyprowadził Trybunał wyroku z 21 czerwca 2007 r., C-453/05, w którym stwierdził, ze "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy". Z kolei w wyroku Trybunału z 5 lipca 2012 r., sygn C-259/11. czytamy "pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Może ona polegać, między innymi na wskazaniu jej okazji do zawarcia umowy, na skontaktowaniu się z drugą stroną oraz na negocjowaniu w imieniu i na rachunek klienta szczegółów dotyczących świadczeń wzajemnych".

Zdaniem ETS wyłączone z przedmiotowego pojęcia są tzw usługi "back office" obejmujące takie czynności jak administrowanie i wydawanie polis, czy zbierania składek, zarządzania szkodami, ustalania i wypłacania prowizji pośrednikom ubezpieczeniowym, a także zapewniania utrzymywania kontaktów z nimi.

Opisane czynności wykonuje w ramach opisanej transakcji wyspecjalizowany niezależny od Spółki podmiot - Usługodawcę. Przedmiotowe wyłącznie nie dotyczy zatem usług świadczonych przez samą Spółkę.

Zobowiązania Spółki nie obejmują jedynie elementów umowy usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego np. wykonywania określonych czynności związanych z pośrednictwem ubezpieczeniowym (np. organizacji pracy agentów, prowadzenia akcji informacyjnych). Spółka świadczy na rzecz Zakładów Ubezpieczeń kompleksowe usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego obejmujące pozyskiwanie klientów, zawieranie i umożliwienie zawierania umów ubezpieczeniowych w ramach sieci sprzedaży Spółki, a także wykonywanie niezbędnych czynności administracyjnych i informacyjnych. W niektórych wypadkach Spółka bezpośrednio zawiera umowy ubezpieczeniowe w imieniu danego Zakładu Ubezpieczeń z klientami, w niektórych zaś świadczy te usługi za pomocą podmiotów pracujących w jej sieci sprzedaży - Dealerów, działających w praktyce w charakterze subagentów Spółki.

Nie budzi zatem żadnych wątpliwości charakter usług świadczonych przez Spółkę polegających na zawieraniu w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczenia i wykonywaniu szeregu czynności pomocniczych związanych z zawarciem i realizacją tych konkretnych umów ubezpieczenia. Usługi w tym zakresie stanowią bowiem typowe usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT.

W ocenie Spółki podobnie powinny być kwalifikowane wskazane w Umowach agencyjnych czynności polegające na umożliwieniu zawierania umów ubezpieczenia przez związanych z nią umowami dealerskimi agentów ubezpieczeniowych należących do sieci sprzedaży Spółki tj Dealerów. Orzecznictwo Trybunału wskazuje bowiem, że wprowadzenie do schematu transakcji dodatkowych podmiotów odpowiedzialnych wyłącznie za kontakt z klientem końcowym - Dealerów nie wyłącza możliwości klasyfikacji danej usługi jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego. Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia dokonywana przez Trybunał znajdzie zastosowanie w szczególności, jeżeli tak jak w wypadku Spółki, podmiot, świadczący usługę pośrednictwa z pomocą subagenta pozostanie odpowiedzialny za pozyskiwanie klientów dla umów ubezpieczenia zawieranych przez subagenta oraz określanie warunków zawieranych umów ubezpieczeniowych.

ETS przyjmuje, że fakt, że pośrednictwo ubezpieczeniowe może obejmować kontakty ze wszystkimi stronami umowy ubezpieczeniowej, nie wyklucza, że pośrednik ubezpieczeniowy może być odpowiedzialny za kontakty wyłącznie z jedną stroną umowy ubezpieczeniowej a obok niego mogą działać w charakterze kooperantów lub subagentów inne podmioty. Fakt, iż ci agenci ubezpieczeniowi zawierają w imieniu zakładu ubezpieczeń umowy powoduje, że podmiot, który w porozumieniu z zakładem ubezpieczeniem wykonuje działania mające pozyskanie klientów, określa warunki świadczenia przez agentów usług i koordynuje ich działalność, nie prowadzi działalności pośrednika ubezpieczeniowego w rozumieniu UVAT i Dyrektywy 112.

