0114-KDIP4-3.4012.319.2021.2.EK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2021 r. (data wpływu 18 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży rzeczy znalezionych w opisanych dwóch przypadkach - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży rzeczy znalezionych w opisanych dwóch przypadkach.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Miasto (dalej: Miasto lub Wnioskodawca) jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu.

Miasto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Miasto realizuje zadania z zakresu użyteczności publicznej należące zarówno do właściwości gminy, jak i powiatu. Zadania samorządu powiatowego zostały określone m.in. w art. 4 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920, dalej: u.s.p.), zgodnie z którym powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, m.in. w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Mając powyższe na uwadze, Miasto jako jednostka samorządu terytorialnego wykonuje przede wszystkim zadania nałożone odrębnymi przepisami, do realizacji których zostało powołane - zadania te realizowane są w ramach reżimu publiczno-prawnego.

W ramach realizacji tych zadań Wnioskodawca prowadzi Biuro Rzeczy Znalezionych, które funkcjonuje w strukturze organizacyjnej Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta. Regulamin Biura Rzeczy Znalezionych ustalony został Zarządzeniem Prezydenta Miasta z 17 lutego 2017 r. w sprawie Regulaminu Biura Rzeczy Znalezionych, zmienionego Zarządzeniem Prezydenta Miasta z 5 listopada 2018 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie Regulaminu Biura Rzeczy Znalezionych, który stanowi załącznik do zarządzenia.

Zgodnie z § 3 wskazanego Regulaminu Biuro Rzeczy Znalezionych wykonuje zadania starosty określone w ustawie o rzeczach znalezionych, a w szczególności:

Biuro Rzeczy Znalezionych odbiera zawiadomienia o znalezieniu rzeczy i przyjmuje do przechowania rzeczy znalezione na obszarze Miasta oraz rzeczy od znalazców, których miejscem zamieszkania lub siedziby głównej jest Miasto.

W niektórych sytuacjach rzeczy znalezione w Mieście i przechowywane w Biurze Rzeczy Znalezionych mogą zostać sprzedane. Pierwszy przypadek dotyczy sprzedaży rzeczy przyjętych do Biura Rzeczy Znalezionych na przechowanie, które ze względu na swoje właściwości nie mogą być przechowywane w dłuższym okresie (np. ulegają szybkiemu zepsuciu) lub których przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do ich wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie ich wartości rynkowej (art. 17 ustawy o rzeczach znalezionych). Ustawodawca w takim przypadku przewidział sprzedaż z wolnej ręki, zgodnie z przepisami ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Sprzedaż może odbywać się również w drodze licytacji publicznej prowadzonej przez Miasto.

Rzeczy te nie są jeszcze własnością powiatu (Miasta) i może się zdarzyć, że nigdy nie będą bowiem po rzecz może zgłosić się jej właściciel. Wówczas kwotę uzyskaną ze sprzedaży tej rzeczy należy przekazać właścicielowi, po potrąceniu kosztów sprzedaży oraz po uiszczeniu przez właściciela kosztów przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także kosztów poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy. Jeśli rzecz nie zostanie odebrana jej właścicielem stanie się Wnioskodawca i kwota uzyskana ze sprzedaży zostanie przekazana na rachunek dochodów Miasta.

Druga sytuacja dotyczy rzeczy, które nie zostały odebrane przez osobę uprawnioną (właściciel, znalazca), po dwuletnim okresie przechowywania, i w następstwie zgodnie z art. 19 ustawy o rzeczach znalezionych w związku z art. 187 k.c., przechodzą na własność powiatu - Wnioskodawcy. Na podstawie wskazanych przepisów obowiązek zagospodarowania rzeczy, które przeszły na własność powiatu ciąży właśnie na staroście.

Sposoby gospodarowania rzeczami znalezionymi określone zostały w Instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta, która stanowi załącznik do zarządzenia Prezydenta Miasta z 24 października 2018 r. w sprawie wprowadzenia instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta, zmienionego zarządzeniem Prezydenta Miasta z 7 sierpnia 2019 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie wprowadzenia instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta.

