0114-KDIP3-3.4011.488.2019.2.AK - Ulga prorodzinna w podatku PIT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2019 r. (data wpływu 9 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu 14 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej w 100% - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej w 100%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 9 lutego 2015 r. przed Sądem Okręgowym został rozwiązany przez rozwód związek małżeński zawarty pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem. Wyrok stał się prawomocny z dniem 7 kwietnia 2015 r. Wykonanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi: córką urodzoną w 2004 r. i synem urodzonym w 2013 r. powierzono obojgu rodzicom, przy czym miejsce pobytu małoletnich dzieci ustalono przy matce. Ustalono również osobiste kontakty ojca z dziećmi poza miejscem ich zamieszkania w następujący sposób:

* w I i III sobotę i niedzielę każdego miesiąca w godzinach każdorazowo uzgodnionych przez rodziców;

* 1 tydzień ferii zimowych;

* 1 i II tydzień sierpnia podczas wakacji.

Porozumienie o sposobie wykonywania kontaktów od początku nie było w pełni wykonywane przez ojca. Córka nigdy nie chciała spędzać wyznaczonych weekendów u ojca i Wnioskodawczyni jako matka nie mogła jej do tego zmuszać.

Syn natomiast przebywa u ojca w wyznaczonym terminie w godzinach od ok. 10 w sobotę do ok. 17 w niedzielę, przy czym nie zawsze ten obowiązek jest wypełniany. Zdarza się, że syn przebywa jeden weekend u ojca lub tylko sobotę czy niedzielę kilka godzin.

Dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią i to Ona sprawuje faktyczną władzę rodzicielską, tzn. podejmuje wszelkie decyzje dotyczące dzieci w każdej sferze ich życia. Wykonuje pieczę nad nimi, ponosi koszty utrzymania, tj. opłaca czynsz za mieszkanie i wszystkie media, czesne za przedszkole syna, całkowite wyżywienie, zajęcia taneczne córki, dodatkowe lekcje (korepetycje) córki, ubrania oraz koszty związane z opieką medyczną. Ojciec nigdy nie zabrał dzieci na wakacje czy ferie, ani w wyznaczonym przez sąd terminie ani w innym. Wnioskodawczyni sama co roku organizuje wyjazdy z dziećmi na wakacje i pokrywa ich koszt. Latem 2018 r. i 2019 r. Wnioskodawczyni pokryła koszt obozu tanecznego córki, który wyniósł blisko 2.000 zł. Trzykrotnie Wnioskodawczyni udało się wyegzekwować od ojca dzieci kwotę 600 zł jako rekompensatę za brak sprawowania opieki nad dziećmi podczas wakacji. Wnioskodawczyni uważa jednak tę kwotę za nieadekwatną do kosztów, jakie ojciec musiałby ponieść podczas dwutygodniowego pobytu u niego dzieci.

Ojciec nigdy nie był na zebraniach w szkole ani przedszkolu, nie dowozi stale dzieci do szkoły czy przedszkola (następuje to tylko wtedy, gdy matka nie może lub ostatnio w sytuacji losowej, kiedy złamała nogę), nie pomaga w procesie edukacji, nie robi dla nich zakupów (córka od czasu rozwodu tylko raz dostała od ojca pieniądze na buty sportowe). Córka od września 2019 r. zaczęła uczęszczać do liceum, sam zakup podręczników i wyprawki sięgnął 1.000 zł. Koszty utrzymania dzieci stale rosną.

Ojciec nie ponosi żadnych kosztów utrzymania dzieci poza zasądzonymi alimentami, które są na stałym poziomie od dnia 18 lutego 2016 r. i wynoszą 600 zł na każde dziecko. W związku z tym, że to Wnioskodawczyni ponosi wszelkie koszty utrzymania i rozwoju małoletnich, a dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią cały rok, Wnioskodawczyni uważa, że to Ona powinna skorzystać w całości z odliczenia ulgi, a nie dzielić się po połowie z ojcem dzieci.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni doprecyzowała, że jedynym źródłem utrzymania Wnioskodawczyni i Jej rodziny jest dochód z tytułu zatrudnienia na stanowisku nauczyciel w pełnym wymiarze. Ponadto Wnioskodawczyni oświadcza, że Jej małoletnie dzieci nie posiadają żadnych dochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni ma prawo w całości skorzystać za rok 2019 z ulgi prorodzinnej przysługującej na dzieci?