W wyroku Trybunału z 3 kwietnia 2008 r., sygn. C-124/07, czytamy, że treść Dyrektywy 112: "(...) nie wyklucza co do zasady, by działalność brokerów i pośredników ubezpieczeniowych dzieliła się na odrębne usługi mogące, jako takie, należeć do usług pokrewnych (transakcjom ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym) świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych (...). W tej sytuacji z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonywane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem." Dlatego też zdaniem Trybunału: "(...) okoliczność, że broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej na mocy tego przepisu."

Nie ma zatem podstawy do różnicowania sposobu opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę w analizowanym stanie faktycznym od sytuacji, w której Spółka sama prowadziłaby działalność w poszczególnych salonach dealerskich i zawierała bez pośrednictwa Dealerów w imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń umowy ubezpieczeniowe.

W przedstawionym stanie faktycznym warunki umów ubezpieczenia określa w negocjacjach z danym Zakładem Ubezpieczeniowym Spółka. Spółka również pozyskuje poprzez działania marketingowe i informacyjne klientów. Za pomocą serwisów internetowych i infolinii kieruje klientów do własnego biura lub do poszczególnych salonów dealerskich oraz określa zasady sprzedaży i zawierania umów. Prowadzi zatem kompleksową działalność umożliwiającą klientom zawarcie umów ubezpieczenia, których część zawierana jest przez Dealerów.

Spółka ponosi przy tym odpowiedzialność za prawidłowość świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego w całej sieci dealerskiej, w szczególności za nieprawidłowości wynikające z wadliwego procesu pozyskiwania klientów dla umów ubezpieczenia (np nieprawidłowego ich informowania o warunkach umowy) oraz wynikające z organizacji prowadzonej sprzedaży niezgodnej z warunkami wynikającymi z Umów agencyjnych.

Umowy agencyjne nie przewidują zatem wykonywania przez Spółkę, jedynie pewnych czynności technicznych i administracyjnych, ale prowadzenie z pomocą Dealerów sieci sprzedaży produktów ubezpieczeniowych. Wyszczególnione w Umowach agencyjnych czynności wykonywane przez Spółkę towarzyszące działalności poszczególnych Dealerów (np. nadzór, organizacja sieci, szkolenie Dealerów i informowanie ich o warunkach zawieranych umów ubezpieczenia) mają z perspektywy Zakładów Ubezpieczeń charakter uboczny i powinny być w ocenie Spółki rozpatrywane jako elementy usługi kompleksowej, tj. usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, której towarzyszą świadczenia uboczne dzielące kwalifikację podatkową usługi głównej.

Z orzecznictwa Trybunału wynika co prawda, że świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, jednakże czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana. W ocenie Trybunału należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik zapewnia konsumentowi usługi (tu Zakładom Ubezpieczeń), kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jednolite świadczenie. Jednolite świadczenie ma miejsce zwłaszcza w przypadku, gdy kilka elementów należy uznać za konstytutywne dla świadczenia głównego. Podobnie traktowane jest jedno świadczenia główne, któremu towarzyszą pewne świadczenia pomocnicze. Jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego, jeżeli nie stanowią one dla klienta celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego (por. wyrok Trybunału z 21 czerwca 2007 r" sygn. C-453/05).

W analizowanym stanie faktycznym zasadniczą usługą jest usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczona przez Spółkę poprzez umożliwienie zawierania umów ubezpieczenia za pośrednictwem zarządzanej przez Spółkę sieci salonów samochodowych. Wymieniane w Umowach agencyjnych szczegółowe zobowiązania dotyczące wykonywania czynności związanych z organizacją i nadzorem oraz informowaniem i prowadzeniem szkoleń dla Dealerów Spółki, służyć mają lepszemu wykonywaniu usługi zasadniczej tj. usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego polegającej na umożliwieniu zawierania umów ubezpieczenia w salonach funkcjonujących w ramach sieci sprzedaży Wnioskodawcy. Nie budzi wątpliwości, że z punktu widzenia Zakładu Ubezpieczeń czynności te mają jedynie umożliwić prawidłowe wykonanie świadczenia głównego i nie stanowią celu samego w sobie

Powyższy wniosek potwierdza sposób określenia wynagrodzenia należnego Spółce. Niezależnie bowiem od tego jakie działania i czynności wykona Spółka w ramach organizacji, nadzoru i szkolenia Dealerów, przysługujące Spółce wynagrodzenie będzie miało zawsze charakter prowizyjny, stanowiąc procent wartości składki ubezpieczeniowej uiszczanej z tytułu poszczególnych umów ubezpieczenia. Wynagrodzenie to jest zatem zależne od wykonywania przez Spółkę zasadniczego świadczenia przewidzianego w Umowach agencyjnych tj. pozyskiwania klientów dla umów ubezpieczenia zawieranych w sieci sprzedaży Spółki.