Instrukcja przewiduje trzy formy zagospodarowania rzeczy:

* nieodpłatne przekazanie innym komórkom organizacyjnym Urzędu, jednostkom pomocniczym Miasta lub jednostkom organizacyjnym Miasta w celu wykorzystania rzeczy do realizowania zadań oraz darowizna na rzecz podmiotów zewnętrznych, niebędących jednostkami organizacyjnymi Miasta, w przypadku, gdy podmioty te prowadzą działalność charytatywną, opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, edukacyjną, naukową, badawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową lub turystyczną, z przeznaczeniem na realizację ich celów statutowych;

* sprzedaż - dotychczas rzeczy nie sprzedawano, były tylko nieodpłatnie przekazywane lub likwidowane. Dodać należy, że przed wejściem w życie obowiązującej ustawy o rzeczach znalezionych, rzeczy po okresie przechowywania przechodziły na rzecz Skarbu Państwa;

* likwidacja - dotyczy rzeczy, które nie zostały nieodpłatnie przekazane, darowane lub sprzedane a ze względu na swój stan zużycia utraciły całkowicie wartość użytkową.

W sytuacji gdy rzeczy przeszły na własność powiatu ustawodawca nie określił trybu ich sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w obu opisanych przypadkach sprzedaż rzeczy znalezionych, których dokona Wnioskodawca podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT) w myśl którego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na podstawie i w granicach określonych przez przepisy art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 6 ustawy o VAT.

Przepisy te stanowią, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), który stwierdza, iż krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej. Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, jak i przepisy obowiązującej obecnie Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne oraz urzędy obsługujące te organy, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie.

Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Na podstawie art. 2 ust. 1 u.s.p. powiat jako osoba prawna wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym.

W świetle art. 187 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm., dalej: k.c.) rzecz znaleziona, która nie zostanie przez osobę uprawnioną odebrana w ciągu roku od dnia doręczenia jej wezwania do odbioru, a w przypadku niemożności wezwania - w ciągu dwóch lat od dnia jej znalezienia, staje się własnością znalazcy, jeżeli uczynił on zadość swoim obowiązkom. Jeżeli jednak rzecz została oddana staroście, znalazca staje się jej właścicielem, jeżeli rzecz odebrał w wyznaczonym przez starostę terminie.

Na podstawie art. 187 § 2 k.c. rzecz znaleziona będąca zabytkiem lub materiałem archiwalnym po upływie terminu do jej odebrania przez osobę uprawnioną staje się własnością Skarbu Państwa. Inne rzeczy znalezione stają się własnością powiatu po upływie terminu do ich odbioru przez znalazcę.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy z 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz. U. z 2019 r. poz. 908, dalej: ustawa o rzeczach znalezionych) prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru należy do zadań właściwego starosty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Wskazane powyżej zadanie stanowi zadanie własne powiatu (art. 12 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych). Natomiast w myśl art. 17 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych w przypadku gdy właściwy starosta przyjął na przechowanie rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu lub której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości rynkowej - sprzedaje tę rzecz z wolnej ręki zgodnie z przepisami ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 z późn. zm.).

Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych w przypadku, gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rynkowej rzeczy, której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej szacunkowej wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej szacunkowej wartości, właściwy starosta występuje do sądu o zarządzenie jej sprzedaży.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych w przypadku gdy rzecz znaleziona nie została odebrana przez osobę uprawnioną do jej odbioru, w terminie określonym w art. 187 Kodeksu cywilnego, właściwy starosta zawiadamia o tym znalazcę oraz wzywa go do odbioru rzeczy w terminie, nie krótszym niż 2 tygodnie, z pouczeniem, że w przypadku nieodebrania rzeczy w tym terminie jej właścicielem stanie się powiat. Przepisy art. 18 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Wnioskodawcy, Biuro Rzeczy Znalezionych Miasta wykonuje działania mieszczące się w zakresie zadań własnych jednostki samorządu terytorialnego. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie do sprzedaży rzeczy znalezionych, z wolnej ręki oraz w drodze licytacji publicznej, nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług - dokonana sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Podobny wniosek należy wysnuć w odniesieniu do sprzedaży rzeczy znalezionych, które w trybie art. 187 k.c. stały się własnością Miasta po upływie terminu do ich odbioru przez znalazcę. Należy zauważyć, iż Wnioskodawca przejmuje prawo własności tej części rzeczy znalezionych poprzez nabycie z mocy prawa, które jest niezależne od woli Miasta. W takich przypadkach Wnioskodawca nie pozyskuje mienia w konkretnym celu np. prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym samo nieodpłatne jego nabycie i posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Wnioskodawca sprzedając rzeczy znalezione będzie korzystał z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż działa w tym przypadku jako organ władzy publicznej, a nie podatnik VAT. Działania podejmowane przez Miasto nie mogą również być uznane za działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, stanowią bowiem realizację zadań, które zostały nałożone na Miasto na podstawie odrębnych ustaw.