2. Czy Wnioskodawczyni może skorzystać w całości ulgi prorodzinnej za dwoje dzieci w przyszłych (kolejnych) latach?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako matka sprawuje Ona faktyczną opiekę przez całą dobę nad dwójką małoletnich dzieci, zapewnia im prawidłowy rozwój, samodzielnie podejmuje decyzje dotyczące nauki, leczenia. Dba o zaspokojenie wszystkich potrzeb dzieci: fizycznych, duchowych, edukacyjnych, kulturalnych. Ponosi wszystkie koszty utrzymania takie jak: czynsz, wyżywienie, opłaty za przedszkole, szkołę, zajęcia sportowe, opiekę lekarską i inne. Sytuacja taka ma miejsce od momentu rozwodu i nie rokuje zmiany ze strony ojca.

Wnioskodawczyni uważa, że to Jej w całości przysługuje ulga prorodzinna za dwoje dzieci. Zdaniem Wnioskodawczyni w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktycznie sprawowana władza rodzicielska a nie alimentacyjna, stąd samo posiadanie władzy rodzicielskiej w wyroku bez jej wykonywania jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowego odliczenia.

Dodatkowym elementem potwierdzającym słuszność stanowiska Wnioskodawczyni jest indywidualna interpretacja podobnego jak Jej przypadku Nr 0114-KDIP3-3.4011.520.2018.2.MS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

Treść art. 27f ust. 6, w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

* bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,

* do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,

- w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a (art. 27f ust. 2a).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3).

W myśl art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

W pierwszej kolejności - przystępując do oceny możliwości zastosowania ulgi prorodzinnej - wskazać należy, że wysokość odliczenia kwoty z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy, została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez oboje rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi. Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez oboje rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, z tym, że biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania "lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej", tj. po wyrazach "kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych", należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców - z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi - jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców.

Wyjaśnić należy, że odliczenia ulgi z tytułu wychowywania dziecka dokonuje ten z rodziców, który wykonuje w stosunku do niego władzę rodzicielską. W przypadku, gdy tylko jeden z rodziców wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do dziecka, to rodzicowi temu przysługuje prawo do odliczenia ulgi w pełnej wysokości limitu określonego na to dziecko.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, " (...) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym je wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (...)."

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Władza rodzicielska - zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086, z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy - jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 ww. Kodeksu).

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Co istotne samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym), czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia wykonywanie władzy rodzicielskiej.

W konsekwencji, wykonywanie obowiązku alimentacyjnego, czyli fakt płacenia alimentów na dzieci, nie jest rozstrzygający dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Obowiązek alimentacyjny jest bowiem niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy.

Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka. Przy czym przez wychowywanie należy rozumieć zapewnianie stałej opieki, prowadzącej do uzyskania pełnego rozwoju fizycznego i psychicznego. Chodzi zatem o aktywne uczestniczenie w wychowywaniu dziecka i realny wpływ na rozwój jego osobowości. Realizacja prawa wykonywania władzy rodzicielskiej może następować przykładowo poprzez osobiste kontakty z nauczycielami, interesowanie się stanem zdrowia dziecka i pomoc w jego leczeniu, zapewnianie wsparcia w nauce, interesowanie się sposobem spędzania wolnego czasu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy wyjaśnić należy, że odliczenia ulgi z tytułu wychowywania dziecka dokonuje ten z rodziców, który wykonuje w stosunku do niego władzę rodzicielską. W przypadku, gdy tylko jeden z rodziców wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do dziecka, to rodzicowi temu przysługuje prawo do odliczenia ulgi w pełnej wysokości limitu określonego na to dziecko.

Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci. Jeżeli rodzic dzieci pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dziećmi, a jego kontakty z dziećmi są sporadyczne, należy uznać, że rodzic ten nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 9 lutego 2015 r. został rozwiązany przez rozwód związek małżeński zawarty pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem. Wyrok stał się prawomocny z dniem 7 kwietnia 2015 r. Wykonanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi powierzono obojgu rodzicom, przy czym miejsce pobytu małoletnich dzieci ustalono przy matce. Ustalono również osobiste kontakty ojca z dziećmi poza miejscem ich zamieszkania w następujący sposób:

* w I i III sobotę i niedzielę każdego miesiąca w godzinach każdorazowo uzgodnionych przez rodziców;

* 1 tydzień ferii zimowych;

* 1 i II tydzień sierpnia podczas wakacji.

Porozumienie o sposobie wykonywania kontaktów od początku nie było w pełni wykonywane przez ojca. Córka nigdy nie chciała spędzać wyznaczonych weekendów u ojca i Wnioskodawczyni jako matka nie mogła jej do tego zmuszać. Syn natomiast przebywa u ojca w wyznaczonym terminie w godzinach od ok. 10 w sobotę do ok. 17 w niedzielę, przy czym nie zawsze ten obowiązek jest wypełniany. Zdarza się, że syn przebywa jeden weekend u ojca lub tylko sobotę czy niedzielę kilka godzin. Dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią i to Ona sprawuje faktyczną władzę rodzicielską, tzn. podejmuje wszelkie decyzje dotyczące dzieci w każdej sferze ich życia. Wykonuje pieczę nad nimi, ponosi koszty utrzymania, tj. opłaca czynsz za mieszkanie i wszystkie media, czesne za przedszkole syna, całkowite wyżywienie, zajęcia taneczne córki, dodatkowe lekcje (korepetycje) córki, ubrania oraz koszty związane z opieką medyczną. Ojciec nigdy nie zabrał dzieci na wakacje czy ferie, ani w wyznaczonym przez sąd terminie ani w innym. Wnioskodawczyni sama co roku organizuje wyjazdy z dziećmi na wakacje i pokrywa ich koszt. Latem 2018 r. i 2019 r. Wnioskodawczyni pokryła koszt obozu tanecznego córki, który wyniósł blisko 2.000 zł. Trzykrotnie Wnioskodawczyni udało się wyegzekwować od ojca dzieci kwotę 600 zł jako rekompensatę za brak sprawowania opieki nad dziećmi podczas wakacji. Ojciec nigdy nie był na zebraniach w szkole ani przedszkolu, nie dowozi stale dzieci do szkoły czy przedszkola (następuje to tylko wtedy, gdy matka nie może lub ostatnio w sytuacji losowej, kiedy złamała nogę), nie pomaga w procesie edukacji, nie robi dla nich zakupów (córka od czasu rozwodu tylko raz dostała od ojca pieniądze na buty sportowe). Córka od września 2019 r. zaczęła uczęszczać do liceum, sam zakup podręczników i wyprawki sięgnął 1.000 zł. Koszty utrzymania dzieci stale rosną. Ojciec nie ponosi żadnych kosztów utrzymania dzieci poza zasądzonymi alimentami, które są na stałym poziomie od dnia 18 lutego 2016 r. i wynoszą 600 zł na każde dziecko. W związku z tym, że to Wnioskodawczyni ponosi wszelkie koszty utrzymania i rozwoju małoletnich, a dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią cały rok, Wnioskodawczyni uważa, że to Ona powinna skorzystać w całości z odliczenia ulgi, a nie dzielić się po połowie z ojcem dzieci.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów na tle opisanego zdarzenia przyszłego uznać należy, że skoro tylko Wnioskodawczyni wykonuje w stosunku do dzieci władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to Wnioskodawczyni przysługuje wyłączne prawo do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej za 2019 r. wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pełnej kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawo do odliczenia na małoletnie dzieci całej kwoty ulgi, określonej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym będzie przysługiwało Wnioskodawczyni również w latach przyszłych pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, w szczególności, że to nadal wyłącznie Wnioskodawczyni będzie wykonywała władzę rodzicielską.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawczyni, nie dotyczy innych osób, tj. ojca dzieci Wnioskodawczyni.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W rezultacie w wydanej interpretacji upoważniony organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletnich dzieci faktycznie wykonywał w stosunku do dzieci władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie, jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.