Stanowisko zakładają, że usługa polegająca na doprowadzeniu do zawarcia umowy ubezpieczenia, za pośrednictwem agenta lokalnego, stanowi usługę pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, zwolnioną od podatku VAT, znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 czerwca 2013 r. IPPP3/443-302/13-2/IG.

Podsumowując należy wskazać, że Spółka świadczy w ramach zawartych Umów agencyjnych usługi polegające na zawieraniu i umożliwieniu zawierania umów ubezpieczeniowych, kwalifikowane dla celów opodatkowania podatkiem VAT jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego Ponieważ usługi te stanowią jedno kompleksowe świadczenie, które winno być jednolicie kwalifikowane dla celów opodatkowania podatkiem VAT, należy przyjąć, że korzystają one ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT.

Spółka wskazuje, że stanowisko Spółki zostało potwierdzone w dotyczącej zbliżonego stanu faktycznego interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 grudnia 2012 r. IPPP3/443-1080/12-2/RD.

Powołana powyżej interpretacja została wydana z uwzględnieniem obowiązujących wówczas regulacji art. 43 ust. 13 i ust. 14 UVAT Spółka pragnie jednak podkreślić, że brak jest podstaw do uznania, że uchylenie przedmiotowych przepisów z dniem 1 lipca 2017 r. powoduje wyłączenie usług świadczonych przez Spółkę z zakresu zwolnienia podatkowego. Art. 43 ust. 13 UVAT wskazywał, że zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej Zgodnie z wówczas obowiązującym przepisem art. 43 ust. 14 UVAT przedmiotowa regulacja nie znajdowała zastosowania do usług stanowiących element usługi pośrednictwa. Brak jest zatem podstaw do uznania, że uchylenie przedmiotowych przepisów wpływało na sposób opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* prawidłowe w zakresie usług polegających na doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia (czynności wymienione w punktach 1, 2, 3, 9, 10, 11, 12 14;

* nieprawidłowe w zakresie pozostałych czynności wymienionych w punktach 4, 5, 6, 7, 8, 13, 15.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest importerem samochodów i zajmuje się sprzedażą oraz dystrybucją tych samochodów na terytorium Polski. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka prowadzi sprzedaż samochodów w sieci sprzedaży obejmującej szereg salonów samochodowych prowadzonych przez spółkę powiązaną i niezależne podmioty działające jako autoryzowani dealerzy i autoryzowani serwisanci Spółki. Obok zasadniczej działalności polegającej na zarządzeniu siecią sprzedaży Spółka w charakterze importera prowadzi działalność związaną ze świadczeniem usług na rzecz osób korzystających z samochodów marki. Są to m.in. usługi serwisowe realizowane w ramach gwarancji udzielanych przez Spółkę i usługi ubezpieczeniowe, które Spółka udostępnia samodzielnie lub w ramach całej sprzedaży tj. w salonach dealerskich. Ponieważ Spółka jako importer i w ramach sieci dealerskiej udostępnia możliwość skorzystania z usług ubezpieczeniowych, zarówno Spółka jak i Dealerzy działają jako agenci ubezpieczeniowi w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 20177). Spółka w szczególności spełnia określone w tej ustawie warunki do uznania jej za agenta ubezpieczeniowego, oraz podlega wpisowi do rejestru pośredników ubezpieczeniowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Spółka zawiera z Zakładami Ubezpieczeń umowy agencyjne przewidujące świadczenie przez Spółkę usług na rzecz Zakładów Ubezpieczeń. Usługi mogą być świadczone na podstawie jednej Umowy agencyjnej, lub na podstawie kilku Umów agencyjnych i porozumień regulujących poszczególne elementy świadczenia Spółki. Spółka ma świadczyć na rzecz Zakładów Ubezpieczeń, z którymi zawierane są Umowy agencyjne, usługi związane z udostępnianiem klientom nabywającym samochody w sieci sprzedaży Spółki usług ubezpieczeniowych danego Zakładu Ubezpieczeń. Usługi świadczone przez Spółkę obejmują pozyskiwanie klientów usług ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń, a także zawieranie w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczeniowych. Spółka zobowiązana jest ponadto do umożliwienia klientom zawieranie identycznych umów ubezpieczenia w poszczególnych salonach dealerskich należących do sieci sprzedaży Spółki. Ponieważ pracownicy Spółki wykonują swoje czynności wyłącznie w ramach działalności Spółki, umowy ubezpieczenia zawierane w salonach dealerskich są podpisywane w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń przez Dealerów. Podstawą do prowadzenia przedmiotowej działalności stanowią łączące Dealerów ze Spółką umowy dealerskie oraz dodatkowe porozumienia i instrukcje zobowiązujące Dealerów do świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na zasadach określonych przez Spółkę. Zasady działalności Dealerów i zawierania przez nich umów ubezpieczenia określają Umowy agencyjne łączące Spółkę i dany Zakład Ubezpieczeń a także tworzone w oparciu o Umowę agencyjną umowy regulujące bezpośrednie stosunki pomiędzy Zakładem Ubezpieczeń a konkretnymi Dealerami przygotowane według uzgodnionego przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń wzoru.