Na potwierdzenie swojego stanowiska, zdaniem Wnioskodawcy, poprzez analogię można wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach sygn. akt III SA/Gl 1277/18 z 11 kwietnia 2019 r., w którym skład sędziowski uznał, że skarżąca gmina dokonując czynności zbywania przedmiotów użytku domowego takich jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty - ruchomości nabyte w drodze spadkobrania ustawowego nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług bowiem nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie, chociaż sprzedaży dokonuje jednocześnie jako organ władzy publicznej na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Ponadto w interpretacji indywidualnej nr ITPP1/4512-131/16/BS wydanej w dniu 19 maja 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, iż " (...) opłaty pobierane przez Starostę, jako zwrot kosztów za czynności, o których mowa w ustawie o rzeczach znalezionych mają charakter publicznoprawny, określony w przepisach prawa, a nie cywilnoprawny. W konsekwencji stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest adresatem normy prawnej, o której mowa w art. 15 ust. 6 ustawy. Tym samym opłaty pobierane w związku z realizacją zadań publicznoprawnych nie są objęte podatkiem od towarów i usług (...)".

Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż do sprzedaży rzeczy znalezionych, opisanych w obu przypadkach w stanie faktycznym, nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku VAT, gdyż Miasto nie występuje w tej sytuacji w roli podatnika. W konsekwencji sprzedaż tych rzeczy nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,w tym również:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powołany przepis stanowi implementację art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) - tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas, wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 - Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza - art. 4 (5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

W wyroku w sprawie C-102/08 (Salix) TSUE zauważył, że " art. 4 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy (odpowiednio art. 13 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować tak, że instytucje prawa publicznego uważać należy za podatników w związku z działalnością, którą podejmują i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne nie tylko, gdy wykluczenie ich z kategorii podatników na mocy akapitów pierwszego lub czwartego wspomnianego przepisu prowadziłoby do znaczącego zakłócenia konkurencji na niekorzyść ich konkurentów prywatnych, lecz również gdy prowadziłoby ono do takich zakłóceń na niekorzyść ich samych".

W wyroku z 16 września 2008 r. w sprawie C-288/07 TSUE wyjaśnił, że podmiot prawa publicznego może być zobowiązany na podstawie prawa krajowego do wykonywania określonej działalności o charakterze czysto gospodarczym w ramach właściwego mu reżimu prawnego, podczas gdy ta sama działalność może być wykonywana równolegle przez podmioty prywatne, tak że nieopodatkowanie podatkiem od wartości dodanej tego podmiotu może skutkować pojawieniem się pewnych zakłóceń konkurencji. Przepis art. 4 ust. 5 akapit drugi VI Dyrektywy powinien być interpretowany w związku z tym w ten sposób, że znaczące zakłócenia konkurencji, do których prowadziłoby nieopodatkowanie podmiotów prawa publicznego działających w charakterze organów władzy publicznej, powinny być oceniane w odniesieniu do danej działalności jako takiej, przy czym ocena ta nie musi dotyczyć w szczególności danego rynku. Opodatkowanie podmiotów prawa publicznego podatkiem od wartości dodanej, niezależnie od tego, czy następuje na podstawie akapitu drugiego art. 4 ust. 5 VI Dyrektywy, czy na podstawie akapitu trzeciego tego przepisu, wynika z wykonywania danej działalności jako takiej, niezależnie od tego, czy podmioty te napotykają na konkurencję na szczeblu rynku lokalnego, na którym wykonują tę działalność. Z przytoczonego wyroku wynika zatem, że zarówno regulacje art. 4 VI Dyrektywy, jak i art. 13 Dyrektywy 112/2006/WE Rady zmierzają do opodatkowania podatkiem od wartości dodanej podmiotów prawa publicznego także wówczas, gdy działają one w charakterze organów władzy publicznej i prowadzą każdy rodzaj działalności mającej charakter gospodarczy. Jeśli zatem organ władzy publicznej wykonuje określoną działalność o charakterze gospodarczym w ramach właściwego mu reżimu prawnego, to wówczas należy traktować go jako podatnika VAT.

