0114-KDIP3-3.4011.470.2019.3.MG - Określenie skutków podatkowych sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 4 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (data nadania 6 grudnia 2019 r., data wpływu 11 grudnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 29 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.470.2019.2.MG, 0114-KDIP4.4012.670.2019.3.KM (data nadania 29 listopada 2019 r., data odbioru 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29 listopada 2019 r. (data nadania 29 listopada 2019 r., data odbioru 2 grudnia 2019 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.470.2019.2.MG, 0114-KDIP4.4012.670.2019.3.KM, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (data nadania 6 grudnia 2019 r., data wpływu 11 grudnia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem pawilonu usługowo-handlowego, w którym prowadzi działalność gospodarczą "Usługi weterynaryjne". Pawilon jest współwłasnością małżeńską - zbudowany został wspólnie z żoną Wnioskodawcy.

Wnioskodawca prowadzi działalność od dnia 1 stycznia 1991 r. - początkowo Wnioskodawca wynajmował od Gminy pomieszczenia, a od dnia 26 sierpnia 1995 r. we własnym pawilonie. Jego budowa rozpoczęta została w 1994 r.

Ponieważ działalność Wnioskodawca zarejestrował dnia 27 grudnia 1990 r. nie skorzystał ze zwolnienia z płacenia podatku dochodowego przewidzianego dla osób rozpoczynających działalność w 1991 r.

Pawilon był w całości wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej od momentu wybudowania. Ze względu na dobre warunki i powierzchnię pawilonu Wnioskodawca zamierzał poszerzyć zakres działalności o sprzedaż pasz, stacjonarną i obwoźną. Taka zmiana była zgłoszona w Urzędzie Gminy 20 grudnia 2000 r. ale nigdy Wnioskodawca sprzedaży pasz nie rozpoczął i nie prowadził - ponownie zgłosił wobec tego zmianę we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej w dniu 4 sierpnia 2004 r. rezygnując ze sprzedaży. Reasumując, jedyną działalnością którą prowadził i prowadzi Wnioskodawca do dzisiaj jest działalności weterynaryjna wraz z badaniem zwierząt rzeźnych i mięsa.

Wnioskodawca jest płatnikiem VAT od dnia 1 maja 2004 r. Pawilon był wykorzystywany tylko do (w całości) prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę i oddzielnie przez Jego żonę. Nigdy nie był nikomu wynajmowany, dzierżawiony.

Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie nieruchomości, co wiązałoby się z prawem do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jest to budynek, w którym znajduje się zaplecze socjalne, co daje możliwość przenocowania, w przypadku dyżuru lub dyżuru w rzeźni.

Przy realizacji inwestycji (od 1994 do 1995 r.) - pawilonu, Wnioskodawca nie korzystał z żadnych ulg podatkowych i inwestycyjnych.

W tamtym czasie Wnioskodawca nie był płatnikiem VAT, nie przysługiwało mu prawo jakichkolwiek odliczeń związanych z podatkiem należnym i naliczonym.

Pawilon nie był wpisany do ewidencji środków trwałych. Przez cały okres użytkowania od 1995 r. Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, nie były one wpisywane w koszty działalności.

Zgodnie z pisemną informacją Izby Skarbowej - w odpowiedzi na zapytanie czy można w koszty wpisywać opłaty związane z eksploatacją pawilonu, w którym Wnioskodawca prowadzi z żoną działalność, i który nie jest wpisany w ewidencję środków trwałych - na poczet kosztów Wnioskodawca wpisywał opłaty za energię, opał, wodę, śmieci. Pawilon nie był wykorzystywany na działalność zwolnioną od podatku.

Wnioskodawca ma zamiar zakończyć działalność gospodarczą do końca bieżącego roku i przejść po 43 latach pracy na emeryturę. Wnioskodawca chce sprzedać pawilon, którego budowę zakończył razem z żoną w 1994 r. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi swojej działalności od 2004 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odpłatne zbycie pawilonu usługowo-handlowego wycofanego z działalności gospodarczej (zaprzestanie działalności w tym pawilonie) niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych będzie opodatkowane jak przychód z działalności gospodarczej?

2. Czy sprzedaż pawilonu usługowo-handlowego, który był wybudowany w sierpniu 1995 r. będzie obarczona podatkiem VT, jeśli przy realizacji tej inwestycji Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (Wnioskodawca nie był płatnikiem VAT)?

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytania numer 1 tj. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania numer 2, dotyczących podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Sprzedaż pawilonu, który nie był ujęty w ewidencji środków trwałych po zaprzestaniu prowadzenia w nim działalności gospodarczej nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych ujętych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo NSA uchwałą w składzie 7 sędziów sygn. akt II FPS/13 z dnia 17 lutego 2014 r. orzekł, że nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych i nie stanowią składnika majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

* pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,

* pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 omawianej ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również - w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy - przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

* środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

* składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

* składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

* składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się - stosownie do treści art. 14 ust. 2c tej ustawy - przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów należy zauważyć, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej. O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy - amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Należy przy tym podkreślić, że mimo tego, że nieruchomość, o której mowa we wniosku, była wykorzystywana w działalności gospodarczej, ale nie podlegała amortyzacji podatkowej, to dotyczą jej wszelkie konsekwencje związane z jej statusem jako środka trwałego, w szczególności podatnik miał obowiązek wprowadzić nieruchomość do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika jest środkiem trwałym, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 ustawy), które stanowią środki trwałe w rozumieniu ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych - niezależnie od tego czy podlegają amortyzacji, czy też nie.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do tej ewidencji, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wybudował wspólnie z żoną w 1994 r. pawilon usługowo-handlowy objęty współwłasnością małżeńską. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (usługi weterynaryjne) od dnia 1 stycznia 1991 r. Działalność w powyższym pawilonie jest prowadzona od dnia 26 sierpnia 1995 r. Pawilon wykorzystywany był w całości do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę i oddzielnie przez Jego żonę. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi swojej działalności od 2004 r. Pawilon usługowo-handlowy nie był wpisany przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca ma zamiar zakończyć działalność gospodarczą do końca bieżącego roku i sprzedać pawilon usługowo-handlowy.

Zważywszy zatem, że pawilon usługowo-handlowy, był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, to w rozumieniu przepisów podatkowych przyjąć należy, że Wnioskodawca dokona sprzedaży tego pawilonu w ramach działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy podnieść, że zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

* przychodu z odpłatnego zbycia,

* wartości początkowej środka trwałego,

* sumy odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodu uwzględnić należy wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych i przedstawione we wniosku informacje, należy stwierdzić, że przychód uzyskany z tytułu sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie wykorzystywanego w działalności gospodarczej składnika majątku, mimo że nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przychód dla Wnioskodawcy nie powstanie jedynie wówczas, gdy sprzedaż pawilonu nastąpi po upływie 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pawilon zostanie wycofany z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do Niego, zatem nie dotyczy żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.