W ramach działalności sieci sprzedaży Spółki, Dealerzy nie działają samodzielnie. Dealerzy zawierają z klientami, podobnie jak Spółka, umowy w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń na warunkach określonych przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń w Umowach agencyjnych zawartych pomiędzy Spółką a Zakładem Ubezpieczeń. Dealerzy nie negocjują z Zakładem Ubezpieczeń warunków umów ubezpieczeniowych, nie mają również co zasady wpływu na to jakie produkty ubezpieczeniowe oferowane są w ramach sieci dealerskiej. Dealerzy nie mogą w szczególności oferować innych produktów niż te określone przez Spółkę i Zakład Ubezpieczeń ani świadczyć usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na warunkach innych niż te określone przez Spółkę. Spółka nadzoruje przy tym proces sprzedaży ubezpieczeń przez Dealerów.

Spółka ponosi odpowiedzialność materialną wobec Zakładu Ubezpieczeń za szkody związane z niedotrzymaniem warunków Umów Agencyjnych, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w umowach.

Część czynności w imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń mogą wykonywać podmioty zarządzające świadczeniem usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na podstawie umowy z Zakładem Ubezpieczeń (dalej: Usługodawcy). Usługodawca może prowadzić m.in. ewidencję zawartych umów ubezpieczenia rozliczać w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń składki ubezpieczeniowe oraz wynagrodzenie należne Spółce i Dealerom, oraz udostępniać ponadto Spółce i Dealerom programy komputerowe do zawierania i obsługi polis. Usługodawca może imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń sprawować nadzór i organizować działalność Spółki oraz Dealerów.

Na podstawie Umów agencyjnych z tytułu świadczonych usług Spółka otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie to stanowi określoną w umowie część sumy składek ubezpieczeniowych zainkasowanych z tytułu zawartych przez Spółkę i Dealerów w imieniu i na rzecz Zakładów Ubezpieczeń umów ubezpieczenia. Oddzielne wynagrodzenie prowizyjne otrzymują od Zakładów Ubezpieczeń Dealerzy.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy usługi świadczone przez Spółkę w ramach realizacji umów agencyjnych korzystają zwolnienia z podatku od towarów i usług.