Wyłączenie zatem organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy i art. 13 Dyrektywy należy więc rozgraniczyć sferę imperium, która została wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług od sfery dominium, w której stosownie do wskazanych wyżej przepisów, organy powinny być traktowane jak podatnicy tego podatku.

Innymi słowy organ (urząd obsługujący ten organ) będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach - gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej, musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania - określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Na podstawie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920 z późn. zm.), powiat jako osoba prawna wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 tej ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Miasto realizuje zadania z zakresu użyteczności publicznej należące zarówno do właściwości gminy, jak i powiatu. Zadania samorządu powiatowego zostały określone m.in. w art. 4 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, zgodnie z którym powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, m.in. w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Miasto jako jednostka samorządu terytorialnego wykonuje przede wszystkim zadania nałożone odrębnymi przepisami, do realizacji których zostało powołane - zadania te realizowane są w ramach reżimu publiczno-prawnego. W ramach realizacji tych zadań Wnioskodawca prowadzi Biuro Rzeczy Znalezionych, które funkcjonuje w strukturze organizacyjnej Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta. Regulamin Biura Rzeczy Znalezionych ustalony został Zarządzeniem Prezydenta Miasta z 17 lutego 2017 r. w sprawie Regulaminu Biura Rzeczy Znalezionych, zmienionego Zarządzeniem Prezydenta Miasta z 5 listopada 2018 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie Regulaminu Biura Rzeczy Znalezionych, który stanowi załącznik do zarządzenia.

Zgodnie z § 3 wskazanego Regulaminu Biuro Rzeczy Znalezionych wykonuje zadania starosty określone w ustawie o rzeczach znalezionych, a w szczególności:

- odbiera zawiadomienia o znalezieniu rzeczy;

- przyjmuje rzeczy na przechowanie;

- poszukuje osób uprawnionych do odbioru rzeczy;

- udziela informacji o miejscu przechowywania rzeczy;

- prowadzi sprawy związane ze sprzedażą rzeczy z wolnej ręki;

- prowadzi sprawy związane ze sprzedażą rzeczy w drodze licytacji publicznej;

- wydaje rzeczy znalezione przechowywane w BRZ;

- wydaje zaświadczenia stwierdzające upływ terminów przechowywania rzeczy oraz o wydaniu rzeczy uprawnionemu.

Biuro Rzeczy Znalezionych odbiera zawiadomienia o znalezieniu rzeczy i przyjmuje do przechowania rzeczy znalezione na obszarze Miasta oraz rzeczy od znalazców, których miejscem zamieszkania lub siedziby głównej jest Miasto.

W niektórych sytuacjach rzeczy znalezione w Mieście i przechowywane w Biurze Rzeczy Znalezionych mogą zostać sprzedane.

Pierwszy przypadek dotyczy sprzedaży rzeczy przyjętych do Biura Rzeczy Znalezionych na przechowanie, które ze względu na swoje właściwości nie mogą być przechowywane w dłuższym okresie (np. ulegają szybkiemu zepsuciu) lub których przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do ich wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie ich wartości rynkowej (art. 17 ustawy o rzeczach znalezionych). Ustawodawca w takim przypadku przewidział sprzedaż z wolnej ręki, zgodnie z przepisami ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Sprzedaż może odbywać się również w drodze licytacji publicznej prowadzonej przez Miasto. Rzeczy te nie są jeszcze własnością powiatu (Miasta) i może się zdarzyć, że nigdy nie będą bowiem po rzecz może zgłosić się jej właściciel. Wówczas kwotę uzyskaną ze sprzedaży tej rzeczy należy przekazać właścicielowi, po potrąceniu kosztów sprzedaży oraz po uiszczeniu przez właściciela kosztów przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także kosztów poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy. Jeśli rzecz nie zostanie odebrana jej właścicielem stanie się Miasto i kwota uzyskana ze sprzedaży zostanie przekazana na rachunek dochodów Miasta.

Druga sytuacja dotyczy rzeczy, które nie zostały odebrane przez osobę uprawnioną (właściciel, znalazca), po dwuletnim okresie przechowywania, i w następstwie zgodnie z art. 19 ustawy o rzeczach znalezionych w związku z art. 187 k.c., przechodzą na własność powiatu - Miasta. Na podstawie wskazanych przepisów obowiązek zagospodarowania rzeczy, które przeszły na własność powiatu ciąży właśnie na staroście.

Sposoby gospodarowania rzeczami znalezionymi określone zostały w Instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta, która stanowi załącznik do zarządzenia Prezydenta Miasta z 24 października 2018 r. w sprawie wprowadzenia instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta, zmienionego zarządzeniem Prezydenta Miasta z 7 sierpnia 2019 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie wprowadzenia instrukcji dotyczącej zasad gospodarowania rzeczami znalezionymi w Urzędzie Miasta.

Instrukcja przewiduje trzy formy zagospodarowania rzeczy:

* nieodpłatne przekazanie innym komórkom organizacyjnym Urzędu, jednostkom pomocniczym Miasta lub jednostkom organizacyjnym Miasta w celu wykorzystania rzeczy do realizowania zadań oraz darowizna na rzecz podmiotów zewnętrznych, niebędących jednostkami organizacyjnymi Miasta, w przypadku, gdy podmioty te prowadzą działalność charytatywną, opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, edukacyjną, naukową, badawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową lub turystyczną, z przeznaczeniem na realizację ich celów statutowych;

* sprzedaż - dotychczas rzeczy nie sprzedawano, były tylko nieodpłatnie przekazywane lub likwidowane. Dodać należy, że przed wejściem w życie obowiązującej ustawy o rzeczach znalezionych, rzeczy po okresie przechowywania przechodziły na rzecz Skarbu Państwa;

* likwidacja - dotyczy rzeczy, które nie zostały nieodpłatnie przekazane, darowane lub sprzedane a ze względu na swój stan zużycia utraciły całkowicie wartość użytkową.

W sytuacji gdy rzeczy przeszły na własność powiatu ustawodawca nie określił trybu ich sprzedaży.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy sprzedaż przez Wnioskodawcę rzeczy znalezionych, w obu wyżej wskazanych przypadkach, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz. U. z 2019 r. poz. 908), zwanej dalej ustawą o rzeczach znalezionych, do przechowania rzeczy przez znalazcę lub przechowującego stosuje się odpowiednio przepisy tytułu XXVIII księgi trzeciej ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, 1104, 1629, 2073 i 2244 oraz z 2019 r., poz. 80), zwanej dalej "Kodeksem cywilnym", z tym, że przechowanie jest nieodpłatne.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych, poniesione przez znalazcę lub przechowującego koszty przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także koszty poszukiwania osoby uprawnionej do jej odbioru, obciążają osobę uprawnioną do odbioru rzeczy do wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru.

Z kolei na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych - prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowywania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru należy do zadań właściwego starosty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych, zadanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi zadanie własne powiatu.

Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych, w przypadku gdy właściwy starosta przyjął na przechowanie rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu lub której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości rynkowej - sprzedaje tę rzecz z wolnej ręki zgodnie z przepisami ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314 z późn. zm.).

W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rynkowej rzeczy, której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej szacunkowej wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej szacunkowej wartości, właściwy starosta występuje do sądu o zarządzenie jej sprzedaży (art. 17 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych).

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych, właściwy starosta informuje osobę uprawnioną do odbioru rzeczy o kosztach przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także o kosztach poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy.

Artykuł 18 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych stanowi, że właściwy starosta wydaje rzecz osobie uprawnionej do odbioru rzeczy po uiszczeniu przez nią kosztów, o których mowa w ust. 1.

Stosownie do art. 18 ust. 3 ustawy o rzeczach znalezionych, o wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia znalazcę, który zażądał znaleźnego. Zawiadomienie wysyła się na adres zamieszkania wskazany w wydanym znalazcy poświadczeniu.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych, w przypadku gdy rzecz znaleziona nie została odebrana przez osobę uprawnioną do jej odbioru, w terminie określonym w art. 187 Kodeksu cywilnego, właściwy starosta zawiadamia o tym znalazcę oraz wzywa go do odbioru rzeczy w terminie, nie krótszym niż 2 tygodnie, z pouczeniem, że w przypadku nieodebrania rzeczy w tym terminie jej właścicielem stanie się powiat. Przepisy art. 18 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 187 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, rzecz znaleziona, która nie zostanie przez osobę uprawnioną odebrana w ciągu roku od dnia doręczenia jej wezwania do odbioru, a w przypadku niemożności wezwania - w ciągu dwóch lat od dnia jej znalezienia, staje się własnością znalazcy, jeżeli uczynił on zadość swoim obowiązkom. Jeżeli jednak rzecz została oddana staroście, znalazca staje się jej właścicielem, jeżeli rzecz odebrał w wyznaczonym przez starostę terminie.