W ocenie Spółki opisane usługi stanowią świadczenie kompleksowe i mają charakter pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W odniesieniu do kwestii świadczeń kompleksowych należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT jak i prawo unijne nie zawierają stosownych definicji świadczenia złożonego (kompleksowego). Pojęcie to zdefiniowane zostało w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a w ślad za nim w orzecznictwie administracyjnym. Punktem wyjścia przy definicji świadczenia złożonego jest teza, że każde świadczenie powinno być traktowane odrębnie i niezależnie (jako przedmiot opodatkowania), a traktowanie ich jako świadczeń złożonych ma charakter wyjątkowy. Pogląd taki pojawił się w orzeczeniu Trybunału z dnia 25 lutego 1999 r. C-349/96 Card Protection Plan Ltd, gdzie Trybunał uznał, że świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT, należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Pogląd ten był powtarzany w orzeczeniach późniejszych np. w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV. Z kolei w wyroku z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN Trybunał wyraził pogląd, że mając na uwadze dwie okoliczności, mianowicie po pierwsze, z art. 2 (1) szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji celem określenia, czy podatnik zapewnia klientowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jedno świadczenie (teza 22).

Zatem, aby stwierdzić, czy dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), winno ono składać się z różnych czynności, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na świadczenie takiego rodzaju składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast za pomocniczą należy uznać taką czynność, jeśli nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Innymi słowy, pojedyncza czynność lub świadczenie traktowana jest jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez świadczenie główne, które zarazem nie może zostać wykonane lub wykorzystane bez świadczenia pomocniczego.

W ocenie tut. organu nie wszystkie wymienione przez Wnioskodawcę czynności mają charakter jednej złożonej usługi, w której można wyróżnić usługę główną, wobec której reszta świadczeń ma zadanie uzupełniające i pomocnicze. Czynności świadczone przez Wnioskodawcę nie mają charakteru jednolitego świadczenia, usługi związane z pośrednictwem ubezpieczeniowym stanowią tylko część z jego składników; natomiast występują w nim również czynności, które swoimi cechami nie wykazują związku z pośrednictwem ubezpieczeniowym sensu stricte. W analizowanym przypadku oddzielenie poszczególnych czynności wykonywanych przez Spółkę w ramach realizacji umowy nie ma więc charakteru sztucznego. Zasadne jest zatem, aby czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę nie traktować jako świadczenia kompleksowego właśnie dlatego, że czynności te ze względu na swoje właściwości i charakter nie mogą tworzyć razem ekonomicznie spójnej usługi dla nabywcy.

Zwolnienia zawarte w art. 43 ustawy o VAT uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.; dalej Dyrektywa).

W myśl art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem w pierwszej kolejności należy określić, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Użyte w powyższym przepisie pojęcie "usługi ubezpieczeniowej" nie zostało zdefiniowane w dyrektywie 112, zatem należy w tym względzie odwołać się do orzeczeń TSUE.

Trybunał orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się w przypadku gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (wyroki TS w sprawie Card Protection Plan C-349/96, EU:C:1999:93, pkt 17; Skandia C-240/99, EU:C:2001:140, pkt 37; Taksatororringen C-8/01, EU:C:2003:621, pkt 39). Trybunał wyraził stanowisko, że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczenia i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Spółka nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. W rozpatrywanym przypadku między Spółką a klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia. Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

Z kolei, w celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa" warto odnieść się do wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris yan Financien. W wyroku tym TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności. Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Ponadto w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5 Dyrektywy TSUE w ww. wyroku wskazał, że odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Powyższe tezy znalazły potwierdzenie w wyroku w sprawie C-40/15, gdzie Trybunał wskazał (w kontekście uznania danej działalności za usługi "świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych" w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT), że w pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, wskazanego przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

W związku z tym należy stwierdzić, że spośród czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów ubezpieczenia, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów ubezpieczeniowych stanowią pośrednictwo ubezpieczeniowe zwolnione z podatku VAT. Natomiast pozostałe czynności, wykonywane przez Spółkę w celu uczestniczenia w wykonaniu umów ubezpieczenia lub obsłudze umów ubezpieczenia w trakcie ich trwania, bądź też świadczenia dodatkowe, pomocnicze, nie stanowią pośrednictwa ubezpieczeniowego, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z zakładem ubezpieczeń w celu zawarcia umów ubezpieczenia i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Wskazać przy tym należy, że otrzymywanie przez Spółkę jednego wynagrodzenia za poszczególne opisane we wniosku usługi, nie może rzutować na skutki prawne w podatku VAT, z uwagi na autonomię prawa podatkowego. Wskazanie, że za dany rodzaj usługi przysługuje jedno wynagrodzenie nie przesądza o uznaniu, że na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy mamy do czynienia z jedną kompleksową usługą. Podatnik kalkulując wynagrodzenie uwzględnia wszelkie aspekty ekonomiczne, biorąc pod uwagę wszelkie rodzaje wykonywanych czynności, także tych które na potrzeby zwolnienia z opodatkowania VAT uznaje za jedną kompleksową usługę.

Analiza wymienionych w stanie faktycznym czynności, do których zobowiązał się Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy, w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzeczeń TSUE prowadzi do wniosku, że tylko część z nich może być zakwalifikowana jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego. I tak:

* pozyskiwanie klientów dla umów ubezpieczenia zawieranych w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń przez Spółkę i Dealerów,

* wykonywanie czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania w imieniu i na rzecz Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczenia przez Wnioskodawcę i przez Dealerów,

* zawieranie w imieniu Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczenia, w tym zawierania umów ubezpieczenia z klientami pozyskanymi przez Spółkę bądź Dealerów lub z klientami wskazanymi przez Zakład Ubezpieczeń,

* informowanie klientów o rodzajach i warunkach ubezpieczeń oraz wynikających z nich prawach i obowiązkach stron umowy ubezpieczenia,

* doręczanie ubezpieczającym tekstów warunków ubezpieczenia przed zawarciem umowy ubezpieczenia,

* wystawianie dokumentów ubezpieczenia (polisa ubezpieczeniowa) potwierdzających zawarcie umowy ubezpieczenia,

* inkasowanie składek z tytułu zawartych w imieniu Zakładu Ubezpieczeń umów ubezpieczenia,

* informowanie ubezpieczających o trybie postępowania w przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego,

- należy uznać za czynności z zakresu pośrednictwa ubezpieczeniowego zmierzające w istocie do zawarcia umowy ubezpieczenia. Tym samym, wykonywane przez Spółkę czynności wymienione w punktach 1, 2, 3, 9, 10, 11, 12, 14 należy uznać za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, podlegające zwolnieniu od podatku. Dodać przy tym należy, że czynności wymienione w punkcie 14, tj. informowanie ubezpieczających o trybie postępowania w przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, wchodzą w zakres pośrednictwa ubezpieczeniowego, a tym samym korzystają ze zwolnienia jeżeli mają związek z samym zawarciem umowy ubezpieczenia, nie zaś z likwidacją szkody.

Z kolei wykonywane przez Spółkę czynności, tj.

* organizacja i nadzór nad wykonywaniem czynności agencyjnych w sieci dealerskiej Spółki,

* promocja produktów ubezpieczeniowych w sieci dealerskiej Spółki,

* podejmowanie szkoleń i akcji marketingowych w ramach sieci dealerskiej Spółki,

- stanowią świadczenia dodatkowe, pomocnicze, związane z usługą pośrednictwa, jednakże rola Spółki w tym przypadku sprowadza się wyłącznie do funkcji wspierających, nadzorczych.

Ponadto czynności polegające na:

* odbieraniu od klientów zawiadomień i oświadczeń składanych w związku z umowami ubezpieczenia, w tym oświadczeń o wypowiedzeniu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych,

* potwierdzaniu przyjęcia przez Zakład Ubezpieczeń do wiadomości informacji o dokonaniu lub zniesieniu cesji praw z umów ubezpieczenia,

* dokonywaniu analizy, oceny i wyceny ryzyka ubezpieczeniowego w granicach udzielonych przez Zakład Ubezpieczeń pełnomocnictw,

* udzielaniu pomocy klientom przy likwidacji szkód, polegającej na informowaniu o zasadach likwidacji szkód obowiązujących w Zakładzie Ubezpieczeń,

- stanowią przejaw uczestniczenia Spółki w wykonaniu lub utrzymaniu zawartych już umów ubezpieczenia.

Zatem czynności wykonywane przez Spółkę wymienione w punktach 4, 5, 6, 7, 8, 13, 15 nie zmierzają do wyszukiwania klientów ubezpieczeniowych i kontaktowania ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy. W związku tym nie stanowią one pośrednictwa ubezpieczeniowego i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej nr IPPP3/443-1080/12-2/RD z dnia 11 grudnia 2012 r. Organ pragnie podkreślić, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.