Rzecz znaleziona będąca zabytkiem lub materiałem archiwalnym po upływie terminu do jej odebrania przez osobę uprawnioną staje się własnością Skarbu Państwa. Inne rzeczy znalezione stają się własnością powiatu po upływie terminu do ich odbioru przez znalazcę. Z chwilą nabycia własności rzeczy przez znalazcę, powiat albo Skarb Państwa wygasają obciążające ją ograniczone prawa rzeczowe (art. 187 § 2 i § 3 Kodeksu cywilnego).

Przechodząc do wątpliwości Wnioskodawcy, należy podkreślić, że określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik, czyli podmiot wykonujący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja działalności gospodarczej - zawarta w ustawie - ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W okolicznościach sprawy, w obu opisanych przypadkach, sprzedaż wykonywana przez Miasto, nie będzie podlegać wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Podmioty publiczne nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku dostawy opisanych we wniosku ruchomości za odpłatnością nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Działania Miasta są w tym przypadku tożsame z działaniami każdego innego podmiotu dokonującego dostawy towarów. W przypadku sprzedaży ruchomości relacja między stronami transakcji nie ma charakteru podrzędności typowej dla stosunków publicznoprawnych. W szczególności podkreślić należy, że w przypadku takich czynności Miasto nie korzysta z prerogatyw władzy publicznej. Okoliczności te jednoznacznie potwierdzają, że dokonując sprzedaży towarów, o których mowa we wniosku, Miasto nie będzie działało w charakterze organu władzy publicznej. Podkreślić również trzeba, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Pomimo, że Miasto dokona sprzedaży składników majątkowych, w których posiadanie weszło na mocy ustawy o rzeczach znalezionych, to jednak dokonując sprzedaży tych składników, będzie działać w charakterze podatnika VAT, gdyż zbycie ww. rzeczy za wynagrodzeniem, należy traktować w kategorii działalności gospodarczej. Odmienne rozstrzygnięcie niniejszej kwestii prowadziłoby do nierównego traktowania podmiotów dokonujących sprzedaży ruchomości (rzeczy) - w opisanych we wniosku sytuacjach Miasto ma pozycję taką jak przedsiębiorca działający na rynku, dokonujący sprzedaży towarów, a zatem wyłączenie Miasta z grona podatników prowadzić może do zakłócenia konkurencji.

Zwrócić również należy uwagę, na art. 12 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych. Ustawodawca wskazuje tam, że prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowywania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób do ich odbioru należą do zadań starosty i stanowią zadanie własne powiatu. Przepis ten nie odnosi się jednak do zbywania rzeczy znalezionych.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Miasto, będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, będzie również podatnikiem tegoż podatku w zakresie sprzedaży opisanych w zdarzeniu przyszłym towarów. W takim przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, w jaki sposób Wnioskodawca wszedł w posiadanie rzeczy opisanych w zdarzeniu przyszłym. Istotne jest, że w rozpatrywanej sprawie wypełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Zatem, dokonując odpłatnego zbycia towarów, tj. rzeczy znalezionych, w obu opisanych przypadkach, Gmina będzie działać jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT zgodnie z ust. 2 ww. artykułu. W konsekwencji transakcja ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy ponownie zaznaczyć, że sposób, w jaki Miasto weszło w posiadanie mienia, nie wyłącza możliwości zakwalifikowania późniejszej ich dostawy jako działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Również wskazana przez Wnioskodawcę interpretacja rozstrzyga w odmiennym zdarzeniu przyszłym, niż wskazany w niniejszej sprawy, gdyż dotyczy opodatkowania opłat pobieranych przez starostę, związanych z przechowywaniem, utrzymaniem rzeczy znalezionej w należytym stanie oraz za poszukiwanie osoby uprawnionej.

Również powołane orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, sygn. akt. III SA/Gl 1277/18 jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się ogranicza. Orzeczenie to rozstrzyga w odmiennym stanie faktycznym niż przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe. Ponadto orzeczenie to jest wyrokiem nieprawomocnym, zatem tezy płynące z tego orzeczenia mogą zostać uchylone na etapie badania przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyniku złożenia skargi kasacyjnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.